|
|
|
ลูกค้าที่แสนดี
วันอาทิตย์ที่ 14 เมษายน 2545
วันนี้ตื่นตั้ง 11 โมง ด้วยความหิว จึงรีบรุดไปทำต้มจืดตำลึง โฮะๆ เดี๋ยวนี้การทำกับข้าวนั้นช่างง่ายดายหลับตาทำก็ยังได้
โชคดีที่ข้าวที่ยายหุงไว้ให้แต่เมื่อวานยังไม่บูด เลยไม่ต้องหุงข้าวและคอยลุ้นว่าจะแฉะหรือไม่แฉะ ยิ่งคราวนี้คุณยายที่แสนดีของเราเตรียมไว้ให้หมดแล้วก็ยิ่งง่ายใหญ่ ยายล้างตำลึงไว้ให้ สับหมูใส่ทัปเปอร์แวร์ไว้ให้ ยิ่งง่ายใหญ่ แถมยังอร่อยที่ซู้ดอีกต่างหาก
กินข้าวเสร็จก็นั่งลงแชตจนสี่โมงก็กระหืดกระหอบไปทำงาน นั่งตบยุงถึงทุ่มสี่สิบห้าก็เผ่นกลับ เพราะจะรีบมาดู Gosford Park ที่ไหนได้ พอมาถึงโรง มันออกไปแล้ว ฮือๆๆๆ เราเดินโต๋เต๋กลับบ้านอย่างผิดหวัง หิวก็หิว พอดีผ่านพิซซ่าฮัท เห็นพาสต้าซอสครีมแฮมเห็ดของโปรดก็เลยแวะเข้าไป
ตอนแรกกะจะกินแค่พาสต้า แต่พนักงานก็คะยั้นคะยอให้สั่งเป็นชุดกับนิวออร์ลีนวิงส์จนได้ กินพาสต้าอย่างตะกละตะกรามด้วยความหิวหมดอย่างรวดเร็ว พอพนักงานเอาไก่มาให้ เราเลยให้เขาใส่กล่องกลับบ้านเลย แล้วนั่งอ้อยอิ่งดูดน้ำเป๊ปซี่ ได้ยินพนักงานตะโกนรับเป็นทอดๆ เวลาลูกค้าออกจากร้าน
''ขอบคุณมากค่ะ(ครับ)พี่ คราวหน้าเชิญพิซซ่าฮัทนะคะ(ครับ)''
ไม่รู้ใครเริ่มประเพณีนี้ แต่ก็อบอุ่นดี แต่แล้วเราก็เกิดสงสัยขึ้นมา เวลาเราจะออกร้าน เขาจะตะโกนขอบคุณไหมหนอ แหม ทำไมต้องสงสัยด้วยก็ไม่รู้ เขาก็ต้องขอบคุณทุกคนนั่นแหละ
พอดูดน้ำหมด เราก็รวบรวมข้าวของกลับบ้าน พนักงานมาเก็บโต๊ะก็ขอบคุณด้วยความนอบน้อม แต่เป็นการส่วนตัว ไม่ได้ตะโกนให้รับรู้โดยทั่วกัน พอเราเดินออกประตู
เงียบ!?!?!
ไม่เห็นมีใครตะโกนขอบคุณสักคน
ชั้นทำอะไรผิด???
เดินไปก็ไตร่ตรองด้วยความเสียใจ แล้วภายในสี่ก้าวก็นึกขึ้นมาได้
ลืมจ่ายตังค์!
เราหมุนตัวกลับ แล้วรีบทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าร้านหน้าตาตื่น พนักงานทั้งหลายก็พลอยตกใจไปด้วย
''ลืมอะไรเหรอคะพี่''
ต่างก็ทยอยเข้ามาถาม เราก็ทยอยตอบเหมือนกันทุกคนว่า ''ลืมจ่ายตังค์ค่ะ''
''โห พี่ใจดีจัง อุตส่าห์กลับมาจ่าย'' พนักงานสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยความทึ่ง
โฮ่ๆ ไม่ได้หรอก นี่เป็นหนึ่งในน้อยครั้งที่เป็นคนดี ปกติจะโกงแม่ค้าที่ทอนตังค์ผิดตลอด
ค่าอาหารทั้งหมด 128 บาท เราไม่ได้ทิปอะไร พอดีไม่มีเหรียญสิบ
แต่ตอนเดินออกจากร้านด้วยความภาคภูมินี่สิ พนักงานประสานเสียงกันขรม
''ขอบคุณมากค่ะ(ครับ)พี่ คราวหน้าเชิญพิซซ่าฮัทนะคะ(ครับ)''
55555 ถ้าไม่เกิดบ้ายอ อยากได้ยินคำขอบคุณดังๆ ขึ้นมา ก็คงได้กินฟรีไปแล้ว!
เดินไปถีงรถไฟฟ้า มีคนรุมดูกองเสื้อผ้าหวานแหววกันอยู่ เราว่าจะไปดูด้วย แต่ก็คิดว่าควรจะเก็บตังค์ไว้ ประกอบกับไม่อยากหิ้วไก่ไปเลือกเสื้อผ้า ก็เลยตัดใจ แต่ดวงคนมันจะได้อะไรติดมือมากกว่าไก่ หูเลยไพล่ไปได้ยินเด็กร้องขายของอยู่ตรงตีนสะพานรถไฟฟ้า
''พี่คร้าบ ช่วยผมซื้อ ษ่สาศซ๋ว ด้วยคร้าบ''
เราฟังไม่ออกว่าอะไร ก็ได้แต่ยืนเขม้นมองอยู่ หน้าตาเด็กน่าสงสารมาก สุดท้ายเราเลยต้องถามว่า ขายอะไรน่ะ เด็กก็เลยยกให้ดูทั้งมันสำปะหลังเชื่อม เผือกเชื่อม มันเทศเชื่อม จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เราก็ซื้อมันเชื่อมมาหนึ่งชุด เจ้าน้องขายของเก่งแต่เด็กส่งมันเชื่อมให้ ปากก็อวยพร
''ขอบคุณคร้าบ ขอให้รวยนะคร้าบ''
ฟังแล้วมีความสุขจริงๆ
กลับมาบ้าน ข้าวที่ยายหุงให้แต่วานก็ยังไม่บูด อะไรมันจะทนทานขนาดนั้น หรือว่ามันจะบูดแล้ว แต่เราดูไม่ออก?! แถมเหลืออยู่ตั้งครึ่งหม้อ น่าเติมน้ำทำข้าวต้มกินกับเกี้ยมฉ่ายกระป๋องนัก แต่ยังไงก็ไม่ควรเสี่ยง ขณะทำจัดการล้างหม้อ ก็ไปเจอทัปเปอร์แวร์หมูสับอยู่นอกตู้เย็น เปิดฝาดมดู กลิ่นตุๆ สุดฤทธิ์ สงสัยยายกลับมาต้องโดนด่าแน่เลย แงๆๆๆ
| Create Date : 13 เมษายน 2548 | | |
| Last Update : 13 เมษายน 2548 2:47:49 น. |
| Counter : 170 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [