เรื่องของ "พ่อ" (๗) ตอน...เมื่อเอื้องสามปอยบานบนลานดิน สำหรับพ่อ แม่มีตัวตนในสายตาพ่อมาเนิ่นนานแล้ว...หากในฐานะเพื่อนบ้านสาวรุ่นพี่ที่สวย สูง และห่างไกล...จนพ่อไม่เคยแม้แต่จะคิดเอื้อมมือคว้า... ด้วย 'แม่' ในสายตาพ่อนั้น เปรียบได้กับดอกเอื้องสามปอยหลวงนั่นทีเดียว...เบ่งบานชูช่ออยู่แต่บนคบไม้ใหญ่...ในดงดอย...รอคอยผู้กล้าเท่านั้นจะไปเอื้อมสอย หลังจากที่ได้มาร่วมวงสังสรรค์บันเทิงกับอาวครั้งหนึ่งแล้วพ่อก็ชักติดใจ...พ่อรู้สึกปลดปล่อย ผ่อนคลายจากอะไรก็ตามที่มันรึงรัดพ่ออยู่ในห้วงเวลานั้น...ทั้งความรักความปรารถนาอันไม่สมหวัง...ทั้งภาระหน้าที่อันหนักหน่วง เมื่อได้มาพูดคุย ร้องรำทำเพลงกับเพื่อน ๆ พ่อก็รู้สึกได้ว่า...สิ่งต่าง ๆ ที่มันหนักอึ้งอยู่ในใจมันเบาลงไป...แม้จะยังไม่หมดเลยทีเดียวแต่พ่อก็รู้สึกก็โล่งและสบายใจขึ้นเยอะ และจากการได้พูดคุยกับอาวหลายครั้งเข้า พ่อก็เริ่มมีทัศนคติต่ออาวในทางที่ดีขึ้น พ่อบอกว่า พ่อได้เรียนรู้ ได้เห็นสาระบางอย่างภายใต้ท่าทีที่ดูเหมือนจะเหลวไหลไร้สาระของอาว พ่อเริ่มวางใจในตัวอาวมากขึ้น จนกล้าพอที่จะปรารภเชิงปรึกษาปัญหาหัวใจของพ่อกับอาว...พ่อบอกว่าพ่อจริงจังและจริงใจในความสัมพันธ์ที่พ่อได้สร้างขึ้นกับสมศรีมาก...ประมาณว่า...รักจริงหวังแต่ง แต่...เมื่อพ่อพูดถึงความคิดและความมุ่งหวังที่พ่อมีต่อคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกของพ่อในอนาคต...อาวก็ตบเข่าตัวเองฉาด...แล้วบอกว่า..."กูว่าแล้ว" อาวบอกพ่อว่า...พ่อไม่จำเป็นต้องรีบร้อนมีชีวิตครอบครัวหรอก ให้ดู ๆ กันไปก่อน คนเราหากคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันไปไหนหรอก...สมศรีเองก็อายุยังน้อย ความคิดความอ่านอะไรก็คงยังเยาว์ตามอายุ พ่อรู้สึกแปลกใจตัวเองที่พ่อเห็นคล้อยตามอาวอย่างง่ายดาย... พ่อคิดถึงสมศรีอยู่บ้าง ในช่วงที่ต้องห่างกันไป แต่เมื่อพ่อได้มานั่งปล่อยอารมณ์อยู่ที่บ้านอาว พ่อก็ดูเหมือนจะเลือน ๆ ความคิดถึงนั้นลงไป...ด้วยมีสิ่งอื่นให้พ่อได้เพลิดเพลินจำเริญใจมากกว่า... ฉันลืมเล่าไปอย่างหนึ่งว่าพ่อมีหัวทางดนตรีด้วย...พ่อเล่นเครื่องดนตรีพื้นเมืองได้เกือบทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นสะล้อ ซอ ซึง...แต่ที่พ่อถนัดที่สุดก็คือระนาด... เมื่อพ่อมาคลุกคลีอยู่กับอาว พ่อไม่ดื่มเหล้า แต่พ่อจะอาสาเล่นดนตรีให้กับพวกขี้เหล้าฟัง นานวันเข้าก็มีคนอื่นมาร่วมวงเล่นดนตรีกับพ่อ บางคนที่ยังเล่นไม่เป็นก็ค่อยมาหัด มาเรียนเอา...ซึ่งแต่ละคนก็สามารถเล่นได้ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ (ฉันคิดว่าคนสมัยโบราณ(หรือที่บ้านฉันเรียกว่า 'คนบ่ะเก่า') เขาคงมีวิถีชีวิตและจิตวิญญาณที่ไม่ซับซ้อนเหมือนผู้คนในยุคปัจจุบัน เพราะจะสังเกตได้ว่าพวกเขาสามารถรังสรรค์งานศิลปะออกมาได้ง่าย ๆ แต่งดงามและเป็นธรรมชาติกว่าบรรดาศิลปินในยุคปัจจุบันมากมายนัก ไม่ว่าจะเป็นบทเพลง บทกวี รวมถึงงานศิลปะแขนงอื่น ๆ ) ในไม่ช้า...พ่อก็สามารถตั้งวงดนตรีพื้นเมืองขึ้นมาเป็นวงแรกของหมู่บ้าน...รับเล่นตามงานต่าง ๆ ในหมู่บ้านและละแวกใกล้เคียง...โดยเฉพาะอย่างยิ่งรับ "แห่" ในงานศพ...บางงานเจ้าภาพก็มีเงินใส่ซองให้ บางงานที่เจ้าภาพจนหน่อยก็เล่นกันฟรี ๆ ถือเป็นการกุศลไป...ซึ่งพ่อก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจนักหนากับบุญที่ได้รับ วันหนึ่งในต้นฤดูหนาว...ต้นข้าวในท้องทุ่งกำลังออกรวง... พ่อก็ได้ข่าวสมศรีรับผูกข้อมือ...เข้าพิธีวิวาห์กับชายหนุ่มข้างบ้านแล้วเรียบร้อย ในตอนนั้นพ่อยังไม่รู้จักคำว่าอกหัก...แต่พ่อก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กดทับจนทึบตื้อ ตีบตัน แน่นอยู่ในหัวอก... พ่อบอกว่าพ่อบรรยายไม่ถูกหรอกว่าพ่อรู้สึกยังไง จะว่าเสียใจ เสียดายก็ไม่เชิงนัก...มันงง ๆ มากกว่า พ่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักมวยที่แค่เดินขึ้นไปบนสนาม ยังไม่ทันได้ไหว้ครู ก็ถูกคู่ต่อสู้ไล่ถลุงจนไม่มีโอกาสตั้งตัว...ทำให้พ่อต้องกระโดดลงจากเวทีไปอย่างมึน ๆ อาวเป็นคนนำข่าวนี้มาบอกพ่อ เมื่อจบการรายงานข่าวอาวก็สรุปสั้น ๆ ว่า..."กูว่าแล้ว..." ปฏิกิริยาของพ่อต่อข่าวนี้ดูจะเกินความคาดหมายของอาว...แต่อาวก็เข้าใจและเห็นใจพ่อ เพราะนั่นเป็นรักครั้งแรกของหนุ่มน้อยที่เพิ่งพ้นออกมาจากเขตรั้วพัทธสีมา... อาวสงสารพ่อจนเอาไปปรารภกับแม่...ซึ่งในระยะหลังนี้แม่จะรับฟังเรื่องราวของพ่อด้วยความใส่ใจมากขึ้น แม่ซักถามอาการของพ่ออย่างสนใจ จนอาวชักเอะใจ...เมื่อเกิดเอะใจขึ้นมาอาวก็ไม่ปล่อยให้ความรู้สึกนั้นค้างคาอยู่... อาวเฝ้าจับตาดูความสัมพันธ์ของแม่กับคนรักหนุ่มคุณครูอย่างใกล้ชิดแล้วอาวก็ได้เห็นรอยแยกของความสัมพันธ์นั้น ๆ... และดูเหมือนว่ารอยแยกนั้นกำลังจะปริแตกออกมากขึ้น ๆ เมื่อคุณครูคนนั้นเริ่มหายหน้าไปทีละหลาย ๆ วัน และบางวันที่มาช่วงเวลาของการพูดคุยก็สั้นลง...แม่บอกว่า...ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนี่...แล้วอาวก็จับได้ถึงความไม่แยแสในน้ำเสียงของแม่... อาวจึงไม่รู้สึกผิดเลยที่...วันหนึ่ง...อาวคิดจะจับคู่ให้พ่อกับแม่...คนหนึ่งเป็นเพื่อนที่อาวชื่นชม อีกคนก็เป็นพี่สาวที่แสนรักแสนสนิท...จะดีแค่ไหนถ้าคนทั้งสอง จะได้มาซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอให้กันและกัน... อาวเริ่มปฏิบัติการด้วยการยุบ้างแหย่บ้างทางโน้นที ทางนี้ที ซึ่งดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลนักในตอนแรก เพราะพ่อยังไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ ส่วนแม่ในตอนนั้นแม้จะสงสารอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงมองพ่อในฐานะเพื่อนน้องชาย... หากคงเป็นด้วยบุพเพสันนิวาส...แท้เชียวที่ส่งใครอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามาในแวดวงชีวิตของแม่...เบี่ยงเบนความสนใจของคุณครูหนุ่มที่เคยมีต่อแม่ให้หันไปทางเธอผู้นั้น...ซึ่งเป็นคุณครูเช่นเดียวกับเขา เมื่อคนรักเริ่มห่างหายไป...แม่บอกว่าแม่ไม่รู้สึกเสียดายเสียใจเลยแม้แต่น้อย แต่คงเป็นด้วยอารมณ์อยากเอาชนะตามประสาหญิง ที่ทำให้แม่หันมาพิจารณา 'คนใกล้ตัว' ตามถ้อยคำยุแหย่ของอาวอย่างสนอกสนใจ โดยประกอบกับแรงสนับสนุนจากพี่สาวอีกคนของแม่ที่เพิ่งออกเรือนไปกับคนในอาชีพครูแล้วไม่มีความสุขในชีวิตคู่นัก... และแล้ว...ดอกเอื้องสามปอยหลวงก็ร่วงลงมาเบ่งบานบนลานพื้นดินให้ไอ้หนุ่มผู้แสนจะเจียมตัวอย่างพ่อได้คว้าเด็ดมาเชยชม... พ่อกับแม่เข้าสู่พิธีผูกข้อมือ กินแขกกันในช่วงต้นฤดูฝนของปีถัดมา...หลังงานวิวาห์ของครูหนุ่ม-สาวคู่นั้นเพียงสองสัปดาห์   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 7 ธันวาคม 2550 20:04:16 น. Counter : 645 Pageviews.   5 comment Share Tweet

เรื่องของ"พ่อ" (๖.๒) ตอน...เรื่องของแม่ (๒) เมื่อพ่อคบกับสมศรีได้สักระยะหนึ่ง แล้วเริ่มมีปัญหา (อย่างที่เล่าไปแล้วในตอนก่อนหน้านี้)... ทั้งปัญหาจากการถูกกีดกันจากผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย และปัญหาจากตัวตนของสมศรีที่พ่อได้เรียนรู้มากขึ้น...พ่อก็ต้องการที่ปรึกษา ต้องการเพื่อนที่จะมาร่วมรับรู้ปัญหาของพ่อ...อย่างน้อย...เพียงเขารับฟังความอัดอั้นตันใจของพ่อที่พ่ออยากระบายออกมาบ้างก็พอแล้ว พ่อพอจะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันอยู่หลายคน แต่มาถึงตอนนั้นเพื่อน ๆ เหล่านั้นต่างก็มีเหย้ามีเรือนกันไปบ้างแล้ว หลายคนยุ่งอยู่กับการสร้างครอบครัว ทำมาหาเลี้ยงชีพ...ไม่มีใครที่พอจะมีเวลามาร่วมรับรู้ปัญหาของพ่อได้ดีเท่าเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงที่ในตอนแรกพ่อมองข้ามเขาไปด้วยเห็นเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มเจ้าสำราญ ชอบพูดคุยแต่เรื่องตลกโปกฮา ใช้ชีวิตที่ดูเหมือนจะไร้สาระนักหนา...ในสายตาของพ่อ...อย่างน้าชายคนเล็กของพวกเรา...ที่พวกเราเรียก'อาว' อาวเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวใหญ่ มีพี่ชาย-หญิงถึง ๘ คน วัยเด็กของอาวจึงอบอุ่นจนล้นเหลือ หล่อหลอมให้อาวเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กหนุ่มที่มองโลกในแง่ดี ร่าเริง สนุกสนาน มีความสุขในชีวิต ที่ถึงแม้...จะแร้นแค้นขัดสนบ้าง แต่นั่นก็เป็นปัจจัยภายนอกหรอก อาวกับพ่ออายุเท่ากัน...อาวชอบและชื่นชมพ่อมาก...ในบรรดาเพื่อน ๆ ในวัยเดียวกันอาวมองว่าพ่อเป็นคนเดียวที่ก้าวนำหน้าเพื่อนไปได้ไกลที่สุด และคงจะยังก้าวต่อไปได้อีกเรื่อย ๆ อาวเชื่อเช่นนั้น...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง... พ่อก้าวไปด้วยขาของตัวเองอย่างแท้จริง เมื่อรู้ว่าพ่อคบหาดูใจอยู่กับสมศรี อาวรู้สึกผิดหวังนิด ๆ (ง่ะ...ไม่ใช่อย่างนั้นน่า) เพราะอาวคิดว่าคนที่มีความรู้ ความคิดความอ่านเฉลียวฉลาดอย่างพ่อน่าจะได้พบกับผู้หญิงที่...ถึงแม้จะไม่มีความรู้ทัดเทียมกันแต่อย่างน้อยก็น่าจะฉลาดพอที่จะก้าวตามพ่อได้ทัน...อาวยืนยันกับแม่ว่า...ณ ตอนนั้นอาวไม่ได้นึกถึงพี่สาวของตนเลย... แต่อาวก็เพียงเฝ้ามองความสัมพันธ์ของพ่อกับสมศรีอยู่ห่าง ๆ .. เงียบ ๆ ...ก็อย่างที่บอก...อาวเป็นคนเรื่อยเฉื่อยไม่ค่อยเอาจริงเอาจังอะไรนัก...ก็ขนาดเรื่องราวของชีวิตตัวเองอาวยังไม่คิดจะเอาใจใส่...อย่างนี้แล้วอาวจะจะไปเอาเรื่องราวในชีวิตของผู้อื่นมาครุ่นคิดทำไมให้หนักสมอง... อาวมักจะมีคำพูดติดปากอาวอยู่ประโยคหนึ่ง... คือ... "กูว่าแล้ว..." ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ที่ไหน เมื่อไร...พอข่าวมาถึงหูอาวเท่านั้น อาวก็จะตบเข่าตัวเองฉาดหนึ่ง แล้วก็บอกว่า "กูว่าแล้ว..." (ซึ่งวลีสั้น ๆ นี้ติดปากอาวมาจนกระทั่งพวกเราเกิดและเติบโตขึ้นจนรู้ความพอที่จะเบรคอาวว่า... "อาวว่าอะไร เมื่อไหร่เนี่ย...พวกหนูไม่เห็นได้ยินเลย..." ว่าแล้วพวกเราก็ต้องรีบชิ่งตัวเองให้พ้นจากรัศมีมะเหงกของอาว ที่อาจจะ 'ป๊อก' มาบนหัวของพวกเราคนใดคนหนึ่ง) เมื่อวันหนึ่งต่อมา อาวระแคะระคายถึงปัญหาของพ่อ อันเกี่ยวข้องกับทัศนคติที่ไม่สอดคล้องกันของพ่อกับสมศรี และความสัมพันธ์อันง่อนแง่นด้วยผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไม่ถูกกัน อาวก็แอบมากระซิบกับแม่ว่า..."กูว่าแล้ว..." ซึ่งแม่ก็รับฟังอย่างไม่ได้สนใจ ใส่ใจมากมายนัก เห็นว่าเป็นเรื่องของชาวบ้านทั่ว ๆ ไปที่อาวมักจะเอามาเล่าสู่แม่ฟังอยู่เป็นประจำ ในบรรดาพี่ทั้งหมด อาวสนิทกับแม่มากที่สุดเพราะอายุใกล้เคียงกันที่สุด และเป็นคู่เล่น คู่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ แม่บอกว่า...อาวกับแม่ทะเลาะกันเพราะแย่งตำแหน่ง "น้องหล้า(น้องคนสุดท้อง)".กัน...อาวเป็นลูกคนสุดท้องก็จริง แต่แม่ก็ถือตัวว่าเป็นลูกสาวคนสุดท้องที่ตากับยายรักนักรักหนาเพราะมีแม่เอาตอนที่อายุมากแล้ว...และพากันเรียกแม่ว่า "อี่หล้า" มาตลอดสามปีกว่าจะมีอาวหลงมาอีกคนหนึ่ง...หลายครั้งที่แม่เถียงอาวไม่ขึ้น...แม่ก็มักจะเกทับอาวว่า...แม่น่ะเป็นลูกหล้าจริง ๆ แต่อาวน่ะมันลูกหลง...พวกผู้ใหญ่ก็จะได้แต่หัวเราะเวลาเห็นแม่กับอาวทุ่มเถียงกันในเรื่องนี้ แม่บอกว่าแม่กับอาวทะเลาะกันมาจนตากับยายตายลงไปนั่นแหละถึงเลิก...เมื่อต่างคนต่างโตขึ้นมาจนเป็นหนุ่มเป็นสาว แม่กับอาวก็กลายเป็นคู่พี่น้องที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมากที่สุด อาวมักจะพาเพื่อน ๆ มาเที่ยวที่บ้านอยู่เป็นประจำ อาวมีเพื่อนเยอะมาก เพราะอาวเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีและชอบในเรื่องของความบันเทิงแทบทุกชนิด เวลามีเพื่อนมาบ้านอาวก็จะพากันตั้งวงร้องเพลงบ้าง จ๊อยซอบ้าง...เป็นที่ครื้นเครงสนุกสนาน (จึงไม่แปลกเลยที่ต่อมาอาวจะมีภรรยาเป็น "จ้างซอ - คนขับร้องเพลงซอ") นอกเรื่องไปซะไกล... เย็นย่ำค่ำวันหนึ่ง พ่อก็ได้จับพลัดจับผลูมาร่วมวงเสวนาบันเทิงกับอาวและเพื่อน ๆ ซึ่งในวันนั้น...คนรักหนุ่มของแม่ก็มาแอ่วหาแม่ตามปกติ... แม่บอกว่า...ขณะที่แม่นั่งทอผ้าไป คุยกับคนรักไปอยู่มุมหนึ่งของใต้ถุนบ้าน หูแม่ก็แว่วได้ยินเสียงเพลงลอยมาจากวงเหล้าของน้องชาย เป็นเสียงที่แปลกไปจากทุก ๆ วัน...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพลงที่คนร้องร้องนั้นเป็นเพลงโปรดของแม่เสียด้วย... แม่ชะงักการพูดคุย แล้วเพ่งมองไปทางหนุ่ม ๆ กลุ่มนั้นอย่างตั้งใจ... พ่อนั่นเองที่เป็นคนร้องเพลงนั้น...เพลงที่พ่อร้องในวันนั้นชื่อเพลง "กล้วยไม้" แล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พ่อมี "ตัวตน" ขึ้นมาทันใดในสายตาแม่...   Create Date : 30 ตุลาคม 2550     Last Update : 7 ธันวาคม 2550 20:05:10 น. Counter : 605 Pageviews.   4 comment Share Tweet

เรื่องของ"พ่อ" (๖.๑) ตอน...เรื่องของแม่ (เรื่องของแม่ค่อนข้างยาววว...ไปนิด ขออนุญาตแบ่งเป็นสองตอนแล้วกันนะคะ) พ่อกับแม่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยวัยละอ่อน เพราะอยู่บ้านในละแวกเดียวกัน ถ้าจะสาวไปลึก ๆ พ่อกับแม่ก็อาจจะนับเนื่องเกี่ยวดองเป็นเครือญาติกันด้วยซ้ำ... แต่ก็ห่างเต็มที แม่บอกว่า...ตั้งแตเป็นเด็กจำความได้ จนเติบโตขึ้นมาเป็นสาวรุ่น...และเป็นสาวใหญ่ในเวลาต่อมา...'พ่อ' ไม่เคยใกล้กรายเข้ามาอยู่ในสายตาสายใจของแม่เลยแม้แต่น้อย...ทั้งนี้ก็เพราะแม่มีอายุมากกว่าพ่อถึงสามปี...ซึ่งก็ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นช่องว่างระหว่างวัยที่ห่างกันพอสมควรทีเดียวในสมัยนั้น...ตอนที่พ่อบรรพชาเป็นสามเณรเมื่ออายุ ๑๓ ปี แม่ก็เริ่มเป็นสาวรุ่นวัยสิบหก มีบ่าวบ้านเหนือบ้านใต้แวะเวียนมาแอ่วหาจนหัวกะไดบ้านพี่สาวของแม่ที่แม่อาศัยอยู่ด้วยไม่เคยแห้งแล้ว... แม่เป็นเด็กกำพร้าเช่นเดียวกับพ่อนั่นแหละ แต่แม่โชคดีกว่าพ่อหน่อยตรงที่มาเป็นกำพร้าเอาตอนที่โตมากแล้ว...แม่บอกว่า ตากับยายตายในเวลาไล่ ๆ กันตอนแม่อายุสิบสี่สิบห้า อีกอย่างหนึ่งที่แม่คิดว่าแม่โชคดีกว่าพ่อก็คือ แม่มาจากครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่ ด้วยแม่มีพี่น้องรวมกันทั้งหมดถึง ๙ คน ชีวิตในวัยเด็กของแม่ถึงแม้จะค่อนข้างแร้นแค้นด้วยความยากจน เพราะตากับยายมีลูกเยอะ หากแม่ก็อบอุ่นอยู่ท่ามกลางความรักของพ่อแม่และพี่ ๆ น้อง ๆ แม่เป็นลูกคนรองสุดท้อง มีพี่สาวสี่คน พี่ชายสามคน และมีน้องชายอีกหนึ่งคน...ซึ่งน้องชายคนนี้นี่เองที่มีบทบาทสำคัญในการชักนำพ่อให้เข้ามาในชีวิตของแม่ ก่อนที่ตากับยายจะเสียชีวิตนั้น พี่สาวคนหนึ่งของแม่ก็เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน ด้วยอาการ 'ผิดเดือน' (เชื่อว่าเกิดจากการที่ผู้หญิงเมื่อคลอดลูกแล้ว ไม่ได้อยู่ไฟจนครบเดือนตามแบบที่โบราณทำ ๆ กันมา - เรื่องราวชีวิตของป้าคนนี้ก็น่าสนใจมาก ซึ่งฉันได้แอบ ๆ บันทึกตามคำบอกเล่าของแม่กับป้าไว้บ้างแล้ว วันหลังจะอามาเขียนเล่าสู่กันฟัง)... และพี่สาวอีกคนที่ถัดจากแม่ขึ้นไปก็เพิ่งออกเรือนไปกับครูหนุ่มต่างบ้าน ดังนั้น เมื่อตากับยายตายลงไป แม่....ซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวที่ยังไม่ได้แต่งงานจึงต้องย้ายไปอาศัยอยู่กับพี่สาวคนโตกับพี่เขย ที่มีอายุห่างกับแม่เกือบสามสิบปี จนเรียกได้ว่าสามารถเป็นแม่คนใหม่ให้แม่ได้เลยทีเดียวแหละ... เมื่อมาอยู่กับพี่สาวแม่ต้องทำหน้าที่เป็นกึ่ง ๆเพื่อนเล่น กึ่ง ๆ พี่เลี้ยงให้กับหลาน ๆ ที่มีวัยน้อยกว่าแม่ไม่กี่ปี และแต่ละคนก็ซนเป็นเซียน...ป้า – พี่สาวคนโตแม่คงจะเจริญรอยตามยาย เพราะป้ามีลูกมากถึงแปดคนด้วยกัน แม่จึงไม่ค่อยรู้สึกเหงา หรือว้าเหว่นักตอนที่เสียพ่อกับแม่ไป... ถึงตอนนี้...แม่บอกว่าตากับยายบุญน้อยนักที่ไม่ได้อยู่เห็นหลาน ๆ ลูกของแม่ แต่ฉันกลับคิดว่าพวกเราต่างหากที่ไม่มีบุญ ไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับญาติผู้ใหญ่ไม่ว่าจะเป็นปู่กับย่า หรือตากับยาย...เพราะทุกครั้งที่ฉันได้ยินได้ฟังแม่พูดถึงตากับยาย ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถสัมผัสได้ถึงไออุ่นของความรักความอาทรที่ตากับยายมีต่อแม่ ซึ่งไหลวนอวลอายอยู่ในตัวแม่แล้วถ่ายทอดมาถึงพวกเรา ตลอดถึงบรรดาลูก ๆ ของพวกเรา...หลาน ๆ ของแม่ กลับมาเล่าเรื่องของพ่อต่อ... ตอนที่พ่อเริ่มคบหาดูใจอยู่กับสมศรีนั้น แม่เองก็มีคนรักอยู่แล้วเช่นกัน คนรักของแม่เป็นคุณครู ซึ่งก็ด้วยความเป็นคุณครูนี่แหละที่ทำให้เขาสามารถแหวกวงล้อมหนุ่ม ๆ แถวนั้นจนเข้าถึงตัวแม่ได้ เพราะแม่ของฉันเป็นคนสวย...(ไม่เข้าใจเล้ย...พ่อก็หน้าตาดี แม่ก็สวย ทำไม๊...ทำไมเราถึงได้ออกมาอัปลักษณ์อัปราชัยเช่นนี้...เฮ้อ...มีบ่น ๆ แหะ ๆ ) แต่ความเป็นคุณครูก็ใช่ว่าจะเป็นใบรับประกันความประพฤติของคนได้เสมอไป..แม่บอกว่า...คุณลุงคนนั้น (ขอเรียกคุณลุงเถอะ ก็เขาอายุมากกว่าแม่ตั้งสามสี่ปี) อะไรก็ดีหรอก ใจดี ใจกว้าง มาแอ่วหาแม่ก็มักจะมีอะไรติดไม้ติดมือมาฝากแม่กับคนที่บ้านแม่เป็นประจำ แต่เขาก็มีข้อเสีย...ข้อเสียใหญ่ ๆ ของเขาที่แม่มองเห็นตั้งแต่ก่อนเริ่มคบหากันแล้ว...มีอยู่สองประการ... ซึ่งทั้งสองประการนี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้แม่ต้องคิดหนักอยู่เอาการ นั่นก็คือ... หนึ่ง เขาเป็นคนเจ้าชู้มาก...มากจนทำให้แม่นึกถึงคำเปรียบเปรยที่แม่เคยอ่านในหนังสือที่เขาบอกว่า...เจ้าชู้ประตูดิน หมูหมาเกี้ยวสิ้นไม่เลือกหน้า...ประมาณนั้นเลยทีเดียว และ... ประการที่สอง เขาเป็นมนุษย์คอทองแดง...สามารถดื่มเหล้าแทนน้ำได้ตลอดเวลา...แม่บอกว่า ที่แม่คิดหนักก็เพราะแม่ไม่อยากเป็นม่ายก่อนวัยอันควรหากคิดจะตกร่องปล่องชิ้นกับคุณครูคนนั้น ถึงแม้ทั้งพี่สาวกับพี่เขยจะสนับสนุนเต็มที่ก็ตามด้วยเห็นแก่หน้าตา ฐานะทางสังคม และอามิสเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาหยิบยื่นให้... พี่สาวแม่เขาเป็นห่วงกลัวแม่จะต้องกลายเป็น 'สาวเคิ้น' (สาวเทื้อ -โอลด์เมดนั่นแหละ) ด้วยความเรื่องมาก - เลือกมากของแม่ เพราะตอนนั้นแม่ก็มีอายุปาเข้าไปยี่สิบหกปีแล้ว...ก็ผู้หญิงอายุ ๒๖ ปีที่ยังไม่ได้แต่งงานในสมัยห้าถึงหกสิบปีก่อน....สามารถเรียกว่าเป็นสาวแก่... เปรียบเป็นมะพร้าวก็เป็นมะพร้าวทึนทึกนั่นเลยทีเดียว... แต่..แม่บอกว่า...ตัวแม่เองไม่ได้คิดกังวลในเรื่องนั้นเท่าไหร่นักหรอก อาจจะเป็นด้วยตอนที่แม่เป็นสาวรุ่น ๆ อายุ ๑๒ - ๑๓ ปี แม่เคยได้มีโอกาสเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในเมือง โดยไปอยู่กับญาติของแม่ที่มีตำแหน่งเป็นถึง 'หม่อม' ของเจ้าคนหนึ่ง... นั่นทำให้แม่ได้เห็นถึงรูปแบบชีวิตที่หลากหลายและซับซ้อน แตกต่างไปจากชีวิตอันราบเรียบของชาวชนบทมากมายนัก...หลายชีวิตอยู่แบบจำทน...หลายคนอยู่แบบจำยอม...เพียงเพราะความเป็นผู้หญิง ทำให้ไม่มีสิทธิ์ 'เลือก' อย่างนั้นหรือ?   Create Date : 29 ตุลาคม 2550     Last Update : 7 ธันวาคม 2550 20:06:02 น. Counter : 599 Pageviews.   8 comment Share Tweet

เรื่องของ"พ่อ" (๕) รักแรก พ่ออายุ ๒๓ ปีเมื่อมีรักครั้งแรก แม่เล่าว่า...(พ่อไม่ได้บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับความรักครั้งแรกไว้เลย ฉันเลยต้องถามเอากับแม่) ตอนนั้นพ่อดูเป็นหนุ่มโก้ทีเดียว เมื่อเทียบกับหนุ่ม ๆ ในวัยเดียวกัน ในละแวกเดียวกันที่ส่วนใหญ่มีอาชีพทำไร่ไถนา พ่อออกจะเป็นคนเจ้าสำอางนิด ๆ ด้วย ผมงี้หวีน้ำมันเรียบแปร้อยู่ตลอดเวลา พ่อช่างแต่งเนื้อแต่งตัว ถึงแม้เสื้อผ้าจะไม่ถึงกับใหม่หมาดทันสมัยนัก แต่ก็ดูดีมีสกุลละ แถมสะอาดสะอ้านเรียบร้อย จึงทำให้มีคนมา 'ถูกตาต้องใจ' พ่ออยู่หลายคนทีเดียว ในจำนวนนี้ก็มีสาวน้อยนางหนึ่ง สมมติชื่อ 'สมศรี' (ที่ต้องสมมติชื่อเพราะปัจจุบันเธอยังมีชีวิตอยู่...) สมศรีเป็นสาวบ้านเหนือ อายุอ่อนกว่าพ่อห้าปี... เธอตามพ่อของเธอมาส่งอ้อย จึงได้พบกับพ่อ... สมศรีรู้สึก 'ถูกตาต้องใจ' ในตัวพ่อทันทีที่พบหน้า พ่อเองก็(คงจะ)'ต้องมนต์ของใครคนหนึ่ง' อย่างสมศรีเข้าเต็มเปาเหมือนกัน... เพราะหนุ่มน้อยที่...แม้วัยจะล่วงเลยเกินยี่สิบ หากก็ยังไม่เคยพานพบใครที่จับตาจับใจเช่นนี้มาก่อน.... เกิดอาการอ้ำอึ้งตะลึงแลจนบวกตัวเลขผิด ๆ ถูก ๆ ในวันนั้น หลังจากนั้นสมศรีก็ตามพ่อของเธอมาที่สถานีอ้อยอีกบ่อย ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พ่อของเธอเคยมาแต่ลำพังผู้เดียวเสมอ ๆ ทุกครั้งที่พบหน้ากันเธอก็จะมีท่าทีเอียงอาย...หน้าแดง แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก ซึ่งกิริยานั้นก็ทำให้พ่อเกิดอาการเก้งก้าง จนหยิบจับอะไรไม่ค่อยถูกอยู่เหมือนกัน... พ่อของสมศรีก็คงจะชอบพ่ออยู่บ้าง เพราะเขาไม่ได้ห้ามปรามลูกสาวแต่อย่างใด เมื่อลูกสาวตามติดมาส่งอ้อยด้วยและตอบรับคำทักทายของพ่ออย่างสนิทสนม... พ่อเองแม้จะเป็น'พี่หน้อย'...ไม่เคยเกี้ยวสาวมาก่อน... แต่พ่อก็สามารถเรียนรู้ได้เร็วมาก และแล้วทั้งสองก็ตกลง 'อู้กัน' (คบหาดูใจเป็นคู่รักกัน)ภายในเวลาไม่ถึงเดือน... แม่บอกว่า...ในสมัยก่อนหมู่บ้านของเราไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้ นั่นคือขอบเขดของหมู่บ้านดูเหมือนจะกว้างใหญ่ไพศาล การจะไปมาหาสู่กันค่อนข้างลำบากต้องเดินเท้าลัดเลาะไปตามพงไม้บ้าง ทุ่งนาบ้าง บางครั้งก็ต้องป่ายปีนตลิ่งที่สูงชัน ด้วยไม่มีถนนหนทาง หรือตรอกซอกซอย ซอกซอนต่อเชื่อมไปจนทั่วทุกซอกทุกมุมหมู่บ้านอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ถ้าเป็นเวลากลางวันก็พอทำเนา แต่พอตกกลางคืน... ไม่ต้องถึงกลางคืนหรอก แค่โพล้เพล้ ๆ เท่านั้นแหละ ทางเดินนั้นก็เป็นทางเดินเข้าป่าเราดี ๆ นี่เอง พ่อเป็นบ่าว(หนุ่ม)บ้านใต้...สมศรีเป็นสาวบ้านเหนือ แถมพ่อยังต้องทำงานหนักทั้งวัน ไม่มีเวลาไปแอ่วหาสาว แต่นั่นยังไม่ใช่อุปสรรคสำหรับรักแรกของพ่อ... อุปสรรคที่ขวางกั้นความรักครั้งแรกของพ่อปรากฏขึ้นในช่วงระยะเวลาไม่นานนักหลังจากที่พ่อกับสมศรีตกลงเป็นแฟนกัน...ซึ่งมีอยู่สองประการ ประการที่หนึ่งก็คือแม่อุ๊ยนั่นเอง... พอแม่อุ๊ยรู้ว่าหลานชายมีแฟน แม่อุ๊ยถามไถ่จนรู้ว่าแฟนของหลานชายเป็นสาวบ้านไหน ลูกเต้าเหล่าใคร เมื่อรู้แล้วแม่อุ๊ยก็ฟันธงฉับว่า...คบกันไม่ได้...เหตุผลก็คือ แม่อุ๊ยไม่ชอบแม่ของสมศรี..ไม่ใช่ไม่ชอบธรรมดา ถึงขั้นเกลียดเลยทีเดียวแหละ(อันนี้...แม่บอกว่าแม่เองก็ไม่รู้ว่าทำไม...) ทางฝั่งของสมศรีก็เช่นเดียวกัน...พอแม่ของสมศรีรู้ว่าสมศรีริมีความรักกับบ่าวบ้านใต้...โดยเฉพาะกับไอ้หนุ่มลูกกำพร้าที่มีแม่เป็นหญิงสองผัว (ความจริงยังไม่ถึงสามเลยทำไมรังเกียจกันนักก็ไม่รู้) มิใยที่ตัวสมศรีเองกับพ่อของเธอจะพร่ำชื่นชมสรรเสริญความดีของพ่อให้ฟัง...แม่ของสมศรีก็ไม่สนใจ...ประกาศห้ามสมศรี...สั่งให้เลิกคบกับพ่อทันที... นั่นเป็นเพียงปราการด่านแรกเท่านั้น...ที่กั้นกางทางรักของพ่อกับสมศรี ปราการด่านที่สองนั้น...แม่เล่าว่า...เกิดจากความเป็นคนช่างคิดของพ่อเองแหละ นั่นก็คือ...เมื่อ 'อู้กัน' มาได้ระยะหนึ่ง พ่อก็ได้เรียนรู้ถึงนิสัยใจคอ ตลอดจนถึงทัศนคติในการดำเนินชีวิตของสมศรีมากขึ้น...ซึ่งมีอยู่หลายอย่างที่ขัดแย้งกับพ่อ...ที่สำคัญที่สุดก็คือ...สมศรีอ่านหนังสือไม่ออก เขียนไม่ได้...เพราะเธอได้เรียนหนังสือถึงแค่กลางประถมสอง แล้วต้องออกมาช่วยแม่เลี้ยงน้องและทำงานบ้าน... ในตอนแรกที่พ่อรู้...พ่อคิดว่า..ไม่เป็นไร เมื่ออยู่กันไปพ่ออาจจะค่อย ๆ สอนเธอเอง...ในวัยเพียง ๑๘ ปีของเธอพ่อเชื่อว่าพ่อจะสามารถสอนให้เธอได้รู้จักโลกกว้างผ่านหนังสือได้ไม่ยากนัก... แต่พ่อก็คิดผิด...สมศรีไม่เพียงไม่ยอมเรียนหนังสือกับพ่อเท่านั้น... แต่เธอยังมีอาการกระบึงกระบอน โกรธขึ้งทุกครั้งที่พ่อเสนอความคิดในเรื่องนี้กับเธอ เธอบอกว่า...เธอจะต้องเรียนรู้ไปทำไม...ถ้าเธอแต่งงานกับพ่อเป็นภรรยาของพ่อ หน้าที่ในการเป็นผู้นำครอบครัวก็ต้องเป็นของผู้ชายอยู่แล้ว... พ่อก็เก่งแล้วนี่...เธอเชื่อมั่นว่าความรู้ของพ่อคนเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะนำพาครอบครัวของเธอให้อยู่รอดได้...เธอยินดีที่จะเป็นช้างเท้าหลังของพ่ออย่างเต็มที่ จะปฏิบัติหน้าที่ศรีภรรยาอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เพียงแต่อย่าบังคับให้เธอต้องเรียนหนังสือเลย เธอบอกว่าเธอแก่เกินไปที่จะมานั่งเรียนหนังสือเหมือนเด็ก ๆ อีกอย่างหนึ่ง...เธอบอกว่าเธอน่ะ "ผะหญาปึก" เรียนหนังสือไม่ได้หรอก ได้ยินดังนั้น...พ่อจึงเริ่มคิดหนัก... พ่อคิดไกลไปถึงว่า...ถ้าพ่อแต่งงานอยู่กินกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้หนังสือ ... ในอนาคตข้างหน้า...ลูก ๆ ของพ่อที่จะเกิดกับแม่ที่ไม่รู้หนังสือ และไม่ฝักใฝ่ที่จะเรียนรู้...จะเป็นอย่างไร? ในช่วงเวลาแห่งความครุ่นคำนึงหนักของพ่อนั่นเอง ก็ประจวบกับเป็นช่วงเวลาของการเริ่มทำนา...นั่นหมายถึงว่า...หมดฤดูกาลของอ้อย พ่อของสมศรีไม่ได้มาส่งอ้อยอีก... พ่อเองก็ต้องทำงานหนัก ไม่มีเวลาที่จะเดินย่ำคันนาไปแอ่วหาสมศรีถึงบ้านเหนือ... ถึงไปได้ก็ไม่แน่ใจว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างไรจากแม่ของเธอ... พ่อกับสมศรีจึงค่อย ๆ ห่างกันไปโดยปริยาย... อีกสามเดือนถัดมา พ่อก็ได้ข่าวสมศรีแต่งงาน...กับคนไม่ใกล้ไม่ไกล เป็นหนุ่มข้างบ้านของเธอเอง ในช่วงเวลานั้นพ่อจึงกลายเป็นหนุ่มร้างรัก...ที่ดูน่าสงสารนักในสายตาของแม่ของพวกเรา...   Create Date : 25 ตุลาคม 2550     Last Update : 7 ธันวาคม 2550 20:06:52 น. Counter : 779 Pageviews.   7 comment Share Tweet

เรื่องของ"พ่อ" (๔) ~วัยหนุ่ม~ พ่อใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ร่มกาสาวพัสตร์นาน ๗ ปี พอพ่ออายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ พ่อก็มาถึงทางแยก... สามเณรเมื่อมีอายุครบยี่สิบปี ก็ต้องมีการ 'เป๊ก' (อุปสมบท) เปลี่ยนสถานภาพจาก 'พระน้อย' เป็น 'ตุ๊เจ้า' หรือจะสึกหาลาเพศออกไปเป็นคฤหัสถ์ ทำมาหากิน มีครอบมีครัวต่อไป พ่อบอกว่า...ถึงตอนนี้พ่อเข้าใจความหมายของคำว่า...'ร้อนวิชา'... ขึ้นมาทีเดียวเชียว ตอนแรกพ่อก็มีอาการสองจิตสองใจอยู่บ้าง เป็น 'ตุ๊เจ้า' ก็ดูเหมือนชีวิตจะเรียบ ๆ ง่าย ๆ สงบสบายดี ไม่ต้องดิ้นรนไขว่คว้าอะไร... แต่อีกด้านของความรู้สึกนึกคิดพ่อก็อยากออกไปเผชิญโลกที่กว้างกว่าขอบเขตพัทธสีมานี้มากนัก...ตามประสาวัยหนุ่ม ที่สำคัญ...พ่อเกิดอาการ 'ร้อนวิชา' พ่อบอกว่า...สิ่งที่พ่อได้เรียนรู้จากตุ๊พี่...จากหนังสือทั้งหลายที่พ่อได้อ่าน...มันเป็นเรื่องราวของทางโลกไปเสียมากกว่า ๘๐ %... ซึ่ง...พ่อคิดว่า...มันน่าจะได้นำออกไปใช้ให้เกิดประโยชน์ ทั้งต่อตัวเอง... ต่อวงศ์ญาติที่เกื้อกูลพ่อมาตลอดถึง ๒๐ ปี... ต่อชุมชนที่พ่อเติบใหญ่ขึ้นมา...และ...ตอนนั้น... พ่อคิดไกลไปถึง...ต่อประเทศชาติบ้านเมืองเลยทีเดียว... ด้วยช่วงนั้นเป็นช่วงที่บ้านเมืองกำลังเกิดวิกฤติทั้งทางการเมืองและทางเศรษฐกิจพอดี...(เหมือนตอนนี้เลยแฮะ)... เกิดภาวะข้าวยากหมากแพง...ชาวบ้านต้องอยู่กันแบบกระเบียดกระเสียร การอุปสมบทจำต้องมีเจ้าภาพ...ซึ่งต้องใช้ทุนทรัพย์มากพอสมควร... พ่อก็เลยรู้สึกเกรงใจใครก็ตามที่จะมาเป็นเจ้าศรัทธา... พ่อจึงตัดสินใจลาสิกขา...ออกมาเป็น 'พี่หน้อย' (คนที่สึกจากสามเณรเรียกว่า 'หน้อย'...ออกเสียงเป็น น่อย... หากสึกจากการเป็นพระจะเรียกว่า 'หนาน' ) เมื่อสึกแล้ว พ่อก็กลับมาอยู่ที่บ้านพ่ออุ๊ย แม่อุ๊ยเหมือนเดิม... ช่วงแรก ๆ พ่อก็ไปช่วยญาติ ๆ ทำนาทำไร่ไปตามประสา... ต่อมาพ่ออุ๊ยก็แบ่งที่นาให้พ่อแปลงหนึ่ง ไม่เล็กไม่ใหญ่... กะว่าอย่างน้อยให้พ่อพอมีที่นาทำกินพอเลี้ยงตัวได้... แต่พ่อบอกว่า...พ่อไม่ถนัดเลยกับงานทำไร่ไถนา... เพราะพ่อโตมากับวัด เคยแต่ท่องบ่นสวดมนต์ อ่านหนังสือหนังหา... ให้พ่อมาจับจอบจับเสียมพ่อรู้สึกเก้งก้างอย่างไรบอกไม่ถูก... พ่อจึงได้ทำนาบนที่นาของตัวเอง...เป็นเวลา ๒ ปี... พอให้ได้รู้ว่าอาชีพนี้พ่อทำได้ไม่รุ่งแน่... พ่อจึงเริ่มมองหางานที่คิดว่าน่าจะเหมาะกับตัวเองในทันที พ่อบอกว่า...พ่อโชคดีที่...ถึงแม้พ่อจะเรียนหนังสือจบแค่ชั้นประถมสี่... แต่เมื่อได้รับการต่อยอดจากตุ๊พี่...และจากการเรียนรู้ศึกษาด้วยตัวเอง... ผ่านทางหนังสือ... ทำให้เมื่อพ่อไปสมัครงานในที่แรกพ่อก็ได้รับคัดเลือกเข้าทำงานทันที พ่อประเดิมงานแรกในชีวิตด้วยตำแหน่งนายสถานีรถไฟ... ณ สถานีรถไฟใกล้บ้าน...ไม่ใช่รถไฟโดยสารหรอก แต่เป็นรถไฟที่ใช้ในการขนอ้อยเข้าสู่โรงงานน้ำตาลแห่งแรกของประเทศไทยซึ่งตั้งอยู่ที่อำเภอเกาะคา พ่อได้รับเงินเดือนเดือนละ ๔๐๐ บาท...ซึ่งมากโขอยู่ในสมัยนั้น... ในสมัยที่เกลือห่อละ ๕ สตางค์ (ขนาดบรรจุเท่ากับห่อละสิบบาทในปัจจุบัน)ก๋วยเตี๋ยวชามละหนึ่งสลึง...ผ้าเมตรละบาท...เป็นต้น แต่พ่อก็ต้องทำงานหนักตามค่าเงินที่ได้รับ... พ่อเล่าว่า...ทุก ๆ เช้าพ่อต้องตื่นแต่เช้า... ขึ้นรถเลื่อนไปสำรวจรางรถไฟ...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อกลับมาแล้วก็ต้องตรวจเช็คจำนวนอ้อยที่จะขนเข้าโรงงานในวันนั้น...ต้องคัดแยกเกรดของอ้อยด้วย เพราะอ้อยมีหลายชนิด มีหวานมาก หวานน้อย และมีทั้งไม่หวานเลย...จริง ๆ แล้วพ่อได้รับคำสั่งให้ปฏิเสธ...ไม่รับซื้ออ้อยชนิดหลังสุดนี้ แต่พ่อก็สงสารชาวสวน ที่เมื่อขนอ้อยมาถึงสถานีแล้ว หากไม่ได้ขายเขาก็ไม่รู้จะเอากลับไปทำอะไร พ่อจึงรับซื้อทั้งหมด แล้วนำไปเฉลี่ย ๆ แทรกเข้าไปในอ้อยชนิดหวาน... แต่ราคารับซื้อก็ต้องเป็นไปตามเกณฑ์มาตรฐานที่ทางโรงงานกำหนด ซึ่งพ่อก็ต้องหาวิธีปรับเปลี่ยนเพื่อไม่ให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด(โรงงานกับชาวสวนอ้อย)เสียเปรียบ ซึ่งพ่อก็ทำได้...จนเป็นที่ยอมรับนับถือของผู้จัดการโรงงานและชาวสวนชาวไร่... พ่อต้องทำงานทุกอย่างในสถานี เพราะทั้งสถานีมีพ่อที่ทำงานประจำอยู่คนเดียว นอกนั้นเป็นคนงานขนอ้อยที่ทำงานรายวัน... บางวันที่คนงานขนอ้อยขาดงาน พ่อก็ต้องลงไปขนอ้อยด้วยตัวเอง... ตกเย็น...พ่อก็ต้องทำบัญชีสรุปยอดรับและจ่ายอ้อยเป็นประจำทุกวัน... ในบางช่วง บางฤดูที่ไม่มีอ้อยพ่อก็ต้องทำหน้าที่ดูแลสถานี ตลอดถึงบริเวณรางรถไฟที่อยู่ในเขตรับผิดชอบของสถานีของพ่อทั้งหมด... ซึ่งยาวประมาณเกือบยี่สิบกิโลเมตร ชายหนุ่มวัยต้นยี่สิบ...หน้าตาดี(พอสมควร...แหะ ๆ เดี๋ยวคนอ่านจะหมั่นไส้ว่าชมพ่อตัวเองก็ได้ ) นิสัยดี สุภาพเรียบร้อย มีหน้าที่การงานที่ดี... จึงไม่แปลกที่...วันหนึ่ง...พ่อก็มีความรัก... รักครั้งแรกของพ่อ...ที่ไม่ใช่กับแม่ของฉัน...   Create Date : 19 ตุลาคม 2550     Last Update : 7 ธันวาคม 2550 20:07:51 น. Counter : 577 Pageviews.   11 comment Share Tweet

• ชวนศึกษา(ธรรมะ)
• ชวนปฏิบัติ(ธรรม)
• เปิดบ้านแม่ไก่-ทักทายกันหน่อย
• หนังสือเก่า...อยากเล่าต่อ
• นิย๊าย ~ นิยาย
• นิย๊าย-นิยาย(๒)
• นิยายฝาหรั่ง & หนังสือแปล
• นิยายสายจีน
• วรรณกรรมเยาวชน
• สาระ(ค)ดี-ดี (Non-fiction)
• อ่านตามเกม
• ชวนดู(K)ซีรี่ยส์
• ฅนเมือง อู้กำเมือง
• เรื่องเล่าจากหลังดอย
• ปกิณกะ ซะป๊ะ ~ ซะเป้ส
• บทกวีที่ผูกพัน
• เดินทางไกลกับ"ไซอิ๋ว"
• บ่นบ้า' ตามอารมณ์ '
• สารบัญหนังสือในบล็อก

• เมณี
• บังอร-บังเอิญ
• โมกสีเงิน
• ป้ามด
• แม่เฮือน
• ปลิวตามลม
• นวลกนก
• January Friend
• ดอกเสี้ยวขาว
• อั๊งอังอา
• กวินทรากร
• Zhivago
• BoOKend
• ทิวาจรดราตรี
• นัทธ์
• nikanda
• โสดในซอย
• นายแจม
• narumol_tama
• Chulapinan
• แพนด้ามหาภัย
• beer87
• yjam
• วินนี่ย์หมีพูห์
• เจ๋วะรัฐถะ
• ammataya
• ลูกปัดแก้ว
• กะว่าก๋า
• นิงัย
• ร่มไม้เย็น
• แก้วกังไส
• พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
• ศรีสุรางค์
• แพรจารุ
• last_tibetstone
• malarn cha
• หอมกร
• JewNid
• กิ่งไม้ไทย
• หวานเย็นผสมโซดา
• komyooth
• PTNCenter
• rngja
• dream-devil
• เหมือนพระจันทร์
• kangsadal
• PhueJa
• ปลายทางของสายรุ้ง
• ปลาทองแก้มยุ้ย
• Pribtaa
• วิรตี
• Friday Story
• อุ้มสม
• ~:พุดน้ำบุศย์:~
• สามปอยหลวง
• ดอยสะเก็ด
• lovereason
• คนสวยที่ไม่เคยสวย
• PZOBRIAN
• ออโอ
• เรียวรุ้ง
• Webmaster - BlogGang

• olddreamz
• เมืองแจ๋ม
• เปิดโลกลำปาง
• ฅนเมือง
• โลกล้านนา
• ธรรมะดอทคอม
• Yahoo !
• Google
• คนเมืองฟังกำเมือง
• คำไท - คำถิ่น
• คลังภาพ
• BlogGang.com