ตัวเราเองก็เศร้าอย่างบอกไม่ถูกอยู่สองอาทิตย์
วันแรกที่รู้สึกดีขึ้นคือวันที่ลุกขึ้นชวนเต้ยออกไป clean up กรุงเทพ
เห็นเพื่อนๆส่วนใหญ่จะมากันเป็นคู่ๆแล้วอุ่นใจว่าบ้านเรายังมีความหวังที่จะสร้างความรู้สึกดีๆขึ้นมาใหม่
อยากหนุนใจเพื่อนๆ...อย่าเห็นว่าหน้าที่ในการลดช่องว่างของสังคมเป็นของรัฐบาล
เราแต่ละคนเป็นส่วนหนึีงที่ช่วยกันได้
เราอาจเริ่มจากเรื่องเล็กๆรอบตัวเช่น
ขอบคุณแม่บ้านของ office ที่คอยดูแลเรา
ช่วยซื้อของจากหาบเร่ที่ไม่มีที่ขาย
แต่ถ้าเป็นเด็กมาขายของช่วยคุยกับเค้าให้ไปเรียนหนังสือเพื่อจะได้ทำงานที่ดีกว่าในอนาคต
ยิ้มให้กับคนกวาดถนน
รับไหว้เด็กปั๊ม
ถามแคชเชียร์ว่าเหนื่อยมั้ยวันนี้?
พี่แท๊กซี่ สองแถวมาจากจังหวัดอะไร คิดถึงบ้านมั้ย?
หรือถ้าเป็นคนที่ทำธุรกิจของตัวเอง อย่าลืมปันกำไรตั้งไว้เป็นส่วนหนึ่งที่จะให้คืนกับผู้ด้อยโอกาสกว่าเรา
แล้วช่องว่างของสังคมเราจะค่อยๆแคบลง