ธรรมที่นำความฉิบหายมาสู่บุคคล

๑. นักบวชสละเวลาศึกษาสาระทางโลก แทนที่จะสนใจคำสอนของปราชญ์ที่ตนเองตัดสินใจแล้ว ย่อมฉิบหาย

๒. คิดปฏิรูปผู้อื่น ย่อมฉิบหาย

๓. คิดสั่งสอนธรรมผู้อื่นก่อนตน ย่อมฉิบหาย

๔. ผู้ประพฤติธรรมได้สัมผัสธรรมขั้นต้นเพียงเล็กน้อย ชื่นชมยินดีและหยุดอยู่ ไม่เร่งพัฒนาตนต่อไป ย่อมฉิบหาย

๕. มีชีวิตอยู่ด้วยความหวังและความกลัวอย่างโลกๆ ย่อมฉิบหาย

๖. วางแผนล่วงหน้าในอนาคตราวกับจะสร้างที่อยู่ถาวรในโลกนี้ แทนที่จะอยู่ไปวัน ๆ ราวกับว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ย่อมฉิบหาย

๗. ผู้เกียจคร้าน ไม่ฉกฉวยโอกาสขณะความเจริญก้าวหน้าทางจิตปรากฏอยู่เฉพาะหน้า ย่อมฉิบหาย


ผู้ใดประพฤติธรรมทั้ง ๗ ข้อนี้
ย่อมประสบกับความฉิบหาย
มีชีวิตอยู่เหมือนเดือนแรมเสี้ยวเล็กลง...เล็กลง
และก็มืดในที่สุด