I noticed tonight that the world has been turning
While I've been stuck here dithering around
Can't Stop Now/Keane
 
 

First Day of My Life: Bright Eyes



ไม่ได้ล็อกอินเข้าระบบสมาชิกเสียนาน (ฉันเอาเวลาไปทำอะไรหมดเนี่ย บล็อกก็ไม่ได้อัป เว็บก็ไม่ได้เล่น :P) พอเข้าไปก็เห็นข้อความของคุณ หน่อยอ่ะนะ ที่เราเคยไปโพสต์ตอบกระทู้ของเขา
ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเข้าไปตอบ เห็นเขาเขียนมาขอบคุณเลยรู้สึกดีชะมัด

การขอบคุณที่มันเจ๋งเป็นบ้าเลย แค่นี้มันก็ทำให้อีกคนรู้สึกดีได้แล้วเนอะ แค่ง่ายๆ สองพยางค์เอง อยากให้คนพูดกันบ่อยๆ จัง ขนาดพนักงานเซเว่นที่น่าจะต้องพูด ‘ขอบคุณ’ เก่งเป็นชีวิตจิตใจ ยังพูดบ้างไม่พูดบ้างเลย
เค้าจะรู้กันไหมหนอว่าพลาดโอกาสทำให้คนอื่นรู้สึกดีไปตั้งเท่าไหร่ หรือกลัวว่าพูดบ่อยๆ แล้วค่ามันจะน้อยลงกัน
มันไม่เคยน้อยลงสำหรับเรานี่หว่า ไม่รู้คนอื่นเป็นยังไง

นอกเรื่องไปไกล ขอกลับมาเรื่องที่ไปตอบกระทู้เขาหน่อย ตอนอ่านแล้วก็เข้าใจเลยนะ สภาพแบบนั้น เราก็เจอมาก่อน อันที่จริงคิดว่าคนที่เรียนจบโดยมีพ่อแม่ส่งเสียตลอดมาทุกคนน่าจะเคยเจอ
อนุบาล ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย มหาวิทยาลัย
เอ้า…จู่ๆ เส้นไข่ปลาก็จบลง หมดแล้วทางที่มีคนขีดให้เดินและเราก็เดินตามที่เขาบอกมาตลอด เพราะรอบข้างก็เห็นมีแต่คนเดินแบบนี้เต็มไปหมด
ของผมมันแย่ตรงที่พอลองเข้าไปทำงานแล้ว พบว่าอยู่กับมันไม่ได้เสียนี่ รักมันไม่ลง รู้สึกห่วยทุกเช้าที่จะต้องไปทำงาน พอรู้สึกว่าความอดทนหมดก็เลยตัดสินใจเดินออกมาเอง ไม่มีจุดหมายอะไรในหัวหรอก
แค่อยู่ตรงนั้นไม่ไหวแล้วเท่านั้นเอง…
จำได้เลยว่า หลังจากออกมาก็ไปเที่ยวเกาะสิมิลันกับเพื่อนสมัยหอวัง วูบนั้นอยู่บนหินเรือใบที่เราสามารถมองเห็นทิวทัศน์รอบเกาะและทะเลได้สุดลูกหูลูกตา มันสวยชะมัดยาด

“จบมันซะดีไหมวะ ที่ผ่านมามันเจ๋งตลอดเลยนะ ถ้าจบลงตอนนี้มันจะได้ไม่มีช่วงแย่ๆ ให้รู้สึกด้วย” ผมไม่เคยรู้สึกกลัวที่จะต้องตายแต่ไหนแต่ไรแล้ว ความประสาทแดกกับสภาพไม่รู้จะเดินไปทางไหนดีตอนนั้นยิ่งทำให้อยากโดดลงไปข้างล่างแทบหยุดไม่อยู่
อ้อ อีกอย่าง ผมชอบโดดหอด้วย ตอนไปฝึก รด. นี่เป็นกิจกรรมที่โปรดอันดับสอง รองจากการนั่งร้องเพลงในหัวคนเดียว เดาว่าถ้าโดดลงจากหินเรือใบนั่น ความสยองชั่ววินาทีคงทำให้มันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งของกิจกรรมยอดรักตลอดกาล
…

จำไม่ได้แล้วว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อ รู้สึกตัวอีกทีผมก็นั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนที่ไปด้วยกัน จบทริปนั้นด้วยความสนุก สักวันคงได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก ถ้ามีเวลา
ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ ผมเลิกสับสนไปแล้วแหละว่าจะเดินไปทางไหน เพราะเวลามันถูกลักพาตัวไปจากชีวิตจนไม่มีให้นั่งนึกว่าจะฟุ้งซ่าน งานก็เยอะ เรียนก็หนัก เที่ยวก็ยังไม่ยอมทิ้ง นี่ท่าทางกะจะใช้ลมหายใจให้คุ้มทุกเฮือกจริงๆ

แต่ถ้าให้ตั้งใจนึกจริงๆ วันนั้นผมว่าสุดท้ายผมโดดลงไปนะ
จากไอ้ปอดแหกที่กลัวจะก้าวพลาดใจจะขาด ขี้ขลาดเพราะมัวแต่กอดอดีตอันหอมหวานไว้แน่น วันนี้ผมถึงกลายเป็น Levine ที่พลาดมาแล้วหลายครั้งอยู่ แต่ก็ยังสบาย
เป็น Levine ที่เลิกคิดว่าชีวิตเป็นเรื่องที่เรากำหนดเองได้โดยสมบูรณ์ ทว่ามีปัจจัยมองไม่เห็น คอยชี้ความเป็นไปของมันอยู่
เป็น Levine ที่เชื่อว่า ไม่ว่าเรื่องร้ายตายโหง หรือดีตายห่า สุดท้ายมันก็จะผ่านไปไม่ต่างกัน
ใครว่าไงไม่รู้ล่ะ วันนั้นผมว่าผมเกิดใหม่

ว่าแต่ใครเจอศพผมบ้างไหมเนี่ย!





 

Create Date : 03 ธันวาคม 2548   
Last Update : 24 กรกฎาคม 2549 23:50:15 น.   
Counter : 2348 Pageviews.  



Levine
 
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





ทำแบบสอบถามอันแรก
เขาบอกเป็น
smooth talker
ทำอีกอัน เขาบอกเป็น
high achiever
แต่ส่วนตัวคิดว่าเป็นแค่
คนมองโลกในแง่ร้าย
ที่พยายามเหลือหลาย
ให้มองโลกในแง่ดี

Tonight I Have to Leave It / Shout Out Louds
[Add Levine's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com