อิอิ หลังจากที่งม(แบบไม่จริงจัง)อยู่หลายเดือนก็รู้สักทีว่าทำ blog นี่เค้าทำกันอย่างไร วันนี้ดีใจๆ ที่ทำอะไรสำเร็จไป 2 อย่าง อย่างแรกคือพบทางสว่างในการทำ blog และอีกอย่างคือกำจัด(เรียกว่าทำให้เบาบางดีกว่า)ความว้าวุ่นที่วิ่งพล่านอยู่ในใจมานานแสนนาน เลยถือเป็นโอกาสดีเขียน blog เลยแล้วกัน
ก่อนอื่นขออภัยล่วงหน้าค่า มือใหม่หัดทำ อาจเปิ่นๆ ไม่รู้มารยาทของการทำ blog ไปบ้าง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ตอนนี้กำลังตื่นเต้น+ประหม่า เพราะเหลืออีกแค่ 23 วันก็จะบินไปเมกาแล้ว การไปครั้งนี้เพื่อไปใช้แรงงานกะโครงการที่กำลังฮิตสุดๆ ในหมู่นักศึกษาที่มีชื่อว่า "Work and Travel in USA" เป็นการไปใช้แรงงานล้วนๆ ที่ Grand Canyon National Park ในตำแหน่ง cashier ที่ cafeteria หนึ่ง เป็นการเดินทางไปเมกาครั้งแรก แล้วก็ไปคนเดียวด้วย - -" แถมยังต้องต่อ amtrak ไปอีกต่อหนึ่งอีกต่างหาก แล้วหนูจะทำเป็นมั้ยนี่...เริ่มกังวล แต่ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้อยความกลัวก็มีน้อยกว่าความตื่นเต้นดีใจแล้วกัน ตอนนี้นับวันรอเลยค่ะ พูดไปก็จะหาว่าเห่อ แต่มันรู้สึกดีจริงๆ กับความคิดที่ว่าจะได้ไปอยู่ในประเทศที่คนพูดภาษาอังกฤษกันทุกวัน ภาษาของเราจะแข็งแรงขึ้นบ้างมั้ยน้อ (แต่ที่ GC นี่คนไทยไปทำงาน 200 กว่าคน - -") แล้ว 3 เดือนในเมกานี่จะทำให้เราเปลี่ยนแปลงบ้างมั้ยนา อุปสรรคและความกดดันจะทำให้เราแกร่งขึ้นรึเปล่า หวังว่ามันจะช่วยสร้างภูมิต้านทานให้กะเราได้บ้าง :)
เลยถือเป็นโอกาสดีเขียน blog เลยแล้วกัน
) แล้วกลับมาอ่านนี่คงรู้สึกดี 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อ้อ...ตอนเช็ค อิน ลองขอพนักงานบอกว่าอยากนั่งใกล้คนไทยได้นะคะ จะได้ไม่เหงา ค่ะ