เราเดินออกมาจากเครื่องเพื่อไปนั่งรอรถตู้จากมหาวิทยาลัยมารับ ในใจตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราจะได้ใช้ชีวิตในแผ่นดินที่ไม่ใช่แผ่นดินแม่ ไม่มีใครพูดถาษาที่เราพูดมาตั้งแต่เกิด ไกลจากพ่อจากแม่

"Are you going to Missouri?" (จะไปรัฐ Missouri เหรอ?) พนักงานสายการบินที่รัฐ San Francisco ถามเราขณะที่เรากำลังจะต่อเครื่องเพื่อมาลงที่ Missouri

"Yes" ใช่ค่ะ เราตอบไปตามเป็นจริง

พวกเขาหัวเราะ "why you go there? Missouri is a misery." (ไปรัฐนั้นทำไม? Missouri คือความ misery" ออกเสียงใกล้ๆ กัน แต่คำว่า misery แปลว่าความยากแค้นลำเค็ญ

คำถามของพวกเขายังติดอยู่ในหัว แต่ก็ไม่ได้รบกวนจิตใจอะไรมากเพราะเรากำลังตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ของเรา

นั่งรออยู่ 5 ชั่วโมงก็ถึงเวลานัดที่รถตู้ของมหาวิทยาลัยจะมารับ เราก็เดินไปที่จุดนัดพบ มีนักเรียนที่ไปด้วยกันกับรถคันนี้อีก 2-3 คน

อเมริกาจะเป็นอย่างไรนะ?

จะมีตึกรามสวยงามอย่างที่เห็นในทีวีหรือเปล่า? จะมีร้านอาหารไทยเยอะมั้ยนะ? แสงสีเสียงคงจะตระการตาน่าดู?

เราไม่มีข้อมูลอะไรมากนั้นเกี่ยวกับเมืองนี้ เราเลือกสมัครเรียนที่นี่เพราะมีสาขาที่เราอยากเรียน คนไทยน้อย และค่าครองชีพไม่สูงมากนัก

รถตู้ค่อยๆ วิ่งออกจากเขตสนามบิน ภาพแรกที่เห็นคือ ทุ่งหญ้าแห้งผากเป็นสีเหลืองน้ำตาลไกลสุดลูกหูลูกตา มีม้วนฝากกลมๆ ขนาดใหญ่ตั้งอยู่เป็นระยะๆ วัว... ม้า... ท้องฟ้า...

ที่นี่คืออเมริกา...

ประสบการณ์แรกของเราในประเทศที่เราคิดว่าเป็นประเทศที่ศิวิไลซ์ ต้องน่าหวือหวาตื่นเต้นกว่าบางกอกเมืองหลวงของประเทศกำลังพัฒนาอย่างแน่แท้

1 ชั่วโมงผ่านไป รถวิ่งเขาเมืองที่มหาวิทยาลัยตั้งอยู่ เราก็แอบลุ้นในใจว่ามันคงต้องมีอะไรให้เห็นบ้าง แต่บ้านเมืองที่เห็นก็ไม่ได้ให้หัวใจรื่นเริงได้มากขึ้นนัก ถนนหนทางไร้ผู้คน ร้านอาหารฟาสฟู้ด ตั้งอยู่ประปราย นานๆทีจะมีรถวิ่งสวนซักคัน

แอร์บนรถก็เย็นดี แต่ทำไมเหงื่อตก

หมดกัน ภาพที่สร้างไว้ก่อนที่จะมาอเมริกา ชีวิตที่หวือหวาน่าตื่นเต้น และที่หวั่นใจที่สุดคือ เรามีเงินมาไม่พอค่าใช้จ่ายทั้งหมดหรอก เพราะกะว่าจะมาทำงานเสริฟอาหารไทยหารายได้พิเศษตามภาพนักเรียนนอกชิคๆ ที่เราเคยเห็นในหนังในละคร แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือแผ่นดินที่เงียบเหงาว่างเปล่า...

Missouri is a misery.

เข้าใจแล้ว... ว่าพนักงานสายการบินกำลังพยายามที่จะบอกอะไรกับเรา...