สวัสดีเพื่อนสมาชิกทุกท่านครับ

Entry ที่แล้วผมได้พูดถึง "ไดอารี่ของเด็ไม่เอาถ่าน" ก็ทำให้นึกถึง "ไดอารี่" อีกเล่มหนึ่งเช่นกัน นั่นคือ "Notebook" ของคุณอุดม แต้พานิช ที่ผมขอพูดถึงในวันนี้ครับ

หากใครที่เป็นแฟนหรือติดตามผลงานของคุณโน้ส อุดม ย่อมต้องรู้จักหนังสือเล่มนี้ของเขา "Notebook" ซึ่งได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในหมู่แฟนๆ ของเขา และได้รับการตีพิมพ์หลายครั้ง จนเป็นที่พูดกล่าวถึงกันอย่างกว้างขวางในแวดวงวรรณกรรม

(หน้าปกหนังสือเล่มที่ผมมีครับ ขออภัยที่เก่าไปนิดนึง)

หนังสือ "Notebook" ของคุณโน้สเป็นการถอดความจากไดอารี่ส่วนตัว ระหว่างเดือนมกราคม 2539 - มกราคม 2540 เป็นเรื่องราวชีวิตส่วนตัวที่คุณโน้ส อุดม share ให้ฟัง

ผมจำได้ว่าหนังสือเล่มนี้ถูกโจษจันว่าเป็น "ขยะวรรณกรรม" ซึ่งทำให้ผมสนใจว่าเป็นเพราะอะไร แวดวงวรรณกรรมจึงวิจารณ์เช่นนี้ ทั้งๆ ที่หนังสือเล่มนี้ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในหมู่ผู้อ่านและแฟนๆ ของคุณโน้ส

ผมจึงขอยืมหนังสือเล่มนี้จากน้องสาวมาอ่านครับ (ซึ่งน้องสาวของผมเป็นแฟนของคุณโน้ส ซื้อตั้งแต่พิมพ์ครั้งแรก หนังสือเลยดูเก่าแบบนี้ครับ)

พอได้อ่านไดอารี่ของคุณโน้สแล้ว ผมคิดว่า คุณโน้สเป็นคนมีไอเดียบรรเจิด มีความคิดสร้างสรรค์ นอกกรอบ (จนเกือบนอกคอก) เขาเขียนเรื่องราวในไดอารี่ได้น่าสนใจและน่าติดตามทีเดียว

มีรูปภาพประกอบการเขียนด้วย

น่ารักดีครับ มีทั้งเรื่องราวที่เป็นทั้งสุขและทุกข์ ความคิดเห็น ความรู้สึก

เมื่องานเขียนของเขาถูกโจษจันว่าเป็น "ขยะวรรณกรรม" เขารู้สึกอย่างไร มาดูบทสัมภาษณ์ของเขาครับ

"ไม่โกรธด้วยที่ถูกเรียกว่างานเขียนของผมเป็นขยะวรรณกรรม
เพราะจริงๆ ไดอารี่มันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา แต่ละวันที่ผ่านมามันก็คือขยะ
และผมก็เป็นคนขายขยะที่เก็บเอาเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาใช้ใหม่
ยอมรับเมื่อ 10 ปีก่อนโดนว่าอย่างนี้แล้วมีน้อยใจเหมือนกันนะ
ซึ่งตั้งใจเอาไว้ ว่างานหนังสือของผม ถ้าเขียนเสร็จก็จะออกทันที
เนื่องจากงานเขียนของผมมันได้เป็นต้นกำเนิดของการทำเดี่ยวไมโครโฟน"

ตอนนั้นเขาคงเสียใจ จำได้ว่าคุณโน้สหายหน้าหายตาไปพักนึง รวมทั้งหนังสือเล่มนี้ด้วย แต่แฟนๆ ของเขาก็ยังเหนียวแน่นและชื่นชอบในตัวเขาอยู่

คุณโน้สมีผลงานหลายอย่าง ที่เรารู้จักกันดีก็คงเป็นการแสดง "เดี่ยวไมโครโฟน" ของเขา

ในส่วนตัวผมชื่นชมคุณโน้ส อุดม ที่เขามีความคิดสร้างสรรค์ ไอเดียบรรเจิด คิดนอกกรอบ ผมยกให้เขาเป็น Idol ในเรื่องนี้เลยทีเดียว

สำหรับผม ผมคิดว่างานเขียนของคุณโน้สเป็นการสร้างสรรค์ อย่างน้อยที่สุด การเขียนไดอารี่ของเขาก็ได้จุดประกายให้กับผู้อ่านในการบันทึกเรื่องราวของตนเองเป็นอย่างมาก รวมทั้งน้องสาวของผมด้วย (สำหรับผมเอง ผมเขียนไดอารี่เป็นประจำอยู่แล้วครับ)

ผม share เรื่องนี้ด้วยความรู้สึกที่ดีครับ อยากจะให้เด็กๆ ของเรามี idea สร้างสรรค์ เริ่มเขียนไดอารี่ของตนเอง บันทึกเรื่องราว ความจำ ความรู้สึก เรื่องเล่าที่อยาก share

เห็นเด็กๆ หลายคนเริ่มทำแล้วครับ ใน Face book ก็น่าจะเป็นไดอารี่ได้และน่าจะเป็นจุดเริ่มที่ดี

ใน oknation blog นี้ก็ถือว่าเป็นไดอารี่ของผมด้วยเช่นกันครับ เพราะผมเองก็เขียนเรื่องราวประสบการณ์ของผม และเรื่องราวดีๆ ที่อยาก share ลงใน blog นี่เช่นกัน

การเขียนเป็นการสร้างสรรค์ความคิดอย่างหนึ่งครับ เด็กไทยเราทุกวันนี้เขียนกันจะไม่เป็นอยู่แล้ว เริ่มจากวันนี้ แล้วเด็กเราจะได้เก่งการเขียน เพราะการเขียนเป็นการถ่ายทอดความคิดของเราอีกต่อหนึ่งครับ

หลังจากอ่านความคิดของคนอื่นมานาน บางทีในอนาคตเราอาจจะได้ถ่ายทอดความคิดของเราให้ผู้อื่นได้อ่านบ้าง

เริ่มเขียนวันนี้เลยนะครับพี่น้อง

สวัสดีครับ

ด้วยความปรารถนาดีจาก...Mr.Monk