|
|
chapter2
เวลาอาหารค่ำวันนั้น นอกจากเสียงช้อน ส้อม มีด ที่กระทบจานแล้ว ก็มีเพียงเสียงของอาคันตุกะสาวสวยที่คุยกับบุญยงราวกับว่าโลกนี้มีเพียงสองเราเท่านั้น
น้องซออู้ขึ้นครองบัลลังก์แทนเสด็จพ่อได้เกือบห้าปีแล้วล่ะค่ะ น้องซออู้บ่นคิดถึงเจ้าพี่บ่อยๆ อยากให้เจ้าพี่กลับไปขี่ม้าแข่งกันเหมือนแต่ก่อน พอน้องซออู้ได้ข่าวว่าเจ้าพี่ยังมีชีวิตอยู่ ก็เร่งให้น้องมาตามเจ้าพี่กลับแคว้นของเราประโยคหลังนี้ทำให้สโนว์ฮยอนถึงกับชะงัก จึงวางส้อม ก่อนดื่มน้ำ และลุกจากไปเสียอย่างนั้น แน่นอนว่า อีกสองสาวก็อิ่มตามไปด้วย ปล่อยให้โต๊ะอาหารเหลือเพียงบุญยงเจ้าหญิงคนสวย บุญยงได้แต่มองตามร่างบางๆของผู้ร่วมวงเดินออกจากห้องไปจนลับตา
สโนว์ฮยอนขึ้นมาที่มุขลานแสดงดนตรี แล้วหยิบกีต้าร์เทวดาของเธอขึ้นมาก่อนจะดีดเป็นทำนองที่ฟังแล้วเหงาจับใจ ก่อนจะเหม่อมองฟากฟ้าที่มืดมิดนั้นอย่างครุ่นคิด
คุณพี่คะ เป็นน้องมินและชินเดอเรล่า คุณพี่เป็นอะไรคะ บอกเราได้ไหมน้องมินถามเสียงนุ่ม
เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่า ถ้าเราไม่มีบุญยง เราจะยังทำหน้าที่ของเทพศิลปินได้อยู่รึเปล่า
ทำไมพี่คิดแบบนี้ล่ะคะชินเดออเรล่าถามพร้อมฉายความสงสัยในแววตา
ก็เมียมาตามถึงที่ขนาดนี้ พวกเธอก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าเค้าจ๊ะจ๋าหวานจ๋อยกันขนาดไหน ถ่านไฟเก่ามันอาจจะแรงจนเอาชนะพลังแห่งเทพก็ได้สโนว์ฮยอนบอกแค่นั้น
จริงของคุณพี่นะคะน้องมินเอ่ย บุญยงเคยบอกเหมือนกันว่าเจ้าหญิงคนนี้เป็นคนที่เคยรักมาก แล้วถ้าเค้าจะกลับไปอยู่ด้วยกันอีก
ก็คงไม่แปลกนะคะ
พลันความเงียบก็เข้าแทรกกลางวงสนทนาของพวกเธอ
แล้วน้องมินก็ไล่ความเงียบนั้นด้วยการเสนอว่างั้นเรามาลองเล่นดนตรีโดยที่ไม่มีบุญยงกันเถอะค่ะ
อ้าว แล้วใครจะร้องล่ะสโนว์ฮยอนมองหน้าน้องสาวสองคนสลับไปมา
ก็ให้พี่ร้องไงคะ พี่ร้องเพลงเพราะจะตายไปฉันจำได้ แต่เดี๋ยวเราช่วยร้องประสานอีกแรงชินเดอเรล่าบอกพร้อมยิ้ม
เอางั้นเหรอคนเป็นพี่มองหน้าน้องๆอย่างขอความเห็น สองสาวพยักหน้าเชิงให้กำลังใจ สโนว์ฮยอนยิ้มก่อนตอบตกลง
แล้วบทเพลงใหม่ก็บรรเลงขึ้นในวินาทีต่อมา
บุญยง สดับเสียงเพลงนั้นอย่างประหลาดใจ กับเสียงหวานใสของสามสาว ท่วงทำนองเนิบช้า งดงาม พริ้วไหว แต่เมื่อฟังดีๆแล้วเหตุใดเสียงกีต้าร์ของสโนว์ฮยอนถึงได้คล้ายกับมีเสียงคร่ำครวญอันโศกเศร้าเจืออยู่นัก จังหวะกลองของน้องมินนั้นเล่าก็ไม่ใช่จังหวะแห่งความสุขที่คุ้นเคย แต่มันไร้ชีวิตชีวาชวนให้รู้สึกถึงความเดียวดาย เสียงเบสของชินเดอเรล่าก็เหมือนกัน ฟังราวกับเสียงหัวใจของคนที่ใกล้จะสิ้นลมยังไงอย่างงั้น มันเกิดอะไรขึ้นกับสาวๆกันแน่
คืนนี้ด้วงขอนอนที่ห้องกับเจ้าพี่นะคะเจ้าหญิงส่งเสียงออดอ้อน บุญยงพยักหน้าก่อนพาเธอไปที่ห้องของเขา
ตามสบายนะชายหนุ่มบอกเมื่อถึงห้อง และเขาก็ตรงรี่ไปปิดหน้าต่างด้านหัวเตียง ก่อนเดินไปหยิบเสื้อโค้ทขนแกะจากในตู้ไม้ที่มุมอีกด้านหนึ่งของห้อง
แล้วนั่นเ้จ้าพี่จะไปไหนคะ ไม่อยู่กับด้วงเหรอคะ
พี่จะต้องแต่งเพลงใหม่ให้เสร็จภายในคืนนี้ เพื่อให้ทันขึ้นแสดงในอีกสามวันข้างหน้า เขาบอก พลางปิดประตูตู้
ทันใดนั้น เจ้าหญิงซอด้วงก็เข้ามากอดหลังของบุญยงไว้แน่น
โธ่ เจ้าพี่อยู่กับด้วงไม่ได้เหรอคะ ห้องกว้างขนาดนี้จะให้ด้วงนอนคนเดียวได้ยังไงกัน ด้วงกลัวนะคะ
แล้วตอนที่ไม่มีพี่ น้องหญิงทำยังไงล่ะจ๊ะ เจอคำถามนี้เข้าไปเจ้าหญิงถึงกับอึ้ง บุญยงจึงเอ่ยอีก แต่ที่พี่จำได้ ห้องบรรทมของน้องหญิงใหญ่โตกว่านี้มากนี่จ๊ะ
โธ่
.. เจ้าพี่ เธอได้แต่รำพึงเสียงอ่อน บุญยงแกะมือเธออกจากร่าง ก่อนหันมายิ้มให้เธอพร้อมบอก ฝันดีนะจ๊ะน้องหญิง แล้วร่างสูงสง่าก็ออกไปจากห้องทันที
| Create Date : 04 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 4 ตุลาคม 2553 16:27:33 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 180 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ขอนแก่น Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นเพียงคนที่รักในอักษร
แม้บางอ่อนด้อยความรู้อยู่แค่ไหน
จินตนาการความฝันหล่อเลี้ยงใจ
เดินต่อไปอย่างเป็นสุขทุกคืนวัน
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
