• MANGA
• HOME
• BLEACH
• Fan Fic
• Fic แปล

Mid Summer Love [Ichigo X Rukia] Mid Summer Love [Ichigo X Rukia] Episode 1 ตอน : ความลับที่ไม่เคยบอกเธอ คุโรซากิคลินิก ชั้น 2 ห้องของอิจิโกะ เจ้าของห้องกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม แต่พอพลิกตัวตะแคงก้อเจอเข้ากับร่างบางของลูเคีย ที่มานอนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ “ยัยนี่ มานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เขายิ้มพูดพลางเอานิ้วจิ้มปลายจมูกของคนที่กำลังหลับสบาย “อื๊อ..” เจ้าของจมูกทำท่าหงุดหงิดแต่ไม่รำคาญถึงขนาดจะตื่น อิจิโกะยิ้มน้อยๆก่อนใช้ปลายนิ้วบรรจงเขี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้านั้นออกอย่างเบามือ เจ้าของร่างยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น อิจิโกะจึงรวบร่างบางนั้นไว้ในอ้อมกอด “อือ...” ลูเคียซุกหน้าลงกับอกอบอุ่นนั้น ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกจนถึงตอนนี้ ไม่เคยเลยที่เธอจะระแวงหรือคลางแคลงใจในตัวตนของเขาอ้อมกอดอบอุ่นนั้น ส่งให้ลูเคียหลับต่ออย่างเป็นสุข “อื๊ยยยยยย.....หลับสบายจางเลยยยยยย” หญิงสาวยืดตัวบิดขี้เกียจ แต่เอ๊ะ! ...หันขวับมามองที่เอว มือ... เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นตาคุ้นใจอย่างที่สุดอยู่ส่งยิ้มมาให้ ลูเคียหน้าแดงร้อนขึ้นทันทีด้วยความเขินอาย “ นะ นะ นี่นายมากอดชั้นไว้ทำไม ห๊า...อิจิโกะ” เขิน ไม่รู้จะทำไง เลยต้องโวยวายกลบเกลื่อน หากแต่คนที่โอบร่างบางอยู่นั้นรู้เท่าทัน “อะไรกัน ลูเคีย เธอน่ะมานอนซุกชั้นเองนา” พร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดให้แข่นเข้า จนลูเคียสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆที่ข้างแก้มแล้ว เธอก็ต้องหลับตาปี๋ เพราะร่างที่โอบกอดเธออยู่ก้มลงมาจุมพิตแผ่วเบา เธอหน้าแดง ริมฝีปากสั่นระริก หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด็นออกมานอกร่าง อิจิโกะยิ้มน้อยๆ ก่อนจุมพิตเธออย่างนุ่มนวลอีกครั้ง เนิ่นนาน จนเธอคลายความประหม่าไปได้ ลูเคียตกอยู่ในภวังค์แห่งรักที่อบอุ่น อ่อยโยน จนลืมตัวไปพักใหญ่ พอรู้สึกตัวอีกทีก็สะดุ้ง “ งะ งั้นก้อขอโทษ” ลูเคียกลั้นใจพูดก่อนตะเกียกตจะกายลุกขึ้นจากอ้อมกอดนั้น แต่...ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นอิจิโกะก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น สุดท้ายลูเคียก็เลยต้องยอมนอนนิ่งๆ เผื่อว่างูหลามที่รัดตัวอยู่จะคลายวงรัดออก งูหลามหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน หอมแก้มเธออีดฟอดใหญ่พร้อมคลายแขนออกช้าๆ “วันนี้อากาศดี ไปเดินเล่นกันเถอะลูเคีย” พลางพยุงเธอลุกขึ้น ลูเคียลอบถอนใจอย่างโล่งอก แกมเสียดายเล็กน้อย จริงๆให้เขากอดอยู่แบบนี้มันก้ออบอุ่นหัวใจดีเหมือนกัน... การออกไปเดินเล่นวันนี้ ต่างจากทุกวันอย่างสิ้นเชิง เพราะโดยปกติแล้ว ลูเคียมักจะเดินตามหลังอิจิโกะ หรือไม่ก็เดินอยู่ข้างๆ แต่สำหรับวันนี้ อิจิโกะเดินจูงมือลูเคียไปตลอดทาง ราวกับกลัวจะหลงทางอย่างนั้นแหละ เล่นเอาเจ้าของมือน้อยๆ หน้าแดงไปตลอดทางพลางนึกภาวนาในใจ ว่าอย่าให้ใครมาเจอเล้ยยยย เพราะไม่รู้จะตีหน้ายังไงดี สวนสาธารณะ เมืองคาราคุระ ใต้ร่มไม้ใหญ่ ริมสระน้ำ ร่างบางในชุดวันพีซสีฟ้าขาวตัวโปรด นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ ร่างสูงกว่าเอนกายลงนอนหนุนตักอย่างสบายใจ คว้ามือข้างหนึ่งมากุมไว้ที่หัวใจ “ลูเคีย” “หือ..” “เป็นอะไรน่ะ” “เปล่านี่” “งั้นเหรอ” ว่าแล้วก็ยกมือข้างนั้นขึ้นจูบเบาๆ ทำให้ลูเคียที่พอจะหายเขินไปแล้ว ยิ่งเขินหนักกว่าเก่า “แล้วทำไมต้องทำหน้าแดงๆซีดๆแบบนั้นด้วย” ลูเคียค้อนขวับ นึกด่าในใจ - เจ้าบ้า ก็เพราะนายนั่นแหละ – “ลูเคีย” “หือ” “อะไรของเธอน่ะ พูดอย่างอื่นมั่งสิหือ หือ อยู่ได้” ลูเคียเอามืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ ลูบผมสีส้มนั้นเบาๆก่อนวางลงที่ข้างแก้ม “ก็เรียกทำไมนักหนาล่ะฮึ อิจิโกะ” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนนักยิ่งทำให้ผู้ที่ยึดเอาตักต่างหมอนยิ้มกว้างขึ้น “ลูเคีย อยากกินไอศกรีมมั้ย” “หือ.. เอาสิ” เธอตอบ ยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ ที่ดีใจเพราะรู้ว่าแม่จะพาไปเที่ยว +++3 ร้านไอศกรีม พิ้งค์กี้ เบอร์รี่ อิจิโกะเดินจูงมือกับลูเคียเข้ามา โดยไม่ทันสังเกตว่ามีหนุ่มสาวอีกคู่ลอบมองอยู่ “อุริว...นั่นคุโรซากิคุงกับคุณคุชิกินี่นา” ไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ กับอิชิดะ อุริวที่กำลังคบกันอยู่แล้วก้อเลยพากันมานั่งสวัทอยู่ที่ร้านไอศกรีมน่ารักประจำเมือง อิชิดะหันไปตามนิ้วของโอริฮิเมะ “จริงด้วย คุโรซากิกับคุชิกิ สองคนนั้นคบกันอยู่รึไง” “ไม่ใช่รึไง เค้าคบกันตั้งนานแล้วตะหากดูไม่ออกหรือไง คุณคุชิกิค้า....” โอริฮิเมะ โบกมือทักทาเสียงลั่น ลูเคียสะดุ้งเฮือก - เอาแล้วไงล่ะ อิโนะอุเอะเห็นเข้าแล้ว ว้า... จะทำหน้ายังไงดี – ความคิดสะดุดลงเพียงเท่านั้น เพราะมือที่กุมมือเธออยู่ เลื่อนขึ้นมาโอบบ่าเธอก่อนตอบไปว่า “หวัดดี อิโนะอุเอะ” “นั่งด้วยกันมั้ย คุโรซากิ” อิชิดะที่ลุกตามโอริฮะเมะมาชวนอย่างยิ้มแย้ม (นึกหน้าเจ้านี่ตอนยิ้มแย้มไม่ค่อยออกแฮะ) “อ๋อ ไม่ล่ะ พอดีน้องสาวรออยู่ที่บ้านน่ะ เนอะ...ลูเคีย” “อะ อื้อ...จ้ะ ยูสุ กับ คารินรออยู่น่ะจ้ะ ขอตัวก่อนน๊า อิชิดะ อิโนะอุเอะ” “ไปก่อนนะ” อิจิโกะหิ้วถุงแศครีมเดินออกจากร้าน ไม่ลืมที่จะจูงทือลูเคียตามออกมาด้วย “ซวยชะมัด” ลูเคียบ่นอุบอิบ หน้ายังแดงไม่หาย “อะไร ซวยอะไร อยากนั่งกินที่ร้านกับสองคนนั่นก็ได้นะ” “ปละ เปล่าหรอก ซวยที่เจอสองคนนั้นตะหาก เลยอดนั่งร้านน่ารักๆแบบนั้นเลย” ลูเคียโกหกแก้เก้อ แทนที่อิจิโกะจะกลับบ้านตามที่โกหกอิชิดะกับโอริฮิเมะไว้ เขาพาลูเคียไปนั่งที่ริมแม่น้ำ ตรงที่แม่เขาโดนฮอลโลว์ฆ่าตาย!!! อิจิโกะเอาไอศกรีมกล่องนึง วางไว้ที่ริมแม่น้ำพึมพำอะไรคนเดียวอยู่พักหนึ่ง ก่อนเดินมานั่งข้างๆลูเคีย “แม่ชอบไอศกรีมเชอร์เบ็ทมากที่สุด เมื่อก่อนเราจะซื้อไอศครีมมานั่งทานกันที่นี่” น้ำเสียงเขาราวตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นฉายแววโศกเพียงเสี้ยววินาทีก่อนเลือนหาย กลับสู่แววตามุ่งมั่นแบบที่เธอเห็นจนชินตา “อิจิ..โกะ” “ถ้าแม่ยังอยู่ แม่ต้องชอบเธอแน่ๆลูเคีย ชั้นมั่นใจ” เขาหันมายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่กระจ่างใจเหลือเกิน ก่อนตักไอศกรีมช็อกโกแล็ตคำโตเข้าปาก และไม่ลืมที่จะตักไอศครีมสตรอว์เบอร์รี่ของลูเคียป้อนแธอ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงแดดอ่อนๆทาบทามในหน้านั้น ลูเคียรู้สึกอบอุ่นทั้งตัวและหัวใจ “ได้ยินมาว่า คุณแม่ของนาย สวยและอบอุ่นมาก” “อื้อ...ทัตสึกิบอกใช่มั้ย” ลูเคียพยักหน้ารับ ก่อนตักไอศกรีมช็อกโกแล็ตป้อนเขาบ้าง “แม่เป็นผู้หญิงที่วิเศษที่สุด อยู่ใกล้แม่แล้วชั้นสบายใจที่สุด แม่ไม่เคยโกรธ หรือร้องไห้ให้เห็นเลย” “ดีจังเลย ชั้นน่ะ.....ไม่เคยมีพ่อแม่ด้วยซ้ำ” ลูเคียพูดเสียงเบา สลดหายไปในคอ “ลูเคีย อย่ากังวลไปเลย ชั้นจะอยู่ข้างเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ชั้นจะปกป้องเธอเอง ลูเคีย” อิจิโกะพูดหนักแน่นก่อนคว้าร่างบางนั้นเข้ามากอด “ตลอดไป ชั้นสัญญา” Mid Summer Love [Ichigo X Rukia] Episode 2 ตอน : แผนการของ อิชชิน คุโรซากิ อิชชิน ยืนมองลูกชายป้อนไอศกรีมให้ว่าที่ลูกสะใภ้ อยู่ห่างๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนเดินกลับบ้านไปพร้อมแผนการในสมอง “คาริน ยูสุ วันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวนะ พ่อจะพาไปเที่ยวในเมืองเอาป่าวๆ” อิชชินพูดพลางโอบลูกสาวสุดที่รักทั้งสองไว้ข้างละคน คารินกับยูสุ ที่ปกติไม่ค่อยจะได้ไปเที่ยวเล่นเดินห้างในเมืองเหมือนเด็กอื่นๆเพราะมีภาระต้องกลับมาช่วยงานในคลินิกเสมอ เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจกันใหญ่ “เอ...แล้วพี่อิจิละคะพ่อ” ยูสุมีสีหน้าครุ่นคิดอดห่วงพี่ชายคนโตไม่ได้ “พี่อิจิน่ะ ลูเคียจังเค้าดูแลได้น่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกยูสุ เราไปเที่ยวกันให้สนุกดีกว่า” คารินตอบอย่างเข้าใจสถานการณ์และแผนการของพ่อ ซึ่งหลายๆครั้งก็ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ที่คารินเข้าใจอะไรได้ดีและรวดเร็วกว่ายูสุเสมอ ว่าแล้ว 3 คนพ่อลูกก็ออกจากบ้านกันไปอย่างร่าเริง อิจิโกะและลูเคียนั่งเล่นกันอยู่ที่ริมแม่น้ำได้สักพักก็ลุกขึ้นเดินจูงมือกันออกมา กะว่าจะเดินชมพระอาทิตย์ตกไปเรื่อยๆ ตรื๊ดๆๆ เสียงเตือนเมื่อได้รับข้อความจากมือถือของอิจิโกะดังขึ้น เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมันขึ้นมากดดูก็พบว่าเป็น SMS จากอิชชิน ++ไม่มีใครอยู่บ้าน กลับมาเฝ้าบ้านด้วยนะ ^ ^ จากป๋า++ “อะไรกันเนี่ย” อิจิโกะขวมดคิ้วข้างเดียวงุนงงกับข้อความที่ได้รับ เพราะแทบจะไม่เคยเลยที่อิชชินจะตามเขาให้กลับบ้าน ตั้งแต่เป็นพ่อเป็นลูกกันมา “มีอะไรเหรออิจิโกะ” ลูเคียชะโงกหน้ามาดูโทรศัพท์หลังจากเห็นปฏิกิริยาแปลกๆจากอิจิโกะ “อะ อ๋อ ป๋าแกส่งข้อความมาบอกว่าให้กลับไปเฝ้าบ้านน่ะสงสัยจะพาคารินกับยูสุไปเที่ยวมั้ง แปลกจริง ไปก้อไม่ชวน” “งั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะ” “ฮื่อ” อิจิโกะยิ้มรับ เพราะลูเคียพูดคำว่า “เรา” ชัดถ้อยชัดคำเหลือเกิน คุโรซากิคลินิก อิจิโกะก้มลงหยิบกุญแจบ้านจากใต้กระถางต้นไม้ตรงซุ้มประตูเพื่อไขเข้าบ้าน เขาเดินเข้าครัวเป็นอย่างแรกพร้อมกับบ่นทันที “ว้า ยูสุ หุงไว้แต่ข้าว กับข้าวเย็นก็ไม่ทำไว้ให้ นี่..ลูเคีย ทำอะไรให้กินหน่อยสิ นะ” อิจิโกะถามเสียงอ้อน “อะไรกัน เพิ่งกินไอศกรีมมาเมื่อกี๊หิวแล้วเหรอ” ลูเคียอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางที่แปลกไปอีกแบบของชายตรงหน้า ทำตัวออเซาะเหมือนเด็กๆ “ตอนนี้น่ะยังหรอก แต่กว่าจะทำเสร็จก้อหิวพอดี” ลูเคียเดินตามเข้าครัวมาเปิดดูของในตู้เย็น “อยากกินอะไรล่ะ” เธอถามหลังจากดูแล้วว่าอาหารสดมีอยู่เต็มตู้เย็น อิจิโกะไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียวก็ได้คำตอบ “แกงกะหรี่ดีกว่า” ลูเคียหยักหน้ารับก่อนก้มลงหยิบของสดออกจากตู้เย็น “อยากกินเร็วๆก็มาช่วยกัน เอ้า.. ปอกมันฝรั่งกับแครอทนี่ หั่นด้วยนะ” พร้อมกับโยนมันฝรั่ง แครอทและมีดมาในคราวเดียว อิจิโกะกระโดดหวือหลบได้หวุดหวิด “อื๊ย...จะให้ช่วยหรือจะฆ่ากันเนี่ย โยนมีดมาแบบนี้ได้ไงเล่าเธอนี่” ลูเคียหัวเราะหึหึ ก่อนเอาของสดอย่างอื่นออกมาจากตู้เย็น แกงกะหรี่ในหม้อกำลังเดือดปุดๆ ส่งกลิ่นหอมหวนไปทั่ว อิจิโกะที่หนีไปนั่งดูทีวีตั้งแต่หั่นแครอทกับมันฝรั่งเสร็จก็เดินตามกลิ่นเข้ามาในครัว แม่ครัวร่างบางกำลังยืนอยู่หน้าเตา ใช้ทัพพีคนดูแกงในหม้อ ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนเดินเข้าไปกอดจากด้านหลังพร้อมหอมแก้มไปอีก 1 ที “หอมน่ากินจัง ลูเคีย” เขาว่า แม่ครัวหน้าแดงทันที รีบโวตอบกลบเกลื่อน “ต้องหอมน่ากินอยู่แล้ว ฝีมือระดับ คุชิกิ ลูเคีย ซะอย่าง” เธอว่า “นั่นสินะ ไม่ใช่แค่แกงนะ แม่ครัวก็ด้วย” ลูเคียเลยแก้เขินด้วยการกระทุ้งศอกโครมเข้าให้ คนปากหวานเลยลงไปนอนงอหงิกอยู่บนพื้นครัว “เจ็บน๊า เธอเนี่ย” ลูเคียกลั้นยิ้มก้มหน้าก้มตาดูแกงต่อไป แกงกะหรี่ของลูเคียอร่อยเหลือเชื่อทั้งที่เพิ่งจะทำครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง (ครั้งแรกที่โซลโซไซตี้ หลังจากการกบฏของไอเซ็นราว 1 สัปดาห์ หาอ่านได้จาก Bleach Novel : Honey Dish Rhapsody) ข้างนอกบ้าน ฟ้ามืดสนิท ทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่มีวี่แววของ 3 คนพ่อลูก “เอ..ไปไหนกันนานจัง ปกติไม่เกิน 1 ทุ่มต้องกลับกันมาแล้วนี่นา” อิจิโกะอดห่วงไม่ได้ก็เลยโทรไปถามได้ความว่า +-+ กำลังดูหนังอยู่ เดี๋ยว จะไปร้องคาราโอเกะต่อ เฝ้าบ้านต่อปาย ดึกๆจะกลับ +-+ลูเคียมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เป็นห่วงครอบครัวเสมอไม่เคยเปลี่ยนเลย เธอเก็บกวาดล้างจานชามเรียบร้อยก็เดินออกจากครัวไปเปิดน้ำร้อนใส่อ่างก่อนจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อลงมาอาบน้ำ ลูเคียนั่งเอามือเกยขอบอ่าง วางหน้าคะแคงอย่างเพลิดเพลิน น้ำร้อนกำลังดีเลย ครืด !!! เสียงประตูเลื่อนของห้องน้ำเปิดออก พร้อมร่างสูงโปร่งผมสีส้มสดที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กจิ๊ดเดียว (ประมาณปิดมิดพอด่ะ –“-) ปรากฏขึ้นตรงหน้า “อาบด้วนคนสิ” เขาว่า ลูเคียสะดุ้งเฮือก มุดลงไปในอ่างน้ำโผล่มาแต่ตา “อะไร... ทำอะไรของเธอน่ะ เดี๋ยวก็จมน้ำตายหรอก” อิจิโกะว่าหน้าตาเฉย พลางเดินมานั่งข้างๆอ่างแล้วตักน้ำราดตัวสบายใจ ลูเคียเริ่มทำอะไรไม่ถูก หันรีหันขวาง –ผ้าเช็ดตัวก็พาดอยู่โน่น จะเอายังไงล่ะ ลุกออกไปก็ไม่ได้ ทำไงดี- “นี่...ลูเคีย ถูหลังให้หน่อยสิ” เงียบ........ไม่มีสัญญาณตอบรับจากลูเคีย “ก้อชั้นหันหลังให้แล้วไง ลูเคีย” ยังเงียบอยู่ อิจิโกะเอี้ยวตัวมาส่งฟองน้ำให้ เห็นลูเคียกอดเข่านั่งหน้าจืด ทำตาปริบๆ อยู่ในอ่างน้ำ “เป็นอะไรไป??? ไม่สบายรึเปล่า” เขาว่าพลางยื่นมือมาสัมผัสหน้าผากเธอ “ปะ... เปล่า ... ไม่ได้เป็นอะไร” อิจิโกะกลั้นยิ้ม ก่อนตักน้ำรดตัว แล้วก้าวลงมาในอ่างอาบน้ำ “ไม่เป็นไรแล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ” ลูเคียหันมามองตาเขียว นึกด่าในใจ –เจ้าบ้า ยังจะมีหน้ามาถามอีก- หน้าตอนนี้แดงร้อนไปหมด ม่ได้แดงเพราะอุณหภูมิน้ำ แต่เป็น......... “”นี่...ลูเคีย ถามไรหน่อยสิ” “อะไร” “ทำไมต้องทำหน้าซีดๆแดงๆแบบนั้นอีกแล้วด้วย” ลูเคียกัดฟันกรอด -ฮึ่ม นี่ถ้าไม่โป๊อยู่นะ แม่จะซัดให้หงายเลย- “เปล่านี่...เออนี่อิจิโกะ หันไปทางนู้นหน่อยสิ” เธอชี้นิ้วไปที่ข้างฝา “ได้สิ ทำไมเหรอ” “บอกให้หันก็หันเถอะน่า” อิจิโกะหันตามคำสั่งแบบกลั้นยิ้มสุดชีวิต ลูเคียลุกพรวดคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ห่อกายได้ก็เผ่นแน่บออกจากห้องน้ำขึ้นห้องนอนไปด้วยความเร็วน่าทึ่งราวก้าวพริบตา “อ้าว...ไปซะแล้ว” อิจิโกะหัวเราะให้ตัวเองก่อนนอนแช่น้ำต่ออย่างสบายอารมณ์ Mid Summer Love [Ichigo X Rukia] Episode 3 ตอน : Wedding ห้องของลูเคีย - บ้านตระกูล คุชิกิ – เซเรเทย์ – โซลโซไซตี้ หญิงสาวในชุดกิโมโนเต็มยศสีขาวมุกที่จะใส่เฉพาะพิธีสำคัญเท่านั้น ที่ชายและปลายแขนมีลายลายดอกซากุระสีชมพู และ ผีเสื้อสีฟ้าอ่อน ผมสีนกกาน้ำที่ปกติจะปล่อยลงตามธรรมชาติและแรงโน้มถ่วง ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อยด้วยผ้าคลุมผมสีเดียวกับชุด ปิ่นปักผมสีทองรูปผีเสื้อส่งเสียงกรุ๋งกริ๋ง ยามเมื่อเธอขยับตัว ใบหน้างามนั้นไม่ต้องการเครื่องสำอางใดๆมาแต่งเติม เพราะเพียงเท่านี้ก็งามจนสะกดทุกสายตาที่พบเห็นได้แล้ว เธอนั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ภายใต้แสงแดดอ่อนๆของยามเช้ารวมกับกำลังอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของมารดา เธอหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย รอเพียงเวลาเท่านั้น “ลูเคีย” เสียงที่คุ้นหูของสตรีอีกนางที่สวมกิโมโนสีส้มดำสำหรับงานพิธีเรียกมา “ได้เวลาแล้วจ้ะ” เธอว่าหญิงสาวลืมตาขึ้น ดวงตาสีน้ำเงินครามราวกับท้องฟ้ายามราตรีคู่นั้นเป็นประกาย พร้อมรอยยิ้มจางๆปรากฏที่มุมปากสีชมพูอิ่มนั้น เธอลุกขึ้น อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ และ ฮินาโมริ โมโมะ แตะแขนเพื่อนสาว แล้วชิโฮอิน โยรุอิจิ ก็เดินนำเจ้าสาวออกจากห้องไป ห้องโถงใหญ่ของบ้านตระกูลคุชิกิ บัดนี้คลาคล่ำไปด้วยยมทูตระดับหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยและอดีตเรียวกะที่บัดนี้กลายเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน ยามาโมโต้ เก็นริวไซ, ซุยฟ่ง, อุโนะฮานะ เร็ทสึ, โคมามุระ ซาจิน และ อุระฮาระ คิสึเกะ นั่งอยู่ที่ส่วนหน้าด้านซ้ายของห้องนั้น ฝั่งตรงข้ามคือ เคียวราคุ ชุนซุย, ฮิตซึกายะ โทชิโร่, ซาราคิ เคนปาจิ, คุโรซึจิ มายูริ และ อุคิทาเกะ จูชิโร่ และตรงส่วนหน้าตรงกลางคือ คุชิกิ เบียคุยะ และ คุโรซากิ อิชชิน ทุกสายตาในห้องใหญ่นั้นเบนมาที่ทางเดินกว้าง เมื่อสัมผัสถึงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาและเสียงกรุ๋งกริ๋งที่ดังกังวาลมาตามทางนั้น ทุกสายตาในห้องโถงนั้นมองตะลึงค้างอยู่ที่หญิงสาวในขุดขาว โดยเฉพาะชายหนุ่มผมสีส้มสดในชุดกิโมโนสีเข้มมีพู่สีขาวกลมมัดห้อยที่อก ชายหนุ่มผมแดงมีรอยสักเต็มตัวที่ยืนอยู่ข้างๆต้องสะกิดเขาเบาๆ ก่อนที่เจ้าบ่าวจะรู้สึกตัวแล้วก้าวออกไปยังทางเดินนั้น ก่อนยื่นมือไปรับเจ้าสาว แล้วทั้งคู่ก็เดินมาที่ส่วนหน้าของห้อง และคุกเข่านั่งลงตรงหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย คุชิกิ เบียคุยะ และ คุโรซากิ อิชชิน ------------------------------------------------------------------------------------ สวนด้านใน บ้านคุชิกิ คู่บ่าวสาวเปลี่ยนยังต้องอยู่สำหรับงานพิธีเมื่อเช้าทั้งที่อยากเปลี่ยนมาเป็นชุดกิโมโนสั้นธรรมดา สีน้ำเงิน และ สีชมพูลายกระต่ายสุดโปรดมากกว่า แต่งานเลี้ยงยังไม่เลิกรา ... “เหนื่อยมั้ย ลูเคีย” เขาถามอ่อนโยน เธอไม่ตอบ เพียงส่ายหน้าน้อยๆแล้วยิ้มให้ “เฮ้ย...อย่าสวีทกันให้มากนัก เกรงใจเพื่อนฝูงบ้างว๊อยยยยย” ไม่ใช่ใครอื่น ชิบะ กันจูนั่นเอง “ข้างนอกเค้ารออยู่นะ คุโรซากิ” ชายหนุ่มผมดำใส่แว่นเสริมมา เขาจึงกุมมือภรรยาเดินออกจาห้องไปยังสวนด้านในที่ตอนนี้ เพื่อนฝูงทั้งหลาย รวมไปถึงแขกเหรื่อกำลังฉลองกันอย่างครึกครื้น “ที่จริงจัดเลี้ยงที่บ้านผมก็ได้นา ท่านยามะ” อิชชินบ่น “เมื่อเช้าก็เข้าพิธีแต่งที่นี่แล้วนี่” เขาบ่นต่อพลางส่งสาเกให้ฝ่ายตรงข้าม “เอาน่า หัวหน้าหน่วยคุโรซากิ” ยามาโมโต้ เก็นริวไซ ปลอบ “ถือว่าให้เกียรติฝ่ายเจ้าสาวนะ” แล้วก็รับสาเกมาจิบ หันไปทางเบียคุยะเหมือนจะถามว่าเอามั้ย แต่ก็ได้รับคำตอบด้วยสายตาเฉยชาว่า ไม่เอา “แล้วแบบนี้ส่งตัวบ่าวสาวที่ไหนครับเนี่ย” อุคิทาเกะ ที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงไม่กี่คนที่ไม่เมาถามมา “บ้านผมสิครับ” อิจิโกะโผล่มาพร้อมลูเคียตอบชัดเจน “อ้าววว...อีจีโก่....มาแล้วเร๊อ...ดื่มหน่อออยยยย” รันงิคุถือขวดเหล้าร่อนมาหาพลางล็อคคอลากตัวเจ้าบ่าวไป “ลูเคีย มานี๊ มานี๊” แล้วโยรุอิจิกับซุยฟ่งก็ลากเจ้าสาวไปอีกทาง “มะ ไม่ละครับ คุณรันงิคุ” อิจิโกะค้าน “ม่ายด๊ายยยย งานหย่ายย ม่ายกีน อึ๊ก..ม่ายด๊ายยย” อิคคาคุไล่ต้อนมาอีกคน อิจิโกะถอยกรูด “เอาหน่อยน่า อิจิโกะ” มือที่จับบ่าแลเสียงที่คุ้นหู อิชชิน “อ่า..งั้นก็ได้ครับป๋า” อิจิโกะรับจอกเหล้าสาเกมากระดกเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ “งั้นสิคร้าบบบ...คุณคุโรซากิ” ชายหมวกเกี๊ยะผู้พกพาพัดไว้ผิดหน้าอยู่เป็นนิจ งานนี้อยู่ในชุดหัวหน้าหน่วยพิเศษ และไม่ใส่หมวก ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นยียวนหนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า “เย้ๆ อิจจี้สู้ๆ ดูลุคกี้เค้ายังกินเลย ตะเองเป็นผู้ชายกินแค่นี้ได้ไง” ยาจิรุที่เกาะอยู่บนหลังเคนปาจิร้องบอกมา ทำให้เขาต้องรีบหันไปดูลูเคีย ที่เพิ่งโดนรันงิคุ กับโยรุอิจิเอาสาเกทั้งขวดกรอกปากต่อหน้าต่อตา เธอหันมายิ้มหวานเชื่อมให้เขา หน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนยกนิ้วโป้งให้เขา “หวานๆ อร่อยดีน๊า” เธอว่า อิจิโกะอ้าปากค้าง ตายละวา เมาซะแล้วรึนั่น “ทามมายม่ายกีน กลัวม่ายมีแรงอู้มจ้าวสาวเร้อ อีจีโก่” เคียวราคุ ชุนซุยโผล่มาแซวอีกคน “อู้มน่าม่ายห่วงม๊างคร้าบ หัวหน้าหน่วยเคียวราคู้ กลัวม่ายมีแรงทามอย่างอื่นมากกว่าน๊าโผมว่า” ฮิซากิ ชูเฮย์ตะโกนมา แล้วขี้เมาทั้งหลายก็เฮกันลั่น “ฮิ๊ววววววว พูดถูกใจว่ะ ชูเฮย์” ... อิจิโกะทำหน้าอยากตาย “เฮ้ยๆๆๆ อะไรๆๆๆ ปล่อยชั้นน๊า ช่วยด๊วย” แล้วเขาก็ร้องลั่นออกมาเพราะอยู่ๆเคนปาจิก็ล็อคแขนเขาจากข้างหลัง หันไปมองหาแช้ดกับอิชิดะ สองรายนั้นก็อาการสาหัสไปแล้ว โดนรันงิคุมอมเหล้าจนไปเต้ารำวงอยู่กับอิโนะอุเอะ ที่เมาพอๆกัน “เอาน่าลูกป๋า สูตรพิเศษนา กินแล้วฟิตปั๋ง” อิชชินถือขวดเหล้ามาจ่อปาก ในขณะที่เร็นจิช่วยล็อคคางเอาไว้ “ป๋า ทำแบบนี้ได้ไง” แล้วสาเกสูตรพิเศษจากการค้นคว้าของป๋าจอมลามกกับอุระฮาระก็หายลงคอเขาไปกว่าครึ่งขวด ทำเอาร้อนท้องไปหมด “เฮ้ย..นี่ป๋าเอาไรให้ผมกินเนี๊ยยยย” “อย่างงี้ซี่” อิชชินยิ้มอย่างภาคภูมิ “นู๋ลูเคีย” แล้วก็หันไปกวักมือเรียกลูกสะใภ้ที่แสนจะว่านอนสอนง่ายเพราะเมาไปแล้ว “อ้ะ หมดเลยจ้ะ หมดเลย” อิจิโกะอ้าปากค้าง เพราะมันคือสาเกขวดเดียวกับที่ป้อนเขาเมื่อกี๊ ลูเคียยกรวดเดียวเกลี้ยงขวด ก่อนหันมาหัวเราะร่วน อุโนะฮานะ เร็ทสึ ผู้นุ่มนวล งานนี้ก็หน้าแดงไปเหมือนกัน แต่ยังคงเก็บกิริยาสำรวมเอาไว้ได้อย่างดี ผิดกับรองหัวหน้าหน่วย ที่ตอนนี้ตั้งวงฮาเฮกับน้องสาว โยรุอิจิ ซุงฟ่ง แม้แต่นานาโอะจัง “หัวหน้าค้า...มาทางนี้เถอะค่า...” อิซาเนะ ร้องเรียก เธอจึงลุกขึ้นไปร่วมวงในที่สุด เกือบเที่ยงคืนแล้ว งานเลี้ยงยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกรา แต่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวถูกพาตัวออกมาก่อน หัวหน้าอุโนะฮานะ ยื่นยาเม็ดสีขาวเล็กๆให้ทั้งคู่ “แก้เมาจ้ะ” เธอบอกสั้นๆ ทั้งคู่โค้งน้อยๆแทนคำขอบคุณ ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าของบ้านคุชิกิออกไป ------------------------------------------------------------------------------------- บ้านคุโรซากิ – เซเรเทย์ – โซลโซไซตี้ อิชชินและเบียคุยะ ส่งบ่าวสาวเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว “พี่ฝากดูแลลูเคียด้วยนะ อิจิโกะ” เบียคุยะพูด “ลูเคียจัง ไม่ต้องยั้งมือนะจ้ะ” อิชชินยิ้มกว้าง ก่อนทั้งสองคนจะออกจากห้องไป เพื่อกลับไปงานเลี้ยงที่บ้านคุชิกิต่อ อิจิโกะหันมาทางลูเคีย ทั้งคู่หามเมาดึแล้ว เพราะยาที่หัวหน้าอุโนะฮานะให้ก่อนออกมา “เหนื่อยหน่อย แต่หนุกดีนะ” เขาว่า “อืม...ชุดนี่หนักใช่เล่นนะเนี่ย” เธอบอก เขาเอื้อมมือดึงปิ่นปักผมและผ้าคลุมผมออกให้ก่อนพยุงเธอลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ ช่วยดึงชุดส่วนที่เธอแกะออกเองไม่ได้ออกให้ “เธออาบน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นขอออกไปดูอะไรข้างนอกหน่อย” เขาว่าก่อนหายออกจากห้องไป ------------------------------------------------------------------------------------- ห้องใต้ดิน – บ้านคุชิกิ “แบบนี้จะดีแน่เหรอครับ คุณอิชชิน” อุระฮาระ เอาพัดปิดปากก่อนถามตามนิสัย “พูดมากจริงนายนี่ จะดูไม่ดู” อิชชินบ่น ก่อนนั่งจ้องมอนิเตอร์ที่ถ่ายทอดสดจากห้องส่วนตัวที่บ้านคุโรซากิต่อ “แหม ดูสิคร๊าบ ก็ผมอุตส่าห์ลงทุนติดตั้งระบบเองกับมือ รับรองภาพเสียงคมชัดอย่างกับอยู่ในที่เกิดเหตุ” อุระฮาระตอบ หัวเราะร่วน “หนวกหูน่า เงียบๆซิ” เบียคุยะดุ ------------------------------------------------------------------------------------- ห้องนอนใหญ่ - บ้านคุโรซากิ - เซเรเทย์ - โซลโซไซตี้ ลูเคียอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เธอเอนตัวลงบนเตียง แต่อิจิโกะยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา ด้วยความสงสัย เธอจึงลุกขึ้น คว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนเดินออกจากห้องนอนไป “ไปไหนของเค้านะ” เธอบ่น “ใครเหรอ” ลูเคียสะดุ้ง ก่อนหันมาเจออิจิโกะยืนอยู่ข้างหลัง “บ้าจริง ตกใจหมดเลย ไปไหนมาเหรอ” เธอถาม “ง่า....ก็ ไปหาไรกินนิดหน่อย” อิจิโกะโกหก เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่บอกความจริงดีกว่า ว่ากลับไปยำคนลามกที่บ้านคุชิกิมา “เธอเหนื่อยแล้ว นอนเถอะ” เขาดันตัวเธอเข้าห้องนอนไป ก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป ------------------------------------------------------------------------------------- ห้องใต้ดิน – บ้านคุชิกิ “โอ๊ยยย...มันรู้ได้ไงวะเนี่ย ไอ้ลูกคนนี้” อิชชินบ่นพลางเอามือนวดกรามที่ถูกอิจิโกะถีบเอาเต็มแรง พลางมอจอมอนิเตอร์ที่พังยับด้วยความเสียดาย “นั่นสิครับ แหม....คุณเบียคุยะหนีเอาตัวรอดคนเดียวเลยนะครับ” อุระฮาระครวญยับเยินพอๆกัน เบียคุยะยิ้มมุมปาก หัวเราะ หึหึ “ยังอ่อนๆ ผมรู้สึกถึงพลังวิญญาณของอิจิโกะตั้งแต่เค้าออกมาจากห้องแล้ว ขืนอยู่ก็เป็นแบบพวกคุณไง” ว่าแล้วเบียคุยะก็เดินออกจากห้องไป ------------------------------------------------------------------------------------- ห้องนอนใหญ่ - บ้านคุโรซากิ - เซเรเทย์ ตีสองแล้ว เจ้าสาวหมาดๆอยู่ๆก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ เธอหันไปมองคนที่นอนข้างๆ ใบหน้าเรียวคมนั้นหลับสนิท เธอชอบมองเขาเวลาหลับ เพราะนี่ดูเหมือนจะเป็นเวลาเดียวในชีวิตเขาที่ดูสงบที่สุด เหมือนเด็กเลย เธอคิด ก่อนเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ “นอนไม่หลับเหรอ” เขาถาม ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ น้ำเสียงไม่ได้ฟังดูง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย “เปล่า แค่อยู่ดีๆก็ตื่นมาน่ะ” เธอตอบ ก่อนที่เขาจะโอบร่างเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน –นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้รู้สึกว่าเขาอบอุ่นขนาดนี้- เธอคิด “ฝันร้ายเหรอ” เขากระซิบถามที่ข้างหู ทำให้คนถูกถามหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความจั๊กกะจี้ “อืม งั้นมั้ง ฝันว่ามีงูหลามตัวโตสีส้มแป๊ดเลยนะ รัดตัวชั้นอยู่” เธอตอบพลางหัวเราะ เขายิ้มกว้างก่อนจูบแก้มเธอเบาๆ “เอ...แล้วงูตัวนี้จะทำอะไรต่อดีน๊า” แล้วก็กดตัวเธอลงนอนหงาย “งูก็หลับซะสิ นี่ดึกมากแล้วนะ” เธอว่าคล้ายจะรำคาญแต่ตาเป็นประกายทีเดียว “หลับได้ไง คืนแต่งงานนะ คืนนี้น่ะ” เขาพูดก่อนจูบเธออย่างอ่อนหวาน พลางดึงผ้าผู้เอวชุดยูคาตะบางเบาที่สวมนอนอยู่ออก......   Create Date : 04 มิถุนายน 2550     Last Update : 6 มิถุนายน 2550 12:50:42 น. Counter : 3699 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com