• ของขวัญวันนี้ (Life)
• Look Inside (Health)
• Muffins & Scones (Foods)
• Your Image (Beauty)
• ของขวัญชิ้นแรก (Family)
• ของแถม
• ของขวัญวันวาน
• Gift From God

จักรยานสีแดงกับเถาพวงชมพู ยังจำวันแรกที่สามารถขี่จักรยานสองล้อได้โดยไม่ต้องมีตัวช่วยเป็นล้อเสริมได้ไหมคะ จักรยานสองล้อคันแรกที่ขี่ เป็นของน้าสาวคนเล็ก เป็นสีแดง ใหม่เอี่ยม สวยจับตา มีตะกร้าสีขาวข้างหน้า ที่บ้านหัดให้ขี่โดยมีล้อเสริม ดึงอานจักรยานลงมาต่ำๆเพื่อให้เด็ก 8 ขวบ ยันเท้าได้ถึงพื้น ความใฝ่ฝันก็คือ เมื่อไหร่จะถอดล้อเสริมออกไป แล้ววันนั้นก็มาถึง เนื่องจากที่บ้านเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าจะคงล้อเสริมไว้ เหมือนขี่สามล้อ แล้วเมื่อไหร่จะทรงตัวได้ล่ะ ก็เลยให้หัดขึ้นจักรยานแล้วถีบไปเอง แต่พื้นทรายหน้าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะแก่การขี่จักรยาน เพราะทรงตัวลำบาก ก็เลยต้องไปที่ถนน หน้าบ้านก็รถเยอะ หลังบ้านท่าจะเหมาะ ถนนลูกรังหลังบ้านจึงเป็นที่หัดจักรยาน ตอนหัดไม่เคยล้ม เพราะพอเสียหลักก็โดดลงทุกที แต่พอเป็นแล้วนี่สิ เริ่มชะล่าใจ วันหนึ่งสวนกับรถที่แล่นมา ปกติถนนเส้นนั้นไม่เคยมีรถ พอหลบก็เสียหลัก เคราะห์ดีว่าล้มไปทางด้านซ้ายของสะพานไม้ข้ามลำธารเล็กๆ คาอยู่บนเถาพวงชมพูหนาแน่น เหมือนเปลรองรับ ก็เลยไม่เจ็บ เสียแต่ตะกายขึ้นมายากจัง กลัวหล่นลงน้ำ แล้วก็จูงจักรยานขึ้นมาขี่กลับบ้าน อ้อมไปเข้าหน้าบ้าน กะวงเลี้ยวผิดอีก อัดกับต้นมะม่วงต้นใหญ่หน้าบ้านอย่างจัง จนตะแกรงหน้ารถเบี้ยว ต้องมานั่งดัดตะกร้าหน้ารถเข้าที่อีก จุกก็จุก เดี๋ยวนี้ทุกครั้งที่เห็นเด็กขี่จักรยาน จะต้องคิดถึงเปลเถาพวงชมพูทุกที ชีวิตไม่ได้มีเถาพวงชมพูสีหวานมารองรับเวลาล้มเสมอไป...   Create Date : 20 สิงหาคม 2552     Last Update : 20 สิงหาคม 2552 18:43:39 น. Counter : 1206 Pageviews.   70 comment Share Tweet

หนูไม่รู้...หนูไม่ใช่คนแถวนี้ ถ้าจะบอกว่ายังไม่เคยขึ้นรถไฟใต้ดินตั้งแต่เปิดใช้บริการมา ก็คงฟังดูเชยน่าดู สาเหตุเพราะพอจะขึ้นทีไรก็ได้มีอุบัติเหตุทั้งสองรอบนั่น แถมเส้นทางการเดินทางก็อยู่แถวรถไฟฟ้า BTS ซะมากกว่า วันก่อนได้มีโอกาสขึ้นรถไฟใต้ดิน เพราะจะไปงานศพคุณพ่อน้องคนหนึ่ง ไปกับพี่ๆน้องๆที่ที่ทำงาน 4 คน เอารถจอดไว้ที่ที่จอดรถรัชดา พอก้าวออกมาจากรถไฟใต้ดินที่สถานีหัวลำโพง ปลายทาง คุณป้าแว่นตาดำ ผิวขาวจัดเหมือนญี่ปุ่น ก็ก้าวมาสกัดหน้าเราไว้ทันที แบบไม่ทันตั้งตัว "ไปห้วยขวาง ขึ้นทางไหนคะ" เราอึ้งไปอึดใจ ก่อนตอบ "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ" รู้ว่าเป็นคำตอบที่ไม่เข้าท่า ใครจะไปรู้ว่าเราก็ตามเขามาขึ้นรถไฟหนแรกเหมือนกัน "ใครพอจะทราบบ้างคะ" คุณป้ายังคงหวังพึ่งเราอย่างเหนียวแน่น เป็นเหตุให้เราเหลียวหากลุ่มที่มาด้วย ถามน้องที่ที่ทำงานซึ่งเพิ่งก้าวตามมาว่า "ไปห้วยขวางขึ้นทางไหน" เธอทำหน้าเอ๋อ แต่สามีเธอตอบแทนว่า "ทางนี้แหละครับ" ระหว่างขึ้นบันไดเลื่อน เราก็บอกรุ่นพี่ที่สนิทกันยิ้มๆว่า "หน้าถามทางจริงๆ ผู้คนล้านเจ็ดไม่ถาม มาถามคนไม่รู้" ในกลุ่มหัวเราะ "หนูก็งงว่าพี่ถามหนูทำไมว่าห้วยขวางไปทางไหน ก็เพิ่งลงมาด้วยกัน" น้องอีกคนและสามีน้องผู้หญิงบอกว่า "หน้าพี่ดูน่าเชื่อถือมั้งครับ แบบว่าท่าทางน่าจะรู้" พี่ที่สนิทกันรู้ดีถึงกิตติศัพท์ "หน้าถามทาง" ของเรา เพราะเคยยืนอยู่ด้วยกันหลายสถานการณ์มาแล้ว ที่มีคนแปลกหน้าปรี่เข้ามาถามทาง ในสถานที่ที่เราเองก็ไม่คุ้น เวลาตอบไปตามตรงแบบเรียบๆว่า "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ไม่ใช่คนแถวนี้" ถ้าน้ำเสียงกับสีหน้าเรากวนประสาทหน่อย คาดว่าคงปากแตกไปหลายรอบแล้วละ   Create Date : 12 สิงหาคม 2552     Last Update : 12 สิงหาคม 2552 20:50:01 น. Counter : 893 Pageviews.   39 comment Share Tweet

มันคือไข่ หลายวันที่ผ่านมา พอออกจากบ้านไปทำงาน ก็จะเจอร้านเล็กๆอยู่ข้าง 7-11s มีโต๊ะตั้งไว้ วางแผงไข่ไก่ซ้อนกัน 4-5 แผง ด้านบนมีกระดาษแข็ง เขียนข้อความที่เราอ่านแล้วอมยิ้ม "มันคือไข่" ทุกครั้งที่อ่านก็อดยิ้ม พร้อมคิดว่า เออ! รู้แล้วน่า แล้วก็นึกถึงอารมณ์ขันของคนเขียนทุกที ก็ร้านนี้แหละ ที่ว่างๆ วันดีคืนดี ก็ปูผ้า วางของขายสารพัดอย่าง แข่งกับตลาดนัดแถวนั้น มีของเก๋ๆหลายอย่าง ตะเกียง กำไล หน้าตาแปลกๆ พร้อมกีตาร์อีกหนึ่งตัว ที่ชวนเราเดินเป๋จากเซเว่นไปเมียงมอง แต่ไม่รู้มีใครเป็นคนขาย เห็นนั่งคุยกันอยู่ 2-3 คน แบบขายเอามัน ก็เลยไม่กล้าถาม เมื่อเช้าผ่านไปได้จังหวะเหมาะ มองไปเห็นชายหนุ่มไม่น้อย ผมยาว ตัวผอม กำลังวางไข่ในถาดกระดาษเรียงราย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า พี่คนนี้แหละ เจ้าของลายมือ "มันคือไข่"   Create Date : 01 สิงหาคม 2552     Last Update : 1 สิงหาคม 2552 2:16:12 น. Counter : 1583 Pageviews.   46 comment Share Tweet

โทรศัพท์มือถือ...เทคโนโลยีสกัดดาวรุ่ง บล็อกนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง Leaving on the Jet Plane ในบล็อกคุณปอนค่ะ แต่ก่อนตอนยังไม่มีมือถือถ่ายรูปถ่ายคลิปวิดีโอได้ เรามีความรู้สึกว่า จะทำอะไรบ๊องๆหน่อย ก็ทำได้สบาย จบแล้ว แล้วกัน อย่างเช่น อยู่บนยอดภู เช้าตรู่ หมกหมูยอไว้ในกองฟืนรอสุก ก็นั่งรอ ฟังเต๊นท์ข้างๆ ร้องเพลง เล่นกีตาร์เบาๆ อารมณ์ดีก็แอบร้องคลอไปด้วย หลายเพลง จนคนเล่นที่ไม่เคยรู้จักกันเลย บอกยิ้มๆในที่สุดว่า "ผมรู้นะ ว่าคุณแอบร้อง" หรือไปกินข้าวเย็นในร้านประจำ วันหนึ่งท่าทางจะมีการออดิชั่นนักดนตรี 2-3 คน แบบไม่เป็นทางการ ตามเคย เขาเล่นเพลงอะไร เราก็แอบแจม จนเขาเชิญ "ย้ายมาโต๊ะนี้ไหมครับ" แต่เราก็ปฏิเสธว่าไม่เป็นไร คือหิวข้าวน่ะค่ะ สี่ทุ่มกว่าแล้วยังไม่ได้กินอะไร ขอกินข้าวก่อน สมาชิกร่วมโต๊ะเราก็แอบร้องไปด้วย จนหลังๆ เขาบอกเองว่า อยากให้เล่นเพลงอะไร บอกได้นะครับ แล้วก็เล่นเพลงที่กะว่าเราร้องได้ "ขอฟังเสียงเพลงนี้หน่อยได้ไหมครับ ผมว่าเสียงคุณต้องเข้ากับเพลงนี้แน่" สนุกสนานจนดึก ก่อนจะร่ำลากันกลับบ้าน แต่เดี๋ยวนี้ไม่กล้าแอบแจมใครแบบนั้นอีกแล้ว เที่ยวก่อนที่ตกเครื่องบินอยู่สนามบินโอแฮร์ มีทหารอเมริกันผิวดำที่นั่งรอเที่ยวบินตอนเช้าข้างเรา เขานินทาคนเดินผ่านไปมาขำๆกับภรรยาตลอด ในที่สุดก็ร้องเพลง Leaving on the Jet Plane ออกมาเบาๆ แต่เสียงแบริโทนก้องกังวานของเขาทำให้ผู้คนที่นั่งรอแถวนั้นหันมามองแล้วยิ้ม สุดแสนจะให้บรรยากาศ ...All my bags are packed I'm ready to go I'm standin' here outside your door I hate to wake you up to say goodbye... เสียงเพลงทำให้บรรยากาศสนามบินอบอุ่นขึ้นมาทันที เข้ากับแสงแดดยามเช้า แทนที่เสียงประกาศให้ผู้โดยสารที่เดินทาง ล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ ฟังแล้วเราอยากจะแปลงร่างเป็น Chantal Kreviazuk ร้องประสานเสียงกับเขามากเลย กะว่าร้องจบก็ลุกเปลี่ยนเทอร์มินัล จะได้ไม่มีใครจำได้ แต่เทคโนโลยีสมัยนี้ทำเอาเราต้องกัดปากข่มความซ่าเอาไว้ กลัวมีคลิปลง You Tube เผยแพร่ไปทั่วโลก แข่งกับคุณป้า Susan Boyle   Create Date : 22 กรกฎาคม 2552     Last Update : 22 กรกฎาคม 2552 21:56:30 น. Counter : 1027 Pageviews.   21 comment Share Tweet

ขอบคุณแฟนคลับ ในร้านซักผ้า เพราะเครื่องซักผ้าเสีย ระหว่างรอซ่อม ก็เลยหอบเสื้อผ้าใส่เป้ไปใช้บริการเครื่องซักผ้าที่ร้านใกล้บ้าน เคยไปใช้บริการนานมากแล้วตอนที่ครั้งโน้นเครื่องซักผ้าโดนมดกัดวงจรข้างในพัง แล้วรอซ่อมเหมือนกัน เดินผ่านร้านทำผมที่เคยใช้บริการสมัยสิบกว่าปีที่แล้วโดยไม่ได้คิดอะไร ร้านซักผ้าอยู่ถัดจากร้านทำผมมานิดหน่อย ระหว่างเอาผ้าใส่เครื่อง ก็เห็นพี่เจ้าของร้านทำผมมายืนอยู่หน้าร้าน ยิ้มให้ เราก็ทัก สวัสดีค่ะ ตามประสาคนเคยรู้จัก ใจคิดว่าเขาคงมาหาเจ้าของร้านซักผ้าผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านในร้าน ก็เลยก้มหน้าก้มตาเรียงผ้าใส่เครื่อง ไม่ได้เงยขึ้นมอง แต่ก็ได้ยินเสียงพี่ร้านทำผมบอกว่า "เปล่า มาหาน้องเค้าน่ะ" แล้วก็ตรงเข้ามาประชิดตัวเรา "น้องคะ น้องเป็นเภสัช หรือเปล่าคะ" หัวสมองเราทำงานอย่างรวดเร็ว ว่ามีสาเหตุใดให้คุณพี่อยากรู้อาชีพเรา เอ... เราคงไม่ได้จ่ายยาผิดให้ใครหรอกนะ ปกติก็ไม่ได้ไปกวนป่วนใคร ยกเว้นคนในบล็อกบ้างบางครั้ง พอสนุกสนาน "ทำไมหรือคะ" เราย้อนถาม "น้องออกรายการทีวีหรือเปล่าคะ รายการเพื่อสุขภาพอะไรทำนองนี้ ช่อง...น่ะค่ะ" เรายิ้ม แทบจะร้องอ๋อ ตอบสั้นๆว่า "ค่ะ" ไม่ได้ถามว่า นานหรือยังคะ เพราะปลายปีที่แล้วก็ใช่ เร็วๆนี้ก็คงใช่อีก แต่ตัวเราเองน่ะ ยังจำไม่ได้เลย คุณพี่ตาโต ทำท่าประหนึ่งว่าเจอดาราคนสำคัญ "นั่นสิคะ พี่ก็ว่าใช่ จะถามแค่นี้แหละค่ะ มันคาใจ พอเห็นเดินผ่านมาเลยต้องตามมาถาม" เราหัวเราะ "รู้สึกเหมือนเป็นดารา มีแฟนคลับมาติดตามเลยค่ะ ขอบคุณแฟนคลับนะคะ" คุณพี่ยิ้มแบบได้คำตอบที่คาใจมานาน แล้วก็บอกว่า "งั้นหายสงสัยแล้วค่ะ คาใจมาตั้งนาน เพราะพี่ก็ว่าใช่ ยังบอกคนอื่นเลยว่า นี่ลูกค้าพี่" นั่น... มีโฆษณาเสร็จสรรพ ว่าแล้วก็เดินยิ้มออกจากร้านไป "ไปละค่ะ" ทิ้งเราให้ยืนง่วนกับเครื่องซักผ้าไป อมยิ้มไปด้วยความขำตัวเอง รู้สึกเหมือนเป็นดาราจริงๆตอนมีแฟนคลับของตัวเองนี่แหละ   Create Date : 17 มิถุนายน 2552     Last Update : 17 มิถุนายน 2552 21:48:08 น. Counter : 1840 Pageviews.   52 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com