Group Blog
 
All Blogs
 
"ผมนี่แหละ...มืออาชีพ...ตัวจริง ตอนที่ 36 ลาออกจากยิบอินซอย"

วันจันทร์ที่ 26 มิถุนายน ซึ่งเป็นอาทิตย์ที่ 23 ของปี 2521



ลุงเข้าoffice สายหน่อย เพราะตอนเช้าต้องไปรับจดหมายรับเข้าทำงานของ บริษัท ซัมมิท คอมพิวเตอร์จำกัด




จะหาว่าลุงเขี้ยว.....ก็ว่าเขี้ยวละ......ลุงถือว่า “การรับปากจาก ซี. เจ. ฮวง นั้นเป็นเพียงคำพูด” แกอาจจะเปลี่ยนใจในวันเสาร์อาทิตย์ หรือมีคนที่จบดร. เขามาสมัคร แล้วอีก็ตัดสินใจรับเขา ทั้งๆ ที่เราประกาศไปทั่วบริษัทแล้วว่า





“เราได้งานใหม่แล้วโว้ย......ไปเป็น MD ซึ่งเป็นบริษัทคู่แข่งของเอ็งเสียด้วย” หน้าของลุงก็จะไม่อาบไปด้วยเลือด
เพราะที่เรียกว่า “หน้าแตก” หรือ





อย่างไรก็ตาม ลุงจะต้องได้รับจดหมายเป็นทางการก่อน





เช้าวันจันทร์ ลุงก็เลยไปหาพี่ตั๋นตั้งแต่ 8 โมงเช้า......พี่ตั๋นแซวว่า “แหม...วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” คล้ายๆ กับว่าเธอจะรู้ว่าลุงกำลังคิดอะไรอยู่





พอพี่ตั๋นเอาซองจดหมายสีขาวซึ่งจ่าหน้าซองว่า

To……Mr. Amorn Tarvornmard





ปรากฏอยู่.....ลุงจึงใจชื้นขึ้นมาหน่อย......เปิดซองอ่านเสียหน่อย ก็เป็นซองรับเราเข้าทำงานตั้งแต่วันที่ 1 สิงหาคม 2521 จริงๆ ด้วย พร้อมระบุตำแหน่ง เงินเดือน ค่าเช่าบ้าน
และอื่นๆ ที่เราคุยกันในวันศุกร์ครบถ้วน





ลุงอ่านจนพอใจแล้ว........ก็ลาพี่ตั๋นกลับ Office ที่ตึกเตียวฮง...........................................................................





ประการแรก.....เมื่อไม่ให้เป็นที่เอิกเกริกเกินไป ทั้งที่รู้กันอยู่พอสมควรแล้ว ลุงก็ต้องเรียกลูกน้องคนสนิท ซึ่งมีเจ้าแก้ว มีสุวิมล เลขาฯ คนเก่ง และอีกสองสามคน เข้ามาบอกกล่าวกัน พร้อมกับเอาจดหมายที่ ซี.เจ. เซ็นให้อ่าน





เจ้าแก้วถึงกับอึ้งไปเลย เมื่อเห็นจดหมายของ ซี.เจ. ลุงถามเจ้าแก้วว่าจริงหรือเปล่าว่า ที่ซี.เจ. บอกว่าไม่เคยรับใครที่เงินเดือนสูงเท่าลุง เจ้าแก้วก็บอกว่า ซี.เจ ไม่น่าจะโกหก เพราะเท่าที่รู้ ขนาดกรรมการของบริษัท ซัมมิท อินดัสเตรียล บางท่านที่เจ้าแก้วรู้จัก เงินเดือนยังไม่เท่า “เฮีย”เลย





เจ้าแก้วเรียกลุงว่า “เฮีย” ตั้งแต่เข้ามาที่บริษัทใหม่ๆ และเป็นคนเดียวที่ยังเรียก “เฮีย” อยู่ถึงบัดนี้ ลุงก็ไม่เคยถามดูว่าทำไมเขาจึงเรียกลุง เป็น “เฮีย” ไปได้ ทั้งๆ ที่ลุงไม่ได้มีเค้าว่าจะเป็นคนจีนไปได้เลย





ที่ลุงเลือกถามเจ้าแก้ว และเจ้าแก้วรู้ เพราะเขาเป็นคน Run Pay Slips ของบริษัททั้งหมดในเครือ จากเครื่องเมนเฟรม “ยูนิแวค” ที่ลุงจะเข้าไป Take Over ในเร็ววันนี้





บ่ายวันนั้น......ข่าวที่ลุงลาออกจากบยิบอินซอยก็แพร่สะพัดไปทั่วบริษัท





ลุงยังไม่ได้เข้าบริษัท ยิบอินซอย เพราะมีเวลาอีกอาทิตย์นี้เพียงอาทิตย์เดียวที่ลุงต้องเคลียร์งานที่ยังคงค้างอยู่ที่บริษัท ศูนย์คอมพิวเตอร์ประเทศไทย จำกัด





เรียกลูกน้องมาสั่งงานที่ละคน......แต่ละคน ต้องอธิบายกันยาวมาก.....ไม่ใช่เรื่องงานหรอก แต่เป็นเรื่องของ “ทำไมจึงออก”




ลุงก็พูดติดตลกไปว่า "เฮ้ย.....เขาไม่ให้เราเป็นกรรมการผู้จัดการ
เราก็ต้องหาทางไปซีวะ........"






จนในวันที่ 30 มิถุนายน 2521 เวลา 16.30 น. ซึ่งลุงมีนัดกับคุณเทียนชัย.......เพื่อไปยื่นใบลาออกอย่างเป็นทางการ........





คุณเทียนชัยไม่ได้พูดอะไรมาก......อาจจะเป็นเพราะเขารู้กันทั้งเมืองแล้วว่า ลุงได้งานใหม่.....และจะยื่นใบลาออกในวันที่ 30 มิถุนายนนี้.......เพียงแต่ถามพอเป็นพิธีว่า.....จะไปทำหน้าที่อะไร......พอเล่าให้ฟังว่า......เขาจะให้ไปเป็น GM ในตอนแรก......ต่อไปก็คงได้เป็นกรรมการบริษัท และได้เป็น MD คุนเทียนชัยก็แสดงความยินดีด้วย.......................





จากนั้นก็ลงไปลาคุณธวัชดัวยกันกับคุณเทียนชัย......ซึ่งคุณธวัชก็อวยชัยให้พรมาตามประสาผู้ใหญ่ (ซึ่งในตอนหลังลุง
ถูกด่าเสียไม่มีดีที่ไปแย่งลูกค้าของยิบอินซอยมาได้.....แล้วลุงจะเล่าให้ฟังต่อไป).........................................................





วันเสาร์ที่ 1 กรกฏาคม.......เวลาบ่ายสองโมง ลุงกับคุณเทียนชัยก็ไปเก็บของกันที่ตึกเตียวฮง..............................................



นึกถึงตอนนี้แล้วขำไม่หาย.......นึกถึงตอนที่ไล่คนอื่นเขาออก.....โดยเฉพาะเจ้าเซลส์ขี้เมาคนนั้น.....แล้วเดินตามมาให้เขาเก็บของออกจากบริษัทไปเดี๊ยวนั้น

ลุงก็เหมือนกัน “ก็ต้องไปเก็บของ” โดยมีคุณเทียนชัยยืนเฝ้าอยู่ ลุงเก็บของไปด้วย อธิบายไปด้วยว่า แฟ้มไหนอยู่ที่ไหน....เพราะตั้งแต่วันจันทร์ที่ 3 นี้ ลุงก็ต้องไปอบรมของยูนิแวคเป็นเวลา 2 อาทิตย์แล้ว...............................................





เสร็จแล้วก็ไปนั่งกินเบียร์กันที่โรงแรมไฮแอท รามา......กินกันไป.....คุยกันไป.....ปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน.....อะไรที่ลุงทำผิดพลั้งไปบ้าง.....ลุงก็ขออภัย......อะไรที่คุณเทียนชัยทำบางอย่างรุนแรงไปบ้าง แกก็ขอโทษลุง............





ซึ่งเป็นเรื่องดี....ที่ทำให้ลุงกับคุณเทียนชัย คบกัน รู้ใจกัน เป็นเพื่อนฉันมิตรสนิทกัน......ทั้งที่ต่างคน ต่างก็มีวิถีชีวิตของตนเองที่บางครั้งก็เดินทางร่วมกัน และในบางครั้งก็ต้องต้องแยกกันเดิน เมื่อถึงเวลา....และบัดนี้ก็ถึงเวลานั้นแล้ว





ลุงเคยคิดเสมอมาว่า ในการทำงานนั้น เราต่างคนก็เกิดมาต่างพ่อ ต่างแม่กัน การศึกษาก็ต่างกัน สังคมก็ต่างกัน แต่เรามารวมกันทำงานไปด้วยกัน ก็เพราะในชาติที่แล้ว “เราอาจจะเคยร่วมทำสิ่งเดียวกันมาก่อน”





แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน......ก็ไม่มีสิ่งใดจะมาห้ามได้ “ชีวิตมันลิขิตไว้แล้ว” ว่ามันจะต้องจากกันสักวันหนึ่ง




แล้วทำไม.....เราต้องทำให้วันที่เราจากกัน เป็นวันที่ต้องทะเลาะกัน โกรธกัน หัวเสียเข้าใส่กัน........ทั้งๆ ที่เราก็ยังคงอยู่ในสังคมเดียวกัน ยังต้องเจอหน้ากันในสมาคม ในสังคมต่างๆ





ดังนั้น เราควรจะทิ้งไว้เหลือแต่ความทรงจำที่ดีๆ ที่มีค่า ที่เราเคยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมาไม่ใช่หรือ...........................





คืนนั้น “สองเรา” ทั้งลุงและคุณเทียนชัย ก็รำลึกถึงความหลัง พร่ำพรอด เอ้ย....ไม่ใช่ พรรณนากันถึงเรื่องเก่าๆ กันจนถึงห้าทุ่มกว่า.........แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันขับรถกลับบ้าน ซึ่งในสมัยนั้น เขายังไม่มีกฎห้าม “เมาห้ามขับ” อย่างสมัยนี้...........................จึงทำให้เรากลับถึงบ้านได้โดยสวีสดิภาพ





วันอาทิตย์.....นอนทั้งวัน.....ด้วยความเพลีย ละเหี่ยใจ........
ทั้งระโหย และโรยแรง........................................................





ใครเคยเป็นอย่างลุงบ้างไหมที่มีอาการ “เพลีย ละเหี่ยใจ” และ “ระโหย”......มันบอกไม่ถูกจริงๆ ว่า อาการมันเป็นอย่างไร แต่พูดได้คำเดียวว่า “ที่ทำงานกับยิบอินซอยมาทั้งหมด 14 ปี.....มันมาโถมระโหยโรยแรง และเกิดอาการเพลีย ละเหี่ยใจ” เอาทั้งหมดในวันนี้





มันไม่ได้ “เพลีย” เฉย........แต่มัน “ระโหย” ไปด้วย ซึ่งอาการของมันสาหัสยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ลุงนอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ที่โซฟาตัวยาวในบ้าน......แม่บ้านจะมาชวนให้ลุกไปทานข้าวเที่ยง ก็แทบจะไม่มีแรง.......วันนั้น ต้องทานแต่ข้าวต้มทั้งวัน





เพราะ.......ดูในตารางวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันจันทร์ที่ 3 กรกฏาคม ลุงมีงานต้องทำเต็มไปหมด.....เป็นการเคลียร์งานวันสุดท้ายที่ยิบอินซอย เพื่อไปต่อสู้ชีวิตใหม่ที่ บริษัท ซัมมิท คอมพิวเตอร์ จำกัด ซึ่งอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้





วันจันทร์ที่ 3 ลุงเข้าไปเอาตั๋วเครื่องบินที่คุณนงลักษณ์ ก็ทราบข่าวจากคุณนงลักษณ์ว่า ได้มีการพูดคุยกันว่า





“ที่นี่.....ไม่เคยส่งใครไปอบรมมาก่อน......ถ้าคุณอมรเข้ามาใหม่ๆ......ยังไม่ทันได้ทำงานแสดงฝีมืออะไร......ก็ได้ไปอบรมถึงสิงค์โปร์เสียแล้ว......อย่างนี้มันก็เกินไป.......สรุปแล้ว คือบริษัท ยอมเสียสตางค์ ส่งไปเรียนอีกหนึ่งคนซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายช่าง......”






“ดีไหมคุณอมร”........คุณนงลักษณ์ถามลุง.......จะให้ลุงตอบว่าอย่างไรละครับ.......ดีครับ.....ดีทีเดียว......ลุงจะได้มีเพื่อนที่รู้เรื่องเครื่องยูนิแวคไปเรียนด้วยกัน ....มีอะไรก็ไต่ถามกันได้





คุณนงลักษณ์เลยบอกว่า งั้นขึ้นไปที่ชั้น 10 กัน....เขาอยู่ชั้น 10 ซึ่งเป็นชั้นของฝ่ายขายและฝ่ายช่าง





ลุงขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 10 กับคุณนงลักษณ์เพื่อไปพบกับหัวหน้าช่างของแผนกยูนิแวค ซึ่งลุงจะต้องมาปกครองเขาในอนาคต





ในสภาพของห้องทำงานของหัวหน้าช่างที่ลุงเห็น เป็นสภาพทึมๆ เพราะไฟนีออนกลางห้องซึ่งมีอยู่ 2 ดวงขาดเสียหนึ่งดวง ข้างฝาผนังทั้ง 3 ด้าน ไม่มีด้านใดที่เปิดออกได้เพื่อให้ได้อากาศหายใจเลย ประตูจึงต้องเปิดโล่งไว้ โดยมีไม้ค้ำไม่ให้ประตูปิดกลับโดยอัตโนมัต




“คุณพรเทพ.....ดิฉันขอแนะนำคุณอมร จีเอ็มใหม่ของเรา”คุณนงลักษณ์แนะนำ




คุณพรเทพหันมายิ้มกับลุงนิดหนึ่ง แล้วพูดว่า





“หาเก้าอี้มานั่งซิ.....ผมอยากคุยอะไรบางอย่างด้วย”




ทำเอาคุณนงลักษณ์งง......เพราะในห้องนั้นไม่มีเก้าอี้รับแขกแม้แต่ตัวเดียว และคุณนงลักษณ์ก็อยู่ในฐานะรักษาการผู้จัดการใหญ่





คุณนงลักษณ์รีบไปยกเก้าอีกมาให้ และลุงก็ไปช่วยเอามาอีกตัวหนึ่งในขณะที่คุณพรเทพนั่งเฉยที่โต๊ะของแกตามเดิม





“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย.....เรื่องที่จะไปสิงคโปร์เย็นนี้”





ลุงนั่งนิ่ง พร้อมด้วย “ฟัง” อย่างระมัดระวัง เพราะมีบางอย่างส่อว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น





“ทำไมหรือคุณพรเทพ........”





“คุณเบิกค่าเบี้ยเลี้ยงให้เราน้อยไป......ไอ้แค่ 20 เหรียญนี่นะมันไม่เคยปรับปรุงมาตั้งแต่โบราณแล้ว .....ผมอยู่ที่นี่มาเกือบ 10 ปี ไปไหน ไปไหนก็ได้ 20 เหรียญเท่านั้น ทั้งๆ ที่บริษัทอื่นเขาขึ้นกันโครมๆ .........”



ลุงนั่งฟังเฉย .....เพราะไม่รู้จะพูดอะไร





“คุณต้องเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้นะคุณอมร”......คราวนี้คุณพรเทพหันมาทางลุง




“เอาอย่างนี้ไปก่อนได้ไหม......วันนี้มันทำอะไรไม่ทันแล้ว
แล้วคุณอมรกลับมาจากทริปนี้ ค่อยขออนุมัติซี. เจ. ปรับให้ใหม่ก็แล้วกัน...”
คุณนงลักษณ์ชิงพูดขึ้นเพื่อตัดบท





“คุณอมรเขาก็ได้ 20 เหรียญเท่าคุณเหมือนกัน...” คุณนงลักษณ์ย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นคุณพรเทพทำท่าจะต่อรองอะไรบางอย่าง





ลุงเลยถึงบางอ้อ.....ว่าที่บริษัทนี้เขาให้เบี้ยเลี้ยงเท่ากันไม่ว่าตำแหน่งจีเอ็ม หรือหัวหน้าแผนก คือ 20 ยูเอสดอลล่าห์ ซึ่งอัตราแลกเปลี่ยนในขณะนั้น คือ 24 บาท ซึ่งเท่ากับ 480 บาทไทย




“ก็ได้.....แต่คุณอมรต้องรับปากว่า กลับมาแล้วจะจัดการให้”




“ตกลงครับ.....แล้วเจอกันที่แอร์ปอร์ต 6 โมงเย็นนะครับ”





ลุงพูด พลางลุกขึ้นยืน.........คุณนงลักษณ์เห็นลุงกำลังจะออกจากห้องไป ก็เดินตามออกมาด้วย




“คุณพรเทพแกก็อย่างนี้แหละ.......ขอนั่นขอนี่อยู่เรื่อย”





ลุงบอกคุณนงลักษณ์ว่า 20 เหรียญมันน้อยไปจริงๆ เราควรมีเรทที่แตกต่างกันตามลำดับชั้นตำแหน่ง และระยะทางใกล้ไกล.....เมื่อลุงอยู่ที่ยิบอินซอย ลุงได้เคยทำเรื่องเหล่านี้ไว้แล้ว เพราะต้องเดินทางไปอบรมดูงานบ่อย .....ไว้กลับมาแล้วลุงจะจัดการให้





ลุงบอกกับคุณนงลักษณ์ว่า “ไม่ต้องห่วง”




แต่ที่ลุงกำลังเป็นห่วงก็คือ ไม่ใช่เรื่องค่าเบี้ยเลี้ยง แต่เป็นเรื่องของ “บรรยากาศ......และทัศนคติ....ของการทำงาน”





ซึ่งลุงทำใจไว้แล้วว่า “ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เข้าจนได้”





และก็ได้ “เจอจริงๆ” ในการพบกันครั้งแรกกับผู้จัดการฝ่ายช่าง ซึ่งมีไม่การแสดงความยินดี หรือชื่นชมในการมารับตำแหน่งใหม่ของผู้ที่จะมาเป็นผู้บังคับบัญชา





ไม่มีการยกน้ำมาให้กินสักแก้ว......แม้แต่เก้าอี้จะนั่งคุยกันก็ต้องยกเข้ามาเอง




และเริ่ม Start ด้วยการ Complain และเรียกร้องในสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้หรือไม่





มันไม่ใช่เป็นการปรึกษาหารือ แต่มันเป็นการ “เรียกร้อง และบังคับ” ว่าต้องทำให้ได้





ลุงกำลังโดน “ประลองกำลังเข้าแล้ว” ใช่ไหมนี่





ถ้าใช่......ก็ดีซิ.......ลุงเองก็อยากลอง.......เพราะการ





“เข้าถ้ำเสือ ถ้าไม่เอาลูกมันมาอยู่ในมือให้ได้ เมื่อนั้น เสือมันต้องอยู่เหนือเราจนได้ แต่ตราบใดที่ลูกของมันอยู่ในกำมือของเรา มันก็ต้องสยบให้แก่เราอย่างราบคาบ”





ลุงจะทำอย่างไรนั้น......จากการสังเกตเท่าที่คุยกันเมื่อสักครู่ ลุงคิดว่า ลุงกำลังหาทางออกได้แล้ว.........และ ลุงคิดว่า ลุงจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน




เวลา 19.15 น. ของวันที่ 3 กรกฏาคม 2521 ลุงได้ลงบันทึกไว้ว่า





“เดินทางออกจากดอนเมือง เวลา 19.15 น. Flight TG 401 – ไปสิงคโปร์ พักที่แมนดาริน โฮเตล ............”





ไว้ตอนหน้าจะเล่าให้ฟังว่า “การเข้าถ้ำเสือ....ของลุงนั้นเป็นอย่างไร โดยเฉพาะเสือที่แก่กว่าเราเกือบ 10 ปี"



//lungadd.pantown.com/
amorntvm@anet.net.th




Create Date : 05 มกราคม 2549
Last Update : 5 มกราคม 2549 17:12:52 น. 29 comments
Counter : 8498 Pageviews.

 
เข้ามาอ่านครับ เห็นว่า หายไปนาน ช่วงนี้ งานเยอะหรือครับ ยัง ก็รักษาสุขภาพบ้างนะครับ ตามอ่านตลอดนะครับ


โดย: d_yong IP: 203.144.158.122 วันที่: 9 มกราคม 2549 เวลา:13:05:09 น.  

 
ผมเข้ามารออยู่เสมอครับลุง ดีใจจังที่มีตอนต่อไป... รออ่านอยู่ครับ


โดย: MESEMRIC IP: 202.32.8.235 วันที่: 12 มกราคม 2549 เวลา:10:08:33 น.  

 
ไม่รู้เข้ามาได้ ยังไง เวปนี้ แต่มาเจอเรื่องของ ลุงแล้วทำให้มีกำลังใจ ในชีวิตเลยครับ


โดย: เอ็มเป็ก IP: 203.156.51.189 วันที่: 27 มกราคม 2549 เวลา:10:00:04 น.  

 
เข้ามาอ่านด้วยคน
อ่านจบแล้วคับ
จะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ


โดย: yyswim วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:15:18:58 น.  

 

สวัสดีครับ ลุงแอ้ด ที่นับถือ/คิดถึง
ผมหลงไปตามหาลุงที่ ห้องสีลม พันทิปคาเฟ่ และฝากข้อความไว้ที่นั่น เข้าใจว่าลุงคงไม่ได้อ่าน
วันนี้จับพลัดจับผลูเข้ามาที่นี่ เห็นว็บฯของลุงอยู่ที่นี่ ดีใจมากครับ ผมตะลุยอ่านอัตตชีวประวัติของลุงเรื่องมืออาชีพตัวจริงแล้ว ไม่แปลกใจเลย เพราะเป็นตัวจริง จริงๆ ผมว่าลุงรวมพิมพ์เป็นเล่มได้แล้ว คงขายได้ตรึมทีเดียว
คิดถึงลุงมาก
ศตวรรษ (เจ้าเก่า)


โดย: หนุ่มร้อยปี IP: 203.209.102.93 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:03:33 น.  

 
สวัสดีครับ... คุณลุงแอ๊ด...

ขยันถ่ายทอดดีจังเลยครับ...

ขอให้พระคุ้มครองนะครับ


โดย: Phoenixนิลมังกร วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:44:22 น.  

 
เข้ามาเยี่ยมครับ


โดย: yyswim วันที่: 2 มีนาคม 2549 เวลา:22:58:55 น.  

 
รอตอน 37 อยู่อะครับลุง เมื่อไรจะ up ครับ


โดย: S IP: 58.136.2.79 วันที่: 18 เมษายน 2549 เวลา:11:06:32 น.  

 
โหววว ลุงขา เรื่องลุงนี่ผิดกะเรื่องจอยเลย เพราะ ของจอยเขียนไร้สาระมากกกก เลยคะ อายแหะ
ให้ลุงฝากงานให้หน่อยดีกว่า


โดย: joinping วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:8:05:45 น.  

 
เข้ามาเยี่ยมครับ


โดย: yyswim วันที่: 6 มิถุนายน 2549 เวลา:10:26:29 น.  

 

เพิ่งเข้ามาครั้งแรก มีความรู้เยอะดี

ประสบการณ์การทำงานของลุง

หนูอาจจะเอามาใช้บ้างก็ได้ ดีจัง



แล้ววันหลังมาเยี่ยมหนูบ้างนะคะ

ไม่ค่อยมีสาระ แต่ไม่เครียดคะ คอนเฟริม์

//yimppk149.spaces.msn.com/



โดย: ยิ้ม IP: 203.157.14.247 วันที่: 25 กรกฎาคม 2549 เวลา:12:47:31 น.  

 
เพิ่งเข้ามาเยี่ยมอ่านครั้งแรก เหมือนกันค่ะ ชอบมาก ก่อนมาอ่านรู้สึกเบื่อๆ กับตัวเองในตอนนี้ แต่หลังอ่านจบแล้วกำลังใจในการทำงานมาเพียบเลยค่ะ จะขอติดตามตอนต่อๆปเรื่อยๆนะค่ะ ลุงแอ็ด


โดย: armsin IP: 58.147.38.175 วันที่: 9 สิงหาคม 2549 เวลา:12:42:09 น.  

 

หนูเพิ่งเคยเข้ามาอ่านบล็อคของลุงค่ะตามมาจากลิงค์ในกระทู้หนึ่งของห้องสีลม

หนูรู้สึกแปลกใจค่ะที่ได้เห็นชื่อบริษัทยิปอินซอย จำได้ค่ะว่าตอนอยู่ม.ต้นหนูเคยเดินผ่านบ่อย ๆ เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ ๆ กับโชววินโดว์ของบริษัทค่ะ คำว่า ยิปอินซอย จึงเป็นอะไรที่ทำให้หนูสนใจเรื่องของลุง และทำให้นึกถึงเรื่องของตัวเองไปด้วย

หนูจะมาตามอ่านต่อไปค่ะ


โดย: storm_lunasea IP: 58.8.194.97 วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:53:47 น.  

 
ได้ติดตามอ่านอยุ่ตลอดครับ ต้องขอโทษที่ไม่ค่อยได้คอมเม้น

หวังว่าจะได้อ่านอะไรใหม่ๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆครับ


โดย: granun วันที่: 8 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:11:11 น.  

 

เป็นครั้งแรกที่อ่านค่ะ สนุกมาก
โลกของการทำงานในสำนักงานคงจะไม่หวนมาหาดิฉันอีกแล้ว ลุงทำให้รู้ว่าสังคมของคนทำงานออฟฟิสเนี่ยมันไปถึงไหนกันแล้ว คงเหนื่อยใจและเพลียกายน่าดู แต่คิดว่าลุงคงจะไม่ถอยนะคะ
ขอเป็นแรงใจค่ะ


โดย: แมวไทย ไกลบ้าน IP: 219.160.40.61 วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:21:01:11 น.  

 
รออ่าน ตอนที่37 นะค้าบบ


โดย: ฟ้ามุ่ยสายหมอก IP: 210.246.77.18 วันที่: 9 กันยายน 2550 เวลา:22:44:11 น.  

 


โดย: wbj วันที่: 17 กันยายน 2550 เวลา:11:59:54 น.  

 
อยากอ่านต่อทำไงดีคะ ...จะเรียกรุ่นพี่ได้ม๊ะเนี่ย อิอิ


โดย: ดื้อ YiT IP: 124.120.188.166 วันที่: 22 กันยายน 2550 เวลา:15:13:17 น.  

 
น้าแอ็ดคะ คิดถึงมากๆค่ะ หนู Serch Google ดูเลยเจอบทความนี้ น้าแอ็ดสบายดีนะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงค่า


โดย: ศลิษา(นุ้ย)เด็กเก่าเบทาโกร IP: 125.25.102.65 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:04:29 น.  

 
โหว๋ววว ยังไม่เกิดเลยค่ะ แต่ได้อะไรหลายอย่างเลย
ดีจังที่เข้ามาอ่าน :-)


โดย: แมงปอ IP: 61.90.136.94 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:55:32 น.  

 
โอยยยย ตะลุยอ่านมาจนถึงตอน 36 ตี1 กว่าๆ เลย
ไม่ไหวแระครับ ไปนอนก่อน

อยากอ่านต่อเร็วๆ นะครับ


โดย: I'm available !!! IP: 125.24.25.108 วันที่: 26 ธันวาคม 2550 เวลา:1:20:18 น.  

 




สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ


โดย: หนีแม่มาอาร์ซีเอ วันที่: 29 ธันวาคม 2550 เวลา:14:27:53 น.  

 
สวัสดีครับ เพิ่งเริ่มติดตามผลงานลุงครับ ขอตามมาอ่านถึงในนี้นะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ อิๆ


โดย: หนุ่มน้อย ณ บาบิโลน IP: 202.5.83.229 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:08:38 น.  

 
ลุงแอ็ดหายไปไหนคะ ตามมาอ่านต่อในบล้อค สนุกมากค่ะ อยากอ่านต่อว่าจะปราบเสือยังไง ว่างแล้วช่วยมาต่อด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ


โดย: มิมิมิมิมิ IP: 68.214.85.115 วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:8:22:35 น.  

 


แวะมาสวัสดีคุณลุงแอ๊ดค่ะ


โดย: ซัน ค่ะ (Forever In LoVE ) วันที่: 26 กันยายน 2552 เวลา:10:59:01 น.  

 
ตอน 37 มายังครับ ไม่มาซักทีเดี๋ยวจะไปซื้อหวยรอนะครับ อิอิ


โดย: numpeak วันที่: 24 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:58:40 น.  

 
ขอบคุณสำหรับความรู้ที่ลุงมาเล่าให้ฟังนะค่ะ
ได้ประโยชน์มากมายเลยค่ะและจะรอให้ลุงมาอัพเพิ่มนะค่ะ


โดย: pujul IP: 110.164.218.155 วันที่: 2 มีนาคม 2554 เวลา:11:02:13 น.  

 
สนุกสนาน สาดน้ำ

เดินทางปลอดภัย

ครอบครัวสุขใจ

...สบายใจทั่วกัน

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ


โดย: โสดในซอย วันที่: 13 เมษายน 2555 เวลา:11:39:00 น.  

 
อยากทราบความเห็นใครมีความรู้สึกอย่างไรกับการทำงานของบริษัทยิบอินซอยบ้าง


โดย: ลดา แก้วกาญจน์ IP: 49.230.97.144 วันที่: 2 พฤษภาคม 2558 เวลา:8:17:15 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ลุงแอ็ด
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]




Friends' blogs
[Add ลุงแอ็ด's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.