"ความสำเร็จในวันนี้เกิดจากความผิดพลาดในอดีตแทบทั้งสิ้น"คุณเชื่อไหมครับ?
แต่มันก็มีข้อยกเว้นเหมือนกันถ้าตีความเรื่องความผิดพลาดนั้นผิดไป
ส่วนใหญ่ที่ตีความผิดนั้นมาจากการเข้าข้างตัวเอง
คือมองแต่ความผิดความบกพร่องของคนอื่นแต่ไม่ได้มองตัวเอง
มันคล้ายๆกับความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ต้องเบรคอัพหันหลังให้กัน
ต่างคนต่างก็จะมีเหตุผลเป็นของตัวเองว่าที่ต้องหันหลังให้กันนั้นเป็นเพราะอีกฝ่าย
โดยที่ไม่พยายามค้นหาว่าตัวเองนั้นมีอะไรบ้างที่อีกฝ่ายรับไม่ได้เพราะอีกฝ่ายไม่เคยบอก

เวลาที่ผมพลาดพลั้งหรือทำอะไรแล้วไม่เป็นไปตามที่คาดคิดผมจะหาสาเหตุว่ามาจากอะไร
ทีแรกผมจะหาจากอีกฝ่ายเอาชนิดแทบทุกแง่มุมว่ามันจะมาจากสาเหตุนั้นนี้ได้หรือไม่
แต่ผมจะไม่ด่วนสรุปว่าใช่ ผมจะหันกลับมาวิเคราะห์ตัวเองในอีกมิติบ้าง
โดยสมมุติตัวเป็นอีกฝ่ายมองกลับมาที่ตัวผม
ก็มักจะเห็นหลายๆอย่างจากคำพูดจากการแสดงออกของตัวเองในสายตาและความคิดคนอื่น
ว่าเขาอาจจะคิดอย่างไรได้บ้าง คิดไม่เหมือนเราคิดเข้าใจไม่เหมือนอย่างที่เราเข้าใจ
เวลาคิดนั้นผมพยายามจะคิดให้มันแย่ๆไว้ก่อน
เป็นต้นว่าเรามีความประพฤติอะไรบ้างที่อีกฝ่ายไม่ชอบทั้งๆที่เราว่ามันดีออก
อย่างเช่นการพูดจาอะไรที่มันตรงเกินไปเข้าแสกหน้าอีกฝ่ายมากเกินไป
เราทำอย่างนั้นพราะเรามีความจริงใจตรงไปตรงมากับเขา
โดยไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร ตีความอย่างไรกับคำพูดของเรา
มันเป็นไปได้ไหมที่เขาจะรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
เมื่อรับไม่ได้มันก็จะลามปามไปถึงเรื่องอื่นๆด้วยที่เขาจะตีความเราเพี้ยนไปหมด
ผมจะพยายามตั้งคำถามแบบห่วยๆให้กับตัวเองหาคำตอบ ว่าเป็นเพราะอย่างงั้นได้ไหมอย่างนี้ได้ไหมในทุกขั้นทุกตอนที่ผ่านมา
ผมคิดละเอียดมากแม้กระทั่งเรื่องที่ไม่น่าจะเอามาคิดอย่างเรื่องหน้าตาบุคคลิกของตัวเอง
เพราะหน้าตาและบุคคลิกผมค่อนข้างจะดูกวนๆและเจ้าเล่ห์โดยเฉพาะหนวดของผม
แต่ข้างในของผมมันคนละเรื่องการแสดงออกของผมมันก็มีหลายเรื่องหลายแบบ จะให้คนอื่นเขามาเข้าใจผมได้อย่างไรว่าที่จริงแล้วผมทำอะไรตรงไปตรงมาอย่างในใจที่มี
คือคิดแบบนี้แล้วมันจะช่วยทำให้เราเข้าใจคนอื่นมากขึ้นเข้าข้างตัวเองน้อยลง
และมันก็จะสามารถวินิฉัยความผิดพลาดของเราได้ตรงประเด็น
ได้แล้วก็เอามาเป็นบทเรียนว่าผิดเป็นอย่างนี้นะจะให้ถูกควรทำอย่างไร
ดังนั้นบทต่อไปที่เราจะเล่นเราจะไม่ทำผิดซ้ำอีกเราจะทำแบบที่ถูกซึ่งคิดไว้แล้ว

กรณีของคุณอย่างที่หัวหน้าดีๆที่สอนคุณไว้น่ะถูกต้องเลยครับที่ว่าต้องสอนลูกน้องให้ช่วยเราได้มากที่สุด
ผลงานของลูกน้องจะดันเราให้โดดเด่นขึ้นไปเอง แต่..แต่นะครับ
มันจะเป็นอย่างนั้นต่อเมื่อผู้ใหญ่ข้างบนมีสายตาและมีวุฒิภาวะในการเป็นผู้บริหารที่ดีด้วย
คือสามารถมองเห็นคุณสมบัติเด่นในตัวคุณเรื่องการสอนงานการสื่อสารและหยิบเอามาใช้
ใครๆก็อยากได้ลูกน้องเก่งทั้งนั้นส่วนไอ้เรื่องชอบหน้าไม่ชอบหน้าลูกน้องมันเป็นอีกเรื่อง
เขาต้องแยกออกแน่ระหว่างผลงานที่จะทำให้เขาพอใจและได้ประโยชน์ไปเต็มๆ
กับความรู้สึกที่ไม่ชอบหน้าจึงไม่ให้ทำน่ะเขาควรจะเลือกเอาอะไร
กรณีของคุณเขากลับเลือกที่จะให้คุณเดินจากไป แปลว่าอะไรล่ะครับ?
เขาใช้แค่ความรู้สึกเท่านั้นหรือโดยไม่คำนึงถึงประสิทธิภาพและผลงานไม่อยากมีลูกน้องเก่งๆ ไม่อยากได้คนตรงไปตรงมาและกระตือรือล้นเป็นลูกน้องหรือ
มันมีอีกหลายแง่มุมที่คุณควรหาคำตอบเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการวิเคราะห์
ลองคิดแบบที่ผมคิดกับตัวเองบ้างนะครับ
แล้วความผิดพลาดมันจึงจะเป็นบทเรียนที่ถูกต้องและมีค่าสำหรับอนาคต พลิกวิกฤตินี้ให้เป็นโอกาสซิครับทุกความผิดหวังและความผิดพลาดนั้นมีค่าเสมอ

โดย : สุจินต์ จันทร์นวล IP : 124.120.1.245 [ 14/11/2007 , 09:13:21 ]