เมื่อหลายวันก่อนผมเพิ่งได้พูดคุยกับคนละครคนหนึ่งครับ ซึ่งทำละครเวทีในรูปแบบร่วมสมัย ต่างจากละครเวทีที่เราคุ้นเคยกัน ที่เดินเรื่องด้วยบทสนทนาและท่าทางของตัวละคร

กั๊ก-วรรณศักดิ์ ศิริหล้า ชายร่างใหญ่วัยใกล้กลางคนที่โลดแล่นอยู่ถนนสายละครเวทีมาค่อนชีวิต ทั้งแสดงเอง กำกับการแสดงเอง แถมยังกำกับคนอื่นมาแล้วอีกนับไม่ถ้วน ปั้นละครมาแล้วหลายต่อหลายเรื่อง

แม้ว่าผู้อ่านจะยังไม่อาจรู้จักมักคุ้นชายคนนี้ ก็ไม่เป็นไร เพราะสิ่งที่น่าสนใจของวรรณศักดิ์ อยู่ที่ตัวตนและความคิดของเขา ซึ่งสามารถทำความเข้าใจผ่านทางตัวหนังสือที่กำลังอ่านอยู่นี้ได้ในระดับหนึ่ง

งานละครเวทีของวรรณศักดิ์ ส่วนใหญ่ภายใต้การทำงานของกลุ่ม “ดอกไม้การบันเทิง” ส่วนใหญ่จะแบ่งออกเป็น 2 หมวด คือ เด็กและเกย์ (ไม่ใช่เกย์เด็กนะครับ)

เรื่องของเด็กเราพอเข้าใจได้ว่า การทำสื่อสร้างสรรค์เพื่อสื่อสารกับคนกลุ่มนี้ ผ่านทางละครเวทีดูเหมือนจะเป็นช่องทางที่ง่ายและเข้าถึงได้ดีที่สุดและสามารถสร้างปฏิกิริยาตอบกลับได้ทันที

ส่วนเรื่องของเกย์หรือเพศที่สามนั้น ดูเหมือนจะเข้าใจได้ยากกว่าเรื่องของเด็กหลายเท่าตัวนัก เนื่องจากเกย์ทุกคนต้องเคยผ่านวัยเด็ก และทุกคนล้วนเป็นผู้ใหญ่ที่มีปมในใจด้วยกันทั้งสิ้น ดังนั้นการแสดงออกซึ่งปฏิกิริยาตอบกลับของคนกลุ่มนี้และคนอื่นๆ รอบข้างในสังคม จึงดูเหมือนจะเป็นเรื่องอ่อนไหว ที่ต้องกระทำกันแบบคิดให้ถึง 360 องศา

มิเช่นนั้นอาจ “เข้าตัว” ได้

ท่ามกลางสังคมส่วนหนึ่งที่ยังคงดูถูกกลุ่มบุคคลที่ได้รับการยกสถานะให้เป็น “เพศที่สาม” ซึ่งมีการแสดงออกมาทั้งทางสายตาและความคิด

ผสมโรงกับภาพคิดที่ออกมาของคำว่าเกย์-กะเทย ที่วีดว้ายกระตู้วู้ สมสู่กับความเป็นชายได้อย่างไร้รูปแบบ ก็เลยทำให้ปฏิกิริยาต่อต้านจากคนที่เค้าไม่ชอบอยู่แล้ว พลอยหนักข้อขึ้น

มิหนำซ้ำการสื่อสารภาพเกย์ให้คนในสังคมได้ซึมซับ แทนที่จะพลิกมุมบวกให้มีคะแนนตีตื้นขึ้นมา กลับกลายเป็นว่า คนทำสื่อที่เป็นเกย์อยู่แล้ว กลับย่ำยีศักดิ์ศรีทางเพศของตนเองจนไม่เหลือชิ้นดี ไม่ว่าจะเป็นกิริยาอาการที่เกินงาม หรือคำพูดคำจาที่หยาบเข้าไปถึงจิตใจ รวมไปถึงการสื่อสารความต้องการทางเพศที่แจ่มแจ้งแดงแจ๋ ก็ยิ่งทำให้ก้อนหินมีจำนวนมากขึ้นและหนักขึ้น

แต่วรรณศักดิ์ (แม้จะเคยเป็นเพื่อนและร่วมแสดงหนังของผู้กำกับเกย์คนนี้มาแล้วบ้างก็ตาม) กลับไม่คิดเช่นนั้น

วลีที่บอกว่า “จงอย่ามองที่ฉันเป็นอะไร แต่จงมองที่ฉันทำอะไร” ดูเหมือนจะใช้ได้ดีกับวรรณศักดิ์ และเพศที่สามที่กำลังทวงถามศักดิ์และศรีของตน (ส่วนเรื่องสิทธิ-หน้าที่ ยกให้เป็นของส.ส.ร.ไปชั่วคราวก่อน-ฮา)

“ไฉไลไปรบ” (2544) มาสเตอร์พีซของวรรณศักดิ์ ที่ชี้ให้เห็นถึงจริตมารยาของดอกรัก เด็กหนุ่มกำพร้าหนีตายจากสงครามที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นไส้ศึกให้พม่า ในคราบของไฉไล นางเชลยผู้เลอโฉมล่อลวงเอาความลับกลับมาแจ้งแก่กรุงศรีอยุธยา ซึ่งถือเป็นความกล้าจะเล่นเรื่องบทบาทของเพศที่สามที่มีคุณูปการต่อสังคม

“คืนที่คีนูรีพจูบฉัน” (2539) และ “This is my life I Love you” (2542) กลายเป็นละครเวที สะท้อนถึงวิถีเพศที่สาม และความสัมพันธ์ของเพื่อนนางโชว์ หมิว โลลิต้าและตู่ มาลิรีน รวมถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของต้นเกย์หนุ่มวัย 30 ที่มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา กว่าจะเข้าสัจธรรมว่า "ไม่มีใครรักตัวเองเท่ากับตัวของตัวเอง" ซึ่งวรรณศักดิ์แสดงเดี่ยวออกมาได้อย่างน่าสนใจ



เช่นเดียวกับ “When a man love a man” (2545) ที่สอยหมัดเด็ดเข้าสู่ปลายคางบรรดาเพศที่สามทั้งหลายที่ไขว่คว้าหาความรัก และสนุกกับสิ่งรอบข้าง จนบางครั้งเกินความคาดหวังและต้องมานั่งจมอยู่กับความเหงา ด้วยคำตอบเพียงว่า “สุดท้ายแล้วก็เหลือเพียงเราที่ต้องอยู่ตามลำพัง”



ซึ่งน่าจะเป็นการสื่อสารที่ชี้ให้เห็นถึงวิถีของเพศที่สามได้ตรงจุดที่สุด

ทุกบทบาท ละครทุกเรื่อง ล้วนมาจากแนวความคิดและชีวิตจริงของวรรณศักดิ์ทั้งสิ้น เจ้าตัวบอกว่า หากจะเริ่มให้เริ่มทำในสิ่งที่ตัวเองคุ้นเคย และทำมันต่อไปด้วยความชอบ

เมื่อชอบแล้วย่อมสนุกกับมัน และไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเท่าใด ก็ไม่ทำให้รู้สึกว่าทุกวินาทีน่าเบื่อหน่าย แต่กลับกลายเป็นความสุขอย่างหาที่เปรียบมิได้ (แม้ว่าจะมีมุมแอบเหงาอยู่บ้าง...ก็เป็นธรรมดาโลก)

อีกไม่นาน วรรณศักดิ์ กำลังจะมีผลงานใหม่มาให้ได้ชมกัน กับการแสดง Drama X ชุด “Ten th10” ที่ร้อยเรียงเรื่องราว 10 ปีของดอกไม้การบันเทิง มาเล่าใหม่ ให้มีความสนุกมากขึ้น ผ่านการผจญภัยในโลกของการแสดงและความเป็นจริง ที่ไม่ตั้งมั่นอยู่บนพื้นฐานปรัชญาชีวิตของใครคนใดคนหนึ่งอีกต่อไป

โดยวรรณศักดิ์ตั้งใจเพียงว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับการแสดงครั้งนี้ จะมีเพียงคำว่า “ความสุข” เท่านั้น แม้ว่ามันจะมากหรือน้อยก็ตาม

เอากับเธอซี่..

Create Date : 28 มีนาคม 2550
Last Update : 1 เมษายน 2550 22:10:17 น.		12 comments
Counter : 1068 Pageviews.
Share Tweet