อีกวันที่ผ่านไป ..
วันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2549ส่วนหนึ่งของหน้าไดอารี่ออนไลน์ของฉัน ถูกบันทึกไว้ว่า .."ลาแล้ว หมู่ดาวขอบคุณสำหรับแสงสุกสกาวที่ส่องลงมาเป็นเพื่อนในวันอันแสนเงียบเหงาอยู่เสมอต่อจากนี้ฉันคงไม่ได้เฝ้ามองดูเธอจากที่ไกลๆแห่งนี้บ่อยๆเหมือนเคยฉันคงเศร้า ฉันคงโดดเดี่ยว...ฉันคงเหงาหากแต่ฉันยังปรารถนาว่าวันใดฉันกระซิบเรียกหาเธอผ่านไปทางสายลมบางเบาบนท้องฟ้าแสนกว้างใหญ่นี้ จะมีดาวดวงสวยกระพริบพราวให้ฉันอุ่นใจได้เหมือนเคย...ฉันรักเธอ เหล่าดวงดาวที่กำลังจะจากฉันไป "วันนี้ ..ฉันกลับไปอ่านข้อความเหล่านี้ด้วยความรู้สึกเดิมหากแต่ต่างเวลา และคนที่นึกถึง ก็เท่านั้น.......เคยคิดกันบ้างไหมว่าหนึ่งชีวิตของคนเราจะได้พบเจอคนที่สามารถเรียกว่าเป็นเพื่อนแท้ได้จริงๆสักกี่คน ..?วันนี้ ..เพื่อนรักคนหนึ่งกำลังจะจากฉันไป..ไกล .. แสนไกลฉัน .. ใจหายเหลือเกินเรารู้จักกันมาเกือบสามปีแล้วสินะร่วมทุกข์ ร่วมสุข ผ่านรอยยิ้ม เสียงหัวเราะมาด้วยกันตั้งมากมายจำได้ไหม .. วันที่เราไปไหนต่อไหนด้วยกันจำงานวันคืนสู่เหย้าได้ไหมจำความเป็น 48 จำวันงานโฮม จำชมรมสร้างสรรค์หนังสือจำวันที่ไปไอทีวีสัมภาษณ์พี่ตาลจำวันที่ไปสัมภาษณ์ท่านกำธน คุณประภาสจำวันที่ไปวัดพระแก้ว ไปดูดวง ไปเดินเล่น ฯลฯ ...จำช่วงเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นได้หรือเปล่า?จำได้บ้างหรือเปล่า?จำได้บ้างหรือเปล่า?จำได้บ้างหรือเปล่า?...ใจร้ายจังเลยนะไม่มีเวลาให้ตั้งตัวไม่มีเวลาให้ทนรับกับความเปลี่ยนแปลงนี้ได้เลยใจร้าย .. ใจร้ายเหลือเกินเธอบอกว่าเบื่อที่นี่เบื่อระบบการศึกษาที่นี่อยากหนีไปให้ ไกล ไกล ..แล้วฉันล่ะ .. แล้วพวกเราสามคนที่เหลือล่ะแล้วความเป็นเราสี่คนที่เคยมีล่ะเธอไม่นึกถึงฉัน ไม่คิดจะให้ทุกสิ่งกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม..ทำไม .. เธอ .. ถึงได้ใจร้าย .. มากมายขนาดนี้..ไม่เป็นไรนะ ..ไม่เป็นไร ..ถึงแม้การจากไปของเธอจะทำให้ฉันเสียใจสักแค่ไหนแต่ฉันสัญญาว่า ..ฉันจะอยู่อย่างมีความสุข .. ที่นี่โดยไม่มีเธอเคียงข้างเหมือนเดิม .. ได้ฉันสัญญาว่าฉันจะคิดถึงเธอและจดจำภาพของเธอไว้ในใจ .. เช่นเดิมรักเธอนะ .. เพื่อนรัก