กลอนชุดนี้มี ๒ บท คือ "คนจน" กับ "คนรวย" แต่งไว้คู่กัน เพราะฉะนั้นถ้าลงไปบทเดียวก็จะทำให้จับประเด็นความหมายไม่ถูก(ในความต้องการสื่อของผู้เขียน) คราวนี้ผมเอามาลงให้อีกบท

แล้วลองเลือกฝ่ายดูซิครับ ว่าจะเลือกเป็นคนจนหรือคนรวย...

ส่วนผมรวยอยู่แล้ว รวยมาก ๆ จนต้องเอาเงินไปเที่ยวแจกเลยละ (พูดจริง ๆ)

ยิ่งแม่บ้านของผม ผมเองไม่เท่าไหร่ เที่ยวแจกจนหมดตัว จนตัวเองแทบไม่มีจะกิน กลอนบทนี้จึงได้เกิดขึ้น

(แจกตามงานศพ งานแต่ง งานบุญ งานบวช... ซึ่งที่ชุมพรกำลังกลายเป็นธุรกิจชนิดหนึ่งไปแล้ว ฮา)

ลุงเองกำลังอยากจะจัดการศพของตัวเอง แบบท่านผู้หญิง....ภรรยาท่านปรีดี พนมยงค์ ชอบความคิดของท่านมากเลย กำลังคิดอยู่ว่าจะทำตามบ้าง กำลังศึกษาหาลู่ทางอยู่...

มีชีวิตแบบพอเพียง...ก้อดีนะคะ

มีกินมีใช้...ไม่ทุกข์มาก..

ไม่เจ็บป่วย....ก้อดีแล้วนะคะ

ชอบกลอนบทนี้ของอาบูลย์มากจ้ะ
และอยากจะใช้ชีวิตเป็น "คนรวย" แบบนี้จัง
อิจฉาคนอยู่กับธรรมชาติอากาศดี(อย่างอาบูลย์แหละ)
หนูอยู่กรุงเทพฯมาสี่สิบกว่าปี..(อ้าวรู้เลยว่าอายุเท่าไร..ฮิฮิ)
เบื่อมากค่ะ เบื่อตึกที่สุดเลยเชียว...
หนูไม่เคยไปชุมพรเลยค่ะ ไปไกลที่สุดแค่บ้านกรูด..
อีกนิดเดียวก็ชุมพรแล้วเนอะ...

อ่านกลอน"คนจน"แล้ว จะไม่มาอ่านกลอน"คนรวย"คงเป็นไปไม่ได้นะคะ เท่าที่มาอ่าน blog นี้ นกคงต้องเรียก"อาบูลย์" ตามคนอื่นมั่งแล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นจะกลายเป็นตีตัวเสมอผู้ใหญ่ไป อนุญาติไหมคะ

ย่องมาชะเง้อดูอาบูลย์กลางดึก

มาแอบดูว่ายังง่วนกับบล็อกหรือเปล่า
เกรงจะหลับคาเครื่องคอมฯ จ้า

ตอนนี้หนอนฯ กำลังยุ่งกับงานหลากหลายอย่าง
ไม่มีเวลามาตามอ่านกลอนฮ็อตฮิตของอาบูลย์ชั่วคราว

คุยกับเพื่อน ๆ ร่วมแก๊งไปก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ
ว่างแล้วจะแวะมาเยือนเหมือนเดิม...

ชอบกลอนบทนี้ของอาบูลย์มากจ้ะ
และอยากจะใช้ชีวิตเป็น "คนรวย" แบบนี้จัง
อิจฉาคนอยู่กับธรรมชาติอากาศดี(อย่างอาบูลย์แหละ)
หนูอยู่กรุงเทพฯมาสี่สิบกว่าปี..(อ้าวรู้เลยว่าอายุเท่าไร..ฮิฮิ)
เบื่อมากค่ะ เบื่อตึกที่สุดเลยเชียว...
หนูไม่เคยไปชุมพรเลยค่ะ ไปไกลที่สุดแค่บ้านกรูด..
อีกนิดเดียวก็ชุมพรแล้วเนอะ...

ก็เป็นแบบเดียวกับหนอนเมืองกรุง นั่นเรียกว่าเกิดในกรึงเทพฯ.... ในกรุงเทพฯ พบกันในเวบบอร์ดพังงาเกือบ ๑๐ ปีแล้ว วันหนึ่งนัดไปเจอหน้าที่ขนส่งสายใต้

ขำก็ตรงที่ต่างคนต่างไม่รู้จักกัน ก็ต่างยกมือถือขึ้นมาโทร. ปรากฏว่าต่างยืนมองกันในระยะห่างแค่ ๕ -๖ เมตร ก็เลยหัวเราะกัน

อาถามหนอนเมืองกรุงว่า "ว่าไงครับ เจอตัวจริงของผมแล้ว เรายังจะคบกันอีกไหม?"

คำตอบคือคบกันจนกลายเป็นลูกหลานที่สนิทยิ่งกว่าญาติ คนบ้านนอกอย่างอา มากรุงเทพฯ ทีไรก็ได้อาศัยคนกรุงเทพฯ นี่แหละพาไปลอกคราบ เอ๊ย ไม่ใช่ นั่นมันในข่าวหนังสือพิมพ์

แต่ที่จริงคือพาไปต้อนรับขับสู้ ด้วยข้าวปลาอาหาร และพาส่งหิ้วกระเป๋าไปส่งจนถึงห้องพัก เพราะเขาสงสารว่าเดินเหินก็ไม่ค่อยไหว นี่ไงมิตรภาพในอินเทอร์เน็ต

สำหรับตาเบบูญ่า (แหมเอาชื่อหนังมาตั้งชื่อเลยนะ ทำให้อยากดูหนังเรื่องนี้เสียแล้วซี) ก็จะทำยังไงได้ละ แบบนี้ชวนให้นึกถึงเรื่องสั้น ในวงล้อม ที่อาเขียน อาไปพบข้อมูลที่ว่าคนดั้งเดิมอยู่ยอมในวงล้อมของตึก ใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ รับน้ำฝนจากชายคา ปลูกกล้วย อ้อย ในเนื้อที่แค่ประมาณ ๑ ไร่ ที่อยู่ในซอยจรัญ ๓๕

ถ้าอยากจะไปดูบ้านนอกบ้างก็ยินดีต้อนรับนะครับ ส่วนกลอนที่เขียนก็อย่าไปซีเรียส ถ้าหากเขียนไปแล้วไปกระทบกับบางส่วนที่เป็นชีวิตที่จำเป็นเข้า

เพราะนักเขียนเป็นพวกชอบเน้นจุดที่ก่อให้เกิดการสะเทือนใจมาเขียน การมองจึงมองลึกกว่าที่คนธรรมดามอง งานวรรณกรรมจึงต่างกับบทความ หรือเรียงความ หนังละครก็พยายามสะท้อนในจุดที่ว่านี้

แต่หนังละครบางเรื่องก็มอมเมา ให้แต่ความสนุกแต่ไม่สร้างสรรค์ อ้าว ! เผลอ ๆ มาตั้งตัวเป็นด็อกทางวรรณกรรมซะฉิบ ไปก่อนละ

ถาม
อ่านกลอน"คนจน"แล้ว จะไม่มาอ่านกลอน"คนรวย"คงเป็นไปไม่ได้นะคะ เท่าที่มาอ่าน blog นี้ นกคงต้องเรียก"อาบูลย์" ตามคนอื่นมั่งแล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นจะกลายเป็นตีตัวเสมอผู้ใหญ่ไป อนุญาติไหมคะ

ตอบ
อนุญาตและอนุญาตอย่างสุดใจขาดดิ้นเลยครับ คือยินดีมาก ๆ

ถาม
ย่องมาชะเง้อดูอาบูลย์กลางดึก

มาแอบดูว่ายังง่วนกับบล็อกหรือเปล่า
เกรงจะหลับคาเครื่องคอมฯ จ้า

ตอบ
เมื่อคืนนอนหัวค่ำเลย เพราะรำคาญอาการหวัดที่ยังไม่หาย ไอบ่อย ๆ มีเสมะมาก อาจจะตายวันตายพรุ่ง ก็เลยต้องพักบ้าง ยังทำงาน ๒-๓ ชิ้นไม่เสร็จเลย
ขอบใจที่มาเยี่ยม อ้อ ไปอ่านที่นินทาหนอนไว้ข้างบนด้วยนะ

มีชีวิตแบบพอเพียง...ก้อดีนะคะ

มีกินมีใช้...ไม่ทุกข์มาก..

ไม่เจ็บป่วย....ก้อดีแล้วนะคะ





ตอบคุณ gripenator (ผมอ่านชื่อไม่ออก)
ก็คงงั้น ๆ แหละครับ แต่กลอนก็คือกลอนครับ อย่าไปคิดว่า ชีวิตผู้เขียนจะเป็นดั่งที่ว่า นี้จริง ๆ

ความจริงพวกงานวรรณกรรม เป็นงานที่เสแสร้ง และมุ่งกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าอย่างอื่น ครับ แต่ถ้าทำได้อย่างในกลอนก็ดี (แต่จะไปทำที่ไหนผมไม่ทราบนะ ป่าจะยังเหลือหรือเปล่า) เพราะเป็นปรัชญาทฤษฎีใหม่ ที่พระเจ้าอยู่หัวของเราต้องการให้คนไทยเป็น.

คนรวยแวะมาทักค่ะ
รีบมารีบไป..ไฟดับตั้งกะตีสาม ดาวเทียมแอบไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ไฟเพิ่งมาเลยรีบแวะมาดูลุงบูลย์เสียหน่อย...ปวดหัวตัวร้อน หายดีหรือยัง...คนรวยเป็นห่วงจริงๆนะ
ป้าพิศจะทำน้ำชุป ต้มส้มย่านัดค่ะ..รีบไปเป็นหางเครื่องก่อนเดี๋ยวสากกะเบือหักอีกอัน..อันเก่าปลายแปรงทำแตกเองวันก่อน ยังกลุ้มใจอยู่เลยว่าท่าจะไม่ได้แต่งงาน...ป้าพิศโวยใหญ่เลย...ตายทำสากแหกแล้วใครี่ไหนเขาจะมาขอเธอล่ะ...ท่าจะแย่แน่เรา
ถ้าที่บ้านไมค่อยได้ทำน้ำชุบจะแอบไปขโมยสากมาแทนของแก เพราะไปถามซื้อแต่สากเขาคงไม่ยอมขายแน่เลย

พอ ๆ กันเลย บ้านลุงน้ำประปาไม่ไหลมา ๓ วัน
เมื่อเช้าออกตลาดจะไปหาซื้อสายท่อน้ำมาต่อน้ำจากบ่อเข้าใช้ในบ้าน แต่ไปติดลมอยู่ที่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง เขาป่วยก็เลยไปเยี่ยมเขา

ระหว่างนั่งคุยน้ำประปามา ก็เลยกลับมาแวะไปรษณีย์เบิกค่ากลอน ๘๐๐ ไปซื้อถ่านไฟฉาย AA มา ๘ ก้อน ไว้ใส่กล้องจะได้โพสต์ภาพสวย ๆ มาเข้าคอม

นึกเห็นภาพที่ป้าพิศจะโวยวาย พวกนักเขียนมักกระโดกกระเดก จะให้เป็นแม่บ้านนั่งพับเพียบเรียบร้อยแบบกุลสตรีสมัยป้าพิศ (เทพีสงกรานต์นะนั่น) คงไม่ได้

ยังดีที่แค่สากพัง นั่นถ้าครกแตกจะยุ่งกว่านั้น และพอครกแตกสากจะอยู่กับใคร นอกจากจะขอปลิวตามติดหัวคนทำแตกมาเท่านั้น ฮ่า ๆ ๆ

สวัสดีค่ะ..

เพิ่งกลับมาจากตะลอนข้างนอก..
มาฟังเพลง "บายใจ๋" ดีนา

ช่วงนี้ออกตลาดหางานกันค่ะ..
ยังไม่ได้สักเจ้าเลย..

แจมทำสองอาชีพพร้อมกัน ไหน ๆ ก็ออกข้างนอกแล้ว
ก็คือ ขายการออกแบบเว็บไซต์ และขายประกันชีวิต

ไม่เป็นไรค่ะ.. ค่อยไปใหม่
ทำงานเหนื่อยน่ะ ไม่เท่าไหร่ค่ะ พอทน..

^^

หนูสีน้ำฟ้า
ลำโพงของลุง พระธรรมชาติมาเรียกคืนไปแล้ว(เสีย) เลยอดฟังเพลงที่ส่งมาจากนกแสงตะวัน เฮ้อ ตังค์อีกแล้ว ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ด้วย

กลอนบทนี้ให้ข้อคิดดีนะคะ ถ้าทำได้อย่างนั้นจริงก็คงดี แต่เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี่คะ เราทุกคนมีครอบครัวที่ต้องดูแล(พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก หลาน)โดยเฉพาะเด็กที่จะต้องเรียนหนังสือเป็นผู้มีความรู้ก้าวทันโลกที่พัฒนาไปไม่มีสิ้นสุด แล้วเราจะปล่อยให้เด็กๆเรียนอยู่ในป่างั้นเหรอคะ
ถ้าบอกว่าบ้านที่ว่านี้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจเป็นครั้งคราวเมื่อรู้สึกเบื่อหน่ายสังคมเมืองหลวง น่าจะเข้าทีกว่าที่จะเป็นบ้านที่อาศัยอยู่ตลอดชีวิต
จาก อีกหนึ่งความคิดเห็น