อ่านแล้วเหมือนจะเข้าใจ
แต่ก็ไม่แน่ใจ
มีความคิดคล้ายๆ กัน
โดยเฉพาะ ระบบเซนเซอร์
แต่ของเราน่าจะเป็นระบบเบรกมากกว่า

^^

อื้มมม ไม่รู้ที่เข้าใจนี่เข้าใจถูกหรือเปล่า

แต่เมื่อก่อนเราจะใช้ชีวิตแบบคนที่มีฐานคิดเป็นแกนกลางของชีวิตเลยแหละ เวลาเขียนงาน ต้องพยายามปรับตัวเองเข้าโหมดฐานใจ

แต่พอห่างจากงานเขียนมา ก็ไม่ค่อยได้ใช้ฐานใจเท่าไหร่ จนเกิดเรื่องเฮิร์ทกับชีวิต ตั้งแต่นั้นมา ระบบฐานคิดในตัวก็พังทลาย ตอนนี้คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตแบบฐานใจเป็นหลักเลยค่ะ ซึ่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กลับมาคิดถึงฐานใจ ก็นึกถึง genre แนวหนึ่งที่คนมักเหยียดหยาม คือ เมโลดราม่า ข้อติหลักคืออารมณ์เอ่อท้นเกินไป เอะอะอะไรก็เร้าอารมณ์ พล็อตเรื่องไม่สมจริง

แต่เคยดูหนังเมโล หรืออ่านนิยายที่คนอ่านกับนักวิจารณ์บางคน (หรืออาจจะหลายๆ คน) ตราหน้าว่าเมโล แล้วอินไปกับมันมากมาย เหมือนจะเห็น "ความจริง" บางอย่างในนั้น ในการถ่ายทอดที่จริงใจ ทำให้เชื่อได้ว่าจริง

แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามีเมโลอีกเยอะที่รู้สึกว่ามันคลีเช่จริงๆ พอคลีเช่แล้วอารมณ์ท่วมเกินธรรมชาติ ใจเลยไม่รับเข้ามาดื้อๆ

ขณะเดียวกัน ก็เคยเจอเรื่องฐานคิด หักเหลี่ยมหักมุมแพรวพราว ลุ้นกันจนหยดสุดท้าย แต่พอมานั่งนึกว่าตัวละครมีพื้นฐานความรู้สึกนึกคิดยังไง ทำไมถึงทำอย่างนั้น ก็หาคำตอบไม่ค่อยได้ เป็นความสนุกคนละแบบ แต่ส่วนตัวก็ยังตรึงกับฐานใจมากกว่าอยู่ดี คงจะเป็นคนที่ฐานใจแรงกว่าฐานคิด

หลายครั้งเลยคิดว่า พล็อตน่ะ ไม่ต้องล้ำเลิศแบบหักถึงที่สุดของที่สุดของที่สุดหรอก สื่อตัวละครให้ "ถึงใจ" ก็จับใจคนอ่าน (อย่างน้อยคนนี้ คนอื่นไม่รับประกัน) ไปเกินครึ่งแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากพัฒนาฐานคิดในตัวให้มากขึ้นเหมือนกัน

สับสน = =a

แต่ก่อนเราเคยแบ่งตัวเองออกเป็นสองภาค ภาคเหตุผลกับภาคอารมณ์
เคยคิดว่าภาคเหตุผลไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย แค่ไม่อ่านหนังสือก่อนสอบแล้วไม่ตกแค่นั้นเอง (แม่ไม่แคร์เกรด เราเลยสบาย) เคยเชื่อว่าภาคอารมณ์เป็นตัวตนที่แท้จริง แม้เราจะไม่แสดงออกมาเพราะเป็นโรคขาดความมั่นใจก็เถอะ (คนรอบข้างเป็นฝั่งเหตุผลหมดเลย..)
วันนี้อ่านเรื่องของพี่ปันแล้วรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจัง (อยากจะแบ่งให้สักครึ่งนึง) ถ้าไม่มีภาคเหตุผลที่ได้มาจากแม่ ป่านนี้คงโดนคนอื่นเหยียบจนปิดตัวเองออกจากโลก กลายเป็นฮิคคิฯไปแล้วแน่ๆ

พูดถึงเวลาที่อึดอัดของคนฐานคิด เราเพิ่งได้ตัวอย่างมาจากอาจารย์สอนภาษาจีน คืออาจารย์เราไปเรียนโท เขาให้งานมาวิเคราะห์กลอน อาจารย์เราก็วิเคราะห์โครงสร้างและกลวิธีว่าเขาเขียนยังไง แต่อาจารย์คนสอนฟังทีเดียวคอมเมนต์ยับเลยว่าอาจารย์เราทำอารมณ์กลอนเสียหมด (...)

ไหนๆพูดถึงกลอนแล้ว เอากลอนบทที่ว่ามาแปะหน่อยดีกว่า เผื่อพี่ปันจะอยากอ่าน
เป็นกลอนที่คนจีนในไทยเขียนแล้วไปได้รางวัลวรรณกรรมแห่งชาติที่แผ่นดินใหญ่ เป็นรางวัลที่ไม่ใช่ได้กันง่ายๆ แต่คุ้ยกูเกิลแล้วเหมือนจะไม่มีใครรู้เรื่องเลย

"野生植物"

有叶
却没有茎
有茎
却没有根
有根
却没有泥土

那是一种野生植物

名字叫

华侨

แปล (บทนี้ง่าย เราเลยแปลเองได้)

"พืชป่า"

มีใบ
แต่ไม่มีกิ่ง
มีกิ่ง
แต่ไม่มีราก
มีราก
แต่ไม่มีดิน

นี่คือพืชป่าอย่างหนึ่ง

เรียกกันว่า

จีนโพ้นทะเล

คิดว่าการจะมีชีวิตอยู่ในโลกมันก็ต้องแบ่งส่วนคิดส่วนใจให้พอดีกัน (ไม่ได้หมายความว่าเท่ากัน) หรือเปล่าครับ

ส่วนจะใช้ฐานคิดหรือฐานใจในสัดส่วนแค่ไหนมันก็คงมีหลายองค์ประกอบ เป็นต้นว่า บุคลิกของคนคนนั้นเอง หรือว่าอาชีพ ฯลฯ

นึกถึงตอนอ่านข้างหลังภาพแล้วคุณหญิงกีรติเดินชมตั้งแต่ต้นกะหล่ำยันแก้มเด็กว่าสวยน่ะครับ

ชอบตอนที่บรรยายเกี่ยวกับ cliche มากเลยค่ะ อ่านแล้วโดนใจ เพราะเวลาเราอ่านงานเขียนไหนที่รู้สึกว่าคาแรคเตอร์หรือพล็อตมันซ้ำกับงานอื่นอีกร้อยพันเรื่องที่เคยอ่านมาแล้วจะเกิดอาการเบื่อ คือถ้ามันมาแบบยัดเยียดจริงๆ เหมือนที่จริงคนเขียนน่าจะพลิกแพลงได้แต่ไม่ทำ ดันเอาสูตรสำเร็จมาใช้แล้วไม่ใส่รายละเอียดที่ทำให้งานของเขามีเอกลักษณ์ขึ้นมา บางครั้งถึงกับอ่านข้ามไปอ่านตอนจบเลยก็มี คือก็เข้าใจว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นออริจินอลจริงๆได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ แต่อย่างน้อยความพยายามที่จะสื่ออะไรที่เป็นตัวของตัวเองก็ทำให้เราซาบซึ้งและชื่นชมกับงานนั้นๆมากขึ้นนะ