ขอสารภาพอย่างจริงใจว่า...แต่ก่อนร่อนชไร มาดามไม่เคยสนใจใยดีสรรพสิ่งบนโลกออนไลน์ เหตุผลมีอยู่ว่า...ก็เพราะมัวก้มหน้าก้มตาทำแต่งาน งาน แล้วก็ งาน...เข้าเน็ทบ้างยามต้องการข้อมูลเพื่อใช้ในการทำงาน (ให้คนอื่น ซึ่งก็นายคือจ้างน่ะแหละ)
เมื่อเดือนที่ผ่านมา มาดามคิดอยาก "ผลาญเวลา" ด้วยการเขียนอะไรสักอย่าง...ตกลงไปได้ที่ Blogger ค่าย Google โน่น ....แต่ว่า ดูเหมือนจะโดดเดี่ยว เดียวดาย ไม่ค่อยคึกคักเท่าไหร่ มาดามเลยนั่งคิด ๆ ทบทวนว่าเวลาค้นหาข้อมูล ก็มักจะเจอแต่ bloggang, bloggang และก็ bloggang ซะเป็นส่วนใหญ่ แล้วทำไม (ตู) ไม่มาเขียนอยู่ที่นี่ (หว่า?) เมื่อคิดได้ดังนั้น มาดามก็เลยร่อนถลามา "สิงสถิตย์" อยู่ที่นี่ ด้วยประการะฉะนี้ ..... วันนี้มาดามยังไม่เข้าเรื่องที่จั่ว สโลแกนเอาไว้ว่า "มาดามฟราย...ชีวิตที่เลือกเองกับ ฝันที่เป็นจริง" นะจ๊ะ ขอมาทักทาย ตามมารยาทก่อน และเรื่องราวที่มาดามจะเล่าขานสู่กันฟัง ก็จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเองที่ประสบพบเจอ ทั้งดี และไม่ดี ขำ และไม่อยากจะขำ เผื่ออาจเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย และเพราะว่ามาดามชอบการถ่ายรูปเอามาก ๆ ก็เลยใส่ภาพพวกนั้นคั่นเวลาระหว่างที่เล่าเรื่อง....แต่ว่ามาดามก็ไม่อยากจะคุยอยู่คนเดียว อยากให้เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ เข้ามาพูดคุยด้วย....คนแก่ (ขี้เหงา) ไง...
อ้อ! ขอแนะนำว่า ถ้าจะอ่านให้ได้อรรถรส ต้องอ่านเรียงลำดับ ตั้งแต่ตอนที่ 1 ไปเลยนะคะ...ณ 5 ตุลาคม 2015 เขียนไปถึงตอนที่ 19 แล้วค่ะ
(ภาพ ทางรถไฟที่วิ่งคู่ขนาน แม่น้ำ Mississippi)
(อุ๊ย! รู้สึกแปลก ๆ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
