ยิ่งสนุกขึ้นทุกที

บางทีคุณเคียวอาจกำลังเขียนหนังสือว่าด้วยนักเขียนและชีวิตกระมัง ^^

สนุกขึ้นทุกที จริงๆ เป็นบทความชุดที่สุดยอดมาก ^^"

ตอนนี้เราก็รู้สึกประหลาดๆ รู้สึกแย่ คงจะติดบล็อกละมั้ง
แต่ว่า จริงๆนะ ทุกครั้งที่ผ่านช่วงแย่ๆ (ถึงแย่มากแบบอยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก) ก็โตขึ้นจากก่อนหน้านั้น

สงสัยตอนนี้คงได้เวลาที่ตัวเองจะเปลี่ยนอีกครั้งแล้วละมั้ง....


ปล. นี่เป็นครั้งแรกที่เมนต์ในบลอคนี้ หลังจากขี้เกียจมายาวนาน ขอโทษนะคะ ^^"

นี่แล บล็อคมาแล้ว ถ้าข้าผ่านบล็อคนี้ได้ รับรองว่าข้าจะโตขึ้น ขยายร่างยี่สิบเท่า กลายจากงูเป็นมังกร
^
^
เลเวลสุดท้ายของชีวิตนักเขียน คือกลายเป็นสัตว์ประหลาด?


เราว่าการเขียนด้วยใจรัก เขียนสิ่งที่อยากเขียน ก็คือดอกไม้ในตัวมันแล้วล่ะค่ะ

สู้กับบอสเราต้องไปเป็นปาร์ตี้ จะได้ไม่ตายอย่างโดดเดี่ยวเดียวแด...
ฉันเป็นนักเวท คอยยืนบัฟ... รุ่นพี่แมวเคียวเป็นไนท์สายถึกถือโล่และหอก ลุยเข้าไปก่อน ฮุยๆๆ

เลเวลสุดท้ายของชีวิตนักเขียน คือกลายเป็นสัตว์ประหลาด?
ขำคุณยาคูลท์อะ

จริงๆ คิดว่าจะเป็นสายไหนในปาร์ตี้เมื่อสู้กับบอส แม้จะไม่ได้เอาตัวเข้าชนก็ต้องเจอแดมเมจ พลังปราณลดพอๆกัน เพราะบอสกระทืบตีนทีสะเทือนทั้งแมป(ใช้ภาษาเกมมากไป ยังเข้าใจอยู่ใช่ไหม)

สิ่งที่ตูต้องการมันก็ยากยิ่ง อยากเป็นนักเขียนนิยายประกอบภาพที่ทำทั้งสองอย่างได้ดีพอๆกัน ต่อจากนี้ไปก้คงติดบล็อคมากมาย
แต่บอกตัวเองไว้เลยว่าข้อยจะไม่ยอมล้ม...และไม่ยอมเลิกเด็ดขาด
แมวเคียวถ้าเหนื่อยก็จำไว้ว่ายังมีฉันนะ ที่เดินอยู่บนทางเส้นใกล้ๆ ที่ทอดขนานกันไป
ทางที่แม้จะไม่เหมือนกันซะทีเดียว แต่ก็คงมีสักวันเราอาจจะได้ทอดตามองความสวยงามของดอกไม้ดอกเดียวกัน ที่งอกคั่นอยู่บนเกาะกลางถนนได้กระมัง
สาธุ...

อ่านแล้วนึกถึงตาโซลฯ
เจอปัญหา (ที่คนเขียนโยนใส่) ต่างๆนานา ให้คอยแก้ แก้ปัญหาไปตามวิธีของตัว มีคนยื่นมือมาช่วยบ้าง ถึงได้เติบโต จวนจะพัฒนาเป็นจอมมารได้อย่างทุกวันนี้

ปล. ไม่ได้ทวงเน่อ พี่ปัน ที่ถามถึง DD ในบล็อกก่อน คืออยากรู้ว่า เราควรจะเริ่มอ่านดีหรือยัง คือถ้ายังไม่เขียนต่อ เราจะได้ก้มหน้าก้มตาทำงาน ทำการบ้านของเราต่อไป (ฟังดูดีเนอะ ความจริงทำอะไรไม่รุ)

คือช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เข้าไปถนนฯบ่อยนัก เลยแบบ ถ้าจะอ่าน DD ต้องตั้งใจ(อย่างยิ่ง ไม่งั้นลืม) คอยเช็กอ่ะ ว่ามายัง แต่ถ้ารู้ว่ายังไม่เขียน จะได้ไม่ต้องคอยตามหาไง

เรื่องไม่เกี่ยวข้อง....

//www.nytimes.com/2009/04/09/opinion/09kristof.html?_r=1&em

พี่ปัน อีตา Mr. Bentham ของพี่นี่ ใช่คนเดียวกับที่พูดถึงในarticle นี้หรือเปล่า

พูดถึงประโยคเดียวแหละ แต่ว่าเห็นว่าชื่อคุ้นๆ

แถมอีกหนึ่ง article อันว่าด้วย
"morality ไม่ได้มาจาก reasoning" เขาว่างี้
//www.nytimes.com/2009/04/07/opinion/07Brooks.html?_r=1&em

ชอบบทความตอนนี้ทั้ง3ตอน พี่อ่านแล้วกระทบใจตัวเอง และเห็นว่าบล็อคที่ว่าคงไม่ได้เจอกับนักเขียนแต่คงเจอกันในชีวิตของทุกๆคน แต่อ่านของปันแล้วได้กำลังใจมากขึ้นที่จะสู้กับบล็อคนั้นค่ะ ^ ^

อื้มมมมมม

ไม่รู้จะพูดอะไร

ได้แต่บอกว่า..ถ้าสามารถและเป็นไปได้ จะขอเป็นดอกไม้หนึ่งดอกให้บนเส้นทางสายของการเป็นนักเขียนของจขบ.แล้วกันนะคะ

เค้าเป็นพรีสท์ละกัน คอยฮีล

สนทนาด้วยศัพท์ RPG นี้ข้าพเจ้ามิเข้าใจ

แต่ถ้าชีวิตเป็นการเดินทางแล้ว เป้าหมายก็คงไม่สำคัญเท่าประสบการณ์ระหว่างทางล่ะมั้ง

แม้แต่การเขียนด้วยใจรัก ด้วยสิ่งที่อยากเขียน ก็เป็นสิ่งที่เราจะต้องสูญเสียไปตามอายุและประสบการณ์ค่ะ หมายความว่าเราอาจจะสูญเสียสิ่งที่เคยรักที่จะเขียนไป และนึกไม่ออกอีกแล้วว่าทำไมเราถึงเคยรักสิ่งนั้น (เช่นเมื่อเด็กเคยเขียนเรื่องรักชอคกิ้งพิงค์ได้ แก่แล้วเกิดเห็นโลกมากก็เขียนไม่ได้)

ใช่แล้วละ นั่นคือตาลุงเบนทัม (ยิ่งอ่านอย่างนี้ยิ่งชอบแกแฮะ)