|
chapter24
ขอบใจมากนะคะองค์หญิงที่ช่วยพวกเราไว้ชินเดอเรล่าบอกพร้อมส่งยิ้มหวาน
ไม่เป็นไรหรอก ข้าก็ทำเพื่อท่านพ่อท่านแม่ของข้าด้วยองค์หญิงราซาฮงยิ้มจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆ เดี๋ยวข้าจะให้อสูรผีเสื้อของข้าไปส่งพวกเจ้าที่ชายป่าต้องห้ามนะ
ขอบคุณค่ะ องค์หญิงใจดีที่สุดเลยสโนว์ฮยอนร้องอย่างดีใจ
พวกเจ้าต้องส่งเสียงดนตรีของพวกเจ้าให้ดังลงมาถึงที่นี่ให้ได้นะ ข้าจะรอฟังองค์หญิงมองหน้าสามสาวพร้อมยิ้มน้อยๆ
แน่นอนค่ะองค์หญิง น้องมินรับปากมั่นเหมาะพร้อมส่งยิ้มตาหยี
พลันผีเสื้อยักษ์ปีกมหึมาหน้าตาน่ากลัวก็ร่อนลงมาจอด
ท่านป้าบลูแองเจิ้ลธิดาซาตานเรียก
เดี๋ยวตีตายเลย มาเรียกป้าๆนางฟ้าเอ่ยพร้อมหัวเราะเบาๆอย่างสดใส ก่อนจับที่ไหล่เล็กๆสองข้างของธิดาซาตานแล้วพูดเสียงนุ่ม ข้าภูมิใจแทนแม่ของเจ้าซะจริง แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางซาตาน แต่เจ้าก็เติบโตขึ้นมาอย่างงดงามและบริสุทธิ์ บลูแองเจิ้ลจึงรวบร่างบอบบางนั้นมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนบอกอีก ขอบใจมากนะ เทพธิดาน้อยของป้า
เมื่อคลายกอดจากบลูแองเจิ้ลแล้ว องค์หญิงราซาฮงก็เดินมาหาบุญยง
ขอบใจมากนะครับ องค์หญิงบุญยงเอ่ยพร้อมส่งยิ้มอย่างจริงใจให้
ข้าก็ขอบใจเจ้ามากนะ ที่มาทำให้ทุกอย่างของข้าสว่างไสวขึ้นมาองค์หญิงบอก แต่บุญยงก็ไม่เข้าใจนัก จึงได้แต่ยิ้มรับ
องค์หญิงอย่าลืมคิดถึงยงบ้างนะครับ อ้อ..แล้วก็รอฟังเสียงของยงด้วยล่ะ ธิดาซาตานพยักหน้าและยิ้ม ก่อนบอก
รีบไปเถอะ ทุกคนรอเจ้าอยู่ ทันใดนั้น บุญยงก็คว้ามือเรียวสวยขององค์หญิงราซาฮงมากุม ก่อนจะบรรจงประทับจุมพิตอ่อนโยนลงไป แล้วยืดตัวขึ้นมาโดยที่ดวงตาสองคู่นั้นประสานเป็นแนวเดียว
ลาก่อนครับ องค์หญิงราซาฮงสิ้นคำ บุญยงก็ปล่อยมือขององค์หญิงแล้วรีบไปขึ้นหลังของผีเสื้อยักษ์ทันที
ข้าจะไม่ลืมเจ้า เพราะเจ้าจะอยู่ในหัวใจของข้า
ตลอดไปองค์หญิงราซาฮงรำพึงอย่างแผ่วเบาขณะที่อสูรผีเสื้อได้ทะยานสู่เบื้องบนก่อนพาทุกคนจากไปจนลับตา
.
อสูรผีเสื้อส่งคณะเดินทางไว้ที่ชายป่าต้องห้าม ที่บัดนี้กลายเป็นป่าอุดมสมบูรณ์ธรรมดาแล้ว ทุกคนจึงหยุดพักอิริยาบทสักครู่
ข้าเห็นทีว่าต้องกลับเข้าไปอยู่ในศิลาแล้วล่ะ เพราะพลังของข้าเหลือน้อยเต็มที พวกเจ้าเดินทางกลับไปหาตายายของเจ้านะ แล้วพอพลังของข้าคืนมาแล้วข้าจะพาพวกเจ้าไปเข้าเฝ้าองค์เทพตะวันออก ว่าแล้วบลูแองเจิ้ลก็หายเข้าไปใสแผ่นศิลาดังเดิม ไม่นานนัก บุญยงกับพิตบูลก็พาสาวๆเดินทางต่อไป เวลาเพียงไม่กี่วัน ก็กลับมาถึงบ้านชายป่าของคุณยาย
คุณยาย คุณยายคะ น้องมินกลับมาแล้วค่ะน้องมินพยายามร้องเรียกหาคุณยาย แต่พบเพียงความเงียบงัน ว่างเปล่า ไม่ว่าจะเป็นบนบ้านหรือโพรงหินหลังบ้าน
หรือว่าคุณยายจะเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอล่ะน้องมินสโนว์ฮยอนเปรยขึ้น น้องมินจึงรีบรุดไปที่ร้านแซนวิชอันเป็นบ้านของเธอ อย่างเร็วที่สุดโดยมีทุกคนตามเธอไปด้วย
คุณแม่ คุณแม่คะน้องมินเรียกหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าเคาเตอร์
น้องมิน น้องมินหมวกแดงของแม่ แล้วผู้หญิงสองคนก็วิ่งเข้ามากอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึงอย่างที่สุด ทำให้ชินเดอเรล่ากับสโนว์ฮยอนถึงกับน้ำตาซึม
แม่นึกว่าหนูจะไม่กลับมาแล้วซะอีก หายไปไหนมาตั้งสามปีคะลูก คนเป็นแม่ถามพลางลูบหน้าตาของน้องมินอย่างเบามือที่สุด
สามปี นี่น้องมินไปนานขนาดนั้นเลยเหรอคะดวงตาคู่เล็กสาวน้อยเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
ใช่จ้า คุณยายรอหนูกลับมาทุกวันเลยนะ จนกระทั่งวันที่ท่านเสีย ท่านก็ยังถามหาหนู
ห๊า คุณยายเสียแล้ว
เมื่อกลางปีที่แล้วนี่เองค่ะ คุณตาที่มาอยู่กับคุณยายน่ะก็เสียไล่ๆกัน
คุณตาก็ด้วยเหรอคะ สโนว์ฮยอนร้องเสียงหลง
แล้วนีใครกันคะลูก เยอะแยะเชียว
เป็นเพื่อนๆของลูกที่ไปต่างเมืองด้วยกันค่ะ นั่น นั่นก็ชินเดอเรล่า นี่คุณพี่สโนว์ฮยอน ผู้ชายคือนายบุญยงค่ะ อ้อแล้วก็เจ้าหมาตัวนั้นชื่อพิตบูลค่ะ
งั้นพาเพื่อนนั่งพักที่นี่ก่อนนะคะลูก เดี๋ยวแมให้สาวใช้จัดห้องให้แป๊ปเดียว แล้วคุณแม่ก็หายเข้าไปทางหลังร้าน น้องมินจึงพาเพื่อนมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆตรงนั้น
ไม่น่าเชื่อว่าเราจะไปตั้งสามปีแน่ะ บุญยงเอ่ยขึ้น
แต่ตอนที่เราอยุ่ในป่าต้องห้ามนั่น เราเองก็ไม่รู้วันเวลาเลยไม่ใช่เหรอสโนว์ฮยอนบอก
จริงด้วยค่ะชินเดอเรล่าเสริม แถมเรายังลงไปดินแดนซาตานอีก เราไม่รู้เลยนะว่าเวลาที่อยู่ที่นั่นกับที่นี่มันต่างกันแค่ไหน
จริงของพวกเธอบุญยงรำพึง
เสียดายที่มาไม่ทันคุณยายคุณตานะคะ น้องมินบอกเสียงสั่น
นั่นสินะ เสียดายจริงๆที่ท่านทั้งสองไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของเราในวันนี้สโนว์ฮยอนพูดก่อนถอนใจเฮือกใหญ่
พรุ่งนี้เราค่อยไปหาคุณตาคุณยายที่หลุมศพ แล้วไปบอกท่านกันนะคะชินเดอเรล่าพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ครู่หนึ่ง สาวใช้ก็เดินมาบอก
คุณหนูคะ ห้องพักรับรองเรียบร้อยแล้วค่ะ
ขอบใจจ้า น้องมินจึงหันมาบอกเพื่อนๆ เดี๋ยวตามสาวใช้ไปเลยนะคะทุกคน ฉันขอตัวล่ะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน
Create Date : 02 ตุลาคม 2553 |
Last Update : 2 ตุลาคม 2553 17:00:17 น. |
|
0 comments
|
Counter : 177 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
ขอนแก่น Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นเพียงคนที่รักในอักษร แม้บางอ่อนด้อยความรู้อยู่แค่ไหน จินตนาการความฝันหล่อเลี้ยงใจ เดินต่อไปอย่างเป็นสุขทุกคืนวัน
|
|
|
|
|
|
|
|