ยามสูญเสีย เพลียกาย ใจก็เปลี้ย
อ่อนละเหี่ย เสียสิ้น ซึ่งความหวัง
ความลำบาก ทับถม ประเดประดัง
แทบคลุ้มคลั่ง ดั่งคนบ้า พาอับจน

เพราะมีท่าน ตถาคต ปลดความเศร้า
พุทธเจ้า ทรงช่วยคลาย หายฉงน
สรรพสิ่ง บนโลก ไร้ตัวตน
ที่มีผล เพียงชั่วคราว ใช่นิรันดร์

เมื่อฉันนิ่ง ยิ่งเห็น เป็นอย่างว่า
สุญตา คือสัจจะ ละซึ่งขันธ์
เมื่อก้าวข้าม ตัวตน ก็ตื่นพลัน
และฝั่งนั้น ฉันรู้ว่า มาใกล้ตัว