ยังคงอ่านอย่างเพลิดเพลินฮับ

หนุกจัง ^^

รออ่านต่อ อิอิ

มาลงชื่ออ่านฮับ
และขอบคุณเรื่องงานสัปดาห์ฯ อีกรอบด้วย

เรื่อง "น้ำเน่า" นั้น เราเป็นเหมือนจขบ.
คือ อ่านโดยไม่คิดว่าเป็นน้ำดีหรือน้ำเน่า อ่านแล้วสนแค่ "เขียนดี" หรือ "เขียนไม่ดี" อะไรที่อ่านแล้วกระตุ้นต่อมจิ้น เรียกอารมณ์จี๊ด สร้างความสะดุดใจให้ได้..ถือว่าผ่าน

ส่วนเรื่องบล็อคนั้น เราว่าบางทีมันไม่ก็ไม่เชิงว่าเป็นบล็อคนะ เช่น นักเขียนที่เคยแต่งเรื่องรักหวานแหวว กุ๊กกิ๊กมากมายมาเป็นสิบเล่ม พอถึงวัยหนึ่ง นิยายที่แต่งจะไม่หวานแหววเท่าเดิมแล้ว เพราะเจ้าตัวเห็นโลกมากขึ้น โลกไม่ได้สีชมพูช็อคกิ้งพิ้งค์เหมือนตอนเริ่มจับปากกาแล้ว จะแอ๊บยังไง อารมณ์ที่สื่อออกมามันก็ไม่เหมือนเดิมน่ะ (ประมาณว่าถ้าเอาไปเทียบกับงานนักเขียนใหม่โนเนม ฝีมือน้องใหม่อาจแย่กว่ามาก แต่อารมณ์เฟรชกว่ากันแยะ)

ในกรณีนี้ เราว่านักเขียนน่าจะลองเขียนแนวอื่นที่สามารถเขียนได้ไปเลยดีกว่าไหม? ดีกว่าพยายามฝ่าบล็อค "ชั้นจะเขียนนิยายรักหวานแหววแบบเก่าให้ได้" ... คือ มันก็อาจทำได้นะ แต่คงจะยากแสนสาหัสอยู่

บางครั้ง เราก็คิดแปลกๆ ว่านักเขียนก็เหมือนดารานะ จะสร้างผลงานได้ในช่วงอายุหนึ่งได้ดี แต่พอสังขารร่วงโรย มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว อาจต้องเลิกเขียน/แสดง หรือปรับตัวเองไปแสดง/เขียนแนวอื่น

หน่าก็ชอบความอบอุ่น~

/me กระโดดเกาะมุบ!

นั่นก็เป็นบล็อคเหมือนกันอะค่ะ แต่ไม่ใช่บล็อคของการกลับไปเขียนเหมือนเดิม แต่คือบล็อคของอายุ บล็อคของความเปลี่ยนแปลงที่จะมาถึง

คนเราก็เหมือนแม่น้ำ ถึงจะเป็นแม่น้ำสายเดียวกัน แต่ก็ไหลไปตลอดเวลาค่ะ ไม่มีวันเหมือนเดิม การหวังให้เหมือนเดิมเป็นความหวังที่ผิด

การที่เขียนเรื่องไม่สดเหมือนตอนเด็กแล้ว ก็คือการสูญเสีย grace of youth (ภาษาของฟิลลิป พูลแมน คนแต่ง his dark material) หมายความว่าสูญเสียความไร้เดียงสา ความซื่ออย่างเด็ก ๆ ซึ่งเป็นเรื่องปรกติธรรมดาของมนุษย์

หลังจากสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว คนเราก็จะดีลกับมันต่าง ๆ กัน เช่นว่าพยายามให้เหมือนเดิม (เป็นไปไม่ได้) หรือทิ้งไป หรือบางคนอาจจะฟัดกับตัวเองจนกระทั่งค้นพบอะไรบางอย่างในตัว ค้นพบต้นธารแท้จริงในตัวของตัวเอง และเข้าใจจนได้ว่าที่จริงแล้ว ทั้งหมดก่อนหน้านี้มันมีความหมายยังไง

คุณพูลแมนแกว่า เมื่อสูญเสีย grace of youth ไปแล้ว ก็จะต้องศึกษาค้นคว้า ต้องแสวงหาไปชั่วชีวิต แต่ถ้าหาเจอแล้ว มันจะไม่หายไปอีก มันจะเป็นของเราจริง ๆ

เราก็ว่าแกพูดจริงค่ะ

ยกตัวอย่างเช่นก่อนนี้เขียนด้วยความช็อคกิ้งพิงค์ แต่ตอนนี้อาจจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนสาว ๆ ถึงเขียนชอคกิ้งพิงค์ และเกิดเข้าใจสภาพจิตใจอารมณ์ของสาว ๆ ชัดเจนละเอียดในมุมที่กว้างและสูงขึ้น ในกรณีนี้ เราไม่ประกันว่าคนอ่านที่เป็นเด็กจะยังอ่านเรื่องของนักเขียนคนนี้อยู่ไหม เราไม่ประกันว่ายอดขายจะเหมือนเดิมด้วย แต่เราประกันว่าเขาจะเขียนดีขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น และบางทีอาจจะ "มีคุณค่าทางวรรณกรรม" อย่างที่คนเขาพูด ๆ กันมากขึ้นด้วย

และอะไร ๆ ที่ "เข้าใจ" แล้ว มันจะไม่เลิกเข้าใจค่ะ

แต่ถ้าถามว่าทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร ทำแล้วก็อาจจะไม่ได้ตังค์มากขึ้นไม่ใช่หรือ อย่างนี้เราก็ต้องบอกว่าถ้าหากพอใจกับสตางค์อย่างเดียว ต้องการหาสตางค์ให้ได้เท่าเก่า ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเดินต่อ ไปทำอย่างอื่นดีกว่า แต่ถ้าพอใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่สตางค์ ถ้าเป็นคนอย่างที่พอใจจะเขียนหนังสือดี และรู้ตัวว่านี่เป็น way ของตัวเอง ก็จะเข้าใจดอกไม้อีกแบบที่จะได้รับเมื่อเติบโตขึ้น เมื่อผ่านบล็อคไปได้

เราไม่ค่อยรู้เรื่องดารา แต่เราคิดว่าศิลปะทุกอย่างก็คล้าย ๆ กัน มันมีจังหวะของมันเองค่ะ

ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่าพี่ปันเขียนอะไรได้ลึกซึ้ง แปลกประหลาดพิสดารดีจริง "__" อ่านนิยายแล้วไปได้มากเท่านี้

เราไม่เคยอ่านเรื่องทางไร้ดอกไม้อ่ะนะ แต่เอาเป็นว่าแสดงความเห็นจากมุมมองของตัวเองต่อสิ่งที่พี่เขียนแล้วกัน

มองว่าเวลาคนเรารักการทำอะไรมากๆ ทุ่มลงไปสุดตัวสุดหัวใจ มันก็เกิดการ burned out (มันคืออย่างเดียวกับบล็อคหรือเปล่าคะ?) อาจมีทั้งการทำอะไรไม่สำเร็จแล้วทนทำต่อไปไม่ไหว หรือเคยสำเร็จมากๆ แล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างนั้นอีกได้ยังไง หรือสรุปสั้นๆแค่เหนื่อยใจ ไม่มีความอยากทำต่อไป

เราอาจจะขี้ขลาดก็ได้มั้ง เราเลือกเรียนสิ่งที่ตัวเองชอบกลางๆพอประมาณ ทำงานไปได้ แบบไม่คิดอะไรมาก ไม่ได้เป็นด้านศิลปะ ที่ต้องใช้หัวใจ และตัวตนของเราทำ เลือกอย่างนี้ก็เพราะกลัว กลัวว่าถ้าสิ่งที่รักกลายเป็นความรับผิดชอบ เป็นเรื่องต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ เราจะไม่รักมันอีกต่อไป ส่วนสิ่งที่ตัวเองรัก ก็เก็บไว้ เป็นส่วนนึง เป็น fire เป็น passion อะไรก็ว่าไป แต่มันก็ไม่มีส่วนกับการหาเงิน ทำงาน ฯลฯ หรืออะไรทำนองนั้น

(ตกลงเราโง่หรือฉลาดก็ไม่รู้นะเนี่ย...)

สรุป จากที่เขียนอะไรวนไปวนมานี่คือ
เราเชื่อว่า ถ้าไม่รัก คงไม่เกิดบล็อก งานศิลปะแปลกจากงานการในสาขาอื่นๆก็ตรงนี้ ถ้าไม่มี passion ก็เริ่มต้นทำไม่ได้ แต่เพราะ emotionally invested มากๆ ก็ทำให้เดินชนกำแพงอุปสรรคแบบที่ต้องตบตีกับตัวเองเป็นระยะๆ

เขียนๆไปเริ่มรู้สึกว่า ออกนอกเรื่องที่พี่ปันเขียนไปแล้วมั้ง แต่นานๆ จะมีคนคุยเรื่องอะไรทำนองนี้กันที ไหนๆก็อุตส่าห์นั่งพิมพ์เรียบเรียงอยู่นานแล้ว ก็จะโพสต์ไปละกันนะ

ปล. เพิ่งจะเห็นเรื่องดราก้อนตอนใหม่ (ที่พี่ปันโพสไปนานมากแล้ว) ตกลงเรื่องนี้ กลับมาต่อแล้วใช่ไหมคะ? ไม่หายไปไหนแล้วนะๆๆ

หนังชีวิต ต้องดูกันนานๆ ค่ะ อิอิ

ชอบความอบอุ่นเหมือนกัน กอดๆ

เห็นด้วยทุกประการครับ พยักหน้าหงึก ๆ ทุกบรรทัด

แต่ก็มีบางคนที่เป็นมาสเตอร์แล้วหันไปทำอย่างอื่น ทั้งที่อายุมากแล้ว เรายังรู้สึกชื่นชมว่า แกช่างเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ T^T

น้อง thaliana @ พี่คิดว่าทำอะไรก็ไปได้มากเท่านี้ทั้งนั้นแหละ ถ้าจะไปจริง ๆ นะ

มีข้อความหนึ่งดีมาก อยู่ในเรื่องเกมลูกแก้ว พูดถึงอะไรบางอย่างคล้าย ๆ การเบิร์นเอาท์ อธิบายว่าคือการไม่รักษาสมดุลของตัวเอง คือการพยายามจะด้นชนอะไรบางอย่างโดยละเลยส่วนอื่น ๆ ของชีวิต พี่คิดว่าเป็นข้อความที่น่าสนใจดี จะคัดมาโพสต์ไว้ให้อ่านกันสักวัน

หนังชีวิตต้องดูไปนาน ๆ จริง ๆ อย่างที่คุณ LMJ ว่าแหละหนู อะไรที่พี่คิดวันนี้ บางทีพรุ่งนี้ก็เปลี่ยน ก็ต่อยอดขึ้นไปอีก แต่พี่ก็บันทึกมันไว้ เพราะอยากเห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเองอยู่ดี

ส่วน DD ตอนนี้มันก็ยังมีบล็อคของมันอยู่ และพี่ก็กำลังพยายามสู้กับบล็อคนั้นเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นขอเวลาหน่อยนะ

คุณม้าม @ เราว่าแกอาจจะไปถึงทางสายเอก ซึ่งทุกทางก็คือทางเดียวกันแล้วอะค่ะ...มั้งนะ

###

กอดทุกคนตอบ กอด ๆๆๆ

ชอบความอบอุ่นเหมือนกัน แต่ไม่กล้าแสดงออก T_T

ชอบความอบอุ่นเหรอคะ งั้นแวะมากอดเจ้าของบล็อกซะหน่อยแล้วกันอิอิ

ยินดีที่ได้เจอกันในวันนั้นค่ะ คุณเคียวตัวจริงดูผอมกว่ารูปที่เคยเห็นในวิกิพีเดียอ้ะ (ไปเปลี่ยนรูปเถอะ แหะๆ)

อืมมมมม

เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์อิจฉาอะค่ะ

มีพี่คนหนึ่งบอกว่า..อาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนมีความพอใจในตัวเองสูง..ซึ่งก็คงจะเป็นอย่างนั้นมั้งนะ

จะไปอ่านตอนหนึ่งแต่อ่านไม่ได้ค่ะ กดอ่านเมื่อไหร่ เด้งดึ๋งออกมาตลอดเลย

อ่านแต่ข้างนอก ไม่ต้องเมนต์ก็ได้ขอรับ

วิกินั่นมีคนอื่นทำให้ ตัวเองไม่ได้มีล็อคอินน่ะค่ะ เขาบอกว่าทำให้เป็นของขวัญ มาเซอร์ไพรต์ทีหลังตอนทำเสร็จแล้ว