| |
|||||||||||||||||||||
เนื้อเรื่อง Shadowrun Return ตอนที่ 4
ตอนที่ 4 ซีมสเตรสยูเนี่ยน หากจะเทียบกับส่วนที่เหลือของบาเรนส์ ย่านทัวรีสวีลล์จะเปรียบได้ดั่งโอเอซิสที่ประดับประดาไปด้วยไฟนีออนระยิบระยับ และในใจกลางของโอเอซีสที่หรูหราระยิบระยับนี้ก็คือซีมสเตรสยูเนี่ยนนี่เอง ตัวอาคารภายนอกแม้จะดูเก่าแก่ลงไปมากตามกาลเวลาเพราะเมืองนี้ไม่เคยถูกบูรณะเลย แต่ก็ยังคงสภาพเป็นอาคารที่สร้างจากบล็อคหินยุคจูราสิคตั้งแต่แรก ตำแหน่งของมันตั้งอยู่ตรงจุดที่คำว่า "โอกาส" กับ "ผิดกฏหมาย" บรรจบกันพอดี พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยบรรดาคนแก๊งเดินกร่างไปทั้งถนน มีบ้างที่นานๆครั้งจะมีพวกที่กินเงินเดือนนึกสนุกเข้ามาทัศนาจร พอปีเตอร์เข้ามาในผับ พวกขี้เมาที่มุดหัวอยู่ที่บาร์พากันเงยหน้าขึ้นมาดู พวกที่เหลือในร้านชำเลืองมองเขาแล้วก็พึมพัมกันเงียบๆประเมินเขาเสร็จแล้วก็ไม่สนใจเขาอีก คนที่มือสกปรกพวกนี้ย่อมต้องระวังตัวตลอดเวลาเสมอ นี่เป็นสถานที่ประเภทที่ทุกคนรู้จักชื่อกันแต่จะไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ภายในผับยูเนี่ยนถูกดัดแปลง ปรับปรุง ต่อเติม และซ่อมแซมหลายครั้ง คล้ายกับนางงามอาวุโสที่พยายามเพิ่มปริมาณเมคอัพเพื่อทำให้ยังดูสาวแต่กลับละเลยเรื่องง่ายๆอย่างท่อระบายน้ำที่ปล่อยให้มีไม้เลื้อยไชขึ้นมาจนดูไม่เข้ากัน บรรยากาศในร้านออกแนวโบราณ พื้นและบาร์ยังคงเป็นเนื้อไม้เดิมที่รอดชีวิตจากปลวกยุคกัมมันตรังษี มีตู้เพลงและตู้พินบอลประดับอยู่ในร้านแต่กลับเปิดเพลงเทคโนชิล สิ่งที่ดึงดูดสายตามากที่สุดในร้านกลายเป็นเอล์ฟสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ผู้ทำหน้าที่เป็นบาร์เท็นเดอร์เจ้าของโทนสีผิวเรียวหูและเรียวปากที่เซ็กซี่สมบูรณ์แบบในเสื้อยืดที่ทุกส่วนขาดวิ่นยกเว้นบริเวณที่ปิดบังของสงวน ดวงตาของเธอเหมือนกำลังกระซิบบอกคนที่มองเข้าไปอย่างไม่แน่ใจว่า "ช่วยชั้นด้วย" หรือ "พาชั้นไปที" กันแน่ เธอแทบจะอยู่ในชุดทูพีซถ้าหากไม่รวมถุงน่องแบบมีสายเกี่ยวรอบเอวเข้าไปกับกางเกงขาสั้นที่มองดูเหมือนเป็นอันเดอร์แวร์ "สวัสดีค่ะ ชั้นไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย รับอะไรดีคะ?" เธอถาม "ขออะไรก็ได้ครับ แรงๆ ซักแก้ว" เธอช่างสวยบรรเจิดเสียจนปีเตอร์แทบอยากชวนออกเดท "โอ้... ชอบแรงๆเหรอคะ เข้าใจล่ะ ชั้นก็ชอบนะ ชั้นจะเอาอย่างที่แรงจนต้องเรียกว่า กระด้าง ให้คุณเลย" ปลดปล่อยตัวเองจากความเครียดตั้งแต่มาถึงซีแอทเติ้ล ในที่สุดปีเตอร์เริ่มรีแลกซ์หลังจากจิบเครื่องดื่มที่ "กระด้าง" ไปสามครั้งหน้าเค้าเตอร์ พออารมณ์ผ่อนคลายสมองก็เริ่มทำงาน เขารู้สึกตัวได้ว่าเขากำลังอยู่ในบาร์แห่งเดียวกับแซมก่อนที่แซมจะตาย เมื่อเครื่องดื่มที่นี่ไม่ใช่สำหรับการกุศลดังนั้นเครดสติ๊กของแซมต้องถูกนำมาใช้จ่ายที่นี่แน่ ตอนอยู่ใน "เครื่องบดอวัยวะ" การที่ต้องแอบแฮกหลักฐานทำให้เขารีบร้อนเกินไปจนลืมดูข้อมูลว่าใครเป็นคนรับเงิน ถ้ารู้ว่าต้องคุยกับใครก็ทำให้ประหยัดเวลาได้แทนที่จะต้องสะเปะสะปะสืบหาข้อมูลไปทั่ว ปีเตอร์ยกแขนซ้ายขึ้นมาแล้วปัดมือขวาเหนือคอมลิ้งค์เหมือนกับไล่แมลงจากนั้นโฮโลดิสเพลย์ก็เรืองแสงขึ้นมา เด็กเกอร์อย่างเขามักจะเก็บฮีสตอรี่ (ประวัติ) ของการแฮกไว้เสมอ ปีเตอร์ย้อนสแนปช็อต (snapshot) กลับไปถึงตอนที่เขาเพิ่มรายจ่ายสุดท้ายไปอีก 300 นูเยน รายจ่ายนี้มันถูกทำขึ้นที่ซีมสเตรสยูเนี่ยนจริงๆ มันเป็นรายการที่ทำไว้เมื่อสองวันก่อน เวลา 02:02 AM. ปีเตอร์ได้รับข้อความของแซมตอนตีสามซึ่งเป็นเวลาที่แซมตาย จากที่เจคเล่าให้ฟังหลังจากออกจากร้านจนถึงที่ซอยนั่นคงใช้เวลาราวๆชั่วโมงนึงเหมือนกัน ในรายจ่ายนั้นมีไอดีของผู้รับเงินอยู่ ปีเตอร์ซูมเข้าไปดูแล้วชื่อของผู้รับเงินก็ปรากฏ ชื่อนั้นคือ "โคโยตี้" ขณะที่กำลังจะหันไปถามบาร์เท็นเดอร์สาวสวย เขาก็สังเกตุเห็นว่าเธอกำลังสนทนาอยู่กับมนุษย์หนุ่มที่ดูท่าทางดูแลตัวเองจากดงนักเลงได้คนนึงด้วยเสียงที่พยายามทำให้เบาที่สุดแต่ท่าทางของทั้งคู่กลับทำให้ใครก็ตามที่มองผ่านมาเห็นก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าทั้งคู่คงมีความหลังอะไรกันมาแน่ๆ "เชอรี่ คุณต้องฟังผมนะ ถ้าขีนคุณยังจมปลักอยู่ที่นี่ต่อไป มีหวังคุณได้ลงเอยเป็นศพหรืออะไรที่แย่กว่านั้น ไอ้ฆาตกรเดอะรีปเปอร์นี่มันเป็นเรื่องจริงนะ และเหยื่อที่มันเพิ่งฆ่าไปก็เกิดขึ้นในตรอกข้างๆนี่เอง" ชายคนนั้นพูด "แล้วตอนนี้โคโยตี้ยังหายตัวไปอีก พรุ่งนี้เค้าอาจจะพบร่างที่ไม่มีหัวของเธอในถังขยะก็ได้ เชอรี่บอมบ์ คิดสิ" เค้าพูดต่อ "ชั้นคิดมาเยอะแล้วเชน แต่ชั้นกำลังทำปริญญาเอกสาขาระบบประสาทอวัยวะเทียมอยู่นะ แล้วคิดว่าชั้นจ่ายค่าเทอมได้เพราะอะไร? บาร์เทนเดอร์และทิปงัยเชน มันยังมีวิธีหาเงินที่เร็วกว่ามากสำหรับผู้หญิงในบาเรน แต่ชั้นไม่อยากเลือกวิธีพวกนั้น แล้วคุณต้องการอะไรจากชั้น?" เชอรี่บอมบ์ถาม "ผมก็ต้องการในสิ่งที่คุณต้องการนั่นแหล่ะ ชีวิตที่ดีกว่านี้งัย โลกที่ดีกว่านี้สำหรับทุกคน ซึ่งยูนิเวอแซลบราเทอฮูดสามารถจะให้เธอ..." "ชั้นเคยฟังมาก่อนแล้วค่ะ" เชอรีบอมบ์ตัดบท "นี่มันไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เรากลับมาคืนดีกันนะเขอรี่ ทุกสิ่งมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว บราเทอฮูดก็..." สีหน้าอันสวยซึ้งของเชอรี่บอมบ์กลับกลายเป็นเย็นชาอยู่ภายใต้เกราะลิปสติกและความสิ้นหวังของเธอ "ยูนิเวอแซลบราเทอฮูดน่ะมันสำหรับคนรวยค่ะเชน ไม่ใช่สำหรับคนอย่างชั้น มันสำหรับคนที่สามารถจะจ่ายค่าสมาชิกระดับนั้นได้ และคนที่เต็มใจจะบริจาค" "ประเด็นไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเงินเลยนะ มันเกี่ยวกับการประสานโลกนี้เข้าด้วยกันให้เป็นอย่างพี่น้อง มากับผมสิ ไปเข้าประชุมเปิดใจซักครั้ง คุณจะได้รู้จักแก่นแท้จริงๆของตัวคุณเอง ในประชุมเมื่้อคืนผมได้ฟัง ลินน์ เทเลสเทรี่ยน พูดถึงเรื่อง "ครอบครัวใหม่จากโลกที่หก..." "ชั้นมีครอบครัวอยู่ที่นี่แล้วค่ะเชน พวกเค้าขี้เมา เป็นคนระดับล่าง และขายตัว แต่ชั้นก็ยังเลือกพวกเค้ามากกว่าที่จะเลือกบราเทอฮูดของคุณ ขอร้องล่ะ ชั้นต้องทำงานค่ะ" เชอรีบอมบ์ตัดบทอีกครั้ง ด้วยประโยคสุดท้ายรวมกับทั้งภาษากายที่ประกาศว่าการสนทนาครั้งนี้ได้จบลงแล้ว เชอรี่บอมบ์ก็ไม่แยแสเค้าอีกแล้วหันมาทางปีเตอร์ "ขอโทษนะคะ ชั้นถูกขัดจังหวะน่ะค่ะ ดูเหมือนคุณอยากจะได้อะไรเพิ่ม?" เธอถาม "แฟนเจอศาสนาใหม่เหรอครับ?" ปีเตอร์แซว เชอรี่บอมบ์หรี่ตาลง "ประมาณนั้นแหล่ะค่ะ" เธอตอบ "ดูเหมือนคุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อความบันเทิงสินะคะ คุณพกตรามาด้วยรึเปล่าคะ?" "ผมดูเหมือนตำรวจเหรอครับ?" เชอรี่บอมบ์กระพริบตาถี่ๆ "ไม่หรอกค่ะ คุณดูเหมือนคนที่รู้จักการวิ่งงานมากกว่า พวกเราถูกสอนให้มองออกตั้งแต่นาทีแรกที่ลูกค้าเดินผ่านประตูเข้ามาแล้วค่ะ ต้องการให้ชั้นช่วยอะไรรึเปล่าคะ?" เธอถาม "จริงๆแล้วผมมีอยู่สองสามคำถามครับ" "ถามมาได้เลยค่ะ" "ผู้ชายคนเมื่อกี๊พูดถึงโคโยตี้ เธออยู่ที่นี่เหรอครับ?" สีหน้าเชอรี่บอมบ์แปรเปลี่ยเป็นกังวลใจ "ไม่ค่ะ ชั้นคิดว่าเธอ... ออกไปทำธุระ" "ธุระเหรอครับ? เธอเป็นชาแมนรึเปล่า? เดาจากชื่อ 'โคโยตี้' น่ะครับ" เชอรี่บอมบ์หัวเราะ "เปล่าค่ะ ครั้งนึงเธอเคยยิงโคโยตี้น่ะ คิดว่าหมายถึงชาแมนคนนึงที่ทรยศเธอ จากนั้นเราก็เรียกเธอว่าโคโยตี้มาตลอด เธอหายตัวไปหลายวันแล้วค่ะ หลายคนคิดว่าเดอะรีปเปอร์ได้ตัวเธอไปแล้ว แต่ชั้นรู้จักเธอดี โคโยดี้เธอดูแลตัวเองได้ค่ะ" "เคยได้ยินชื่อ แซม วัดด์ มั้ยครับ?" "แซมเป็นลูกค้าประจำที่นี่และยังเป็นตัวป่วนด้วยค่ะ ชอบคุยโวแต่ก็ไม่ค่อยมีเงิน แต่พอมีเงินเมื่อไหร่ก็ไปลงกับเหล้ายาการพนันหรือผู้หญิงหมด โคโยตี้มักจะใจอ่อนกับเค้าค่ะ" "คุณเห็นแซมในเคืนที่เค้าตายมั้ยครับ?" "ไม่หรอกค่ะ คืนนั้นเป็นเวรของโคโยตี้" "ใครดูแลที่นี่อยู่เหรอครับ ผมอยากคุยด้วยหน่อย" "คุณนายคุโบตะค่ะ เธออยู่ในห้องด้านหลัง คุณไม่อยากพลาดที่จะเจอเธอหรอกค่ะ" "มีเรื่องอะไรที่ผมต้องรู้เกี่ยวกับที่นี่รึเปล่าครับ?" "บางคนมาหาผู้หญิงที่นี่ บางคนก็แค่มาหาเพื่อน นอกนั้นมาหาอะไรๆที่หาจากที่อื่นไม่ได้ ถ้าสิ่งนั้นมันผิดกฏหมายหรือผิดศีลธรรม คุณก็อาจจะสามารถหาซื้อ เช่า ขาย หรือเสพได้จากที่นี่ค่ะ ที่ยูเนี่ยนนี่มักจะดึงดูดผู้คนอย่างคุณเข้ามา" "คนที่คุณคุยด้วยเมื่อครู่เป็นใครเหรอครับ?" "อ๋อ... เชนน่ะค่ะ แฟนเก่าน่ะ เค้าเคยทำงานที่นี่ด้วยกัน วันนึงเค้าเจอโฆษณาของยูนิเวอแซลบราเทอฮูดแล้วก็ไปเข้าฟังประชุมเปิดใจอะไรนั่น ไปมีเพื่อนใหม่แล้วก็ย้ายเข้าไปอยู่กับเค้าเลย ชั้นก็ดีใจกับเค้าด้วยนะคะ จนกระทั่งเค้าเริ่มเข้ามาชวนชั้นนี่แหล่ะค่ะ ชั้นไม่ต้องการหรอก" "เข้าใจล่ะ ขอบคุณมากครับ" ปีเตอร์เดินตามแนวเคาน์เตอร์บาร์เข้าไปยังด้านในก็พบว่าพื้นที่กว้างขึ้นมาก ภายในเป็นห้องโถงใหญ่ มีเวทีที่สามารถรองรับคอนเสิร์ตขนาดย่อมๆได้ มีพื้นที่สัดส่วนที่กั้นพาร์ติชั่นไว้บวกกับบรรยากาศที่มืดสลัวอย่างผับให้ความรู้สึกส่วนตัวขึ้นมาหน่อย ที่เป็นจุดสังเกตุคือหน้าห้องมุมขวาและมุมซ้ายต่างมีการ์ดยืนเฝ้าทางเข้าไว้ ที่ห้องมุมขวาเป็นการ์ดหญิงสาวชาวเอเชีย ปีเตอร์เดินเข้าไปดูใกล้ๆถึงเห็นว่าภายในห้องเรียงรายไปด้วยอาวุธยุทโธปกรณ์นานาชนิด พอใกล้เข้ามาแล้วถึงเห็นว่าการ์ดที่ยื้นเฝ้าอยู่ท่าทางเหมือนรอทำการค้าเกี่ยวกับอาวุธพวกนี้มากกว่า เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อ จิน ปาร์ค หากปีเตอร์ต้องการซื้ออาวุธอะไรก็ให้แวะเข้ามาดูที่ร้านของเธอได้ จากนั้นเขาก็เดินกลับไปทางห้องมุมซ้าย ตอนนี้เห็นชัดแล้วว่าเป็นห้อง VIP หน้าห้องนี้ยืนไว้ด้วยการ์ดโทรลเขาสวยร่างยักษ์ในชุดสูทหรู แต่ภาพรวมของเขาให้ความรู้สึกที่ใครๆเห็นแล้วก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย "ผมคลูอี้ ยินดีต้อนรับครับ หากคุณยังทำตัวดีอยู่" การ์ดเอ่ย "แน่นอน คุณเจอปัญหาบ่อยเหรอ ที่นี่น่ะ?" ปีเตอร์ถาม "ก็มีเรื่อยๆนะ" เขาตอบด้วยท่าทางสบายๆ "คุณมีธุระอะไรที่นี่?" เขาถาม "ผมกำลังสืบเรื่องการเสียชีวิตของ แซม วัตต์" ปีเตอร์ตอบ "ได้ยินมาเหมือนกัน เรื่องที่เกิดขึ้นกับเค้ามันน่าอายมาก" ปีเตอร์สังเกตุได้จากประกายตาของหมอนี่่ เขาดูเฉียบคมและประสบการณ์สูงตั้งแต่ยังอายุไม่เยอะ "ผมเดาว่า การพาแซม วัตต์ไปที่ประตูทางออกน่าจะเป็นหนึ่งในหน้าที่ของคุณด้วย" "ใช่ครับ อย่างนุ่มนวลมากด้วย แซมมักจะเมาเสมอ แต่ปกติเค้าก็ไม่ใช้ความรุนแรงอยู่แล้วน่ะ" "ปกติเหรอ? แล้วคืนที่เค้าตายล่ะ?" "ค่อนข้างโวยวายนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไรมาก พอดีผมต้องไปจัดการพวกนักเลงที่กำลังจะล่วงเกินพนักงานของเราที่ ชั้นบน คืนนั้นเจคเป็นคนช่วยพาแซมออกไป" "ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ" "ไม่เป็นไรครับ" ผ่านซุ้มประตู VIP เข้าไป ห้องนี้เป็นโถงใหญ่กว่าห้องที่แล้วเสียอีก ที่นั่งโซฟาหรูอย่างดีที่กั้นพาร์ติชั่นสูงเพื่อความเป็นส่วนตัว มีสแตนด์สำหรับสาวโคโยตี้ขึ้นเต้นสองสแตนด์ ติดผนังด้านในมีบันไดขึ้นชั้นสองยืนขวางไว้ด้วยหญิงมีอายุท่าทางดูดีคนหนึ่ง น่าจะเป็นคนนี้ ปีเตอร์จึงเดินเข้าไปหา ขณะที่กำลังเดินผ่านหน้าชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นก็เอ่ยปากขึ้นมา "สบายดีมั้ยครับ? ผมชื่อ จอนนี่ คลีน คุณเพิ่งมาใหม่รึ?" ชายคนนั้นทัก จอนนี่คลีนแต่งกายคล้ายกับภารโรงแต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือถ้ามันเป็นชุดภารโรงจริง มันคงเป็นชุดที่ภารโรงที่ดูดีที่สุดที่ปีเตอร์เคยเห็น เขาดูสะอาดสะอ้าน ท่าทางทะมัดทะแมง และแววตาที่ดูเจ้าเล่ห์ของเค้าบอกให้ปีเตอร์รู้ว่าจอนนี่คลีนคงไม่ธรรมดา "ใช่ครับ ผมเข้าใจว่าคุณคงจะเคยเห็นอะไรๆมาแล้วทุกรูปแบบในสถานที่แบบนี้สินะ ถูกมั้ยครับ?" ปีเตอร์ตอบ และหยั่งเชิง "จริงครับ จริงทีเดียว ผมเห็นมาหมดแล้ว และผมก็ปิดปากเงียบได้เสมอ นั่นเป็นความลับของการที่จะรักษาทั้งงานนี้และชีวิตเอาไว้ ต้องทำงานต่อแล้วครับ" จอนนี่ตอบ ปีเตอร์เดินจากมา จอนนี่คลีน คงต้องจำชื่อนี้ไว้หน่อย หมอนี่ปิดโอกาสสนทนาต่อเมื่อรู้ว่าถูกหยั่งเชิง แต่นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาเดินตรงไปยังคนที่คิดว่าเป็นคุณนายคุโบตะ "คอนบังวะ สวัสดีค่ะ" คุณนายคุโบตะเอ่ยทักขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นปีเตอร์เดินตรงเข้ามาหา หญิงเชื้อสายอาฟริกันแจแปนีสร่างท้วมแต่งกายดูดีสมฐานะเจ้าของบาร์แห่งนี้สังเกตุเห็นตั้งแต่ปีเตอร์เตินผ่านซุ้มประตูเข้ามาแล้ว แม้ปากจะเอ่ยต้อนรับขับสู้ แต่ดูจากลักษณะท่าทางการยืนและความมั่นใจของเธอ ปีเตอร์รู้สึกเหมือนเธอจะพูดว่า "ถ้ามาทำเรื่องวุ่นวายในบ้านของชั้น นายตายแน่" มากกว่า "สวัสดีค่ะ คุณรู้สึกยังไงบ้างกับซีมสเตรทยูเนี่ยนแห่งนี้คะ? น่าจะมีอะไรหลายๆอย่างให้ผู้ชายอย่างคุณหาความสำราญจากที่นี่ได้นะคะ" เธอเอ่ยขณะเพิ่งลึกเข้าไปในดวงตาของปีเตอร์ "หรือไม่ก็... เรื่องงาน?" "ขอเวลาผมซักครู่นะครับคุณนายคุโบตะ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย" ปีเตอร์เปิดฉากอย่างเป็นทางการ "อย่างนั้นเหรอคะ แล้วทำไมชั้นต้องช่วยคุณด้วยล่ะ" "แซม วัตต์ครับ ผมกำลังตามหาตัวฆาตกร" ปีเตอร์ไม่อยากเฉไฉ สีหน้าของคุณนายคุโบตะกระจ่างวูบพร้อมกับอาการประหลาดใจจนเผลออุทานออกมา "โอ้... อย่าบอกนะว่าคุณคือกรมธรรม์เดินได้ที่เค้าชอบพูดถึงอยู่เสมอตอนเมาคนนั้น เทพแห่งการแก้แค้นที่จะมาเอาคืนให้เค้าหลังจากเค้าตายไปแล้ว... คุณอยากจะทราบอะไรคะ?" "คุณรู้จักแซมดีขนาดไหนครับ?" "ใครๆก็รู้จักแซมพอๆกันทั้งนั่นแหล่ะค่ะ แซมเป็นขาประจำที่นี่ เขาจะมาทุกครั้งที่ยืมเงินหรือขอเงินใครได้มากพอที่จะมาซื้อบริการที่นี่ไม่ว่าจะเป็นยาเสพติด เหล้า การพนัน หรืออะไรก็แล้วแต่ ถ้าเค้ารู้สึกแย่เมื่อไหร่เค้าก็จะมาที่นี่ เค้าติดที่นี่ราวกับว่าชีวิตของเค้าคือที่นี่ และเราก็ปฏิบัติกับเค้าอย่างคนในครอบครัวถึงแม้ไม่มีใครเลยจะชอบเค้าจริงๆก็เถอะ ยกเว้นโคโยตี้" "คุณได้พบแซมในคืนที่เค้าตายรึเปล่าครับ?" "เค้ามาที่นี่ค่ะ เมามากเหมือนทุกครั้ง คืนนั้นโคโยตี้เป็นเวรที่บาร์ เธอมารายงานว่าแซมค่อนข้างจะโวยวายและออกจะหาเรื่องกับแขกคนอื่น ชั้นไปขอให้เค้ากลับแต่ก็ยังไม่ยอมกลับ คนคุมของชั้น คุณคลูอี้ ก็กำลังรับมือกับเรื่องอื่นอยู่ ชั้นเลยขอให้เจคเป็นคนพาแซมออกประตูหลังไปทางซอยหลังร้าน นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ชั้นได้เห็นพวกเค้าทั้งคู่ค่ะ" "ทำไมที่นี่ถึงได้เรียกว่าสหภาพช่างเย็บผ้าสตรี (seamstress union) ล่ะครับ?" ข้อมูลที่ปีเตอร์ได้มาเกี่ยวกับคดีจนถึงตอนนี้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน แต่คำถามนี้มันกวนใจปีเตอร์มาตั้งแต่แรกแล้วจนอดไม่ได้ที่จะถาม คุณนายคุโบตะหัวเราะ ลูกค้าแปลกหน้ามักจะถามคำถามเดียวกันนี้เสมอ "รัฐบาลเคยทำสำรวจสำมะโนประชากรในช่วงยุคทองก่อนหน้านี้ค่ะ พวกนักการเมืองที่นี่ต้องการที่จะได้ตัวเลขจำนวนประชากรให้ได้มากที่สุดเพื่อที่พวกเค้าจะได้มีอำนาจต่อรองและมีงบประมาณที่สูงขึ้นเลยอยากให้ใส่ชื่อของเหล่าผู้หญิงที่ทำงานที่นี่เข้าไปในสำมะโนประชากรด้วย แต่ติดตรงที่ "อาชีพ" ที่จะต้องใส่ลงไปนี่แหล่ะ พวกนั้นเลยให้ใช้คำว่า "ช่างเย็บผ้าสตรี" สำหรับกรอกลงไปในแบบฟอร์ม" "ทีนี้ พอสาวๆเหล่านั้นสะสมเงินได้มากพอ พวกเธอก็พากันเปิดร้านของตัวเองและพากันตั้งชื่อร้านว่าซีมสเตรทยูเนี่ยน ดังนั้นสาวๆที่จะเข้ามาทำงานในสถานที่เหล่านั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าพวกเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างเป็นธรรมที่นี่ กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติใหม่ที่พวกเราสร้างขึ้น" "ถ้างั้น... คุณก็เคยเป็น... ช่างเย็บผ้าสตรี มาก่อนเหรอครับ?" ปีเตอร์นึกเขินที่ตัวเองกล้าถามคำถามนี้ออกไป "เปล่าหรอกค่ะ บางทีถ้าเราสนิทกันมากกว่านี้ ชั้นจะเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับตัวชั้นให้คุณฟังก็ได้ ตอนนี้เชิญสนุกกับยูเนี่ยนเถอะค่ะ" "ขออีกคำถามครับ คุณพอจะบอกผมได้มั้ยครับว่าผมจะเจอโคโยตี้ได้ที่ไหน?" สีหน้าของคุณนายคุโบตะหม่นลงในทันที "ชั้นก็หวังว่าจะบอกได้ค่ะ ชั้นไม่ได้พบเธอมาสองวันแล้ว" คุณนายระบายออกมา "เธอเป็นผู้หญิงฉลาดและดูแลตัวเองได้ แต่ชั้นก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี" เธออธิบายต่อ "ถ้าหากเธอดูแลตัวเองได้ แล้วทำไมคุณถึงจะต้องเป็นห่วงเธอล่ะครับ?" "โธ่... ถ้าหากคุณเป็นคนอย่างที่ชั้นคิดจริงๆคุณก็ต้องรู้แน่นอนว่าไม่ว่าจะมีคนที่ดูแลตัวเองได้ดีขนาดไหน แต่ก็ยังมีคนที่อันตรายกว่าอยู่เสมอ" "ห้องของเธออยู่ข้างบน ถ้าคุณจะตามหาเธอ ชั้นให้คุณเข้าไปสืบจากในนั้นได้ คุณอาจจะพอรู้ได้ว่าเธออยู่ที่ไหน" "ปกติชั้นจะไม่หักหลังเรื่องความเป็นส่วนตัวของเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่มาทำงาน ติดต่อไม่ได้ ซึ่งปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอชั้นคงเสียใจไปตลอดแน่... นี่ค่ะ กุญแจ" คุณนายคุโบตะยื่นกุญแจให้กับปีเตอร์พร้อมกับหลีกทางให้เขาผ่านขึ้นบันไดชั้นสองไปได้ ชั้นสองของซีมสเตรทยูเนี่ยนเป็นห้องพักอาศัย ดังนั้นจึงเป็นทางเดินยาวๆจากบันไดยาวออกไปจนสุดความยาวของร้านโดยมีประตูห้องอยู่สองฝั่ง ประตูทุกบานเป็นประตูแบบปกติที่ใช้กุญแจเปิด แต่มีอยู่หนึ่งห้องมีจอรับคำสั่งอยู่ข้างประตูปีเตอร์เดินผ่านห้องนั้นและตรงไปยังห้องของโคโยตี้ ห้องของโคโยตี้เป็นห้องสุดท้ายสุดทางเดิน ภายในห้องตกแต่งเรียบง่าย มีชุดรับแขกเล็กๆที่มุมนึงของห้องตรงข้ามกับเตียงนอนที่อยู่อีกมุมของห้อง มีลังไม้เก่าๆวางซ้อนกันอยู่ กับมีกล่องและของอีกหลายๆชิ้นวางกองสุมอยู่บนพื้นอีกมุมของห้อง มีโต๊ะทำงานอยู่ข้างๆเตียงและห้องน้ำอยู่ถัดไป ปีเตอร์เริ่มสำรวจทีละอย่าง ตรงชุดรับแขกมีใบโฆษณาหนังแอคชั่นกับก้นบุหรี่ที่สูบหมดแล้ว ข้างฝาห้องมีโปสเตอร์เมืองชิคาโก้แปะอยู่ ดูเหมือนโคโยตี้จะเก็บเสื้อผ้าของเธอไว้ในกล่องปนกับของทั่วไปที่วางเกะกะอยู่บนพื้นห้อง บนที่นอนของโคโยตี้มีไดอารี่ที่มีมีกระดาษคั่นหน้าสอดอยู่หลายแผ่น ปีเตอร์ไล่เปิดอ่านจากแผ่นแรกซึ่งใช้ใบเสร็จเป็นแผ่นคั่นหน้า เนื้อความในหน้านั้นบรรยายว่า ------------- "ชั้นเลิกงานกลับมาแล้วเจอเพื่อนๆมือปืนของปาโก้สี่คนนอนหลับอยู่บนพื้นห้องของเรา มันเริ่มจะเหลวไหลไปกันใหญ่แล้ว ชั้นอยากจะอยู่กับเค้านะ กับตัวปาโก้เองจริงๆ แต่เรื่องแก๊งค์คัตเตอร์นี่มันทำให้ทุกอย่างแย่ลง ชั้นรักเค้า แต่เค้าก็ช่างแตกต่างเหลือเกินกับแก๊งนี้ เค้ามักจะพูดเสมอว่ามันเป็นวิธีหาเงินของเค้า แต่ชั้นก็พยายามบอกกับเค้าว่าเค้าไม่จำเป็นต้องหาเงินหรอก จากรายได้ที่ชั้นทำได้ที่ซีมสเตรทยูเนี่ยนนี่ก็เพียงพอสำหรับเราสองคนแล้ว แต่เค้าก็ยังออกไปวิ่งงานพวกนี้ กับพวกโง่ๆที่นอนกันอยู่บนพื้นพวกนี้ ชั้นรู้สึกเหมือนกำลังมองดูว่าเค้าจะผลักชั้นออกมาได้ไกลแค่ไหนก่อนที่ชั้นจะเป็นคนทิ้งเค้าไป ชั้นพยายามอดทนแล้วนะแต่ทำไมถึงต้องเป็นชั้นที่ต้องทนอยู่ฝ่ายเดียวด้วย?" "หลังจากที่สมาชิกแก๊งค์คัตเตอร์คนสุดท้ายเดินออกจากห้องไปแล้วชั้นก็ตบะแตกทันที ชั้นบอกเค้าว่าถ้ายังจะพาพวกนั้นมาที่ห้องของเราอีกเค้าก็ต้องออกไปนอนข้างถนน แน่นอนเค้าขอโทษและง้อชั้นมากมายและบอกว่าจะไม่พามาอีกแล้ว ชั้นไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วแต่ชั้นก็ไม่อยากทิ้งเค้าไป เค้าเป็นเหตุผลที่ทำให้ชั้นผ่านเรื่องต่างๆมาได้ปีที่แล้ว ชั้นได้ใบอนุญาตเป็นบาร์เทนเดอร์ ชั้นได้มีอพาร์ทเม้นอยู่ ชั้นได้ชีวิตที่ดีขึ้น ชั้นรู้ว่าเค้าแคร์และรักชั้นมากกว่าที่จะเข้าไปยุ่งกับพวกแก๊งค์นั่น ชั้นแค่หวังว่าจะเฉีอนเจ้าพวกแก๊งค์นี้ออกไปจากชีวิตของเราได้ เฉือนเอาความกลัวที่มากับพวกมันออกไปด้วย" ------------- ปีเตอร์ลองพิจารณาดูใบเสร็จ ใบเสร็จนี้เป็นรายการซื้อปืน บราวนิ่ง แม็กซ์ พาวเวอร์ โดย จิน ปาร์ก ที่ขายอาวุธอยู่ชั้นล่าง ปีเตอร์พลิกไดอารี่ไปยังกระดาษคั่นหน้าแผ่นที่สอง แผ่นนี้มีกลอนเขียนเอาไว้ ปีเตอร์นึกถึงแฟนหนุ่มชาวแก๊งค์ของโคโยตี้แล้วก็นึกถึงปืนกับมอเตอร์ไซด์ว่าน่าจะเหมาะสมกับปาโก้มากกว่า เอาเป็นว่าบทกลอนนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของปาโก้ก็แล้วกัน เค้าจึงอ่านเฉพาะเนื้อความในไดอารี่ ------------- "บางครั้งปาโก้ก็เหมือนอ่านใจชั้นออก หรือไม่ก็อ่านไดอารี่ของชั้น ต้องอย่างหลังแน่ๆเลย ชั้นไม่น่าแปลกใจเลย ว่างัย สวัสดีปาโก้! ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเค้าไม่เคยพูดถึงเรื่องแก๊งค์คัตเตอร์อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว เค้าออกจากห้องไปโดยบอกแค่เพียงว่า 'เดี๋ยวเจอกันนะที่รัก' และกลับมาโดยไม่ได้พูดอะไร ชั้นไม่รู้ว่านี่มันจะช่วยให้เราไม่ต้องมีเรื่องทะเลาะกันได้อีกนานแค่ไหนแต่ชั้นก็รู้สึกดีขึ้นที่เราไม่มีอะไรต้องเถียงกันเหมือนเมื่อก่อน เมื่อคืนก่อนชั้นเลิกงานกลับมาเจอปาโก้กำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายรอชั้นอยู่ที่โซฟา ชั้นคิดว่าเค้าคงรีบทำให้ดูเป็นแบบนี้ทันทีที่ได้ยินเสียงชั้นไขกุญแจเข้ามา เค้าดูเหมือนจะแกล้งเซอร์ไพร้สนิดหน่อยที่เห็นชั้นเปิดประตูเข้ามา แต่ชั้นก็ชอบการแสดงเล็กๆน้อยแบบนี้ของเค้า" ------------- แผ่นที่สามคั่นไว้ด้วยรูปภาพและใบเสร็จคั่นไว้ ในรูปมีเด็กผู้หญิงผิวสีคาราเมลผมสีน้ำตาลเข้มมีงูพันอยู่รอบแขนของเธอและเธอกำลังยิ้ม ด้านหลังของรูปมีคำว่า "ชาโดว์" เขียนตวัดแบบหวัดๆ ส่วนใบเสร็จที่สอดไว้รวมกันมีรายการสั่งของพิเศษคือเนื้อม้าลาย 5 ปอนด์จากร้านขายเนื้อ มัวรี่ มีท เอ็มพอเรี่ยม ที่อยู่ใกล้ๆกับตลาดไพค์เพลส แผ่นที่สี่เป็นใบเสร็จสำหรับตู้เซฟติดผนังที่ติดตั้งไว้ข้างๆประตูห้องน้ำ รหัสเปิดคือ 342436 ปีเตอร์วางไดอารี่ลงและไปสำรวจที่เซฟติดผนังข้างๆห้องน้ำ เขาใส่รหัสเซฟลงไปและเปิดเซฟได้ ในนั้นมีระเบิดมืออานุภาพเล็กอยู่หนึ่งลูก ปีเตอร์ตัดสินใจเก็บมันมาด้วย จากนั้นเขาก็ไปสำรวจโต๊ะทำงาน บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์รุ่นโบราณซึ่งเขาสงสัยว่าเธออาจจะไปตกมันมาได้จากกองขยะ มันไม่มีแม้แต่ช่องเสียบดาต้าแจค หน้าจอก็เปื้อนรอยนิ้วมือเต็มไปหมด พอเคาะลงไปบนคีย์บอร์ดก็กลายเป็นสะกิดให้ฝุ่นคลุ้งขึ้นมา แต่หน้าจอก็ติดขึ้นมาและมีตัวหนังสือขึ้นบนหน้าจอว่า "รหัสผ่าน" ในหน้าจอนั้นยังมีตัวหนังสืออื่นเขียนไว้อีกว่า กู้คืนรหัสผ่าน ปีเตอร์เลือกส่วนนี้ คอมพิวเตอร์เข้าสู่คำถามกู้คืนพาสเวิร์ด โปรดตอบคำถามสามข้อเพื่อรีเซ็ทพาสเวิร์ด ข้อที่ 1 สัตว์เลี้ยงในวัยเด็กตัวแรกของคุณ? ปีเตอร์ค่อนข้างจะมั่นใจว่าเด็กผู้หญิงในรูปคือโคโยตี้สมัยเด็กและงูตัวที่พันรอบแขนเธอน่าจะชื่อชาโดว์ ข้อที่ 2 ละครเพลงที่คุณชื่นชอบ ข้อนี้ปีเตอร์ไม่รู้จริงๆ คงต้องหาข้อมูลเพิ่ม ข้อที่ 3 ชื่อของเมืองบ้านเกิดของคุณ ปีเตอร์เดาว่าน่าจะเป็น Chicago จากรูปโปสเตอร์ที่ติดผนังห้องเธอ เดินกลับลงมาข้างล่าง ปีเตอร์เดินไปหา จิน ปาร์ค ที่ร้านขายอาวุธของเธอ "คุณคือคนที่ขายปืนให้กับโคโยตี้ ผู้หญิงที่ทำงานอยู่ในร้านนึ้รึเปล่าครับ?" "เฮ้คุณ ชั้นไม่เปิดเผยข้อมูลของลูกค้านะว่าเค้าเป็นใคร ซื้ออะไรไป มันไม่ดีต่อธุรกิจ แต่ชั้นแน่ใจว่าเธอต้องแนะนำชั้นแน่ถ้าเธอเป็นลูกค้าชั้นนะ ซึ่งชั้นยังไม่ได้บอกนะว่าเธอเป็นลูกค้าชั้น" "แน่นนอนอยู่แล้ว ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้ ฟังนะ โคโยตี้หายตัวไป และคุณนายคุโบตะขอให้ผมช่วยตามหาเธอ ผมต้องรู้อะไรก็ตามที่คุณรู้เกี่ยวกับเธอ" "อะไรก็ได้ที่คุณนายคุโบตะต้องการ ชั้นไม่รู้ว่าโคโยตี้หายตัวไป เธอบอกว่าเธออาจจะต้องเผชิญกับสัตว์ที่ไม่ธรรมดาในระยะประชิด ชั้นเลยแนะนำยี่ห้อ อาเรส พรีเดเตอร์ แต่เธอว่ามันแพงเกินไปสำหรับเธอ เธอก็เลยเลือกยี่ห้อบราวนิ่งแม็กซ์พาวเวอร์ แล้วนายล่ะ ต้องการอาวุธบ้างรึเปล่า?" "ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ" ปีเตอร์เดินกลับออกมา เขาคิดว่าคุณนายคุโบตะคงบอกอะไรได้จึงเดินกลับไปหาเธอ "ชั้นจะช่วยอะไรคุณได้บ้างคะ?" เธอถาม "คุณรู้จักปาโก้มั้ยครับ?" ปีเตอร์ถาม "เค้าอยู่กับแก๊งค์คัตเตอร์ค่ะ เป็นเด็กที่ใช้ได้ในสายงานทีเดียว ชั้นเคยเตือนโคโยตี้ว่าอย่าไปยึดติดกับพวกนี้มากนัก พวกนี้อายุไม่ยืนเท่าไหร่" เธอตอบ "คุณเคยได้ยินชื่อร้านขายเนื้อ มัวรี่ มีท เอ็มพอเรี่ยม มั้ยครับ?" ปีเตอร์ถามต่อ สีหน้าคุณนายคุโบตะเปลี่ยนเป็นขยะแขยง "ไม่ค่ะ ชั้นเป็นมังสะวิรัต" "คุณทราบมั้ยครับว่า จิน ปาร์ค เพิ่งขายปืนให้กับโคโยตี้ไปเมื่อไม่นานมานี้?" "ชั้นจะแปลกใจมากค่ะถ้าเธอไม่ซื้อ พวกคนคุมร้านน่ะสามารถรับมือกับพวกที่ชอบมาก่อเรื่องวุ่นวายได้ แต่ถ้าใครอยู่แถวนี้ก็ต้องการปืนด้วยกันทั้งนั้น "คุณพอจะรู้ชื่อสัตว์เลี้ยงในวัยเด็กของเธอมั้ยครับ?" "ชั้นไม่เคยถามเรื่องอดีตของใครหรอกค่ะ ไม่มีใครถามกันหรอก ชื่อจริงของโคโยนี้คือ จีน่า นั่นเป็นข้อมูลส่วนตัวเดียวเกี่ยวกันเธอที่ชั้นมี" "คุณรู้มั้ยครับว่าโคโยตี้ชอบวงดนตรีวงไหน?" "อันนี้ชั้นรู้ค่ะ เธอชอบเปิดเพลงของวงสตาร์ไฟร์ดังๆที่นี่ ชั้นต้องขอให้คุณคลูอี้ไปบอกให้เธอหรี่เสียงลงหลายครั้งเลย" "แล้วโคโยตี้มาจากเมืองไหนพอจะทราบมั้ยครับ?" "ไม่ใช่ดูเหมือนชั้นไม่แคร์เด็กๆของชั้นนะคะ แต่ชั้นไม่คิดจะถามหรอกค่ะ แค่สงสัยว่ามาจากแถวๆนี้เท่านั้น" "ขอบคุณครับ ผมขอตัวก่อน" ปีเตอร์กลับไปที่ห้องของโคโยตี้อีกครั้ง คราวนี้เค้าตอบคำถามทั้งสามข้อด้วยคำตอบ "ชาโดว์" "สตาร์ไฟร์" และ "ชิคาโก้" ลงไป คอบพิวเตอร์อนุญาตให้ผ่านและรีเซ็ทพาสเวิร์ดให้ใหม่ ตอนนี้เค้าสามารถล๊อกอินเข้าเครื่องของโคโยตี้ได้แล้ว เค้าเข้าไปดูปฏิทิน มีรายการบันทึกไว้ สามวันที่แล้ว: "นัดกับ ดีไลล่า เกี่ยวกับงานพาร์ทไทม์" วันนี้: "นัดเดทกับ ปาโก้ ที่ตลาดไพค์เพลส ถึงกำหนดเวลาในอีก 30 นาที" ปีเตอร์ตรวจสองรายชื่อติดต่อ พบว่ามีเพียงชื่อเดียวคือปาโก้ แต่ไม่มีหมายเลขคอมลิงค์หรือวิธีการอื่นให้ติดต่อได้เลย ปีเตอร์ตรวจประวัติการใช้งานล่าสุดพบว่าเธอกำลังศึกษาเรื่องเกี่ยวกับ เฮลฮาวด์ สุนัขล่าเนื้อแห่งนรก เขาหมดธุระกับคอมพิวเตอร์ของโคโยตี้แล้ว คิดว่าคงต้องไปคุยกับคุณนายคุโบตะเพิ่มอีกนิด ก่อนลงบันไดมาเขาผ่านห้องที่ต้องเปิดประตูด้วยจอรับข้อมูล ถ้ามีรูให้เสียบดาต้าแจ็คละก็ มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเค้าเลย ปีเตอร์แฮกประตูอย่างง่ายดายและสำรวจดูในห้องไม่พบอะไรเป็นพิเศษนอกจากมีไอเท็มที่เอาไว้ใช้ในการต่อสู้อยู่อันนึง มันคือน้ำยาเพิ่มความสามารถในการใช้เวทย์มนต์ ปีเตอร์เก็บกลับมาด้วยแล้วลงมาหาคุณนายคุโบตะ "มีอะไรเหรอคะ?" คุณนายคุโบตะถาม "โคโยตี้มีนัดเดทกับปาโก้ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้าครับ" ปีเตอร์ตอบ "ถ้าคุณไปที่นั่นจะทำให้ชั้นสบายใจขึ้นมากเลยค่ะ ชั้นจะเรียกแท๊กซี่ให้นะคะ น่าจะทำให้คุณไปถึงทันเวลา กัมบาเตะกุดาไซ โชคดีค่ะ" ปีเตอร์พยักหน้าและเดินออกมานอกร้านขึ้นแท๊กซี่เพื่อตรงไปหาปาโก้ ไปยังตลาดไพค์เพลสมาเก็ต
อ่านรวดเดียวค่ะวันนี้ สี่ตอนเลย
ปีเตอร์หยุดพักนานจังเลย ^^ ระหว่างรอตอนใหม่ ต้องกลับไปเก็บตอนเก่าอีกรอบแล้วละค่ะ โดย: ที่เห็นและเป็นมา
  วันที่: 15 กันยายน 2557 เวลา:0:39:54 น. |
Karz
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 126 คน [?] 
สงวนลิขสิทธิ์
Group Blog All Blog Friends Blog
|
||||||||||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||||||||||
เดี๋ยวหาเวลามาอ่านเน้อ วันนี้ต้องไปอีกหลายเรื่อง
รักษาสุขภาพด้วย