Bloggang.com : แม่ไก่ - The Bridges of Madison County ~ Robert James Waller

ขออนุญาตเอาบทความบทหนึ่งมาแปะนะครับ
เป็นบทความจากหนังสือเรื่อง
"ความทุกข์แห่งสรวงสวรรค์"
อีกเล่มหนึ่งที่ผมภูมิใจนำเสนอ
บังเอิญตรงกับรีวิวในบทนี้

ค้นหาคู่ครอง]

“ถ้าในขณะที่นางเอกกำลังเล่นบทชู้ สามีกลับมาพอดี
ถ้าหากหล่อนประมาท จนท้องลูกของชายคนนั้น
และถ้าหาก
หล่อนกระโดดลงจากรถจริงๆ แล้ววิ่งเข้าไปในรถคันเก่าของโรเบิร์ต...

เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบอย่างนั้นหรือ

เพื่อนชาวอเมริกันสองสามคนมาเยี่ยม พอก้าวเข้าบ้านก็ยืนจ้องหนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาจากไต้หวัน กล่าวว่า “หนังสือพิมพ์ของไต้หวันพิมพ์สวยดีนะ”
“พระเจ้าช่วย! ตัวหนังสือเล็กๆ เป็นตัวๆ พวกนี้อ่านว่ายังไงกัน!”
ทุกคนต่างคนต่างวิจารณ์กันไปต่างๆ นานา เมื่อพลิกไปพลิกมาครู่หนึ่ง สายตาทุกคู่ก็หยุดอยู่ที่เดียวกัน
มันเป็นหน้าโฆษณาเนื้อที่ประมาณครึ่งหน้ากระดาษ ไม่แปลกเลยว่าทำไมพวกเขาจึงสนใจ เพราะบนหน้ากระดาษพิมพ์ด้วยภาษาอังกฤษตัวโต “The Bridges of Madison County”
“สะพานนี้มีความรัก!” เพื่อนคนหนึ่งร้องขึ้น “ไต้หวันมีหนังสือเล่มนี้ด้วยหรือ”
“นั่นสิ! ดูนี่! คลินท์ อีสต์วูด กับ เมอริล สตรีฟ ไม่ใช่เหรอ แม้แต่หนังก็ไปเข้าฉายแล้ว”
“ตัวอักษรตัวใหญ่ๆ ตรงนี้ เป็นชื่อภาษาจีนของเรื่องสะพานนี้มีความรักใช่ไหม ตัวเล็กๆ ข้างล่างนี้ล่ะ เขียนว่าอะไรบ้าง” ทุกคนหันหน้ามาทางผม “แปลให้พวกเราฟังหน่อยสิ”
เมื่อเพื่อนๆ ทุกคนขอร้อง ผมจึงไม่ปฏิเสธ ค่อยๆ แปลให้พวกเขาฟังทีละบรรทัด “บรรทัดนี้เขียนว่า ‘ความรักที่หญิงสาวทุกคนใฝ่ฝัน เกิดขึ้นที่นี่!’ ส่วนบรรทัดนี้เขียนว่า ‘ความรักอันสูงส่ง ที่ถ่ายทอดความจริงใจและชวนซาบซึ้ง’ ส่วนบรรทัดนี้ ‘ในยุคที่ความรักฉบับฟาสต์ฟู้ดเกลื่อนเมือง ภาพยนตร์เรื่องนี้เปรียบเป็นยาดับร้อนอย่างดี’”
ยังไม่ทันแปลเสร็จ ก็มีคนปรบมือแล้ว “ยอดเยี่ยมจริงๆ! น่าประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงว่าชาวจีนไต้หวันจะมีแนวคิดทันสมัยยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก”
“นั่นสิ! ซ้ำยังกล้าพูด กล้า...” ลังเลครู่หนึ่ง จึงถามว่า “กล้าทำหรือเปล่านะ”
“ตอนไม่อยู่บ้าน เราต้องระวังให้ดี โดยเฉพาะพวกชายวัยกลางคนที่เกือบๆ แก่ ดูเหมือนมีประสบการณ์มีการศึกษา ใครจะไปรู้อยู่ๆ จะแอบเข้ามาในบ้าน แล้วกลายเป็นคนรักที่ลืมไม่ลงของเมียตัวเองไปเสียอย่างนั้น” ชายคนหนึ่งพูด
“พวกเราที่เป็นผู้หญิงก็ต้องระวังให้ดี อย่าปล่อยสามีออกไปถ่ายรูปคนเดียว วันดีคืนดี ถ่ายไปถึงบนเตียงใครจะไปรู้!”
ขณะกำลังถกเถียงกันอย่างเมามัน อยู่ๆ ก็มีคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาถามผม “เจอกันโดยบังเอิญ พากลับมาเข้าบ้าน ซ้ำยังสอนผู้ชายให้จอดรถไว้ในที่ลับตาคน ฉวยโอกาสที่สามีไม่อยู่บ้าน ออกนอกลู่นอกทางสี่วัน นี่เป็นความรักที่หญิงสาวชาวไต้หวันทุกคนใฝ่ฝันถึงหรือ”
“ถ้าในชั่วเวลาสี่วัน ก็รักกันปานจะกลืนกินขนาดนี้ ยังไม่นับเป็นความรักแบบฟาสต์ฟู้ด” อีกคนหนึ่งถามบ้าง “สำหรับไต้หวันมันเป็นอย่างไร วันสองวัน หรือไม่กี่ชั่วโมง?”
ปลายหอกของคนทั้งสี่เหมือนพุ่งตรงมาที่ผม “ไม่รู้สิ” ผมส่ายหน้า พลางขอตัววิ่งเข้าครัว โดยอ้างว่าจะไปต้มกาแฟมาเสิร์ฟ

　　●●●

กว่าเพื่อนๆ จะกลับก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว ถึงแม้ต่อมาไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่อง “สะพานนี้ฯ” อีก แต่ผมกลับสลัดภาพเงาของสะพานนั้นไม่พ้น
นิยายเรื่องนี้ผมเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว เล่าเรื่องสตรีนางหนึ่ง ได้พบกับโรเบิร์ต คินเคด หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองอย่างไร หล่อนพาเขาไปหา “สะพานแห่งเมดิสัน” อย่างไร พาเขาเข้าบ้านอย่างไร จากนั้น ทั้งคู่ได้เกิดอัธยาศัยที่ต้องกัน พร้อมกับสร้างเหตุบังเอิญขึ้นบางอย่าง จึงเชิญกันไปทานมื้อค่ำ จนกลายมาเป็นความสัมพันธ์ที่เกินเลย หลังจากนั้นอีกสี่วัน ก่อนที่สามีจะกลับมา พวกเขาก็แยกจากกัน
มันเป็นพล๊อตเรื่องที่แสนจะธรรมดา แต่เมื่อเขียนขึ้นโดยโรเบิร์ต เจมส์ วอลเลอร์ กลับกลายเป็นเรื่องซาบซึ้งกินใจและละเอียดอ่อน
ละเอียดอ่อนจนกระทั่งผู้อ่านรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดบนกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของบุรุษ และกลิ่นหอมของเรือนร่างที่อยู่ใต้เสื้อผ้าชุดใหม่ของอนงค์นาง
ยังมีเม็ดเหงื่อที่ซึมหยดออกมาเพราะฤดูร้อนและลมหายใจที่เร่งเร้า แทบจะเบียดเสียดจนล้นออกมาจากในบรรทัดเลยทีเดียว
โดยเฉพาะหลังจากที่โรเบิร์ตจากไปแล้ว นางเอกนั่งอยู่บนรถของสามีเพื่อออกไปซื้อของ ระหว่างทาง หล่อนเห็นเงาร่างและรถคันที่คุ้นเคย หล่อนอยากจะกระโจนลงจากรถของสามี พุ่งรี่เข้าไปในรถของโรเบิร์ต
แต่หล่อนเพียงแค่ดิ้นรนอยู่กับความคิดของตนเองเท่านั้น ไม่ได้ทำอย่างนั้นลงไปจริงๆ
ท้ายที่สุด หล่อนก็กลับมาใช้ชีวิตชาวชนบทที่เรียบง่ายตามเดิม เฝ้าสามี เฝ้าลูกๆ และหวนคิดถึงสี่วันที่แสนตื่นเต้นจากการกระทำผิด คิดถึงมันจนชั่วชีวิต
ผมอดนับถือผู้แต่ง โรเบิร์ต เจมส์ วอลเลอร์ไม่ได้ ทั้งสำนวนภาษาที่ประดุจร่ายกลอน การบรรยายฉากที่เหมือนภาพยนตร์ และอารมณ์ที่ทอดต่อไปอีกยาวไกล เพียงแต่ เมื่อนอนอยู่บนเตียง ผมพลิกตัวไปมาครุ่นคิดว่า นี่หรือคือ ความรักที่ยิ่งใหญ่ ที่บรรดานักวิจารณ์ต่างพากันยกย่องสรรเสริญ หรือมันเป็นเพียงความตื่นเต้น และเป็นยอดคลื่นที่กระเซ็นขึ้นมาท่ามกลางช่วงชีวิตที่แสนจะซ้ำซากจำเจเท่านั้น เนื่องด้วยชีวิตมันซ้ำซากจำเจ สามีและลูกๆ ก็ช่างเป็นสูตรสำเร็จเกินไป กอปรกับสามีต้องเดินทางไกล ลูกๆ ไม่อยู่บ้าน แล้วบังเอิญมีชายอื่นปรากฏกายขึ้น จึงดึงดูดใจเป็นพิเศษ
ถ้าในขณะที่นางเอกกำลังเล่นบทชู้ สามีและลูกกลับมาพอดี ถ้าหากหล่อนประมาท จนท้องลูกของชายคนนั้น และถ้าหากหล่อนกระโดดลงจากรถจริงๆ แล้ววิ่งเข้าไปใน “รถคันเก่า” ของโรเบิร์ต ออกเดินทางฝ่าลมฝ่าฝนไปพร้อมกับเขา ชีวิตของหล่อนจะมีความสุขจริงหรือ
เมื่อความตื่นเต้นผ่านไป ความเป็นจริงกลับคืนมา ความแปลกใหม่ผ่านเลยไป สูตรสำเร็จกลับคืนมา ภาพชีวิตแต่งงานในอดีตปรากฏขึ้น เสียงเรียกหาแม่ของลูกๆ ดังแว่วมา เธอจะไม่เสียใจเชียวหรือ เธอไม่คิดจะย้อนกลับไปเชียวหรือ
เมื่อย้อนกลับไป มันจะกลายเป็นเหตุการณ์แบบไหนแล้ว?

　　●●●

ผมนึกถึงคำพูดของนักเรียนหญิงคนหนึ่ง “มีชู้ เป็นอารมณ์อย่างหนึ่ง”
เธอพูดเบามาก น้ำเสียงก็เบา สีหน้าก็เบา แต่คำพูดทั้งเจ็ดพยางค์นี้กลับเหมือนตีขึ้นด้วยโลหะ ร่วงหล่นลงมาอย่างหนักอึ้ง
ตอนนี้ ผมอ่าน “สะพานนี้ฯ” อีกครั้งจึงเข้าใจ สิ่งที่เรียกร้องให้นางเอกออกนอกลู่นอกทาง ขณะเดียวกันทำให้หล่อน “ระลึกถึงตลอดกาล” มันคืออารมณ์อย่างนั้น อารมณ์ที่หลุดพ้นออกจาก “ความเป็นจริงอันหนักอึ้ง” มันไม่ได้สูงส่ง แต่มันสวยงาม มันก็ไม่ได้สวยงามหรอก มันแค่ไม่เหมือนเดิม
ปัญหาก็คือ พวกเราควรเสาะหาอารมณ์ที่แตกต่างเช่นนี้หรือ และมันจะเป็นดั่งคำโฆษณานั้นไหม ที่บอกว่าเป็น “ความรักที่หญิงสาวทุกคนใฝ่ฝัน”

　　●●●

ถ้าหากชีวิตเป็นเหมือนเหล้า คนบางคนชอบเหล้าอ่อน คนบางคนชอบเหล้าแรง คนบางคนชอบเหล้าสาเกแบบญี่ปุ่น คนบางคนชอบเหล้าขาวต้าชวีของจีน คนบางคนชอบเหล้าค็อกเทลที่มีรสชาติผสมผสาน
นึกถึงตอนหนึ่งใน “สะพานนี้ฯ”
“เพื่อชดเชยปมด้อยทางวัฒนธรรมของตนเอง ชาวเมดิสันชอบพูดว่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีสำหรับเลี้ยงลูก”
ส่วนหล่อน (นางเอก) มักตอบว่า “แต่ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดีสำหรับให้ผู้ใหญ่เติบโตต่อไป”
ชีวิตในเมืองเมดิสัน คงเหมือนกับเหล้าอ่อนๆ อย่างสาเกกระมัง คนบางคนสามารถดื่มมันได้ชั่วชีวิต ซ้ำยังรู้สึกหอมหวนนุ่มลิ้น
หล่อนเอง ก็ดื่มมันชั่วชีวิต เพียงแต่ตรงกลาง เธอแอบดื่มเหล้าขาวเข้าไปอึกใหญ่
แล้วตลอดจนชั่วชีวิต หล่อนคิดว่าเหล้าขาวเท่านั้น จึงจะเป็นเหล้าจริง