• ห้องลูก
• ห้องแม่
• ห้องลับ
• พัก...ฟัง...เพลง (หากฟังไม่ได้ กรุณา refresh หลายๆครั้งค่ะ)
• เปิดกล่อง - หนังสือ (คุณให้-เราให้)
• มองชีวิต-ผ่านเลนส์ (รักคุณจัง)
• ตะลอนไปในโลกกว้าง

5 ปี วันนี้เมื่อ 5 ปีที่แล้วที่ปันปันได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแม่ คำว่าส่วนหนึ่ง เราอาจจะขาดหรือไม่มีก็ได้ หากหายไปก็คงต้องมีชีวิตอยู่อย่างลำบาก แต่ปันปันเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญที่สุด เป็นเหมือนลมหายใจ บางครั้งเราก็ลืมว่ากำลังหายใจอยู่ แต่เมื่อเรากำลังขาดลมหายใจ เราก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ปีนี้คงเป็นการเริ่มต้นของปีแรกที่มีเราสองคน แม่-ลูก ตลอด 6 เดือนที่ไม่มีพ่อ ทุกอย่างที่แม่ต้องคิดต้อง ทำคนเดียว ไม่ได้หนักหนา หรือรับไม่ไหว เพียงแต่เหนื่อยที่คิดว่าตัวแม่เองจะทำยังไง ถึงสามารถคิดต่างจากความเป็นตัวแม่เอง คิดให้ได้หลายๆ มุม คิดให้รอบคอบกว่าที่เคย เพราะหากพ่ออยู่จะต้องมีข้อโต้แย้งที่มีเหตุและผลเสมอ วันนี้ปันปันครบ 5 ขวบแล้ว ปันปันเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เริ่มทำหลายๆ อย่างตามใจตัวเอง เริ่มเอาแต่ใจ เริ่มรู้ว่าจะสามารถเรียกร้องความสนใจได้อย่างไร แม่ได้อ่านหนังสือชื่อ โตเกียวทาวเวอร์ แม่กับผม และพ่อในบางครั้งคราว ชอบใจในกลอนบทนี้ แม่คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใด แม่ไม่หวังให้ลูกเป็นใหญ่เป็นโต ไม่หวังให้ลูกร่ำรวยเป็นเศรษฐี แต่หวังจากใจจริงว่า ของให้ลูกสุขภาพดีทุกๆวัน แม่ไม่หวังสิ่งตอบแทน ขอแค่คำพูดอันอ่อนโยนเพียงคำหนึ่ง เท่านั้นแม่ก็สุขเกินพอ ผู้เป็นแม่ คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใดทั้งสิ้น ดังนั้นสิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุดคือ การทำให้แม่ร้องไห้ พอแม่อ่านจบ แม่นึกถึงอาม่าเป็นคนแรก แม่ได้แต่คิดว่าอีก 10 ปี หรือ 20 ปีผ่านไป เมื่อปันปันได้กลับมาอ่านกลอนบทนี้ จะสามารถเข้าใจได้ด้วยตัวเอง ถึงความรักที่แม่มีให้ รักจากแม่   Create Date : 28 กรกฎาคม 2551     Last Update : 13 สิงหาคม 2551 8:34:35 น. Counter : 477 Pageviews.   3 comment Share Tweet

กัน ลืม ในหนึ่งวันปันปันอยากจะหนีออกจากบ้านมากกว่า 3 ครั้ง ไม่พอใจอะไรนิดหน่อยก็บอกว่า หนูจะไปเก็บเสื้อผ้าแล้วนะ จะหนีไปอยู่บ้านอื่น ไม่อยู่แล้วบ้านนี้ ถามว่าจะไปอยู่บ้านไหน ชี้ไปบ้านตรงข้าม ถามว่ารู้จักเค้าเหรอ ส่ายหน้า งั้นแม่ไปด้วยได้ไหม พยักหน้า อ้าว...แล้วหนีออกจากบ้านทำไม ??? ++++++++++++++++++++++++++ แม่ๆ หนูไม่อยากตายอ่ะ อ้าวแล้วทำไมต้องตายหล่ะ ก็ หมิงหมิง บอกว่า อีก 7 ปี โลกจะระเบิด หนูก็ต้องตายดิ หนูไม่อยากตาย อีก 7 ปี นี่มันนานหรือป่าว แล้วมันจะระเบิดตรงไหนก่อน ก็ประเทศที่อยู่ใกล้พระอาทิตย์มากที่สุดไง แล้วประเทศไหนอ่ะ ก็ประเทศไทยไง โห...หนูไม่อยากตายทำไงดี งั้นปันปันก็หนีไปอยู่ขั้วโลกเหลือดิ ถ้าไปอยู่ขั้วโลกเหนือ เด๋วน้ำแข็งมันละลายหมดน้ำก็ท่วม หนูก็จมน้ำสิ งั้นเอางี้นะ... ปันปันงดใช้ถุงพลาสติกเพราะมันทำให้โลกร้อนแล้วทำให้โลกระเบิด เวลาซื้อของไม่ต้องขอถุงใช้ถือเอา แค่นี้ก็ช่วยไม่ให้โลกระเบิดได้แล้วหล่ะ เข้าใจไหม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ทายปัญหากันระหว่างขับรถไปส่งเด็กๆ ข้อใดต่อไปนี้ไม่เข้าพวก ก. หมู ข. หมา ค. แมว ง. งู เด็กสามคนตอบว่า งู แต่พอถามเหตุผลว่าทำไมถึงเลือก งู กลับตอบไม่เหมือนกัน พี่มูนบอก เลือก งู เพราะงูไม่มีขาค่ะ ตัวอื่นมีขากันหมด พี่สาลี่บอก เลือก งูเพราะตัวอื่นมี มอ ม้า งูไม่มีมอ ม้าค่ะ ปันปันบอก เลือ งูเพราะงูเป็นสัตว์มีพิษร้าย เด็กทุกคนรอคำตอบจากเราใจระทึกว่าเหตุผลใครจะถูก ในใจที่คิดตอนตั้งคำถามต้องเลือก งู เพราะเป็นสัตว์ที่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เพราะฉะนั้นเลยบอกเด็กๆไปว่า เหตุผลของทุกคนถูกหมดเลย เด็กๆ ดีใจกันใหญ่ ทำถูกแล้วใช่ไหมนี่ เพราะเราไม่ควรหยุดจินตนาการของเด็กๆ   Create Date : 23 กรกฎาคม 2551     Last Update : 13 สิงหาคม 2551 8:30:22 น. Counter : 438 Pageviews.   0 comment Share Tweet

จังหวะ ใน หัว (ใจ) ด้วยวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมามีภารกิจต้องไปช่วยทำไร่ไถนาที่ ตจว ถึงแม้จะมีคนงานทำอยู่แล้ว แต่ก็คิดไว้ว่าจะไปช่วยน้องชายอีกแรง เหนื่อยแต่ก็สนุกดี ปันปันคอยเดินตามช่วยใส่ปุ๋ย ขาลายกันทั้งสองคนแม่ลูก เพราะโดนใบสัปปะรดเกี่ยวขา ปันปันอึดทำได้อยู่พักนึงแล้วก็ขอกลับไปนั่งรอที่บ้าน เวลาไปบ้านไร่ จะรู้สึก เอ่อ ดีนะ อากาศดี จะกินอะไรก็ไม่แพง ไม่มีอะไรกินก็ไปเดินเด็ดๆ เอาตามทางข้างก็มีกับข้าวกินหล่ะ ช่วงนี้ข้าวราคาแพง คนงานเลยขอแบ่งที่ไปปลูกข้าวบ้าง ยังบอกว่าไว้ปลูกเสร็จเก็บไว้ให้บางส่วนนะ จะเอาไปกินที่กรุงเทพฯ เคยอ่านหนังสือมีคนบอกว่า ผมทำงานอยู่กรุงเทพฯ ได้เงินเดือนเป็นหมื่นๆ ยังไม่พอใช้ แต่ผมมาทำไร่อยู่เชียงรายเงินแค่ไม่กี่พันเลี้ยงได้ทั้งครอบครัว อาจจะเพราะด้วยปัจจัยในหลายๆ อย่าง ทำให้หลายคนถึงหันหลังให้กรุงเทพฯ แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ๆ ไม่คุ้นเคย ลำบากกาย แต่ไม่ทุกข์ใจ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เรื่องดนตรีบำบัดของปันปัน ครูเชิญไปพบเพื่อพูดคุยและให้ข้อมูลเกี่ยวกับปันปัน เป็นแนวทางในการประเมินให้ได้ผลมากยิ่งขึ้น ครูเปิดวีดีโอที่ถ่ายปันปันไว้ให้ดู เป็นตอนที่ครูร้องเพลงและเล่นเปียโน ส่วนปันปันอยู่ที่กลองและฉาบ ปันปันจะคอยตีกลองให้เข้ากับจังหวะเปียโนและเสียงเพลง จนตอนจบของเพลงปันปันก็จบด้วยการตีที่ฉาบ นั่งดูไปก็คิดว่าครูสอนเป็น platen แบบนี้ แต่ครูบอกว่า เค้าไม่ได้สอนอะไรปันปันทั้งนั้น ปันปันคิดของเค้าเองว่าตอนจบเค้าจะจบที่ตีฉาบอ่ะ เด็กทุกคนที่เข้ามาเรียนอยากเล่นอะไรก็ได้ให้เลือกเอง การตีให้เข้าจังหวะหรือไม่ก็แล้วแต่เด็ก ครูถามว่าเคยให้ปันปันไปเรียนดนตรีหรือป่าว เพราะเหมือนเค้าสามารถจับจังหวะได้ อันนี้เป็นผลมาจากที่เคยให้ปันปันเรียนเปียโนหรือป่าวไม่แน่ใจ ครูบอกว่า ปันปันไม่พูดเลยสักคำเดียวระหว่างที่สอน ครูเลยถามครูผู้ช่วยว่า ปันปันพูดได้ใช่ไหม ( 55555) เวลาปันปันต้องการอะไรจะใช้วิธีชี้หรือเดินไปหยิบมาเลย มีคลาสที่เข้ากลุ่มกับเพื่อนอีก 2 คนด้วย ครูว่า ปันปันก็ให้ความร่วมมือดี จากที่ดูๆ แล้ว ประเมินคร่าวๆ ได้ว่า ปันปันควรจะเรียนรู้เรื่องภาษา(เด็กๆ) ให้มากกว่าเดิม หลายครั้งที่ปันปันไม่สามารถพูดความต้องการของตัวเองออกมาได้ เลยต้องแสดงออกด้วยท่าทางหรือสีหน้า บางครั้งผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็ไม่เข้าใจ เพราะครูเองก็ยังไม่เข้าใจ มีช่วงที่ปันปันเริ่มเดินไปหยิบโน่นนี่มา ครูเข้าใจว่าปันปันเริ่มไม่อยากเรียน เริ่มไม่ฟังคำสั่งแล้ว ครูเลยดึงความสนใจไปที่กลองอีกที แต่พอมาดูวีดีโอ ครูเลยคิดใหม่ว่า อาจจะเป็นได้ว่าปันปันเดินไปหยิบเครื่องดนตรีอื่นมาเพื่อมาลองเล่นดู แต่ครูไม่ได้รอให้ ปันปันทำจนจบก่อน เราตีความเป็นอย่างอื่น เลยทำให้เค้าทำสิ่งที่ต้องการไม่สำเร็จ ในระหว่างเล่นกลองและฉาบ ปันปันก็เริ่มมุดไปใต้กลองดูว่ามันเป็นยังไง ที่ฉาบมีขาตั้งขึ้นมา ปันปันก็ก้มลงไปจะหมุนตัวล็อค การแสดงออกในวีดีโอเราจะเห็นเด่นชัดถึงความสงสัยใคร่รู้ของปันปันเป็นอย่างมาก บางทีการที่เราเลี้ยงปันปันหรือทำกิจกรรมต่างๆ กับปันปันด้วยกัน ก็ไม่ทันสังเกตุในหลายๆ พฤติกรรมที่เค้าแสดงออก ครูแนะนำว่าให้เรารอให้เค้าทำสิ่งที่ต้องการให้เสร็จ อย่าไปหยุดกลางคันเพราะเท่ากับไปหยุดพัฒนาการของเค้า และแนะนำว่า ปันปันน่าจะเอาดีทางดนตรีได้ ควรพาไปเรียนเพิ่มเติม แต่ให้เค้าเลือกเองว่าชอบอะไร แถมด้วยว่า ปันปันไม่ชอบการออกคำสั่ง แต่ควรทำให้เค้าดูแล้วเค้าจะทำตาม อาทิตย์หน้าก่อนปิดคลาส ครูอาจจะขอเชิญพบอีกครั้ง เพื่อส่งมอบเทปและรายงานต่างๆ ที่สรุปได้ให้เราอีกที เฮ้อ... ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าเด็กที่ไม่เคยร้องเพลง ไม่เคยเต้น ดูเป็นเด็กไม่มีอารมณ์ศิลปิน จะเป็นเด็กที่มี จังหวะดนตรีในหัว(ใจ) กะเค้าด้วยเหมือนกัน   Create Date : 02 กรกฎาคม 2551     Last Update : 28 กรกฎาคม 2551 22:15:21 น. Counter : 498 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ดนตรีบำบัด เริ่มเรื่องนอนไม่หลับเลยแล้วกันนิไม่ให้เสียเวลา ไม่สบายมาหลายวัน กินยาแล้วนอนหลับสนิทมาก็หลายคืน แต่เมื่อคืนมี จดหมายมาจาก รร. ปันปัน ระหว่างที่นั่งรอปันปันเรียนศิลปะกับเรียนตัวต่ออยู่ อาม่าผู้หยั่งรู้ดินฟ้า พูดว่า เอ๋อวันนี้มีจดหมายมาจาก รร บอกว่า มีครูสอนดนตรีมาจากนิวซีแลนด์ แกอยากจะให้ปันปันไปเรียนป่าว ให้มันไปเรียนเถอะ ก็คงจะเสียตังค์มั้ง เห็นว่าครูจะโทรมาหาแกด้วยนะ แล้วเค้าโทรมายัง เราก็ส่ายหน้าไม่เห็นมีใครโทรมาหานี่ แล้วก็เริ่มตะหงิดๆ ว่า แค่เรียนดนตรี ต้องถึงขนาดโทรมาถามเลยเหรอ ห้องหนึ่งเด็กสามสิบกว่าคน โทรถามทุกคนไม่เปลืองแย่เลยเหรอ กลับไปบ้านหยิบจดหมายมาอ่าน ก็ถึงบางอ้อ รายละเอียดคือ ทาง รร ร่วมกับครูที่มีความเชียวชาญเกี่ยวกับการเรียนของเด็ก ที่มีความต้องการแบบพิเศษ โดยการใช้ดนตรีเป็นตัวช่วยในการบำบัด การเข้าร่วมโครงการเป็นการคัดเลือกเด็กที่คิดว่าต้องการเรียนรู้โดยวิธีแบบพิเศษ โดยครู 3 คน และเลือกเด็กเพียง 1-2 คน ระยะเวลาในการทำการศึกษา ตั้งแต่วันที่ 23 มิย – 11 กค นี้ ใช้ครั้งละ 45 นาที ระหว่างการทำกิจกรรมมีการถ่ายวีดีโอเก็บไว้เพื่อนำไปใช้ในการบรรยายครั้งต่อๆ ไป มีแนบจดหมายขออนุญาตผู้ปกครองและขออนุญาตเด็กแนบมาด้วย อ่านจบปุ๊บ อืม...อาม่าบอกว่า อย่างงี้ปันปันจะได้ดังใหญ่แล้วดิ ใครๆ จะได้รู้จักไง เราหัวเราะ หึหึ ดีหรือนี่ คนรู้จักในสถานะแบบนี้ ตามความคิดของตัวเอง อยากให้ปันปันไปร่วมโครงการ แต่ถ้าจบโครงการแล้วปันปันมีพัฒนาการที่ดีขึ้น เราจะทำอย่างไรต่อไป หรือหากให้ปันปันเข้าร่วมทางโรงเรียนจะมามีคอมเม้นต์หรือส่งผลเสียอะไรกับปันปันหรือป่าว เลยโทรไปหาพี่นุช แต่ปรากฏว่าตอนโทรไปพี่นุชเมายาอยู่ เล่าอะไรให้ฟังแกก็หัวเราะอย่างเดียวเลย -*- คุยไปครึ่งชั่วโมง มาจับใจความเอาได้ตอน 5 นาทีสุดท้าย บอกพี่นุชไปว่า พี่ไปนั่งพักให้หายเมาก่อน เรียกพี่ต่อมาคุยแทนรึกัน แกไม่ยอมให้คุยนะ 555 เอ่อ... เราก็อยากฟังความคิดเห็นคนที่เป็นพ่อบ้างอ่ะเท่านั้นเองพี่ เมื่อคืนก็อ่านจดหมายในส่วนของปันปันให้ฟังก่อนว่า ตัวปันปันเองอยากเข้าร่วมไหม ปันปันพยักหน้า เราก็อธิบายให้ฟังอีกว่าครูที่สอนเป็นครูต่างชาติแต่ปันปันไม่ต้องกลัวจะมีครูคนไทยคอยพูดให้ปันปันฟังอีกที ถ้าปันปันเข้าไปเรียนแล้วไม่ชอบก็ให้มาบอก ไม่อยากให้ถ่ายวีดีโอก็บอก ไม่ชอบอะไรให้บอกครูหรือบอกเราก็ได้ ตอนเช้าไปคุยกับครูเจ้าของโครงการ เค้าบอกว่าเป็นโครงการนำร่อง หากใช้ได้ผลดีกับเด็กที่มีปัญหา ก็จะนำมาปรับใช้ในการเรียนการสอนของโรงเรียน ครูเลือกแต่เด็กชั้น อ.3 และเลือกไว้ทั้งหมด 7 คน เผื่อว่า ผู้ปกครองไม่อนุญาตก็อาจได้จำนวนเด็กไม่ถึงที่กำหนด ในระหว่างที่ทำการศึกาษาเราสามารถเข้าร่วมมกิจกรรมได้ แต่ขอให้แจ้งล่วงหน้า เมื่อจบคอร์สแล้ว จะมีการทำรายงานส่งให้ผู้ปกครอง และวีดีโอที่ถ่ายไว้ ผู้ปกครองจะได้ชมก่อน เพื่อให้พิจารณาว่า เราจะอนุญาตให้เค้านำไปใช้ในการบรรยายที่อื่นๆ ได้ไหม การศึกษาวิจัยนี้จะเก็บไว้เป็นระยะเวลา 5 ปี ก่อนทำลายทิ้ง ตอนที่คุยอยู่ก็มีผู้ปกครองส่งใบอนุญาตให้ทำการทดสอบกับครูเหมือนกัน มองหน้าคุณแม่ก็ยิ้มๆ กัน 555 เอ่อ ลูกเราแบบเดียวกัน แต่อยู่คนละห้อง ครูประจำชั้นบอกว่า ปันปันชอบน้อยใจ พอน้อยใจแล้วจะเดินออกจากห้อง ทำให้ครูต้องหยุดสอนมาคอยตามปันปันให้เข้าไปเรียน เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เพื่อนในห้องต้องเสียเวลาไปด้วย ในสมุดสื่อสารครูก็ยังไม่ได้คอมเม้นต์อะไรมามากมาย ไว้รอดูโครงการนี้ก่อนว่า กับปันปันแล้วได้ผลอย่างไรจะมาเล่าให้ฟังต่อไป   Create Date : 21 มิถุนายน 2551     Last Update : 2 กรกฎาคม 2551 10:34:21 น. Counter : 439 Pageviews.   1 comment Share Tweet

กระ ดก ลิ้น เธอขอ ให้ฉันพูดอีกทีได้ไหม ทั้งที่เพิ่งบอกรักเธอไป บอกไปแล้วตั้งกี่ที เธอก็รู้ ฉันนั้นพูด ร.เรือไม่ชัด กระดกลิ้นก็ไม่ค่อยถนัด มันทำให้ฉันอึดอัดใจ ไม่เกี่ยวกับการบอกรักใคร แต่เกี่ยวที่ ปันปัน ยังพูดความต่างของ ร เรือ และ ล ลิง ไม่ได้ แล้วสำคัญไหม ไม่สำคัญ แค่พูดเป็นคำๆ อ่านตามหนังสือยังไม่ได้เรื่องเลย จะเอาอะไรกับความต่างของ ร เรือ กับ ล ลิงเล่า ขอแค่ปันปันพูดว่า รักเรา ถึงจะฟังเป็น ร๊ากแม่ ลักแม่ หรือลากแม่ ฟังที่ไรมันก็ปลื้มทุกทีหล่ะ เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นเพิ่งได้มา 10 คำ あ　い　う　え　お A I u e o か　き　　く　け　こ Ka ki ku ke ko นั่งตื่นเต้นอยู่คนเดียว วันๆ นั่งท่องนั่งเขียนไปเรื่อย ถ้าใจมันชอบ อะไรๆ ก็ดูไม่ยาก ไม่เคยคิดว่าจะมีใครเป็นไอดอลในใจ แต่ตอนนี้มีหล่ะ เป็นไอดอลที่คิดถึงเมื่อไหร่ จะมองเห็นคำว่า พยายามเข้านะ อยู่ข้างหน้า ลืมเหนื่อย ลืมทุกข์ ได้เลยหล่ะ ในทางกลับกันก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองก็เป็นไอดอลให้คนอื่นเหมือนกัน พอมีคนมาพูดมาบอก ก็รู้สึกดีเป็นธรรมดา แต่นั่นก็ยิ่งทำให้คิดว่า ทุกคนก็สามารถเป็นพลังใจหรือแรงใจให้คนอื่นๆได้ เช่นกัน ขอให้เห็นคุณค่าของตัวเองอย่างที่คนรอบข้างเห็น ก็คงจะมีแต่สิ่งดีดีเกิดขึ้น   Create Date : 05 มิถุนายน 2551     Last Update : 21 มิถุนายน 2551 19:43:54 น. Counter : 463 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• Color Codes ป้ามด
• ladylony
• เมธาวี
• โสดในซอย
• nilz
• แม่ปู
• sevendaffodils
• manta
• wbj
• เด็กชายหัวหอม
• มัชชาร
• มรรคณิชา
• jan cherry
• oattao
• รับสมัครนักเขียน, คนที่อยากทำ นสพ
• นางไม้หน้า 3
• BlogGang.com