Group Blog
 
All blogs
 
ก้าวแรกของนักเกรียน**

หลังจากลงจากเครื่องได้ไม่นาน ทุกอย่าง “เหมือน” จะไปได้สวย แต่ถ้าเรื่องมันปกติ แล้วผมจะเขียนมันขึ้นมาทำไมวะครับ miss concept กล้วยหมด อากาศวันนี้เย็นสบายดี (16c) พอผมเดินลงจากเครื่องได้ไม่นานเท่าไร !! เจอคนไทยด้วย เขาชื่อ อาท (มั้งไม่แน่ใจ) เขาว่านี่เขาเพิ่งนั่งเครื่องบินมาครั้งแรก มาหาน้าเพื่อช่วยกิจการร้านอาหาร
ผมสังเกตดูความตื่นเต้นของอาทที่ได้มาเมืองนอกครั้งแรกนั้น ไม่อาจเทียบได้กับอาการลนลาน หรือ ที่รู้จักกันดีว่า ล่ก* ที่สายตาของเขากำลังมองหาแต่คุณน้าสุดที่รักคนเดียว แต่ยังไงก็แล้วแต่ ผมมีเพื่อนเดินด้วยแล้วล่ะ

ตอนต่อไปเป็นกระบวนการสำคัญที่ผมทำการซ้อมรับมือมาอย่างดี เพราะนี่จะเป็นโอกาสแรกที่ผมจะต้องพูดกับฝรั่ง นั่นก็คือด่านตรวจคนเข้าเมือง ตอนที่ผมได้วีซ่าตัวนี้ มันยังไม่มีเป็นตราประทับลงไปในพาสปอร์ตเลยนะ ผมได้เป็นใบแทนวีซ่า[เศษกระดาษแผ่นเดียว] ดังนั้นผมเลยต้องมาขอวีซ่าตัวจริงกับ ตม. ซึ่งปรากฏว่าทางพวกเขาได้ทำการรับมือปัญหานี้ไว้แล้วแค่เดินไปตรงพื้นที่ ที่เขาจัดไว้ให้ ยื่นแผ่นกระดาษไปเป็นอันเรียบร้อย ผมจึงยังคงใบ้ต่อไป



หลังจากเสร็จกิจมารวดเร็วเหลือเชื่อแล้ว ผมก็มองหาคนชูป้ายชื่อ Paspan ทันที มองหาอยู่สักพัก ok สงสัยยังไม่มารับกระมัง ผมจึงหยิบ to do list ที่พี่ผมสั่งให้จดมาอย่างดี โอ้วว ภารกิจถัดไป หาซื้อซิมการ์ด ซึ่งก็สามารถพบเห็นได้ง่ายดาย เพราะซุ้มขายซิมการ์ดเป็นสีแดงแบบ หงส์แดงอ่าครับ “Vodafone” คือชื่อของเครือข่ายที่ผมเปิดใช้บริการเป็นครั้งแรก

โอ้ผมรีบตรงดิ่งเข้าไปแบบไม่ลังเล ทุกอย่างมีครบ ซิม โทรศัพท์ และออฟชั่นเสริมต่างๆ นานา แต่สิ่งสำคัญที่สุด คือ…คนขายหายไปไหนว้าาาา ไม่เป็นไรรอได้ครับ รอไปแบบขำๆแค่สิบนาทีเอง นางฟ้าหน้าหมวยก็ลงมาจุติอยู่ในซุ้มเรียบโร้ยย ชีเป็นคนที่ มี “ใจรักบริการ” อย่างแท้จริง อธิบายทุกอย่างโดยละเอียดราวกับผมเป็นเด็กทารกที่ไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่เดิน ซึ่งผมก็รับฟังแล้วปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด พอกดตามที่ว่ามาปั๊บ…เอ่อ มันไม่ง่ายอย่างที่คิดว่ะ ผมได้บัตรเติมเงินมากระดาษเขียนว่าให้กด 1511 เลือกoption1 จากนั้นใส่ Pin no. กดไปปั๊บ ผมก็ถึงกับเกรียนแตก เพราะที่นี่เขาใช้ระบบ lnW โอเปอเรเตอร์ในสายเป็น แบบ interactive เราพูดกะมันได้แต่มันไม่ใช่คน ผมคุยอยู่กัยหุ่นยนต์ได้สักพัก พวกก็ถามเราจุกจิกขึ้นเรื่อยๆ ลากยาวไปถึงเลข พาสปอร์ต แสสสสสสสสส กรุจาเติมตังเว้ยยเฮ้ยย



สรุปผมนั่งปล้ำกะนัง Lara(operator) ไม่เสร็จกิจ ตัดใจ คุณหมวยใจดีคนขายซิมต้องช่วยเราได้แน่ๆเลย แต่อย่างว่าละครับ ผมจ่ายตังไปแล้วนี่น้องหมวยใจดีของผมก็หายไปแล้วเช่นกัน ชีกลายเป็นโหมดเรื่องของมรึงขึ้นมาทันที หล่อนพูดว่า “ก็ทำตามที่บอกไปไงเคอะ” (ถ้าทำเป็นกรูจะขอร้องเมิงทำมะเขืออาไรเล่า) แต่ด้วยความที่ผมไม่สามารถโชว์เกรียนได้ในยามคับขันเช่นนี้ ผมจึงสำรวมเกรียน แล้วพูดแบบตรงไปตรงมาว่าผมทำไม่เป็นครับ น้ำเสียงตอบรับจากผู้หญิงคนเดิมพูดว่า อ๋อไม่ว่างอ่ะค่ะ กำลัง “ให้บริการ”ลูกค้าท่านอื่นอยู่ อีก15นาทีค่อยมาใหม่นะคะ

เฮ้อ…ไม่เอาเล้ย… ลองทำเองอีกรอบก็ได้ สรุปว่าไม่สำเร็จอีกตามเคย นายอาทที่ผมหนีบมาด้วยก็ยืนทื่อเป็นท่อนไม้เลย เปล่าประโยชน์ ๆ ๆ ๆ เพราะเขาก็หาคุณน้า ไม่เจอเช่นกัน ไปๆมาๆ15นาทีก็ผ่านไป ผมเดินกลับไปง้อแบบหมดความจองหอง ยังไม่ทันจะเห่าเลยซักแอะ คุณเธอก็หยิบ “ปึก”งานมาตั้งแล้วบอกว่าไม่ว่าง ลองไปทำดูเองนะ กึกๆๆสิ่งที่ผมคิดว่าได้ทิ้งมันไปที่เมืองไทย ขณะนี้มันบินตามมาเกาะกินแล้วมันคือ ความซวยยยย ผมยังไม่ยอมแพ้เพราะว่าที่ผ่านมาในชีวิต เรื่องที่เค้าว่าง่ายผมไม่เคยคิดว่าง่ายเลย ยากตลอดทำสองที(อย่างต่ำ)ตลอด

ผมมองหาตู้โทรศัพท์ สาธารณะ เอาวะโทรกลับไปบอกที่บ้านหน่อยดีกว่า เดี๋ยวพวกเขาจะ “ลืม” ไปว่าผมบินมา โทรศัพท์ ที่นี่ ดีครับรับเหรียญทุกขนาด แต่เออกรุไม่มีเหรียญหว่ะ มีแต่แบงค์ 100เหรียญหมดเลย ผมพยายามเอาไอ้แบงค์เขียวๆเดินหาเหรียญแลกกับคนแถวนั้น ทุกคนพร้อมใจกันบอกว่าไม่มีเศษ…เฮ้อสงสัยมีแต่คนไทย “ใจดี”จริงๆ ตรงดิ่งไปขอความกรุณาอาททันที หลังจากที่เขาคุยเสร็จเขาก็บอกเราว่ามันยังคุยได้ใช้ต่อเลย โหยยซึ้งที่ซุ้ดดดด บ้านเบิ้นผมไม่โทรแล้ว ติดต่อคุณ Susie Randall ทันที ได้ความว่า อ้าว ยูไม่ได้ จอง airport pick upไว้นี่ ทาง “ทีมงาน” เลยไม่ได้มารับ…เยี่ยม!

นี่สิชิวิตไอ้กล้วยยยย ไร้ซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งพลัง ยังดีนะที่มี เพื่อ…เฮ้ย ภาพที่ผมเห็นคือ นายอาทเดินจากไปกับคุณน้า แบบไม่กล่าวคำอำลาอะไรทั้งสิ้น แหมมมม พระเอกจริงๆไม่รอคำขอบคุณแล้วจากไปโดย “ละม่อม” เจี๊ยกกกกก ครานี้ถึงฆาต มิตรสหายก็ไม่มี นี่เราต้องใชชีวิตแบบ ทอม แฮงค์ มะนี่ (The Terminal) ไม่เอานะเว้ย 45นาที ผมรวบรวมสติแบบสุขุม เดินออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ข้างนอกดีกว่า หลังจากสูดความเย็น(ไม่) บริสุทธิ์ เข้าปอดแล้ว สองตัวรวด







Create Date : 04 กันยายน 2550
Last Update : 4 กันยายน 2550 0:22:10 น. 7 comments
Counter : 502 Pageviews.

 
อ่านแล้วลุ้นดี ถ้าเป็นเราก็คงเป็นเหมือนอาท


โดย: beechin IP: 124.120.42.103 วันที่: 4 กันยายน 2550 เวลา:1:27:32 น.  

 
หรอครับคุณ อาท เอ้ย! คุณ beechin ใช่ครับผมก็คิดแบบเดียวกันครับ555+


โดย: ผมเองล่ะ (คุณโป๊ะ ) วันที่: 4 กันยายน 2550 เวลา:12:42:27 น.  

 
ไมไม่โทรมาวะ จาได้ไปรับ


โดย: Lac IP: 202.7.166.170 วันที่: 4 กันยายน 2550 เวลา:17:43:07 น.  

 
ไปปล่อยฟายไกลถึงออสเลย ไอกล้วยเอ๊ยย
ไม่หาตุ้แลกเหรียญวะ เมิงไปทำหน้าหื่นกับสาวคนนั้นเป่าวะ เค้าเลยไม่อยากจะช่วย ความหื่นมันแสดงออกได้ทางสายตานะเว้ย


โดย: จั๊บ IP: 58.11.112.84 วันที่: 4 กันยายน 2550 เวลา:20:50:25 น.  

 
เหอะๆๆ ชีวิตของกล้วย จิจิ น่าลุ้นต่อ


โดย: noname IP: 58.8.38.234 วันที่: 4 กันยายน 2550 เวลา:21:16:46 น.  

 
กล้วยทอดเอ้ย เป้าหมายหลักคือการให้แหม่ม
ผิดจุดประสงค์ไปนะ


โดย: Z IP: 125.25.143.220 วันที่: 6 กันยายน 2550 เวลา:16:45:06 น.  

 
รู้สึก ทึ่งมากเลยที่เธอ อัพ Blog ได้ดีขนาดนี้


โดย: นิด IP: 58.8.146.216 วันที่: 1 ตุลาคม 2550 เวลา:1:17:11 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

คุณโป๊ะ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




มาร่วมลุ้นกับการค้นหาชีวิตแบบเกรียนๆของผม ประสบการณ์ที่มี Working Holiday Visa เป็นใบเบิกทาง ผมก็อยากรู้ตัวเองเหมือนกันว่าในที่สุดผมจะไปถึงขั้นเทพได้หรือไม่
Friends' blogs
[Add คุณโป๊ะ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.