|
ข้าแต่ดวงตะวัน
ข้าฯไม่อาจดึงดันรั้งท่านได้
เพียงเริงระบำล้อมวงกันไว้
ในสุสานศักดิ์สิทธิ์แห่งเผ่าเรา
มวลใบไม้ต่างปลิดปลิวไปคว้างคว้าง
ลิ่วสู่ทางกว้างไกลและเปลี่ยวเหงา
กลืนหายไปในแสงและเงา
แห่งเผ่าพันธุ์หนึ่งซึ่งลับมลาย
นิทราเถิดหากนัยน์ตาเจ้าหลับสนิท
ร่ำไห้รดกุหลาบพิษเถิดสหาย
ไม่นานหรอกหยาดน้ำตาจักวางวาย
กลายเป็นฝุ่นไปในเส้นทางแห่งเผ่าพันธุ์
บินไป, เป่าเราปลิวไปสู่เทพแห่งอาทิตย์
สู้ไป, เพื่อสิทธิ์ที่จะไม่เศร้าอย่างที่ฝัน
ไม่นานหรอกจักไหม้หมดดารกาอนันต์
สูญไปกับชนเผ่าอันมลายลา
โอ้คืนนี้เราจะหลับลงได้ไหม
ยังฝันใฝ่แม้ไร้ฝันที่ใฝ่หา
ทิ้งเถิดสหายฝันทั้งปวงแต่ก่อนมา
มันคือควัน...ว้าเหว่เลือนเหมือนผองเรา
...มันคือควัน...ว้าเหว่เลือน...เหมือนผองเรา...
สุริยฉัตร ชัยมงคล
(คัดจากนิตยสาร WRITER ฉบับที่ ๒๘ ประจำเดือนมกราคม, ๒๕๓๘, หน้า ๕๘)
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
นักเขียนนักแปลผู้เป็นดั่งดวงตะวันซึ่งลับมลาย...