• เริ่มต้นบล็อคกับนายเนี๊ยบ
• เล่าเรื่องลูกชายตั้งแต่เป็นเด็กขวบ
• พัฒนาการของนายเนี๊ยบ
• นางฟ้าตัวน้อยของแม่
• พี่ก็เนี๊ยบ น้องก็นิ้ง
• แม่(พระ) ของลูก
• ว่าด้วยเรื่องของเรา
• หล่อนมันนังปีศาจชัดๆ
• รำพัง รำพัน วันเหงาๆ
• ระบายใจ
• สาระดีๆ สำหรับคนเป็นแม่
• ฝากภาพ
• เจ้าตัวน้อยคนที่ 3

ก่อนจะมาเป็น "เนี๊ยบ" 8 มีนาคม 53      เป็นกำหนดคลอดของน้อง "เนี๊ยบ" ชื่อเนี๊ยบนี่เป็นชื่อที่พ่อน้องเนี๊ยบตั้ง เราเองก็ไม่รู้หรอกว่า คำว่า "เนี๊ยบ" เนี่ยมันหมายถึงอะไร(ใครรู้ช่วยบอกทีนะคะ) และมีรากศัพท์มาจากภาษาใด เราเข้าใจเอาเองว่า "เนี๊ยบ" ก็มีความหมายตรงกับคำว่า "Perfect" ในภาษาอังกฤษ ซึ่งแปลเป็นไทยว่า สมบูรณ์แบบ,ไม่มีที่ติ รู้สึกว่าชื่อนี้แหละดีแล้ว เพราะอะไรที่พ่อเค้าตั้งย่อมดีเสมอ อย่างน้อยมันก็ทำให้เห็นว่าเค้ามีความตั้งใจ และสนใจกับลูกคนนี้มากพอ ย้อนกลับไปวันที่ 1 มีนาคม 2553      วันนี้ท้องเราไม่ปกติมาตั้งแต่เช้า คือปวดท้องหน่วงๆ เหมือนตอนที่ผู้หญิงมีประจำเดือน พ่อน้องเนี๊ยบเลยไม่กล้าปล่อยเราไว้ที่ห้องคนเดียว เค้าก็พาเราไปเปิดท้ายขายของที่ตลาดนัดกับเค้าด้วย อาการปวดท้อง ท้องมีมาเป็นระยะๆ อยู่อย่างนั้นทั้งวัน จนขายของเสร็จเก็บร้านกลับมาถึงห้องก็ 2 เกือบ 3 ทุ่ม อาการก็ยังไม่ดีขึ้น พ่อน้องเนี๊ยบเลยให้อาบน้ำแต่งตัว ไปหาหมอกัน แต่ด้วยความที่ตอนนั้นยังไม่มีอะไรผิดปกติไปจากเมื่อกลางวันมาก พ่อน้องเนี๊ยบก็เลยพาเราไปแวะบ้านเพื่อนเค้าก่อน จนช่วงเวลาใกล้ๆ 5 ทุ่ม ก็มีน้ำใสๆ เหนียวๆ ไหลออกมาจนเปียก เรา 2 คน พ่อแม่ เห็นท่าไม่ค่อยดี ก็เลยรีบพากันไปโรงพยาบาล      5 ทุ่มครึ่ง(โดยประมาณ) คุณพยาบาลดูประวัติการฝากครรภ์ ชั่งน้ำหนัก และวัดความดัน ปรากฏว่าตอนนั้นความดันเริ่มผิดปกติ คุณพยาบาลจึงบอกให้เปลี่ยนชุดแล้วไปนอนรอ(ขึ้นเขียง)ที่ห้องรอคลอด ความวิตกกังวลวิ่งพล่านอยู่ในหัว กลัวไปต่างๆ นาๆ อาการปวดท้องน้อยเหมือนตอนมีประจำเดือนยังไม่หายไป สักพักคุณพยาบาลก็เอาเครื่องฟังเสียงการเต้นของหัวใจลูกมาคาดที่เอว แล้วบอกว่าหัวใจลูกเต้นเป็นปกติดียังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง(แง้..แต่ฉันปวดท้องใจจาขาดอ่ะ) เวลาเกือบๆ ตีหนึ่งก็มีเลือดไหลออกมาปนกับน้ำใส่ๆที่มีในตอนแรก เราก็ตกใจมากเพราะนี่คือการท้องครั้งแรก เลยร้องเรียกพยาบาล เค้าก็ว่าไม่มีอะไรไม่ต้องตกใจ ให้ใส่ผ้าอนามัยที่เตรียมไว้ให้(ใส่ก็ไม่ค่อยจะเป็นเพราะมันเป็น ห่วงๆ 2 อันอ่ะดูแล้วงง) แล้วยังบอกให้เรานอนไปได้เลย กำ..จะให้นอนหลับได้ไงฟะ ปวดท้องก็ปวด เลือดก็ไหล ระหว่างนั้นรู้สึกว่าปวดฉี่บ่อยมากคุณพยาบาลเลยเอาที่รองฉี่มารองไว้ให้เรานอนแล้วก้อฉี่ไปได้เลยห้ามลุก(ใครจะไปฉี่ออกหละ) ในที่สุดคืนนั้นเราแม่ลูกก็นอนฟังเสียงหัวใจกันทั้งคืนเพราะปากมดลูกเพิ่งเปิดแค่ 2 เซ็นฯ คุณพยาบาลเข้ามาวัดความดันทุกๆ ชั่วโมง ความดันยังคงไม่มีทีท่าว่าจะลดลง คนที่เค้ามาที่หลังเราเค้าคลอดกันไปหมดแล้ว ฮื่อๆๆ แล้วฉันหละ! วันที่ 2 มีนาคม 53          8 โมงครึ่ง(โดยประมาณ) คุณหมอมาดูอาการ แล้วบอกกับเราว่าความดันเราขึ้นสูงผิดปกติ หรือเรียกง่ายๆว่าเป็นครรภ์พิษ(แล้วสิ่งที่คุณแม่ทุกคนกลัวก็มาเกิดกะเราจนได้ แง๊!!) เราต้องผ่าตัดคลอดด่วน เพราะหากรอให้คลอดเองคุณแม่อาจเสียชีวิต เนื่องจากความดันขึ้นสูงมาก เส้นเลือดในสมองอาจจะแตกในขณะออกแรงเบ่ง (ปัดโธ่! คุณหมอขา..า..า จะซีซ่า จะผ่าอะไรก็ทำไมไม่ทำตั้งแต่เมื่อคืนหละคะ ปล่อยตูปวดอยู่ได้ทั้งคืน..อันนี้คือความคิดของเรานะ) เราเลยบอกกับคุณหมอว่ารีบๆ เลย ผ่าเลยค่ะ หมอบอกว่าต้องแจ้งญาติก่อนเพราะมันมีค่าใช้จ่าย ป๊าด!! คุณหมอขาอิชั้นรู้ว่าจะคลอดอิชั้นก็ต้องเตรียมทุกอย่างไว้แล้วหละค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย สักพักฉันก็ได้ยินคุณพยาบาลโทรไปหาคุณพ่อ(กลับไปนอนอุตุ อยู่ที่ห้อง)      9 โมงครึ่ง(โดยประมาณ) ฉันพร้อมเข้าห้องผ่าตัด หลังจากที่คุณพยาบาล 3 -4 คนรุมทำอะไรต่อมิอะไรกับฉัน ทั้งสอดท่อปัสสาวะอันแสนเจ็บปวด ทั้งShaveซะโล้นเป็นแม่ชีเลย แล้วชั้นก็ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ทีมแพทย์และพยาบาล(มีนักศึกษาแพทย์อีก 2-3 คน) ที่ทำการผ่าตัดก็มารุมล้อมที่ชั้นอีกครั้งเพื่อจะทำการบล็อคหลังโดยการที่ให้ชั้นงอตัวแบบสุดๆ ให้หัวกับเข่าติดกันได้ยิ่งดี(โอ้ จะทำได้ไงท้องใหญ่ออกปานนี้) คุณหมอบอกว่าอย่าเกร็งเพราะจะทำให้ยาไม่เข้าหรืออะไรซักอย่าง และต้องทำใหม่ซึ่งอาจจะเจ็บหลายครั้ง แค่ได้ยินเท่านี้ชั้นก็เทคเดียวผ่านซิคะ คุณหมอชมว่าเก่งมาก แต่ชั้นว่าคุณหมอน่ะเก่งกว่าที่หวาดล้อมคนหัวแข็งขวางโลกแบบชั้นได้ บล็อคหลังเสร็จ ช่วงล่างของชั้นก็ชาไร้ความรู้สึกจนคิดว่าตัวเองลอยอยู่ในอากาศ มันหวิวๆ ไงชอบกล       9โมง 51 นาที คุณหมอผ่าเอาเด็กน้อยในท้องของเราออกมาได้สำเร็จและปลอดภัย(ไม่มีรูป เพราะตอนผ่าคุณพ่อยังมาไม่ถึงโรงพยาบาลเลย) ที่เค้าว่ากันว่าเห็นหน้าลูกครั้งแรกแล้วน้ำตาจะไหลน่ะ ของฉันมันไหลมาตั้งแต่เห็นมีดหมอกรีดลงไปที่ท้องละ การผ่าของหมอทุกขั้นตอนเราเห็นหมดเพราะมองผ่านฐานหลอดไฟที่มันเป็นเหมือนกระจกที่อยู่บนเพดาน(ไม่รู้เค้าเรียกอะไร) ซึ่งชั้นก็ไม่เข้าใจว่าเค้าจะเอาผ้ากั้นไปทำไม ดูไปก็รู้สึกใจสั่นไป ไม่รู้ว่าเพราะเสียเลือดมาก หรือเพราะกลัว อยากดูจนต้องขอให้ทีมพยาบาลเอา ออกซิเจนมาครอบให้หน่อยหายใจไม่ค่อยทั่วท้อง การผ่าตัดดำเนินไปได้กี่นาทีเราเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนมองนาฬิกาในห้องผ่าตัดครั้งสุดท้าย คือ 9 โมง 40 จากนั้นไม่นานเราก็ได้เห็นหน้าของเด็กน้อยหน้าตาน่าเกลียดน่าชังที่เราเรียกเค้าตั้งแต่ในท้องว่าน้องเนี๊ยบ คุณพยาบาลให้นักศึกษาแพทย์อุ้มลูกชายตัวน้อยมาให้เราดูหน้าพร้อมทั้งบอกกับเราว่า คุณแม่ได้ลูกผู้ชายนะครับ วินาทีนั้นตื้นตันแต่ก็ร้องไห้ไม่ออกเพราะความรู้สึกมันมากกว่านั้น เราบอกกับลูกว่า "ได้เจอกันซะทีนะ" จากนั้นเค้าก็พาลูกเราไปอาบน้ำ แล้วก็เข็นเราไปห้องหลังคลอดได้เจอหน้าคุณสามี เค้าบอกเราว่าเห็นหน้าลูกแล้ว ปากแดงมาก ไม่มีดั้งเหมือนแม่เลย ฮ่าๆๆๆ คุณพ่อของลูก หรือ คุณสามีของเราบอกว่าเราหน้าซีดมาก คำแรกที่เราพูดก็คือ "เจ็บอ่ะ" แล้วก็ทำน้ำตาคลอๆ เพราะฤทธิ์ยาชาเริ่มหมด ความเจ็บปวดก็เริ่มมาเยือน(เจ็บกว่าตอนผ่าใส้ติ่งอีกแฮะ) แต่มันก็เป็นความเจ็บปวดที่คุ้มค่า เพราะแลกมาด้วยเด็กน้อยที่ทำให้ชีวิตเรารู้สึกว่าสมบูรณ์ นี่แหละ"น้องเนี๊ยบ" perfect ที่สุด   Create Date : 13 กรกฎาคม 2553     Last Update : 9 สิงหาคม 2553 9:57:26 น. Counter : 907 Pageviews.   3 comment Share Tweet

คนที่ทำให้อยากมี Blog ความรักสร้างเธอ ส่งเธอให้ฉันคุ้มครองตลอดไป ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่า ไม่มีความรู้เรื่อง Blog เลย ทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจาก ศูนย์ แต่แรงบันดาลใจที่ทำให้อยากลุกขึ้นมาทำ Blog ก็คือเจ้าตัวน้อยในรูปนี่แหละ เราทำเพราะอยากเล่าเรื่องลูก อยากบอกให้ใครรู้ว่า เด็กคนนี้ที่ชื่อ "น้องเนี๊ยบ" มีตัวตนบนโลกใบนี้ ต่างจากเราที่เป็นแม่ของเค้า แต่เป็นคนที่ไร้ตัวตน เพราะเริ่มต้นมาจากคนที่มาทีหลัง หรือเรียกง่ายๆ ว่า แฟนเก็บ,เมียน้อย,กิ๊ก หรืออะไรก็แล้วแต่คนจะเรียก เอาหละ เรามาว่าเรื่องของน้องเนี๊ยบกันดีกว่า 6 สิงหา 52 "ห๊า!...นี่ชั้นท้องหรือนี่" เป็นคำอุทานในใจ เพราะไม่รู้จะบอกกับใครในเวลานั้นเพราะอยู่คนเดียว ตอนนั้นบอกไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเสียใจดี แต่น้ำตามันเริ่มไหลพราก มือก็ลูบท้องและบอกกับคนในนั้นว่า "ทำไมหนูมาตอนนี้หละลูก ทำไมมาตอนที่พ่อเค้าหมดใจกับแม่แล้ว" "พี่...หนูท้อง" ไม่สัญญาณตอบรับกลับมาว่าจะยังไง มีแต่ใบหน้าที่เคร่งเครียด บ่งบอกว่าผู้ฟังช่างหนักใจเหลือเกิน เรา..ซึ่งเป็นผู้พูดน้ำตาก็ไหลเป็นทางอีกแล้ว "หนู! จะไปเอาออก" ความคิดชั่วๆ บอกให้เราพูดคำเลวๆ นี้ออกมา ผู้ฟัง,สามีหรือพ่อของลูกก็ตอบกลับมาทันทีว่า "เมิง จาบ้าหรือ E คนบาปหนา" ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ตัดสินใจที่จะเก็บเด็กไว้ เพราะไม่อยากบาปหนา แต่ตลอดเวลาเราก็แอบน้อยใจ นอนร้องให้กับลูกในท้องอยู่ตลอดเวลา คิดว่าเค้าคงไม่รักลูกของเราเท่ากับลูกที่เกิดกับเมียเก่าเค้า เพราะลูกของเราเกิดมาจากความไม่ได้ตั้งใจ ต่างจากเด็กคนนั้นที่เค้ากับเมียเก่าตั้งใจอยากจะสร้างมันขึ้นมา "ไม่เป็นไรนะลูก..ถึงใครจะไม่ตั้งใจ หรือไม่รัก แต่แม่รัก จากนี้ไป แม่จะตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อลูก ลูกของแม่ต้องเกิดมาเป็นเด็กน่ารัก ใครๆ ก็รัก แม่จะสร้างลูกด้วยมือของแม่เอง สร้างให้ลูกของแม่เป็นคนที่น่าภูมิใจ ไม่ใช่อะไรที่ไม่มีตัวตน จนใครๆ รวมทั้งพ่อของลูกเค้ามองไม่เห็น" นี่เป็นสิ่งที่เราบอกกับลูกทุกครั้งที่เราคุยกับเค้าตอนเค้าอยู่ในท้อง" แล้วแก้วตา ดวงใจของแม่ ก็ลืมตามาดูโลก เราคงทำผิดอย่างมหันต์ หากเราได้ตัดสินใจทำให้เด็กคนนี้ไม่ได้เกิดมา ดูซิ...มองตาเค้าซิ ดูหน้าเค้าซิ เค้าน่ารักขนาดไหน น้องเนี๊ยบครับ "แม่ขอโทษ ที่เคยคิดจะทำให้ลูกไม่ได้เกิดมาดูโลกใบนี้ วันนี่แม่อยากบอกว่าแม่ดีใจ และภูมิใจมากที่แม่มีลูก ที่เป็นทั้งแก้วตาดวงใจ ของพ่อและแม่ และที่ลืมไม่ได้แม่ขอบคุณพ่อของลูก ที่ทำให้แม่มีสติคิดได้ ทำให้เรามีวันนี้ วันที่เรา 2 คนได้พบหน้ากัน" ..."แม่รักเนี๊ยบที่สุดในชีวิต เนี๊ยบทำให้แม่รู้ว่า แม่จะต้องมีชีวิตอยู่ และรู้ว่าต้องทำเพื่อใคร แม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกของแม่ เป็นคนที่ดี คนเก่ง และเป็นที่รักของทุกคน" ...แม่สัญญา จากดวงดาว แห่งความศรัทธา กำเนิดเจ้ามาด้วยความรักยิ่งใหญ่ เจ้าคือแก้วตาดวงใจ สายใยลูกโซ่แห่งชีวิต   Create Date : 13 กรกฎาคม 2553     Last Update : 5 สิงหาคม 2553 14:58:48 น. Counter : 714 Pageviews.   11 comment Share Tweet

• ปันฝัน
• lookmoodeaw
• ในความอ่อนไหว
• LoveTurJang
• ตาโตแก้มบุ๋มจัง
• baby_shogun
• iamnerisa
• แม่บ้านครอว์ฟอร์ด
• monarm
• Oujang
• Great_opal
• Pibhu
• Jub_ka_Jib
• แม่จ๋ากะฟ้าใส
• MomTaWan
• jeeranun.jun
• n..cream
• Webmaster - BlogGang

• Facebook.com
• BlogGang.com