:: เพียงพบ ::
ในระหว่างการเดินทางของชีวิต
เคยพบเจอกับใครบ้างไหม ที่เจอกันแล้วถูกชะตา พูดคุยอะไรก็ตามถูกคอคุยกันได้ในหลายๆเรื่อง
ราวกับว่าวันเวลา
ได้รอการมาพบกัน จะตั้งใจหรือไม่ก็ตามได้มา เราได้มาพบกันเข้าแล้ว
สำหรับในวันต่อๆไป
จะยังรู้สึกดีต่อกันไปเรื่อยๆ
ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ยัง
ติดต่อสื่อสารสางข่าวคราวถึงกัน
ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
ยังติดต่อกันเรื่อยไป
จังหวะในชีวิตอย่างนี้
ไม่ใช่ว่าจะมีเกิดขึ้นได้บ่อยครั้งนัก
เ พี ย ง แ ต่ เ ร า
----ต่ า ง ก็ รู้ สึ ก ว่า---
^
^
ดี จั ง เ ล ย
^
ที่ได้เกิดมาแล้วได้รู้จักกัน
พอมารู้จักแล้วเรียนรู้ที่จะให้ซึjงกันและกัน
จนสิ่งที่ต้องพบเจอกันทำให้เรารู้สึกว่า
คนๆ นี้เป็นคนคุ้นเคยที่เข้ามาอยู่เคียงข้างใจของเรา
เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เราไม่มีวันที่จะรู้ตัวได้ทันเลย
แต่...พอมารู้อีกตัวอีกที
.
.
.
เราทั้งสองคนต่างก็มีความผูกพันกันแล้ว
....เมื่อมาถึงจุดหนึ่งจะด้วยอะไรก็แล้วแต่
ทำให้เราต้องพรากจากกัน
ความรู้สึกโหยหาจะเริ่มคลืบคลานเข้ามาสู่ความรู้สึกของเราอีกครั้ง
ทำไมนะ ทำไมเราต้องเปิดรับความรู้สึกเหล่านี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้เกิดขั้นเลยจริงๆ
ไม่มีใครล่วงรู้ได้เลยว่า
โชคชะตาหรือว่าเหตุบังเอิญที่ทำให้เรามาพบกัน
เพียงแต่ว่าตลอดช่วงเวลาที่เราพบกันและรู้จักกัน
เราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุดให้แก่กันหรือเปล่าเพียงเท่านั้นเอง
ใครที่มีคนที่รักอยู่ใกล้ๆ
ควรทำสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่กันเสียแต่วันนี้ดีกว่า
ไม่รู้ว่าวันไหนที่เราต้องจากกัน
อย่างน้อยเราจะได้ไม่เสียใจว่า
เราได้ทำสิ่งที่เราอยากทำให้แก่กันแล้ว
---- ใ น ย า ม ที่ เ ร า ยั ง อ ยู่ ด้ ว ย กั น ---
เราต้องยอมรับให้ได้ว่า..
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
เราต่างทำสิ่งที่ดีที่สุดให้กันและกันแล้ว
คล้ายๆล่องลอยไปอยู่กลางไพรไกลหนักหนา เดินเล่นเย็นลมป่ากลางทุ่งหญ้าร่าเริงใจ ไม่เห็นเส้นเวหาช่างเหว่ว้าข้างในใจ ล่องลอยไปแสนไกลที่แห่งใดใยยากเย็น
ที่ผ่านเนิ่นนานนักแค่รู้จักใช่รักเร้น คอยหาทั้งเช้าเย็นไม่ว่างเว้นแต่ละวัน แม้เราไม่พบกันยังไม่หวั่นเกินกว่าใจ ไม่ท้อยังรอไปตามที่ใจได้สั่งการ
กลัวว่าจากกันไปพาหัวใจให้เย็นชา คิดถึงเป็นยิ่งนักคนเคยรักกลับห่างหาย แคยแอบแนบชิดกายย่อมหวั่นไหวเมื่อไกลกัน ยังคงรอคนดีอยู่ตรงนี้ยังมีฉัน
ไม่เคยจะไหวหวั่นด้วยรอวันเธอกลับมา เพียงรอกาลเวลาให้เธอมาเคียงคู่กัน ท่ามกลางความหงอยเหงายังมีเงาเธอกับฉัน ช่วงเวลาที่แสนสั้นยังจำมันได้ไม่ลืม
ผ่านวันแนขมขื่นผ่านวันคืนที่จากไกล เตือนตนอย่าคิดมากหากเรารักอย่าหวั่นไหว เชื่อมั่นในหัวใจที่เคยให้ไว้แก่กัน ผ่านวันและเวลาบอกดินฟ้าอย่าไหวหวั่น
ทุกคนที่รักกันย่อมมีวันที่เปลี่ยนไป เพียงขอให้มั่นคงยังดำรงหัวใจไว้ ไม่นานพบกันใหม่ไม่เปลี่ยนไปหัวใจเดิม คอยเธอมาเพิ่มเติมมาริเริ่มสร้างครอบครัว
Create Date : 06 มกราคม 2553 | | |
Last Update : 31 มกราคม 2553 22:25:54 น. |
Counter : 502 Pageviews. |
| |
|
|
|