Bloggang.com : ขอโทษนะคร้าบ ขอแจมด้วยคน - เึค้า Tag กันง่ายๆ อย่างเงี้ยะหนะเหรอ? ว้า...ไม่เห็นตื่นเต้นเรย

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

เึค้า Tag กันง่ายๆ อย่างเงี้ยะหนะเหรอ? ว้า...ไม่เห็นตื่นเต้นเรย

หลายวันก่อนแวะมาอัพบล๊อก สายตามองปราดไปทั่วหน้าแรกของ bloggang เห็นคำว่า Tag เกลื่อนเพจ ... อะไรวะ? สังคมบล๊อกเค้าทำอะไรกัน?

เห็นหัวข้อ “เชิญสนุกและต้อนรับ Blog Tag ที่กำลังตามไปถึง blog คุณ” เลยแวะไปอ่านผ่านๆ ได้ความมาว่ามันเป็นเกมส์อย่างนึง ที่ใครโดน Tag ต้องเปิดเผยความลับ 5 ประการ ต่อสาธารณชนคนบล๊อกแกงค์ ส่วนรายละเอียดมากกว่านั้น ไม่ได้อ่าน กะว่าไว้มีคนมา Tag ค่อยว่ากัน ...

มีแอบนึกถึงหนังเกาหลีชั่วขณะจิต (ตามประสาคนบ้าไม่เลิก) ที่เวลาตั้งวงกินเหล้า เค้าจะเล่นหมุนขวดเหล้า ถ้าหันไปทางใคร คนนั้นก้อต้องตอบคำถามที่เพื่อนในวงตั้ง อย่างเปิดเผยและเป็นความจริง ... เหอๆๆ ไอ่คนคิดเกมส์นี้ มันต้องบ้า หรือเคยบ้าดูหนังเกาหลีแน่ๆ คิดอยู่ในใจ ... เอิ๊กๆๆ

หลังจากนั้น ทุกวันต้องคอยเล็งหา ว่าหัวข้อ Tag ใครน่าสนใจบ้าง แล้วก็แวะเวียนไปอ่าน บางคนใจถึง กล้าๆ แฉตัวเองซะหมดเปลือก ... จะมีซักกี่คนกล้าแฉว่า “ผมเป็นเกย์” ยกนิ้วให้จริงๆ ...

นึกถึงตัวเอง...แล้วใครนะ จะมา Tag ตรู? แล้วตรูจะเผยอะไรดี? แอบมีเสียงค้านอยู่ในใจ ถ้าเปิดเผยได้ แล้วจะเรียกมันว่า “ความลับ” ไปทำไม

สงสัยอยู่ทุกวัน ว่าไอ่อาการโดน Tag มันจะเป็นยังไงนะ เดาๆ เล่นๆ ว่าหลังจากล๊อกอินมา คงมีป๊อบอัพ หรือ ข้อความอะไรซักอย่าง ส่งผ่านทางระบบ แจ้งมาว่า “คุณโดน Tag!!” ...

...และแล้ววันนี้เราก็ถึงบางอ้อ...เมื่อน้อง QingQing มา Tag!

กรี๊ดดด...อะไรกัน! นี่เค้า Tag แล้วเหรอ มะเห็นมีอะไรตื่นเต้นเลย ก้อแค่มาบอกประมาณว่าชั้น Tag เธอนะ ... ว้า ... หมดสนุกไป 50%

แต่ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป รับเชื้อมาแล้วนี่ ต้องปฏิบัติตามกฎเค้าหน่อย ไม่งั้นเด๋วถูกเขี่ยออกจากวงการ ...

เอาหละมาดูกัน ...

5 ข้อต่อไปนี้เราไม่เรียกมันว่า “ความลับ” เพราะอย่างที่บอก ความลับ ควรเป็นความลับ ไปจนวันสุดท้ายของชีวิต ... แต่มันเป็นแค่...

“ 5 ข้อ ที่น้อยคนนักจะรู้ และไม่ค่อยอยากเผย แต่โดนสังคมบล๊อกแกงค์เค้าบังคับ ”

ข้อแรก : เราเคย “ถูกยิง”
อันนี้ประมาณ ป.5-ป.6 พี่ชายมันได้ืปืนอัดลมใหม่มา (เรียกถูกรึปล่าวหว่า ไอ่ปืนที่มันมีลูกเป็นเม็ดๆ พลาสติกอะ) วันนั้นเราเล่นอยู่ในห้อง พี่ก็เล่นของมันไป ยิงอะไรของมันไม่รู้ สนุกใหญ่...แล้วเล่นกันยังไงไม่รู้จำไม่ได้ มันก็หันกระบอกปืนมาทางเรา เรานั่งอยู่บนเตียง หลังพิงฝา พี่มันทำท่าจะยิง เราก็บอกว่าไม่เอา ไม่เล่น (ก้อมันเจ็บนะ ถ้าโดนจริงๆ) แล้วเอาหมอนปิดตัว ปิดหน้า ... แต่ ... พี่เรามันก็ยิง … ปั้ง!!

ณ วินาทีนั้น เรารู้สึกว่าปลายเท้าเราชาไปหมด รู้สึกเหมือนขาจะบวมๆ เจ็บมากๆ เอามือกุมฝ่าเท้า ตัวงอเลย จะร้องก็ร้องไม่ออก พี่มันตกใจรีบวิ่งมาดู ถามว่าเป็นอะไรรึปล่าว? เราก็ถามว่าเอาอะไรมายิงอะ? พี่มันบอกว่า กระสุนจริง!! … เห้ยยย ... ไอ่พี่บ้า ... กระสุนจริงๆ เนี่ยะนะ ... มันบอกว่าไปหยิบของพ่อ ที่วางอยู่บนตู้โชว์ มาลองใส่ในปืนมันดู

เราไม่รู้ว่า ด้วยบารมีหลวงปู่ทวด ที่เราใส่ติดตัวเป็นประจำคุ้มครอง หรือ เพราะปัญหาทางเทคนิค ที่ทำให้วันนั้นเราโชคดี ขาแค่บวม ไม่มีเลือด ไม่มีแผล!

ไม่เข้าใจจนถึงทุกวันนี้ว่ากระสุนมันไม่ระเบิดหรืออย่างไร ว่าจะถามผู้รู้ดูซักทีว่ากระสุนจริง มันใช้กับปืนอัดลมไม่ได้เหรอ ก็ลืมไปทุกที

ด้วยความกลัวความผิด พี่เราขอว่าอย่าบอกพ่อนะว่าขโมยกระสุนมาเล่น ด้วยความรักพี่ จนถึงบัดนี้ พ่อคงยังไม่รู้ ว่ากระสุนพ่อหายไปใหน 1 นัด??

ฝากเตือนคนเป็นพ่อทั้งหลาย ที่ชอบเอากระสุนมาตั้งโชว์เล่น (แม้จะเก็บกระบอกปืนไว้มิดชิด) วันนึง ลูกคุณอาจเจอแบบเรา … แต่อาจจะไม่โชคดี

ข้อสอง : เราเคยเป็น “ขโมย”
จำไม่ได้แน่นอนว่าเป็นตอนเรียนชั้น ป. อะไร ระหว่าง ป.1-ป.4 ที่ รร. ทุกๆเที่ยง จะมีอาบังขับรถเข็นมาขายขนม จำไม่ได้ว่าบังแกขายอะไรบ้าง แต่ที่แน่ๆ มีวุ้นแช่เย็นขาย มีให้เลือก 2 รส วุ้นกะทิ กับ วุ้นไข่ อาบังจะแช่วุ้นที่บรรจุอยู่ในพิมพ์เป็นถ้วยๆ ไว้ในถังน้ำแข็งด้านข้างรถเข็น

วันนั้นเพื่อนชวนไปกิน ก็อืม..ตามไป ... วิธีซื้อวุ้นอาบังก็คือ เด็กนักเรียนจะไปยืนออๆ หยิบวุ้นมาตักกิน กินเสร็จค่อยให้บังนับถ้วย ว่ากี่ถ้วย กี่บาท

เรากับเพื่อนไปถึง ก็หยิบมากินเหมือนๆ ชาวบ้าน เราเลือกวุ้นไข่แสนอร่อย ส่วนเพื่อนเลือกอะไร จำไม่ได้ ก็กินๆ คุยๆ กันไป ... เพื่อนเรา พอมันกินถ้วยแรกหมด มันก็เอา้ถ้วย ไปวางรวมไว้กับกองถ้วยที่เค้าคิดเงินไปแล้ว แล้วก็ทำเนียน หยิบถ้วยใหม่มากินต่อหน้าตาเฉย โดยที่อาบังไม่ทันเห็น เราเห็นแล้วหละ แต่จำไม่ได้ว่าตอนนั้นคิดอะไร มันนานมากแล้ว แต่จำได้ดีว่าเพื่อนขยิบตา ให้ทำตามมัน ... อ๊ายยยย ไม่รู้อะไรดลใจ เราทำตามมันจริงๆ ด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำลงไปได้ สรุปแล้ววันนั้น กินไป 2 ถ้วย จ่ายเงินถ้วยเดียว!!

เราเป็น “ขโมย” ...

ข้อสาม : เราเป็น “เพชรฆาต”
สมัยเด็กๆ (อีกแล้ว) หลังบ้านเป็นหนองน้ำ เวลาหน้าฝนน้ำจะเยอะและใสกว่าปกติ วันนึงขณะยืนเล่นๆ อยู่หลังบ้าน เหลือบไปเป็นปลาช่อนตัวขนาด 5 นิ้วตัวนึง มันลอยตัวสงบนิ่งอยู่บนผืนทรายใต้น้ำใสตื้นๆ นั้น ด้วยความซ่าส์ของเรา เลยหยิบไม้ไผ่บ้องเล็กๆ ที่วางอยู่แถวๆ นั้นขี้นมา นึกในใจว่า...เอ...เราจะตีโดนมันมั๊ยนะ ... คงไม่หรอก ปลามันไวจะตาย ... สิ้นสุดความคิด เราก็ฟาดไม้ผั่ว! ... น้ำกระจาย ... ฝุ่นทรายใต้น้ำตลบ ...

หลังจากฝุ่นทรายจางหาย...สิ่งที่เราเห็นคือ ปลาช่อนนอนหงายท้อง ลอยตุ๊บป่อง ... เรากลายเป็นเพชรฆาตไปแล้ว...

ทุกวันนี้ เมื่อใดก็ตามที่เราหัวเราะมากๆ เราจะรู้สึกชาที่ท้ายทอย เรากลัวว่าจะเป็นอะไรแถวๆ กะโหลก เคยไปหาหมอ หมอก็บอกว่าไม่มีอะไร ... สรุปเอาเองว่า ... กรรมคงตามสนอง ... ทุกวันนี้เราปล่อยปลาช่อน เลิกกินทั้งน้ำและเนื้อ ...

ข้อสี่ : เรามี “สิ่งนี้” ด้วยหละ

เบื้องหลังผ้าสีเหลืองผืนน้อย บรรจุไว้ด้วยความทรงจำ และความภูมิใจ

ข้อห้า : งดใช้สิทธิ เพราะคิดไม่ออกแร้วคร้าบ (ผู้รับเชื้อ Tag กรุณาอย่าลอกเลียนแบบ)

จบแล้วค่ะ ถึงคิวท่านทั้ง 3 ต่อไปนี้ มารับเชื้อ Tag บ้างนะคะ

1 ครอบครัวโชแปงและคุณ nutuang @ //www.bloggang.com/mainblog.php?id=nutuang

2 คุณพี่ AUN_SAP @ //www.bloggang.com/mainblog.php?id=aun-sap

3 คุณนราเกตต์ @ //www.bloggang.com/mainblog.php?id=naragade

ครอบครัวโชแปง บ้านใหญ่โต หาไม่เจอว่าโดน Tag ไปหรือยัง ยังไงถ้าซ้ำ ก็ต้องทำใจนะจ๊ะ เพราะหนูหนะน่าร๊าก และ worldwide สุดๆ

คุณพี่ AUN_SAP เคยเจอะเจอกันแถวๆ BP ท่าทางจะนิยมเที่ยวละไมเหมือนกัน แต่คุณพี่เที่ยวเก่งกว่า เลยต้องโดนหนู Tag

คุณนราเกตต์ Tag เพราะคุณเคยไป Shangri-La ที่ๆ เราอยากไป ไปเยี่ยมบล๊อกคุณนานแล้ว และแอ๊ดเป็น friend's list ด้วย แต่เพิ่งสังเกตเมื่อวาน ว่าเป็นนักเขียนเสียด้วย น่าจะตอบโจทย์ Tag ได้น่าอ่าน จะรอติดตามค่ะ

อีก 2 ท่าน ขอเก็บโควต้าไว้ก่อน วันใหนเจอบล๊อกถูกใจ ค่อยขอใช้สิทธิ์ อิอิ...

Create Date : 20 มกราคม 2550

Last Update : 21 มกราคม 2550 18:13:19 น.

7 comments

Counter : 678 Pageviews.

ห้อยหลวงปู่ทวดเหมือนกันค๊าบบบบ

โดย: monkey_bone

วันที่: 20 มกราคม 2550 เวลา:20:04:36 น.

มาอ่านแล้ว โอ่วแต่ละข้อน่ากลัวมั่ก

ว่าแต่คุณพี่กนกคงยังไม่ตกกระป๋องใช่มั้ยคะว่าเพราะว่าเขาไม่ได้อยู่ไร่ส้มแล้ว อิอิ

ปล.ขอบคุณที่มาช่วยกู้ชาตินะคะ

โดย: Qingqing IP: 124.121.84.80 วันที่: 20 มกราคม 2550 เวลา:20:05:30 น.

คุณ monkey_bone รุ่นใหนคะ (จริงๆ ถามไปงั้นแหละค่ะ ของตัวเองรุ่นใหนยังไม่รู้เลย ห้อยเพราะนับถือ ไม่ได้ห้อยเพราะรุ่น)

น้อง Qingqing ... แค่เกือบจ้า ต้อนนี้ ก น ก ปีนกลับเข้ากระป๋องได้แล้ว แถมเข้มขึ้นกว่าเก่าด้วย ปรบมือให้กับความกล้าหาญค่ะ

โดย: ขอโทษนะคร้าบ ขอแจมด้วยคน

วันที่: 20 มกราคม 2550 เวลา:20:15:07 น.

ตอนนี้กำลังปิดต้นฉบับอยู่เลยค่ะ มารับทราบก่อนแล้วกันนะคะ ^ ^ (แอบนึกว่าบล็อกร้างแล้วจะรอด ฮ่าๆๆ)

โดย: นราเกตต์ IP: 210.4.139.129 วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:0:14:37 น.

โอเค รับทราบคร้าบผม ตามสะดวกเลยนะคะ

โดย: ขอโทษนะคร้าบ ขอแจมด้วยคน

วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:18:16:45 น.

ตามมาอ่านจากบล็อก ชิงชิง หละ
โอ้โห ข้อ 1 น่ากลัวมากๆเลย โชคดีที่ไม่เป็นอะไรนะ
ข้อ 2 เราว่าหลายๆคน ตอนเด็กๆก็คงเคย เราก็เคยหละ ที่โรงเรียน แย่มากๆเลย มาคิดอีกทีมันแย่ตรงที่ถ้าคนอื่นเขารู้ ก็ต้องโทษครอบครัวว่าเลี้ยงไม่ได้ อย่างนี้น่าเสียดายและละอายใจมากเลย

อยู่ๆก็เลิกได้เอง

เด็กไม่ไดเอง ไม่โทษใคร
ข้อ 4 เพื่อนสนิทเราก็มี มันเก็บรูปถ่ายไว้ด้วย อืมม เอาไว้เล่าให้ลูกหลานไทยฟังต่อไปนะคะ

ปล. เราชอบเพลง I believe myself มากเลย สงสัยเป็นแควนพี่ยู หรือ น้าชอยเนี่ย

โดย: จังไม IP: 125.25.228.189 วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:21:36:20 น.

หวัดดีค่ะคุณจังไม ขอบคุณที่แวะบล๊อกนะคะ เคยไปบล๊อกคุณเหมือนกัน (ผ่านจากบ้านน้องชิงชิงเช่นกัน ฮี่ๆ)

ข้อ 1 สงสัยยังเด็ก นรกยังไม่อยากเอาตัวไปหนะคะ เลยรอดมาได้
ข้อ 2 อืม..เราไม่โทษใครนะ โทษเพื่อนล้วนๆ 555
ข้อ 4 เพื่อนสนิทมี ทำไมคุณจังไมไม่มีด้วยละคะ ครั้งต่อไปถ้ามีอีก อย่าพลาดโอกาสนะคะ (เอ๊า..เหมือนอยากให้มีอีกนะนั่น)

ปล. ไม่ได้เป็นแฟนยูค่า เพิ่งจะดูหนังญี่ปุ่นเรื่องแรก ในลิสท์ผู้ชายมะมีชาวญี่ปุ่นจ้า ส่วนเจ๊ชอยก็ชอบฝีมือการแสดงหนะคะ ชอบเยอะค่ะ ไร้สังกัด

โดย: ขอโทษนะคร้าบฯ IP: 203.114.115.145 วันที่: 27 มกราคม 2550 เวลา:18:25:44 น.