The power of an authentic movement lies in the fact that
it originates in naming and claiming one's identity and integrity
-- rather than accusing one's "enemies" of lacking the same.
- Parker J. Palmer, The Courage to Teach
Group Blog
 
All blogs
 
แพลงตอนพิศวาส

...แพลงตอนพิศวาส

เรื่องบ้า ๆ ที่ช่วยกันแต่งขึ้นขณะบ้า ถ้าเหล่าผู้สมรู้ร่วมคิดยอมให้เอามาเล่าจะเล่าให้ฟัง

แต่ที่อยากบอกในนั้นไม่ใช่เรื่องแพลงตอนพิศวาสหรอก ( อ้าว )

เราแค่คิดถึงตัวเราเองตอนนี้

ช่วงก่อนนี้ตอนเข้าเรียนปริญญาโทใหม่ ๆ เราได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคุณโพสต์โมเดิร์น รวมทั้งอะไรอีกมากมายที่เป็นแนวคิดซึ่งคนอื่นเขารู้แล้วแต่เราไม่รู้ และดูเหมือนว่าการได้รู้แนวคิดพวกนี้เป็นหนึ่งในคุณสมบัติเล็ก ๆ ของการเข้าสู่วงวิชาการสายศิลป์ ซึ่งหลังจากนี้ไปไม่ว่าจะตัดสินใจกระโจนเข้าสู่มหาสมุทรวิชาสุดประมาณ หรือจะแถหนีไปอย่างรวดเร็ว แนวคิดพวกนี้ก็จะไม่มีวันหายไปจากสมองได้ง่าย ๆ

ที่จริงเรียกว่า "แนวคิด" มันถูกหรือเปล่า มันคงเป็นแค่ "มุมมอง" เท่านั้นเอง มุมมองที่ชี้ให้เราเห็นว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในสังคม เหมือนมุมมองสังคมนิยมซึ่งทำให้อดเห็นไม่ได้ว่ามี "ปัญหา" บางอย่างอยู่ระหว่างชนชั้น ( และมันก็ยังมีอยู่ แม้คนจะคิดว่ามัน "เชย" แล้วก็ตาม )

คนเราทุกคนก็มีมุมของตัวเองไว้มอง มุมพวกนี้ถูกกำหนดขึ้นจากสิ่งแวดล้อมและสิ่งที่เรารับเข้ามาในตัว เพียงแต่ส่วนใหญ่เราไม่รู้ตัว บางทีก็ไม่รู้ตัวไปตลอดชีวิตว่าเราเองก็มี "มุมมอง" แถมยังไปเคืองเอากับคนอื่นที่ "มุมมอง" ไม่เหมือนกันว่าเขาผิดอีกต่างหาก ( แต่บางครั้งมันก็อาจจะ "ผิด" จริง ๆ แหละนะ )

พอถึงระดับหนึ่ง สายศิลป์จะเป็นสายที่เกี่ยวข้องกับมุมมองมาก เพราะว่าเราสนใจมนุษย์ และเราก็มองมนุษย์..มอง มอง...คิด คิด...สงสัย สงสัย

ตอนแรกที่เราได้รู้จัก "มุมมอง" ชื่อโพสต์โมเดิร์น ( และอนุพันธ์ ) เราออกจะตื่นเต้นมาก เพราะไม่เคยรู้เห็นมาก่อน นอกจากนั้น ระดับลึกของมันก็ลึกกว่าที่เราเคยไปถึง โลกดูกว้างจนสุดลูกตา และความซับซ้อนก็ซับซ้อนยิ่งขึ้นทุกที

แต่พอรู้ไปสักพัก เราก็เริ่มได้ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง คือพอคลายความเห่อของเด็กได้ของเล่นใหม่แล้ว เราก็พบว่าโลกที่กองตรงหน้าเรา ภายหลังจากผ่านมุมมองนี้ไปแล้ว เป็นโลกที่แตกแหลกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เป็นโลกที่เจ็บปวดด้วยเสียงเรียกร้องจากมุมขอบที่ถูกลืม เป็นโลกซึ่งเสียดสีเย้ยหยันเพื่อที่จะได้ปรากฏตัวขึ้นมา

เราเป็นคนคิดมาก คนอื่นเขาเรียนมาตั้งเป็นก่ายเป็นกอง เรียนมาก่อนเราเป็นสิบ ๆ ปี เขายังไม่เห็นเป็นอะไร แต่พอถึงตัวเรา ตอนแรกเราปลง ( เราบอกอาจารย์เราด้วยว่าเราปลง แต่อาจารย์จะคิดยังไงก็ไม่รู้เนอะ ) จากนั้นเลเวลความปลงของเราก็กระฉูดขึ้นเรื่อย ๆ จนเราปลงเว่อร์แทบสิ้นหวังเลยทีเดียว

ใครก็ได้ ช่วยเราขึ้นจากความรู้สึกว่าโลกนี้กระจัดกระจาย โลกนี้ไม่มีความจริง ( มีแต่ "วาทกรรม" ) โลกนี้เต็มไปด้วยการกดและการถูกกด เต็มไปด้วยความรู้สึกว่าคนถูกกดต้องกัดเพื่อให้พ้นจากการถูกกด

ใครก็ได้บอกเราทีว่าเราไม่ได้อยู่ในโลกเหมือนหุ่นเชิดที่เต้นไปตาม "แนวคิด" ซึ่งถูกยัดเข้ามาให้เราโดยไม่รู้ตัว บอกเราทีว่ามันมีความหมายมากกว่านั้น และไม่ใช่พวกเราเกิดมาเพื่อความโง่งั่งที่ไม่มีแก่นสารอะไรเลย

ก็เป็น...หลายปีที่ได้รู้ และเจ็บตัวเพราะการรู้จริง ๆ เลยละ

แต่ว่าตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้วละ

และต้องบอกอีกแล้วว่ารู้สึกดีขึ้นเพราะสวนเงินมีมา ( เรารู้ว่า "มันจะอะไรนักหนากับสนพ.นี้" มากเกินไปหน่อยแล้ว แต่มันจริงนี่นา ) เพราะว่าหนังสือสวนเงินให้ "แนวคิด" ใหม่กับเราอีกแนวหนึ่งแล้ว

แนวคิดสวนเงินเป็นตะวันออก เป็นแนวคิดแบบนิเวศ และปะปนด้วยความคิดศาสนาแบบหลวม ๆ ( ส่วนใหญ่เป็นพุทธที่ไม่จำกัดลัทธิ )

บางทีเราก็รู้สึกตลกเหมือนกันว่าถ้าเป็นสักห้าปีก่อน เราคงไม่ได้แม้แต่จะเหลือบแลสวนเงิน เพราะเลเวลความคิดของเรายังไม่ถึง และเราคงคิดว่ามันเป็นเรื่อง "น่าเบื่อ" ที่จริงแล้วก็คือ...ถ้าเราไม่ได้ปีนขึ้นมาบนบันไดโปโหมะ เราก็คงปีนต่อไปถึงสวนเงินไม่ได้ ความคิดมันต่อยอดให้ความคิดจริง ๆ

แต่ก็ดีที่เราเจอมัน และเพื่อให้เกี่ยวกับชื่อหัวบล็อค เราก็จะบอกว่ามันทำให้เราพิศวาสแพลงตอนขึ้นมา

มันทำให้เราพิศวาสทุกอย่างรอบตัวไปหมด หลังจากเสียดสีทุกอย่างด้วยโพสต์โมเดิร์น ( และอนุพันธ์ ) มาจนสิ้นหวังเต็มที

มันชี้ให้เราเห็นว่า ความจริง "แนวคิด" หรือ "มุมมอง" มันก็เป็นแค่นั้น มันเป็นแค่เรื่องของมนุษย์ และที่จริงแล้ว ไม่ว่ามนุษย์จะมองอะไรยังไง จะตบตีกับใครหรือจะมุ่งแสวงว่าสวรรค์วิมานอะไร มนุษย์ก็ยังเป็นแค่นั้น และยังเป็นแค่ส่วนหนึ่งอันใหญ่โตมโหรทึก ซึ่งใหญ่มากจนเราไม่ได้มีความสำคัญมหัศจรรย์เท่าที่เราคิดไปเองเลย

มันย่อเราจนเล็ก ตัดอัตตาที่เราได้จากการเสียดสีและการมองโลกกระจัดกระจายไปหมด หัวเราะเยาะเราว่าเรานี่กระไร ช่างใหญ่โตมาจากไหนถึงได้คิดว่าตัวเองเข้าใจอะไรได้ ต่อให้เราเข้าใจหรือไม่เข้าใจ โลกก็ยังเป็นโลกอย่างนี้ และวงจรของโลกก็จะดำเนินไปอย่างนี้

ต่อให้มนุษย์ตายหายสาปสูญหมด โลกก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร จักรวาลไม่ได้เดือดร้อน และชั่วนาทีที่เราอาศัยอยู่ ที่เราวิ่งเต้นงี่เง่า โกรธกัน รักกัน ทะเลาะกัน ฆ่ากัน มันก็เป็นเพียงชั่ววินาทีในกาลเวลาอันเป็นอนันต์ของจักรวาล

แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ "สำคัญ" มันก็กลับ "สำคัญ" เหมือนกัน เพราะว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ยิ่งใหญ่นั้น และทุกสิ่งทุกอย่างก็สัมพันธ์ไปตามครรลองของมัน เราก็เป็นส่วนหนึ่งของแพลงตอน รวมทั้งสาหร่ายสไปรูลิน่า แมวน้ำฮาร์ป และเชื้อแบคทีเรีย

คิดอย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่า...เป็นเพื่อนกัน

เป็นเพื่อนกันนี่ดีนะ ดีกว่าเกลียดกัน ต่อให้คนบอกว่าพวกเราเป็นพวกที่มีธรรมชาติจะทำร้ายกัน เราก็ยังเชื่อว่าคนเราชอบความรู้สึกเป็นเพื่อนกันมากกว่า ชอบความรู้สึกว่ามีใครสักคนและมีอะไรบางอย่าง ไม่อย่างนั้นเราคงไม่มาอยู่รวมกันเป็นก้อนที่เรียกว่า "สัตว์สังคม" หรอก

เราอยากจะคิดแบบนี้ไปให้ตลอด เพราะพอคิดอย่างนี้แล้ว เราก็ไม่รู้สึกเกลียดชังอะไรอีก ไม่เสียดสีเย้ยหยัน บางทีก็ถึงกับไม่กลัว

แต่เราก็ยังเป็นมนุษย์อยู่ดี ในที่สุดเราก็ยังไปไม่ถึงไหนหรอก ในที่สุดก็ได้แต่ค่อย ๆ พยายามไป


Create Date : 02 เมษายน 2549
Last Update : 2 เมษายน 2549 3:57:08 น. 6 comments
Counter : 361 Pageviews.

 


โดย: Zantha วันที่: 2 เมษายน 2549 เวลา:10:25:25 น.  

 
เคยมีช่วงที่รู้สึกว่าโลกทั้งโลกไม่มีชีวิตครับ


โดย: JM!D IP: 202.28.181.9 วันที่: 5 เมษายน 2549 เวลา:7:57:30 น.  

 
อยากให้พี่ลองรู้จักกับสำนัก constructivism ดูค่ะ ออกจะมีความหวังมากกว่าโปโหมะ โปโหมะบางที deconstruct ทำไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรเหลือเลยก็แย่นะ แต่ที่สุดแล้ว บาง 'อนุพันธ์' ของโปโหมะเค้าก็ให้ deconstruct ดูว่ามีอะไร แล้วก็ construct ขึ้นมาใหม่

ส่วน constructivism ทุกอย่างมันยังไม่เสร็จ คำตอบสำหรับทุกคำถามคือ 'ก็รอดูกันต่อไปแล้วกันนะ' ทุกอย่างเปลี่ยนได้เพราะปฏิสัมพันธ์ค่ะ


โดย: ลูกหนู IP: 131.111.8.104 วันที่: 8 เมษายน 2549 เวลา:5:39:58 น.  

 
คุณ JM!D @ โลกทั้งโลกไม่มีชีวิตนี่ไม่เคยคิด แต่เคยคิดว่าโลกทั้งโลกไร้สาระค่ะ ^^''


ลูกหนู @ พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับเสร็จหรือยังไม่เสร็จหรอกลูกหนู ไม่เกี่ยวกับสร้างใหม่หรือไม่สร้างใหม่ด้วย เพราะจริง ๆ แล้วสิ่งที่เป็นปัญหาของพี่มันไม่ใช่การหาคำตอบของคำถาม แต่เป็นความรู้สึกที่ว่าตูมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ( ไม่ว่าจะตั๊กใหม่หรือไม่ตั๊กใหม่ ในที่สุดก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสายตาของโปโหมะค่อนข้างจะเห็นโลกไม่ค่อยมีสาระน่ะนะ สงสัยเป็นอิทธิพลตานิทเช่ )

อีกอย่างหนึ่งถึงจะชอบคิดต๊อก ๆ ไปเรื่อย ๆ แต่ที่จริงแล้วพอคิดมากไปพี่ก็รู้สึกไม่ค่อยดี เพราะมันลอยพ้นพื้นและหายไปในฟากฟ้าสีคราม ทั้งที่ตัวตนจริง ๆ ของพี่ก็ยังคงอยู่บนพื้นดิน

พี่ก็เลยชอบความคิดที่ว่าแพลงตอนก็น่ารักดี มากกว่าความคิดที่ว่าปริศนาจักรวาลคืออะไรน่ะนะ เพราะถึงแม้ว่าปริศนาจักรวาลจะเป็นยังไง หรือที่จริงแล้วมันควรจะเป็นยังไงกันแน่ พี่ก็ยังต้องมีชีวิตอยู่กะแพลงตอนต่อไปอยู่ดี


โดย: เคียว IP: 124.120.146.237 วันที่: 8 เมษายน 2549 เวลา:8:00:29 น.  

 
อยากอ่านจัง....."แพลงตอนพิศวาส"
ยังจำเรื่องบ้าๆที่หลายท่านช่วยกันแต่ง ก็เรื่องนั้นไง เจ้าชายแห่งดาวโอเมก้าทรี


โดย: wanderer IP: 203.188.23.213 วันที่: 10 เมษายน 2549 เวลา:21:12:43 น.  

 
สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า สปาชา sparsha A Moment of Bride เจ้าสาว เสริมจมูก ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก สลายไขมันด้วยความเย็น ลดเซลลูไลท์ Leg Squeezing ผิวเปลือกส้ม FIS หน้าท้องใหญ่ ตัวเล็กแต่มีพุง Body Contouring ลดสัดส่วนทั้งตัว ลดปีกด้านหลัง เนื้อปลิ้นรักแร้ เนื้อปลิ้น Build Muscle สร้างกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อหน้าท้อง สลายไขมันหนา สลายไขมัน ลดไขมัน Lock Shape รักษารูปร่าง สลายไขมัน ลดสัดส่วน Oxy Peel ทำความสะอาดหน้า ทำความสะอาดหน้าแบบล้ำลึก ยกกระชับ Ulthera ปรับรูปหน้า ปัญหาผิวหย่อนคล้อย Beauty Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ลดไขมัน ลดเซลลูไลท์ ผิวเปลือกส้ม สลายไขมันสะโพก กระชับผิว Sexy Mama แม่หลังคลอด รอยแตกลาย ปรับรูปร่าง กำจัดขน Hair Removal กำจัดขนถาวร สลายไขมันเหนียงด้วยความเย็น สลายไขมัน สลายไขมันเหนียง IV Drip ฟื้นฟูร่างกาย เสริมภูมิต้านทาน Bye Bye Panda Eye ลดรอยหมองคล้ำใต้ดวงตา ลดริ้วรอยใต้ตา นวดกระชับหน้าอก หน้าอกกระชับ อกหย่อนคล้อย Beauty Breast Lifting Enlarge Beauty Breast นวดอกเล็กให้ใหญ่ หน้าอกเล็ก ยกกระชับหน้า รักแร้ขาว รักแร้ดำ เลเซอร์รักแร้ขาว ผิวใต้วงแขน Love Fit กระชับช่องคลอด เลเซอร์กระชับช่องคลอด แก้ไขปัสสาวะเล็ด Meso Shine ผลักวิตามิน บำรุงผิว สวยด้วยเลือด รักษาผิว หนวดเครา กำจัดขนหนวด กำจัดขน กำจัดขนเครา เลเซอร์ขน เลเซอร์ขนถาวร กำจัดขนถาวร เลเซอร์เครา เลเซอร์หนวด กำจัดขน ยกกระชับ ร้อยไหม Thread Lift การดูดไขมัน ดูดไขมัน ศัลยกรรมตา 2 ชั้น ตา 2 ชั้น ศัลยกรรมตา สปาน้ำนม เพิ่มความชุ่มชื่น แก้ผิวแห้ง นวดผ่อนคลาย การนวดผ่อนคลาย Rest Time Aroma Massage Aroma Massage Acne Body Mist ลดรอยสิว ลดจุดด่างดำ ลดรอยดำ ด็อกเตอร์ไลฟ์ doctorlife ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก เสริมจมูก Cellulysis สลายไขมัน ulthera ยกกระชับ Acne Clear รักแร้ขาวเนียน เลเซอร์กำจัดขนถาวร กำจัดขน ร้อยไหม Freeze V Lift กำจัดไขมันด้วยความเย็น PRP ผิวหน้า PRP ผมบาง ผมร่วง เลเซอร์กระชับช่องคลอด กระชับช่องคลอด Love Fit สลายไขมันด้วยความเย็น Cell Repair ผิวขาวใส ลดสัดส่วน ปรับรูปร่าง Perfect Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ฟิลเลอร์ Filler รักษาหลุมสิว Dual Yellow เลเซอร์หน้าใส Love Fit ปัญหาปัสสาวะเล็ด ปัสสาวะเล็ด Oxy Bright ทำความสะอาดรูขุมขน Bye Bye Fat ลดไขมัน Luminous แสงสีฟ้า รักษาสิว ฆ่าเชื้อสิว ABO Active 3D Toxin IV Drip เพื่อสุขภาพและความงาม ยกกระชับผิว hifu ให้ใจ สุขภาพ


โดย: สมาชิกหมายเลข 6161573 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2563 เวลา:16:02:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ลวิตร์
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?]




ลวิตร์ = พัณณิดา ภูมิวัฒน์ = เคียว

รูปในบล็อค
เป็นมัสกอตงาน Expo ของญี่ปุ่น
เมื่อปี 2005
น่ารักดีเนอะ

>>>My Twitter<<<



คุณเคียวชอบเรียกตัวเองว่า คุณเคียว
แต่ที่จริง
คุณเคียวมีชื่อเยอะแยะมากมาย

คุณเคียวมีชื่อเล่น มีชื่อจริง
มีนามปากกา
มีสมญาที่ได้มาตามวาระ
และโอกาส

แต่ถึงอย่างนั้น
ไส้ในก็ยังเป็นคนเดียวกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินข้าวแฝ่ (กาแฟ ) เหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบสัตว์ (ส่วนใหญ่)
ไส้ในก็ยังชอบอ่านหนังสือ ชอบวาดรูป
ชอบฝันเฟื่องบ้าพลัง
และชอบเรื่องแฟนตาซีกับไซไฟ
(โดยเฉพาะที่มียิงแสง )

ไส้ในก็ยังรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ
และใช้ถ้อยคำเดียวกันมาอธิบายโลกภายนอก

ไส้ในก็ยังคิดเสมอว่า
ไม่ว่าเรียกฉัน
ด้วยชื่ออะไร

ก็ขอให้เป็นเพื่อนกันด้วย




Friends' blogs
[Add ลวิตร์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.