• The Blue Fairytale
• The Blue story
• My Shot Story

Last chapter “เป็นไงจ๊ะสาวๆ ชอบรึเปล่า”บลูแองเจิ้ลร้องถามเมื่อเห็นสามสาวเดินคุยกันลงบันไดมาท่าทางสนุกสนาน “เริ่ดที่สุดเลยค๊า คุณนางฟ้า โฮ๊ะๆๆๆ บ้านในฝัน”สโนว์ฮยอนตอบเสียงแหลมปรี๊ดก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะร่วนอย่างพอใจ นางฟ้ายิ้มและบอกอีก “ถ้าไม่ชอบอะไรยังไงตรงไหนก็บอกนะ เดี๋ยวข้าจะได้บอกเทพสถาปัตย์มาเนรมิตให้ใหม่” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ก็รบกวนคุณนางฟ้าจะแย่แล้ว เกรงใจจังค่ะ”ชินเดอเรล่าพูดพร้อมยิ้มหวานในแบบของเธอ บลูแองเจิ้ลค้อนเข้าให้ทีหนึ่งก่อนบอก “วุ๊ย รบกวนอะไรกัน มาจนถึงป่านนี้แล้วไม่ต้องเกรงใจกันหรอกจ๊ะ มีอะไรก็บอกตรงๆ” “สาวๆเหลือห้องใต้หลังคาให้ยงรีเปล่าเนี้ย” บุญยงส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะมาถึง “ใช่แล้ว เราเหลือห้องใต้หลังคาไว้ให้้นาย”น้องมินบอกพร้อมยิ้มตาตี่ “อ้าว จริงเหรอ โหย ยงเสียเปรียบนะเนี้ย ได้ห้องเล็กที่สุดอ่ะ”ชายหนุ่มโอดครวญ “ใครบอกนายล่ะยะ”สโนว์ฮยอนเท้าสะเอวว่า “ห้องใหญ่ที่สุดต่างหากล่ะ” บุญยงย่นคิ้วหรี่ตาอย่างไม่เชื่อนักชินเดอเรล่าจึงช่วยยืนยัน “จริงๆค่ะพี่บุญยง เรายกห้องที่อยู่ชั้นที่สามให้พี่นะคะ ส่วนห้องของเราจะอยู่ชั้นที่สอง” “เอาเถอะ ตามข้ามาทางนี้ดีกว่า”นางฟ้าก็เดินนำหน้าไปและหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ก่อนผลักบานประตูไม้ใหญ่ๆบานนั้นเข้าไป พลางบอก”นี่คือห้องซ้อมของพวกเจ้า” “นี่มันเครื่องดนตรีที่อยู่โพรงหินหลังบ้านคุณยายนี่คะ”น้องมินเอ่ยอย่างประหลาดใจพลางปรี่เข้าไปดูกลองชุดอันเคยคุ้น “ใช่ๆ นี่ก็เบสกับกีต้าร์ของคุณตา”ชินเดอเรล่าร้องเมื่อเข้ามาพิจารณาครื่องดนตรีทั้งสองที่ตั้งไว้เคียงกัน “ข้าต้องขอโทษพวกเจ้าที่ไม่ได้บอกก่อน ข้าแค่ไม่อยากให้เครื่องดนตรีพวกนี้มันผุพังไปเฉยๆน่ะ ข้าว่าคุณตาคุณยายของพวกเจ้าคงมีความสุขถ้ารู้ว่าพวกเจ้าใช้มันให้เกิดประโยชน์ต่อมวลมนุษย์”นางฟ้าบอกพร้อมยิ้ม “ยังมีนี่อีกนะ”นางฟ้าเอ่ยอีกสโนว์ฮยอนเดินตามนางฟ้ามาที่โต๊ะไม้ยาวตัวหนึ่งซึ่งมีของหลายอย่างวางอยู่ “นี่มันอาวุธของเราไม่ใช่เหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้น “ใช่ ข้าเอาไปทำพิธีล้างเลือดให้หมดแล้ว ทั้งไม้กลองทองคำของน้องมิน สายเบสของชินเดอเรล่า ดาบกับปิคงาช้างดำของเจ้าด้วยนะ สโนว์ฮยอน” “คุณนางฟ้าไม่มีของให้ยงอีกแล้วอ่ะ” ชายหนุ่มทำหน้างอใส่ นางฟ้าจึงบอก “เสียงของเจ้ามันวิเศษอยู่แล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ไมค์ก็ได้หรอก แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าเจ้าทำได้ดีในวันเปิดตัวองค์เทพอาจจะประทานไมค์วิเศษให้เจ้าก็ได้” “เปิดตัว????”หนุ่มสาวมองหน้ากันอย่างงงงวย “ข้ากำลังจะบอกนี่ไง ว่าอีกห้าวันพวกเจ้าต้องขึ้นแสดงบนมุขกลางแจ้งนั่นล่ะโดยใช้ครื่องดนตรีเทพเพื่อคืนความสุขสนุกสนานให้มวลมนุษย์” นางฟ้านึกอะไรบางอย่างได้จึงร้องขึ้น “เอ้อ เกือบลืม”แล้วนางฟ้าก็เสกอะไรบางอย่างให้ปรากฏบนโต๊ะ “นี่คือโน้ตเพลงเทพสวรรค์ของบรรพบุรุษพวกเจ้า ที่ข้าเก็บรักษาไว้มีเท่านี้ น่าจะช่วยพวกเจ้าได้บ้างนะ” “ว้าว คุณนางฟ้า เจ๋งที่สุดเลยครับ”บุญยงอุทานอย่างลิงโลด ก่อนหันไปหาสาวๆ “พวกเรามาลองเล่นเพลงของบรรพบุรุษกันดีกว่า” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเข้้าประจำตำแหน่ง แล้วดนตรีจากสรวงสวรรค์เพื่อมวลมนุษย์ก็ได้เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง บลูแองเจิ้ลยิ้มอย่างดีใจที่ความสุขทั้งหลายกำลังจะแย้มบานขึ้นเหมือนเช่นเมื่อร้อยกว่าปีก่อนอีกครั้ง การเดินทางอันยากลำบากจบสิ้นลงแล้วสินะความทุกข์ ความขัดแย้ง ความเจ็บปวด และรอยน้ำตาที่เคยมี คงถึงเวลาที่จะถูกชะล้างไปเสียที รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขต่างๆคงจะตามมาในอีกไม่ช้านี้ ด้วยเสียงดนตรีจากเทพศิลปินที่กำลังบรรเลงบทเพลงอยู่ตรงหน้า นางฟ้าแห่งเสียงดนตรีเช่นบลูแองเจิ้ลคงไม่ต้องห่วงแล้วสินะ เพราะพวกเขาเล่นดนตรีอย่างมีความสุขด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ ที่เข้าใจความหมายแท้จริงของอักษรบนศิลาศักดิ์สิทธิ์นั้น พวกเขาคงช่วยจรรโลงโลกมนุษย์ด้วยเสียงดนตรีอันเปี่ยมพลังนี้ได้อย่างแน่นอน ต่อไปนี้ หน้าที่ของบลูแองเจิ้ลก็คงมีแค่เฝ้ามองอย่างชื่นชมอยู่ห่างๆ คอยปกป้อง ดูแล ห่วงใยอยู่ไกลๆ ปล่อยให้พวกเขาได้ทำหน้าที่รังสรรค์ความรื่นรมย์เพื่อมวลมนุษย์อย่างเต็มกำลังความสามารถต่อไป บลูแองเจิ้ลหวังว่าทุกเสียงดนตรีนี้ จะสร้างความสงบสุขให้ทุกชีวิตด้จวบจนชั่วนิรันดร์ ขอบคุณมากนะ บุญยง สโนว์ฮยอน ชินเดอเรล่า น้องมินหมวกแดง --------END------------ Free TextEditor   Create Date : 02 ตุลาคม 2553     Last Update : 2 ตุลาคม 2553 17:11:33 น. Counter : 383 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter25 ยามเช้าที่สดใสมาเยือนอีกครั้งเหล่าหนุ่มสาวทายาทเทพศิลปินเดินทางมาไหว้หลุมศพของคุณตาคุณยายที่เนินเขาเล็กๆอันมองเห็นทั้งหมดของแนวเทือกเขามะม่วงหาวมะนาวโห่ ผู้ที่ผูกพันกันด้วยดนตรีและสายเลือดแห่งเทพเจ้าได้อยู่เคียงข้างกันในช่วงสุดท้ายของชีวิตและคงไม่แยกจากกันอีกแล้ว “เราทำสำเร็จแล้วนะคะคุณยาย คุณตา”น้องมินเอ่ยทั้งน้ำตาด้วยเสียงสั่นหลังวางช่อดอกลิลลี่สีขาวไว้หน้าป้ายหลุมศพทั้งสอง “คุณตาคุณยายไม่ต้องห่วงนะคะ เราจะทำหน้าที่ของทายาทเทพศิลปินให้ดีที่สุด เพื่อมวลมนุษย์ค่ะ” สโนว์ฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังและแววตาที่มุ่งมั่น “เราจะสร้างเสียงเพลงเพื่อให้เกิดความสงบสุขกับโลกตามปณิธานของบรรพบุรุษต่อไปค่ะ” ชินเดอเรล่าพูดเสียงนุ่มในแบบของเธอ ในดวงตากลมโตนั้นคลอด้วยน้ำตา “ในฐานะของทายาทเทพศิลปินหัวหน้า ผมจะดูแลทุกคนอย่างดีครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพร้อยิ้มน้อยๆให้กับป้ายหลุมศพคู่นั้น จู่ๆนางฟ้าบลูแองเจิ้ลก็ปรากฏตัวขึ้น “อ้าว มาได้ยังไงเนี้ย ไม่มีใครเรียกซะหน่อย”บุญยงว่า นางฟ้าก็สวนกลับทันที “ก็อยากออกมาเอง มีปัญหาเหรอ เดี๋ยวแ่ม่ก็เสกให้เขางอกซะนี่” แล้วก็ได้ผล บุญยงได้แต่ทำแก้มพองลมใส่นางฟ้าอย่างงอนๆ ชินเดอเรล่าจึงถาม “คุณนางฟ้ามีอะไรรึเปล่าคะ” “คือว่า ข้าจะพาพวกเจ้าไปเข้าเฝ้าองค์เทพตะวันออก แล้วก็ถวายเครื่องดนตรีเทพให้พระองค์ด้วย” สามสาวยิ้มอย่างดีใจที่จะได้เข้าเฝ้าองค์เทพเจ้า . บนวิมานสวรรค์อันวิจิตงดงามดูสดใสสะอาดบริสุทธิ์ เหล่าเทวดานางฟ้ามากมายที่มาร่วมเทวสมาคม ชายหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดกับหญิงสาวสามคนในชุดสีขาวงดงาม นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าองค์เทพตะวันออกซึ่งนั่งบนบัลลังก์สีทองสูงตระหง่านเหนือเทพทั้งปวง “เจ้า เทพธิดาบลูแองเจิ้ล เจ้าทำหน้าที่ได้ดีมากๆ ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องอยู่ในศิลาศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป จงคืนสู่วิมานและทิพยสมบัติของเจ้าดังเดิม” สุรเสียงขององค์เทพกึกก้องไปทั่ว “น้อมรับบัญชาองค์เทพเพคะ” บลูแองเจิ้ลเอ่ยอย่างยินดี “เจ้าพิตบูล ข้าขอแต่งตั้งให้เจ้าเป็นสุนัขสวรรค์ชั้นเอก และพลังอำนาจของเจ้าก็จงเพิิ่มขึ้นเท่าตัวนะ” เจ้าพิตบูลเห่ารับทีหนึ่ง พลันร่างหมาน้อยน่าเอ็นดูก็กลายเป็นหมาหนุ่มหน้าตาดุดันแต่กำยำ สง่างาม “ส่วนพวกเจ้า ทายาทเทพศิลปินผู้กล้าหาญ ข้าขอแต่งตั้งพวกเจ้าเป็นเทพศิลปินของข้า ทำหน้าที่บรรเลงขับกล่อมทั้งสามโลกด้วยเครื่องดนตรีเทพ ข้าเนรมิตเทวสถานใหม่ให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าจะมีทุกอย่าง ทั้งข้าทาส เงินทอง เกียรติยศ จงอาศัยอยู่ที่นั่น และสร้างสรรค์ความสุนทรีให้บังเกิดขึ้นเถิด” เสียงกึกก้องแห่งองค์เทพตะวันออกทำให้หัวใจทุกดวงของหนุ่มสาวเต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนจะรับคำ “น้อมรับบัญชาองค์เทพ” หลังจากเสร็จสิ้นเทวสมาคมแล้ว เทพธิดาบลูแองเจิ้ลจึงพาทุกคนไปที่บ่อน้ำอมฤทธิ์ กลางสวนสวรรค์ขององค์เทพ “พวกเจ้าลงไปชุบตัวในนี้ซะ น้ำอมฤทธิ์นี่จะช่วยล้างไอชั่วร้ายที่อาจจะยังหลงเหลืออยู่”ทุกคนทำตามที่นางฟ้าบอกอย้่างไม่ลังเล “เป็นไงบ้าง”นางฟ้าเอ่ยถามเมื่อทุกคนขึ้นมาจากสระน้ำอมฤทธิ์แล้ว “รู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะคุณนางฟ้า”น้องมินบอก “นั่นคงเพราะความชั่วร้ายที่มาจากดินแดนซาตานหลุดออกไปหมดแล้วล่ะมั้ง”นางฟ้าชี้แจง ก่อนบอกอีก “เดี๋ยวข้ากับพิตบูลจะไปส่งพวกเจ้าที่เทวสถานนะ” “อ้าว แล้วคุณนางฟ้าจะไม่อยู่กับพวกเราหรือครับ”บุญยงถามขึ้น นางฟ้าย่นคิ้วก่อนตอบ “ก็ข้ามีวิมานของข้าเองอยู่แล้วจะไปอยู่กับพวกเจ้าให้อึดอัดทำไมล่ะ” “แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมคะ” เสียงของน้องมินเริ่มสั่น “พวกเจ้ายังจำความหมายของอักษรสามตัวบนศิลาได้ใช่ไหม”ทุกคนพยักหน้ากับคำถามของนางฟ้า “ตราบใดที่พวกเจ้ายังมีอักษรสามตัวนั้นในใจ ข้าก็จะอยู่เคียงข้างพวกเจ้าเสมอ เพราะข้าเป็นนางฟ้าผู้พิทักษ์เทวดุริยางค์ศาสตร์ทั้งสี่ ข้าก็ย่อมจะอยู่ในดนตรีของพวกเจ้า แม้ว่าจะไม่ได้ปรากฏร่างให้เห็นก็เถอะ”นางฟ้าส่งยิ้มหวานให้ทุกคน “ข้าจะเฝ้ามองพวกเจ้าจากวิมาน เมื่อใดที่พวกเจ้าเป็นทุกข์ เดือดร้อน ให้นึกถึงข้า เรียกข้า ข้าจะไปทันที” สามสาวเข้าไปกอดเทพธิดาบลูแองเจิ้ลด้วยความรู้สึกมากมายอันเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นถ้อยคำได้ บุญยงก็ยิ้มให้นางฟ้าบลูแองเจิ้ลด้วยความซาบซึ้งใจเช่นกัน .. “ว๊าววววว เราจะได้อยู่ที่นี่เหรอคะคุณนางฟ้า” สโนว์ฮยอนถามเสียงสูงอย่างตื่นเต้นเมื่อบลูแองเจิ้ลพามาส่งที่เทวพิมานอันเป็นนิวาสถานแห่งใหม่ ที่ใหญ่โต โอ่อ่า งดงาม สมเป็นของประทานจากเทพเจ้า “ใช่แล้ว ฝั่งข้างหน้าที่เป็นมุขใหญ่ยื่นออกไปนั่นล่ะ ลานแสดงที่พวกเจ้าจะต้องมาบรรเลงดนตรีทุกเจ็ดวัน”นางฟ้าบอกพลางชี้มือประกอบ “เราจะต้องบรรเลงทุกๆเจ็ดวันบนนั้นเหรอคะ” ชินเดอเรล่าทวนคำ ก่อนถามอีก”แล้วเสียงดนตรีของเราจะดังไปถึงสวรรค์ด้วยใช่ไหมคะ” บลูแองเจิ้ลพยักหน้าก่อนบอกอีก “นอกจากสวรรค์ โลกมนุษย์แล้ว ก็ยังดังไปถึงบาดาล แล้วก็อาจจะไปถึงดินแดนซาตานดวยนะ” บางคำของนางฟ้าทำให้บุญยงคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาทันที “เราไปเลือกห้องนอนเรากันดีกว่าค่ะ” น้องมินเสนอ อีกสองสาวเห็นด้วย สามสาวจึงรีบเข้าไปภายในปราสาทเทวสถานนั้นด้วยความร่าเริง “ไม่ไปกะสาวๆล่ะบุญยง” ชายหนุ่มสั่นศีรษะก่อนบอกอีก “ให้เค้าเลือกกันไปก่อนเถอะครับ ยงอ่ะ ยังไงก็ได้” “มีอะไรรึเปล่าุ คุยกับข้าได้นะ”นางฟ้าเอ่ยราวกับมองทะลุลงไปในความคิดของเขาได้อย่างนั้นล่ะ “คุณนางฟ้าเล่าสาเหตุแท้จริงที่เครื่องดนตรีเทพถูกขโมยให้ยงฟังอีกหน่อยสิครับ ตอนอยู่ที่ดินแดนซาตาน ยงจับความไม่ค่อยถูก”นางฟ้าจึงอธิบาย “ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนนี่ แค่ราชาซาตานหลงรักเทพธิดาเพื่อนข้า แต่นางรักกับเทพศิลปินหัวหน้าวงอยู่ก่อนแล้ว วันดีคืนดีราชาซาตานก็ขืนใจนาง จนนางตั้งครรภ์องค์หญิงนั่นล่ะ นางจึงให้ข้าช่วยนัดเทพศิลปินมาพบเพื่อจะตกลงทำความเข้าใจกัน แต่บังเอิญราชาซาตานรู้แล้วคิดว่่าเทพศิลปินจะพานางหนีไป เลยโกรธใหญ่ พานางไปกักขังไว้ที่ดินแดนซาตานแล้วกลับมาทำลายเทวสถานเดิมพร้อมกับเอาเครื่องดนตรีเทพไป” “คุณนางฟ้ารู้สาเหตุที่ท้จริงอยู่ก่อนแล้ว ทำไมถึงไม่บอกพวกเราล่ะครับ”บุญยงถามตรงๆ “เพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจทั้งสามดวงไงล่ะ ถึงข้าบอกไปเจ้าก็ช่วยอะไรเค้าไม่ได้อยู่ดี ข้าเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านมากนักหรอก มันเหนื่อย แล้วสาเหตุที่ว่าซาตานต้องการทำลายความสงบสุขของโลกมนุษย์น่ะ มันก็มีน้ำหนักมากกว่าด้วย” บุญยงพยักหน้าแสดงความเข้าใจ นางฟ้าจึงพูดอีก “ข้าก็สงสารแต่องค์หญิงน้อยหลานสาวข้านั่นล่ะ ที่ต้องเกิดและเติบโตท่ามกลางความเข้าใจผิดมากมาย”พูดจบก็ถอนใจเฮือกใหญ่ ภาพหน้าสวยอันมีเขี้ยวเล็กๆที่มุมปากนั้นปรากฏขึ้นในความคิดของบุญยงเเพียงเสี้ยวนาที ก่อนนึกบางอย่างได้แล้วถามไป “อ้อ ตอนที่ยงไปเจอองค์หญิงอ่ะ องค์หญิงว่ายงหอม แต่ตอนนั้นยงยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับ” “หอมกลิ่นความดีต่างหากล่ะ ตัวเจ้าน่ะเหม็นจะตาย ยังกะกบเน่า ยี้ แหวะ”นางฟ้าไขความกระจ่างก่อนทำหน้าล้อเลียน แล้วก้าวยาวๆเข้าไปในเทวสถาน บุญยงสำรวจกลิ่นตัวเองอย่างเป็นกังวลก่อนรำพึง “ไม่เหม็นซักหน่อย ออกจะหอม ชริส์ส์"   Create Date : 02 ตุลาคม 2553     Last Update : 2 ตุลาคม 2553 17:05:12 น. Counter : 190 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter24 “ขอบใจมากนะคะองค์หญิงที่ช่วยพวกเราไว้”ชินเดอเรล่าบอกพร้อมส่งยิ้มหวาน “ไม่เป็นไรหรอก ข้าก็ทำเพื่อท่านพ่อท่านแม่ของข้าด้วย”องค์หญิงราซาฮงยิ้มจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆ “เดี๋ยวข้าจะให้อสูรผีเสื้อของข้าไปส่งพวกเจ้าที่ชายป่าต้องห้ามนะ” “ขอบคุณค่ะ องค์หญิงใจดีที่สุดเลย”สโนว์ฮยอนร้องอย่างดีใจ “พวกเจ้าต้องส่งเสียงดนตรีของพวกเจ้าให้ดังลงมาถึงที่นี่ให้ได้นะ ข้าจะรอฟัง”องค์หญิงมองหน้าสามสาวพร้อมยิ้มน้อยๆ “แน่นอนค่ะองค์หญิง” น้องมินรับปากมั่นเหมาะพร้อมส่งยิ้มตาหยี พลันผีเสื้อยักษ์ปีกมหึมาหน้าตาน่ากลัวก็ร่อนลงมาจอด “ท่านป้าบลูแองเจิ้ล”ธิดาซาตานเรียก “เดี๋ยวตีตายเลย มาเรียกป้าๆ”นางฟ้าเอ่ยพร้อมหัวเราะเบาๆอย่างสดใส ก่อนจับที่ไหล่เล็กๆสองข้างของธิดาซาตานแล้วพูดเสียงนุ่ม “ข้าภูมิใจแทนแม่ของเจ้าซะจริง แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางซาตาน แต่เจ้าก็เติบโตขึ้นมาอย่างงดงามและบริสุทธิ์” บลูแองเจิ้ลจึงรวบร่างบอบบางนั้นมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนบอกอีก “ขอบใจมากนะ เทพธิดาน้อยของป้า” เมื่อคลายกอดจากบลูแองเจิ้ลแล้ว องค์หญิงราซาฮงก็เดินมาหาบุญยง “ขอบใจมากนะครับ องค์หญิง”บุญยงเอ่ยพร้อมส่งยิ้มอย่างจริงใจให้ “ข้าก็ขอบใจเจ้ามากนะ ที่มาทำให้ทุกอย่างของข้าสว่างไสวขึ้นมา”องค์หญิงบอก แต่บุญยงก็ไม่เข้าใจนัก จึงได้แต่ยิ้มรับ “องค์หญิงอย่าลืมคิดถึงยงบ้างนะครับ อ้อ..แล้วก็รอฟังเสียงของยงด้วยล่ะ” ธิดาซาตานพยักหน้าและยิ้ม ก่อนบอก “รีบไปเถอะ ทุกคนรอเจ้าอยู่” ทันใดนั้น บุญยงก็คว้ามือเรียวสวยขององค์หญิงราซาฮงมากุม ก่อนจะบรรจงประทับจุมพิตอ่อนโยนลงไป แล้วยืดตัวขึ้นมาโดยที่ดวงตาสองคู่นั้นประสานเป็นแนวเดียว “ลาก่อนครับ องค์หญิงราซาฮง”สิ้นคำ บุญยงก็ปล่อยมือขององค์หญิงแล้วรีบไปขึ้นหลังของผีเสื้อยักษ์ทันที “ข้าจะไม่ลืมเจ้า เพราะเจ้าจะอยู่ในหัวใจของข้า ตลอดไป”องค์หญิงราซาฮงรำพึงอย่างแผ่วเบาขณะที่อสูรผีเสื้อได้ทะยานสู่เบื้องบนก่อนพาทุกคนจากไปจนลับตา . อสูรผีเสื้อส่งคณะเดินทางไว้ที่ชายป่าต้องห้าม ที่บัดนี้กลายเป็นป่าอุดมสมบูรณ์ธรรมดาแล้ว ทุกคนจึงหยุดพักอิริยาบทสักครู่ “ข้าเห็นทีว่าต้องกลับเข้าไปอยู่ในศิลาแล้วล่ะ เพราะพลังของข้าเหลือน้อยเต็มที พวกเจ้าเดินทางกลับไปหาตายายของเจ้านะ แล้วพอพลังของข้าคืนมาแล้วข้าจะพาพวกเจ้าไปเข้าเฝ้าองค์เทพตะวันออก” ว่าแล้วบลูแองเจิ้ลก็หายเข้าไปใสแผ่นศิลาดังเดิม ไม่นานนัก บุญยงกับพิตบูลก็พาสาวๆเดินทางต่อไป เวลาเพียงไม่กี่วัน ก็กลับมาถึงบ้านชายป่าของคุณยาย “คุณยาย คุณยายคะ น้องมินกลับมาแล้วค่ะ”น้องมินพยายามร้องเรียกหาคุณยาย แต่พบเพียงความเงียบงัน ว่างเปล่า ไม่ว่าจะเป็นบนบ้านหรือโพรงหินหลังบ้าน “หรือว่าคุณยายจะเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอล่ะน้องมิน”สโนว์ฮยอนเปรยขึ้น น้องมินจึงรีบรุดไปที่ร้านแซนวิชอันเป็นบ้านของเธอ อย่างเร็วที่สุดโดยมีทุกคนตามเธอไปด้วย “คุณแม่ คุณแม่คะ”น้องมินเรียกหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าเคาเตอร์ “น้องมิน น้องมินหมวกแดงของแม่” แล้วผู้หญิงสองคนก็วิ่งเข้ามากอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึงอย่างที่สุด ทำให้ชินเดอเรล่ากับสโนว์ฮยอนถึงกับน้ำตาซึม “แม่นึกว่าหนูจะไม่กลับมาแล้วซะอีก หายไปไหนมาตั้งสามปีคะลูก” คนเป็นแม่ถามพลางลูบหน้าตาของน้องมินอย่างเบามือที่สุด “สามปี นี่น้องมินไปนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ”ดวงตาคู่เล็กสาวน้อยเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ “ใช่จ้า คุณยายรอหนูกลับมาทุกวันเลยนะ จนกระทั่งวันที่ท่านเสีย ท่านก็ยังถามหาหนู” “ห๊า คุณยายเสียแล้ว” “เมื่อกลางปีที่แล้วนี่เองค่ะ คุณตาที่มาอยู่กับคุณยายน่ะก็เสียไล่ๆกัน” “คุณตาก็ด้วยเหรอคะ” สโนว์ฮยอนร้องเสียงหลง “แล้วนีใครกันคะลูก เยอะแยะเชียว” “เป็นเพื่อนๆของลูกที่ไปต่างเมืองด้วยกันค่ะ นั่น นั่นก็ชินเดอเรล่า นี่คุณพี่สโนว์ฮยอน ผู้ชายคือนายบุญยงค่ะ อ้อแล้วก็เจ้าหมาตัวนั้นชื่อพิตบูลค่ะ” “งั้นพาเพื่อนนั่งพักที่นี่ก่อนนะคะลูก เดี๋ยวแมให้สาวใช้จัดห้องให้แป๊ปเดียว” แล้วคุณแม่ก็หายเข้าไปทางหลังร้าน น้องมินจึงพาเพื่อนมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆตรงนั้น “ไม่น่าเชื่อว่าเราจะไปตั้งสามปีแน่ะ” บุญยงเอ่ยขึ้น “แต่ตอนที่เราอยุ่ในป่าต้องห้ามนั่น เราเองก็ไม่รู้วันเวลาเลยไม่ใช่เหรอ”สโนว์ฮยอนบอก “จริงด้วยค่ะ”ชินเดอเรล่าเสริม “แถมเรายังลงไปดินแดนซาตานอีก เราไม่รู้เลยนะว่าเวลาที่อยู่ที่นั่นกับที่นี่มันต่างกันแค่ไหน” “จริงของพวกเธอ”บุญยงรำพึง “เสียดายที่มาไม่ทันคุณยายคุณตานะคะ” น้องมินบอกเสียงสั่น “นั่นสินะ เสียดายจริงๆที่ท่านทั้งสองไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของเราในวันนี้”สโนว์ฮยอนพูดก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ “พรุ่งนี้เราค่อยไปหาคุณตาคุณยายที่หลุมศพ แล้วไปบอกท่านกันนะคะ”ชินเดอเรล่าพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ครู่หนึ่ง สาวใช้ก็เดินมาบอก “คุณหนูคะ ห้องพักรับรองเรียบร้อยแล้วค่ะ” “ขอบใจจ้า” น้องมินจึงหันมาบอกเพื่อนๆ “เดี๋ยวตามสาวใช้ไปเลยนะคะทุกคน ฉันขอตัวล่ะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน”   Create Date : 02 ตุลาคม 2553     Last Update : 2 ตุลาคม 2553 17:00:17 น. Counter : 178 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter23 ท่ามกลางเหล่าทหารซาตานน่าเกลียดน่ากลัวมากมายที่อยู่รายล้อม สามสาวจับอาวุธของตนแน่น ก่อนจะฟาดฟันเหล่าซาตานทั้งหลายที่เข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ชินเดอเรล่าสะบัดสายเบสทั้งห้าออกไป สร้างรอยแผลหนักหนาให้ซาตานที่จะเข้ามานั้นได้เพียงพริบตา น้องมินก็หวดไม้กลองทองคำของเธอไม่ยั้งราวกับว่าซาตานทุกตัวที่ดาหน้าเข้ามา เป็นชิ้นส่วนของกลองชุดที่เธอเคยคุ้น ส่วนสโนว์ฮยอนก็กวัดแกว่งดาบคู่มือไปมาอย่างคล่องแคล่วปลิดชีพซาตานมากมายที่จ้องจะเข้ามา เจ้าพิตบูลเองก็คอยพ่นไฟไม่ให้เหล่าทหารซาตานเข้ามาใกล้ได้ พร้อมทั้งกัดหล่าซาตานให้เกิดความปั่นป่วน สามสาวผู้เป็นทายาทแห่งเทพศิลปิน ได้ต่อสู้ด้วยหัวใจที่กล้าแกร่ง แต่ร่างกายของพวกเธอกลับเริ่มอ่อนล้าลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเหล่าทหารของราชาซาตานนั้นมากมายเหลือเกิน ศึกครั้งนี้จึงใหญ่หลวงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาหลายเท่านัก มือน้อยๆที่จับอาวุธเหล่านี้จะทานทนได้อีกนานสักเพียงใดกัน สามสาวหันหลังพิงกันท่ามกลางวงล้อมของเหล่าซาตาน พร้อมเอาชีวิตและหัวใจเป็นเดิมพัน ทันใดนั้น “ยงมาแล้วจ้าสาวๆ”บุญยงกับนางฟ้าก็ปรากฏตัวขึ้น และตรงเข้าโรมรันกับเหล่าทหารซาตานทันที “ได้เครื่องดนตรีคืนมาแล้ว เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่” บุญยงร้องบอกสาวๆขณะจ้วงแทงลำตัวของซาตานที่อยู่เบื้องขวาพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบกรงเล็บของซาตานอีกตัวที่เข้ามาทางด้านหน้า “แล้วจะออกไปยังไงล่ะยะ ยั้วเยี้ยเต็มไปหมดแบบนี้” สโนว์ฮยอนร้องพร้อมกับฟันฉับลงที่ร่างของซาตานอีกตัว “ไปให้ถึงหน้าต่างหรือประตูที่เราจะออกไปได้สิ”นางฟ้าร้องบอกขณะปล่อยลูกพลังสีฟ้าใส่เหล่าซาตานไม่ยั้ง ทันใดนั้น น้องมินกับชินเดอเรล่าเกิดพลาดท่า น้องมินถูกดาบของซาตานเฉียดเข้าที่หัวไหล่ ชินเดอเรล่าถูกคมเล็บซาตานเข้าที่กลางหลัง แต่เธอสองคนก็ยังคงกัดฟันสู้ต่อ “หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ เราบอกให้หยุด” เสียงเล็กๆดังขึ้นท่ามกลางการรบอันดุเดือดในห้องโถงใหญ่กลางปราสาท ก่อนที่ร่างบางๆจะเหาะลอยข้ามสรรพสิ่งมาลงที่กลางวงที่รายล้อมผู้บุกรุก ก่อนเอ่ยอย่างเด็ดขาด “ปล่อยพวกเค้าไปเดี๋ยวนี้นะ” คำสั่งของนางทำให้ทหารซาตานทุกตนชะงัก และถอยออกไปให้ห่าง “องค์หญิงราซาฮง”บุญยงอุทานเีสียงหลง พลันร่างสูงใหญ่น่ากลัวก็ปรากฏ พร้อมเสียงเปี่ยมพลังอำนาจ “ลูกหญิง ออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าพวกนี้บุกรุกดินแดนซาตาน ต้องตายสถานเดียว” “ไม่เพคะ ท่านพ่อต้องปล่อยพวกเค้าไป เพราะนางฟ้าองค์นี้เป็นเพื่อนของท่านแม่” องค์หญิงพยายามหาเหตุผลมาคานกับผู้เป็นพ่อ “ไม่ได้หรอกยังไงมนุษย์พวกนี้ก็ต้องตาย” เสียงทรงอำนาจของจอมอสูรตวาดลั่นน่ากลัว “ลูกไม่ยอมให้ท่านพ่อทำผิดอีกแล้วเพคะ ได้โปรดปล่อยพวกเค้าไปเถอะ”ธิดาแห่งซาตานขอร้องเสียงสั่น “พวกเค้ามาเพื่อจะเอาเครื่องดนตรีเทพศิลปินกลับไปเท่านั้น ไ่ม่ได้คิดจะทำอะไรเรา” “ห๊า เช่นนั้นพวกเจ้าก็คือ ..”ราชาซาตานตกตะลึง “พวกเจ้าคือทายาทผู้ถูกเลือกงั้นเหรอ” “ใช่แล้ว เรามาขอสมบัติของบรรพบุรุษเราคืนเท่านั้น”บุญยงตอบเสียงแข็งขณะที่สายตายังคอยระวังภัย “ได้โปรดปล่อยทายาทเทพเหล่านี้ไปด้วยเถิด ท่านราชาซาตาน นึกว่าเห็นแก่เทพธิดาสายรุ้ง” นางฟ้าบลูแองเจิ้ลเอ่ยขึ้น ทำให้ราชาซาตานถึงกับชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “เจ้าจะรู้อะไร” “รู้สิ ข้ารู้ทุกอย่างแล้วข้าก็มั่นใจว่าข้ารู้มากกว่าท่านด้วย” ดวงตาแดงกำ่ของจอมอสูรฉายแววความสงสัย “ท่านคงไมู่รู้สินะว่านางเสียใจแค่ไหนที่ท่านทำลายเทวพิมานและชิงเอาเครื่องดนตรีของเทพศิลปินมาด้วย ทั้งที่เทพศิลปินองค์อื่นไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย” บลูแองเจิ้ลทำให้ทุกอย่างสงบลงในทันที “นางรักเทพศิลปินหัวหน้ามาก แต่นางก็ยอมมาอยู่กับท่านจนให้กำเนิดบุตรสาวน่ารักกับท่านเช่นนี้ ท่านคิดบ้างรึเปล่าว่านางจะทุกข์ทรมานพียงไหน” “แต่นางก็หนีไป นางทิ้งข้ากับลูกไป” ราชาซาตานร้องอย่างเจ็บแค้น “นางหนีไปเพื่อบำเพ็ญบารมีไถ่โทษให้ท่านต่างหากล่ะ” ถ้อยคำอันหนักแน่นของนางฟ้าทำให้ผู้เป็นราชาแห่งซาตานถึงกับตะลึง “ตอนนี้นางบำเพ็ญบารมีอยู่ที่ป่าหิมพานต์ เพื่อให้องค์มหาเทพลดโทษที่เจ้าก่อไว้กับเหล่าเทพศิลปินและมวลมนุษย์” พอสดับกับความจริงจอมมารถึงกับทรุดฮวบ เมื่อรู้ความจริงเช่นนี้แล้ว ท่านยังจะทำความผิดอีกงั้นเหรอ” องค์หญิงราซาฮงทรุดกายลงข้างบิดาก่อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “ปล่อยพวกเค้าไปเถอะนะเพคะท่านพ่อ ให้ทุกอย่างจบสิ้นซะที เพื่อท่านแม่จะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์นะเพคะ” ขณะเดียวกันนั้นเอง ชินดอเรล่ากับน้องมินก็เริ่มจะหน้าซีดเ ร่างบางของทั้งสองโงนเงน ก่อนอ่อนยวบ “ว๊าย ยัยชิน น้องมิน”สโนว์ฮยอนกรีดร้องอย่างตกใจ บุญยงรีบเข้ามาเขย่าร่างทั้งสองสาวพร้อมพูดเสียงสั่น “ชินเดอเรล่า น้องมิน อย่าเป็นอะไรนะ ตื่นก่อนสิ ตื่นมาพูดกับยงก่อน” “ทหาร รีบพาพวกนางไปรักษา เร็วเข้า” องค์หญิงสั่ง เหล่าซาตานตัวโตจึงนำชินเดอเรล่ากับน้องมินไปโดยมีบุญยงและสโน์ฮอนวิ่งตามไป “ขอบใจมากนะองค์หญิงที่ช่วยพวกนาง”บลูแองเจิลเอ่ย “ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อผิดมากไปกว่านี้ีอีกแล้ว” องค์หญิงตอบพลางมองมายังราชาซาตานที่ยังคงร่ำไห้ด้วยความเสียใจ Free TextEditor   Create Date : 02 ตุลาคม 2553     Last Update : 2 ตุลาคม 2553 16:55:52 น. Counter : 249 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter22 อันตรายอยู่รายล้อมตัว ชินเดอเรล่่ากับเจ้าพิตบูลมาที่ปีกขวาของปราสาทที่มีนางซาตานมากมาย เธอเดาว่าฝั่งนี้คงเป็นฝ่ายใน ที่ผู้หญิงจะอยู่และคอยดูแลความเรียบร้อยต่างๆในวังเหมือนเช่นวังที่เธอเคยอยู่ พลันภาพเจ้าชายรูปงามก็ผุดขึ้นในความคิด เธอจึงสะบัดศีรษะก่อนบอกตัวเอง “นี่ไม่ใช่เวลาจะคิดถึงใครนะ ชินเดอเรล่า เธอต้องทำภารกิจของธอสิ ต้องไปตามหาเครื่องดนตรีเทพ” แล้วชินเดอเรล่าก็ตามหาเครื่องดนตรีเทพต่อไป ทางด้านสโนว์ฮยอนกับน้องมินก็ช่วยกันค้นหาในทุกที่ของทางปีกซ้าย แม้ว่าไม่มีวี่แววของเครื่องดนตรีเทพ แต่พวกเธอก็ไม่ยอมแพ้ “ไอ้ซาตานมันเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนกันเนี้ย ทำไมมันหายากหาเย็นจังนะ” สโนว์ฮยอนบ่นอย่างหัวเสีย “รีบหากันเถอะค่ะคุณพี่”น้องมินบอก ก่อนที่สองสาวจะทำการหาต่อไป เช่นเดียวกับนางฟ้าบลูแองเจิ้ลที่ลงไปชั้นล่างของปราสาทก็พบว่าชั้นล่างนั้นเป็นที่อยู่ของสัตว์อสูรมากมาย ไอความชั่วร้ายอบอวลจนแทบทนไม่ไหว แต่ดูเหมือนเวลาของเม็ดอมล่องหนใกล้จะหมดแล้ว เทพธิดาจึงเตือนทุกคนผ่านอัญมณีสื่อสาร “รีบๆกันหน่อยนะทุกคน เม็ดอมใกล้จหมดฤทธิ์แล้ว” ทางด้านเจ้าชายบุญยง ก็ขึ้นไปหาจนถึงยอดปราสาท แต่ก็ไม่พบอะไร ทันทีที่ได้ยินประกาศเตือนจากนางฟ้าก็รีบลงมาจากยอดปราสาททันที “กลิ่นอะไรน่ะ หอมๆแปลกๆ” เสียงนางซาตานเอ่ยขึ้นขณะที่เดินผ่านบุญยง “เจ้านี่มันจมูกหาเรื่องซะจริง”นางซาตานอีกตนตอบขณะเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปในห้องหนึ่ง และบุญยงก็ลอบตามเข้าไปอย่างเงียบๆเพราะจำได้ว่ายังไม่ได้มาค้นหาในห้องนี้ “คงเป็นกลิ่นขององค์หญิงราซาฮงของเรานั่นล่ะ” “ไม่น่าจะใช่”นางซาตานก็ยังไม่คลายสงสัย เพื่อนสาวซาตานจึงว่า “เอาเถอะ รีบๆวางของเสวยแล้วรีบออกไป เดี๋ยวองค์หญิงตื่นบรรทม เจ้าจะโดนลงโทษ” ทันที่เสร็จธุระนางอสูรทั้งสองจึงออกไปและปิดประตู ชายหนุ่มถอนใจเฮือกหนึ่งก่อนเดินสำรวจทั่วห้อง “องค์หญิงราซาฮง ใครวะ” เขารำพึงเบาๆ พลันสายตาคมนั้นก็ปะทะกับร่างเล็กๆที่นอนหลับเหยียดยาวบนเตียงใหญ่หนานุ่ม แต่เมื่อพิศใบหน้าขาวงดงามน่าเอ็นดูนั้นกลับพบว่ามีเขี้ยวเล็กๆสีขาวอยู่ที่มุมปากทั้งสองข้าง แถมยังมีเขาเล็กๆอยู่บนหัวท่ามกลางกลุ่มผมละเอียดเหล่านั้นด้วย แม้ว่าชุดที่สวมใส่จะเป็นสีดำ แต่มันก็ขับผิวสดใสของเธอให้ดูดีมากทีเดียว พลันร่างที่บุญยงกำลังจ้องมองอยู่นั้นก็สะดุ้งตื่นขึ้น ก่อนที่นางจะส่งเสียงเรียกซาตานทั้งปราสาท บุญยงจึงเอามือปิดปากนางไว้ก่อนกระซิบบอก “อย่าตกใจไป ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ข้ามาหาของเท่านั้น” พลันสายตาทั้งสองคู่ก็ประสานกัน และมือที่สัมผัสใบหน้าเนียนนั้น ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักในชั่วเสี้ยววินาที ทันทีที่รู้สึกตัว ชายหนุ่มจึงปล่อยมือที่ปิดปากนางแล้วถอยออกไปห่างๆ “เจ้าเป็นใคร มาจากไหน เอ่อ..แล้ว ทำไมเจ้าถึงหอมจัง” บุญยงลงดมๆตัวเองดูแล้วต้องทำหน้าเหยเกก่อนบอก “ไม่เห็นหอมเลย ตั้งแต่คืนร่างยงยังไม่อาบน้ำเลยนะ จะหอมได้ไง” “เจ้าชื่อยงเหรอ ข้าชื่อราซาฮง เป็นธิดาราชาซาตาน” ได้ยินดังนั้นบุญยงถอยครูดเพราะความตกใจกลัว “เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอก เจ้าไม่ทำอะไรข้า ข้าก็ไม่ทำอะไรเจ้า .เออ แล้วที่เจ้าว่ามาหาของน่ะ มาหาอะไรเหรอ”องค์หญิงถาม บุญยงรีบตอบทันที “เครื่องดนตรีน่ะ กลอง เบส กีต้าร์ องค์หญิงรู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน” ใบหน้ารูปไข่นั้นฉายแววความแปลกใจพร้อมคำถาม “เจ้าหมายถึงเครื่องดนตรีของเทพศิลปินงั้นเหรอ” “ใช่แล้วๆ ท่านรู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน ข้าอยากได้คืนเพราะเป็นของบรรพบุรุษของข้า” “บรรพบุรุษของเจ้างั้นเหรอ” องค์หญิงร้องเสียงหลง ทันใดนั้นได้ยินเสียงเอะอะจากภายนอก “มีผู้บุรุก มีผู้บุกรุก” บุญยงจึงนึกได้ว่าฤทธิ์เม็ดอมล่องหนหมดไปแล้ว มิน่าล่ะ ธิดาซาตานจึงได้มองเห็นและคุยด้วยเป็นนาน แล้วชาวคณะของเขา่ล่ะ สาวๆต้องแย่แน่เลย “เจ้ามาหลบที่นี่ก่อน” องค์หญิงคว้ามือบุญยงก่อนผลักเข้าไปหลังประตูอีกบานหนึ่ง “องค์หญิงเพคะ มีผู้บุกรุกปราสาท ได้รับอันตรายอะไรรึเปล่าเพคะ”เสียงนางซาตานเคาะประตูเรียก องค์หญิงจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูพร้อมบอก “ข้าไม่เป็นอะไร แล้วก็ไม่เจอใครด้วย พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ข้าจะอยู่แต่ในห้องไม่ออกไป” “งั้นดูแลองค์เองนะเพคะ” แล้วเสียงเอะอะก็ค่อยๆจางไป หลังประตูบานนั้น ชายหนุ่มได้พบกับสิ่งที่บรรพบุรุษตามหา วินาทีนี้ เขาพบแล้ว และอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง “เครื่องดนตรีของเทพศิลปิน” “บุญยงเจ้าอยู่ที่ไหนตอบข้าด้วย”เสียงบลูแองเจิ้ลดังมาจากอัญมณีที่ดาบ “คุณนางฟ้า ยงว่ายงพบแล้ว ยงพบเครื่องดนตรีของเทพศิลปินแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างดีใจ “จริงเหรอ เจ้ารอข้าตรงนั้นนะ ข้าจะตามแสงของอัญมณีไปเดี๋ยวนี้” “ผู้บุกรุกที่ว่าคือเจ้าใช่ไหม” “ยงมากับเพื่อนของยง เราไม่ได้ตั้งใจบุกรุกนะ เราอยากได้ของๆเราคืนเท่านั้น ราชาซาตานน่ะชิงมันมาพร้อมกับทำลายทุกอย่างเพราะไม่พอใจที่โลกสงบสุขเกินไป”บุญยงบอก “ไม่ใช่หรอก”องค์หญิงสวนกลับทันที “เพราะท่านพ่อแค้นเทพศิลปินหัวหน้าวงต่างหาก” บุญยงเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจกับข้อมูลใหม่ “เพราะเทพศิลปินหัวหน้าวงเป็นคนรักของเทพธิดาสายรุ้ง ท่านแม่ของข้า ท่านพ่อแค้นที่ท่านแม่รักเทพศิลปินมากจึงทำลายเทวพิมานและชิงเอาเครื่องดนตรีพวกนี้มาต่างหาก” “จริงเหรอ แล้วท่านรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง”บุญยงยังคงแปลกใจ “นางซาตานแม่ม่ายดำบอกข้าเมื่อไม่นานมานี้นางเคยดูแลท่านแม่ของข้าเมื่อตอนมีครรภ์ข้าน่ะ แล้วข้าก็ไปถามจากท่านแม่ราชินีด้วย นางก็บอกอย่างเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน”บุญยงสังเกตเห็นดวงตาสีแดงของนางนั้นคลอด้วยน้ำตา ทันใดนั้น บลูแองเจิ้ลก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกายบุญยง “ไหนเครื่องดนตรี” บุญยงจึงชี้ไปยังแท่นเวทีเตี้ยๆซึ่งมีกลองชุด กีต้าร์ และเบส ที่งดงามเข้าชุด จัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบและเหมือนจะถูกเก็บรักษา ดูแลอย่างดี “เก่งมากบุญยง สมแล้วที่เป็นทายาทเทพหัวหน้าวง” ได้ยินเช่นนั้นองค์หญิงถึงกับตะลึง “เจ้าเป็นทายาทของเทพศิลปินหัวหน้าวงหรอกเหรอ” “นี่ใครอ่ะ”นางฟ้าหันมาถามบุญยง “นางคือธิดาของราชาซาตาน นางเป็นคนพามาพบเครื่องดนตรีที่นี่” บุญยงแนะนำเพื่อนใหม่ “จริงเหรอ ข้าขอบใจเจ้ามากนะ เจ้านี่รูปร่างหน้าตางดงามกว่่าซาตานทั่วไป แถมจิตใจยังสูงส่งกว่ามากด้วย” “แน่ล่ะ เพราะแม่ของนางคือเทพธิดาสายรุ้ง ย่อมสูงส่งกว่าซาตานทั่วไปแน่นอนครับ” บุญยงบอก พลันได้ยินชื่อนั้นบลูแองเจิ้ลถึงกับตาโต “นี่เจ้าเป็นลูกของนางจริงเหรอ เทพธิดาสายรุ้งเป็นเพื่อนข้า มิน่าล่ะเจ้าถึงได้ดูหน้าคุ้นๆ” “จริงๆเหรอ ที่ท่านรู้จักท่านแม่ของข้า”องค์หญิงซาตานร้องอย่างดีใจ “ใช่แล้ว แต่ตอนนี้ข้าต้องขอเครื่องดนตรีพวกนี้คืนไปให้ผู้เป็นเจ้าของก่อน ไว้ข้าไปเยี่ยมแม่เจ้าที่ป่าหิมพานต์แล้วจะบอกนางว่าลูกสาวของนางน่ารักใจดีเหมือนนางมาก”พูดจบบลูแองเจิ้ลก็ร่ายมนต์พ่นหมอกขาวคลุมเครื่องดนตรีเทพเจ้าทั้งหมดไว้ ก่อนจะย่อกลุ่มหมอกนั้นให้เป็นลูกกลมๆเล็กเท่ากำปั้น “บุญยง เอาดาบของเจ้ามา” นางฟ้าเอาดาบของบุญยงมาถือไว้ ก่อนจะร่ายมนต์อีกบทให้หมอกกลมๆลูกนั้นหายเข้าไปอยู่ในอัญมณีในดาบเพียงชั่วพริบตา “ไปกันเถอะบุญยง เราไม่มีเวลาแล้ว เจ้าพิตบุลกับสาวๆจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”นางฟ้าบอกพร้อมคืนดาบให้บุญยง “เดี๋ยวๆๆๆ ท่านบอกข้าก่อนว่าท่านแม่ไปทำอะไรอยู่ที่นั้น” ธิดาจอมมารร้องถามเสียงหลง “นางต้องบำเพ็ญบารมีเพื่อไถ่โทษให้พ่อของเจ้าที่ก่อเรื่องน่ะสิ”บลูแองเจิ้ลบอกก่อนส่งยิ้มให้และพูดอีก “ขอบใจเจ้ามากนะ องค์หญิง หลานสาวที่น่ารักของข้า” สิ้นคำนางฟ้าก็พาบุญยงหายวับไป   Create Date : 02 ตุลาคม 2553     Last Update : 2 ตุลาคม 2553 16:24:59 น. Counter : 214 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com