ถ้าจะบอกว่ายังไม่เคยขึ้นรถไฟใต้ดินตั้งแต่เปิดใช้บริการมา ก็คงฟังดูเชยน่าดู สาเหตุเพราะพอจะขึ้นทีไรก็ได้มีอุบัติเหตุทั้งสองรอบนั่นแถมเส้นทางการเดินทางก็อยู่แถวรถไฟฟ้า BTS ซะมากกว่าวันก่อนได้มีโอกาสขึ้นรถไฟใต้ดิน เพราะจะไปงานศพคุณพ่อน้องคนหนึ่งไปกับพี่ๆน้องๆที่ที่ทำงาน 4 คน เอารถจอดไว้ที่ที่จอดรถรัชดาพอก้าวออกมาจากรถไฟใต้ดินที่สถานีหัวลำโพง ปลายทางคุณป้าแว่นตาดำ ผิวขาวจัดเหมือนญี่ปุ่น ก็ก้าวมาสกัดหน้าเราไว้ทันที แบบไม่ทันตั้งตัว"ไปห้วยขวาง ขึ้นทางไหนคะ"เราอึ้งไปอึดใจ ก่อนตอบ "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"รู้ว่าเป็นคำตอบที่ไม่เข้าท่า ใครจะไปรู้ว่าเราก็ตามเขามาขึ้นรถไฟหนแรกเหมือนกัน"ใครพอจะทราบบ้างคะ" คุณป้ายังคงหวังพึ่งเราอย่างเหนียวแน่นเป็นเหตุให้เราเหลียวหากลุ่มที่มาด้วยถามน้องที่ที่ทำงานซึ่งเพิ่งก้าวตามมาว่า "ไปห้วยขวางขึ้นทางไหน"เธอทำหน้าเอ๋อ แต่สามีเธอตอบแทนว่า "ทางนี้แหละครับ"ระหว่างขึ้นบันไดเลื่อน เราก็บอกรุ่นพี่ที่สนิทกันยิ้มๆว่า"หน้าถามทางจริงๆ ผู้คนล้านเจ็ดไม่ถาม มาถามคนไม่รู้"ในกลุ่มหัวเราะ "หนูก็งงว่าพี่ถามหนูทำไมว่าห้วยขวางไปทางไหน ก็เพิ่งลงมาด้วยกัน"น้องอีกคนและสามีน้องผู้หญิงบอกว่า "หน้าพี่ดูน่าเชื่อถือมั้งครับ แบบว่าท่าทางน่าจะรู้"พี่ที่สนิทกันรู้ดีถึงกิตติศัพท์ "หน้าถามทาง" ของเราเพราะเคยยืนอยู่ด้วยกันหลายสถานการณ์มาแล้ว ที่มีคนแปลกหน้าปรี่เข้ามาถามทาง ในสถานที่ที่เราเองก็ไม่คุ้น เวลาตอบไปตามตรงแบบเรียบๆว่า "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ไม่ใช่คนแถวนี้"ถ้าน้ำเสียงกับสีหน้าเรากวนประสาทหน่อย คาดว่าคงปากแตกไปหลายรอบแล้วละ
แค่บังเอิญผ่านมา..แค่นั้นแหละ