ไม่ว่าเขาจะกอดกับใคร หรือใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงคนไหน เธอก็อยากให้ส่วนลึกของจิตใจหลงเหลือคิดถึงเธอบ้าง…อย่างน้อยก็สักเสี้ยวขณะหนึ่งก็ยังดี … คิดได้อย่างนั้นแล้ว ปลายรุ้งจึงย้อนถามกลับไปว่า “ไหนว่าอยากจะนอนกับรุ้ง แล้วทำไมพอทีอย่างนี้ ถึงมาปฏิเสธ” ทวงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและพวงแก้มสุกปลั่ง หากกระนั้นเจ้าตัวข่มความอายพูดออกไป

เรนัลโด ยังคงจ้องแฟนสาวราวกับเธอหลุดมาจากนอกโลก เขาแหงนหน้ากลอกตาไปมา ท่วงท่าบอกถึงความรู้สึก เหลือเชื่อ จากนั้นจึงละสายตากลับมาสบตา ด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง “จะบอกอะไรอย่างให้รู้นะ ถึงตอนนี้ผมก็ยังต้องการคุณ…ปลายรุ้ง ต้องการมากจนเนื้อตัวครัดเคร่งไปหมด แต่ทั้งหลายทั้งปวงนั่นก็ต้องไม่ใช่ด้วยเหตุผลที่มาจากหมอดูเพี้ยนๆ คนนั้น เข้าใจไหม?” หางเสียงตวัดสูงอย่างอ่อนใจ …. ต้องการก็ต้องการหรอกนะ แต่หากเป็นเพราะสาเหตุมาจากคำทำนายของร่างทรงคนนั้น เขาก็ยอมเหี่ยวแห้งต่อไปเหมือนกัน

หากหมอดูเคยสร้างมนตร์สะกดให้เขาเกือบจะหลงเชื่อในจังหวะแรกที่ก้าวขาเข้าไปในซุ้ม บัดนี้มนตร์สะกดนั้น ก็คลายตัวลงอย่างรวดเร็วเพราะเหตุผลว่านางทำนายว่าพวกเขาไม่ใช่เนื้อคู่กัน เป็นคำทำนายที่หาเรื่องให้คู่รักเขาแตกคอกันชัดๆ…

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหมอดู” ปลายรุ้งโต้ขึ้น

“จะไม่เกี่ยวได้ไง ในเมื่อคุณเปลี่ยนไปก็เพราะหมอดูคนนั้น หลังจากกลับมาจากดูหมอ คุณก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน” เรนัลโดย้ำด้วยเสียงหนักแน่น

ปลายรุ้งกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม เธอตัดพ้อต่อไปว่า “ไม่ทันไรเลย…คุณก็ผลักไสรุ้งแล้วเห็นไหม…แค่รู้ว่ารุ้งไม่ใช่เนื้อคู่ คุณก็ไม่ต้องการรุ้งแล้ว” คร่ำครวญปานหัวใจแหลกสลาย พลางดันตัวเองออกห่างเพื่อฟุบหน้าสะอื้นกับฝ่ามือ เธอร่ำไห้จนตัวหอบโยนด้วยความเศร้าอาดูรที่เกิดขึ้นจากส่วนลึกในจิตใจ

เรนัลโดตามไปยื้อ หากแฟนสาวสะบัดมือหนี ก่อนจะกระเถิบถอยห่างไม่ให้เขาเอื้อมมือไปถึง ชายหนุ่มมองตามภาพนั้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ท้ายสุดก็ทิ้งน้ำหนักตัวไปข้างหลังเพื่อเอนหลังพิงข้างรถ งอขาขึ้นมาชันเข่า เลียนแบบในท่วงท่าเดียวกับของหญิงสาวที่ขณะนี้นั่งชันเข่าและสะอึกสะอื้นกับฝ่ามือ

“รุ้ง…” เรียกเสียงอ่อนๆ

“ไม่ต้องมายุ่งกับรุ้ง…ทิ้งรุ้งไปเถอะ”

“ผมจะทำอย่างงั้นได้ไง” ย้อนกลับเสียงนุ่ม ด้วยท่าทีงอนง้อ

“ทำไมจะไม่ได้” โต้กลับไปทันควันอย่างกำปั้นทุบดิน โดยไม่ยอมเงยหน้ามองเขา

เรนัดโด ถอนใจออกมาพรืดใหญ่ “คุณไม่เข้าใจผมนะปลายรุ้ง” โพล่งออกไปอย่างอัดอั้นตันใจ

“คุณต่างห่างที่ไม่เข้าใจรุ้ง…ไม่เคยเข้าใจอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่วันแรกจวบจนวันนี้” เงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงเกรี้ยวกราดด้วยน้ำตาที่นองหน้า ก่อนจะผุดลุกวิ่งเข้าไปในบ้าน หากทว่าช้าไปกว่าความเร็วของคนตัวสูงที่กำลังนั่งขวางทางเอาไว้

เรนัลโด ยื่นแขนออกไปในจังหวะเดียวกับที่ชะโงกตัวไปข้างหน้า อาศัยช่วงลำตัวที่ยาวกว่าจึงสามารถรวบเอวบางเข้ามาซุกในอ้อมกอดได้อย่างง่ายดาย มิไยที่ฝ่ายหญิงจะดิ้นรนขัดขืน แต่เขาก็ไม่นำพา เรนัลโดยังคงรัดร่างนุ่มในอ้อมแขนแนบแน่น ปลายรุ้งเปลี่ยนท่าทีมารัวกำปั้นทุบอกเขา พลางสะอื้นฮักด้วยคำเดียวสั้นๆ กลับไปกลับมาว่าปล่อยเธอ

“ปล่อยรุ้ง” ส่งเสียงหวีดร้องด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“ไม่ปล่อย” ยื่นคำขาด เรนัลโด ไม่พูดเปล่า แต่รัดร่างบางของคนขี้แยแรงๆ เพื่อพิสูจน์คำพูดด้วย

ท่วงท่าของพวกเธอประดักประเดิดอย่างมาก ด้วยเธอนั่งซ้อนอยู่บนหน้าขาเขาที่กำลังทอดขายาวไปข้างหน้า ขณะที่เขาโอบรัดรอบเอวเธออย่างแน่นหนา ปลายรุ้งรับรู้ท่วงท่าสนิทสนมนั้นด้วยพวงแก้มที่สุกปลั่ง พลางอ้อมแอ้มพูดว่า “ในเมื่อไม่ต้องการรุ้ง ก็ปล่อยรุ้งไปสิ”

“ผมต้องการคุณ” เรนัลโด ย้ำ มือรัดกายนุ่มแนบแน่นอีกครา พลางวางปลายคางบนศีรษะทุย

“ถ้าต้องการ ก็มัวรออะไรอยู่” กระซิบถามเสียงเบาหวิว ก่อนจะยื่นหน้าไปซุกกับซอกคอ ถวิลหาความอบอุ่นและความเข้มแข็งจากกายเขา

“ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ ไม่อยากได้ชื่อว่าฉวยโอกาสเอาตอนที่คุณกำลังมีสภาพจิตใจอ่อนแอ ไม่เต็มร้อยอย่างนี้ พรุ่งนี้เช้าคุณจะตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดในใจที่ตัดสินใจผิดพลาดก็ได้ ผมไม่อยากเห็นภาพนั้น” ทอดเสียงนุ่มอธิบาย ก่อนจะลดปลายจมูกจดกับแผลบริเวณขมับที่แปะผ้าก๊อซอย่างนุ่มนวล

“ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่…รุ้งให้สัญญา เพราะรุ้งตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว” กระซิบบอกแผ่วต่ำลงไปอีก พลางยื่นริมฝีปากและปลายจมูกจดกับซอกคอเขา ขบกัดด้วยไรฟันเล็กๆ อย่างหยอกเย้า ก่อนจะตามไปใช้ลิ้นดุนเลียเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวด ปฏิกิริยาเป็นไปตามสัญชาตญาณดั้งเดิม ที่ต้องการเรียกร้องการดำรงเผ่าพันธุ์ เธอสัมผัสได้ถึงรสชาติและกลิ่นหอมหวานอย่างชายแท้ของเขาอบอวลไปทั่วกายเธอ

เรนัลโด ขนลุกเกลียวกับสัมผัสหยอกเอินนั้น เขาครางลึกในลำคอ เป็นปฏิกิริยาโต้ตอบทางร่างกายอัตโนมัติที่เป็นผลมาจากสัมผัสของหญิงสาวโดยเฉพาะ อย่างที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้

“แน่ใจเหรอ” ถามเสียงแผ่วเบาปานกระซิบพอกัน หากแหบพร่า เรนัลโดดันกายนุ่มออกห่างเพื่อเชยปลายคางขึ้นสบตา แลเห็นแพขนตายาวงอนทาบทับนัยน์ตาคู่สวยสีนิลที่ค่อยๆ กระพือขนตาขึ้นสบตาเขา แววตาหญิงสาวแม้ไม่สุกสกาวสดใสอย่างทุกวัน ด้วยมีรอยเศร้าหมองจากเหตุการณ์เมื่อครู่ หากกระนั้นกลับฉายชัดถึงความรักไม่เปลี่ยนแปลง เรนัลโด ครางลึกอีกครา เขานิ่งอึ้งอย่างสะท้านใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

หัวใจถูกบีบรัดจนเหลือเล็กกระจ้อยร่อย เมื่อเห็นความโศกเศร้าอาดูรในม่านตาหญิงสาว เรนัลโด พบว่าเขายอมแลกทุกอย่างที่ตัวเองมี ขอเพียงแค่นำความสดใสร่าเริงกลับคืนสู่ตัวเธออีกครา

ปลายรุ้งจ้องหน้าเขาด้วยแววตาแน่วแน่ พวงแก้มแดงก่ำเมื่อตอบว่า “ไม่มีอะไรแน่ใจไปกว่านี้อีกแล้ว”

เรนัลโด อึ้งอีกคำรบกับน้ำเสียงแผ่วต่ำหากหนักแน่นนั้น ยิ้มบางๆ เกลี่ยทั่วริมฝีปากอย่างรู้สึกขอบคุณและตื้นตันใจ ที่ปลายรุ้งตั้งใจมอบสิ่งที่มีค่าและพึงหวงแหนมากที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงให้

“ขอบคุณ” กระซิบตอบอย่างซาบซึ้งใจพร้อมกับลดริมฝีปากจูบแก้มนวล “ถามจริง…ตอนที่ได้ยินจากหมอดูว่าเราไม่ใช่เนื้อคู่กัน คุณเสียใจมากเหรอ?”

ปลายรุ้งไม่ตอบในทันที แต่เสยื่นแขนโอบรอบคอเขา โน้มตัวไปซุกซอกคอเพื่อซ่อนแววตา ก่อนตอบเสียงเบาปานเสียงสายลมพัดผ่านว่า “เจ็บจนรู้สึกราวกับหัวใจถูกแล่ออกมาเป็นชิ้นๆ อย่างนี้ถือว่ามากได้ไหม”

ดาราหนุ่มนิ่งอึ้งมากขึ้นกับคำตอบของหญิงสาว วงแขนโอบรัดร่างบางแน่นหนาอีกครา เพื่อหวังปลอบโยนและถ่ายทอดความรู้สึกภายในใจให้อีกฝ่ายรับรู้ในคราวเดียวกัน วางปลายคางบนศีรษะทุยในท่วงทำนองอ่อนโยน ขณะตอบด้วยแววตาเลื่อนลอยระคนรำลึกถึงอะไรบางอย่าง

“รู้อะไรไหม…ตั้งแต่จำความได้ ผมยังไม่เคยเห็นใครแสดงความรักต่อผม มากเท่ากับคุณ และยังไม่เคยเห็นใครที่เศร้าเสียใจได้มากมายขนาดนี้เพียงแค่ได้ยินว่าเราไม่ใช่เนื้อคู่กัน” บอกเสียงอ่อนโยน พลางรัดร่างบางมาจูบผะแผ่วเหนือหน้าผาก ซึมซับความรู้สึกอิ่มเอมยามมีเนื้ออุ่นอยู่ในอ้อมแขน ก่อนพูดต่อว่า “ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในเวลานี้จะเรียกว่าอะไร…จะใช่ความรักหรือเปล่า ผมไม่รู้เลย เพราะไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน รู้แต่ว่า…ต้องการคุณทุกลมหายใจเข้าออก พระเจ้า…ในหัวผม ในความคิดคำนึงผม มีแต่คุณคนเดียว จนรู้สึกว่าถ้าวันใดขาดคุณไป ผมคงต้องตายทั้งเป็น อย่างนี้มันเรียกว่าความรักได้ใช่ไหมปลายรุ้ง”

ปลายรุ้งตอบไม่ได้ ด้วยกำลังเกิดความรู้สึกตื้นตันใจเหลือที่จะคณานับ ต่างกับอีกฝ่ายที่กำลังเกิดความรู้สึกหวั่นไหวระคนอ่อนแอในจิตใจ…

เรนัลโด ยอมศิโรราบต่อหัวใจตัวเองแล้ว เขาจะไม่ฝืนความรู้สึกอีกต่อไป…ใครจะหาว่าฉวยโอกาสหรือเอาเปรียบกับหญิงสาวก็ช่าง เขาไม่แคร์ไม่สนใจแล้ว นาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้วนอกจากพวกเขาทั้งสองคน เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ก็แค่รักและต้องการในเนื้อตัวหญิงสาวมาก หากทว่าปลายรุ้งเองก็ต้องการในตัวเขาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ฉะนั้นสมควรจะมีอะไรมาหยุดยั้งความสัมพันธ์ของพวกเขาอีก?

ไม่…ไม่มีอีกแล้ว คิดได้อย่างนั้นแล้ว เรนัลโด ก็ลดศีรษะควานหาจูบจากหญิงสาว นักแสดงหนุ่มจูบคนรักในอ้อมแขนอย่างเชื่องช้าและเร้าใจ จังหวะสัมผัสของเขาเป็นไปอย่างเนิบช้าและใจเย็น ราวกับว่ากาลเวลาในวันนี้ พรุ่งนี้ ตราบจนวันต่อๆ ไป เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวตลอดกาล



แม้จะอุ้มปลายรุ้งเข้ามาในบ้านและเดินผ่านห้องรับแขกเพื่อตรงไปยังห้องนอนของหญิงสาวแล้ว หากทว่าริมฝีปากสวยได้รูปของเรนัลโด ก็ยังคงประกบจูบดูดดื่มกับเรียวปากนุ่มไม่ยอมห่าง ทำราวกับว่าทุกนาทีมีคุณค่าเกินกว่าจะปล่อยไปสูญเสียไปแม้แต่วินาทีเดียว

นี่คือเสน่ห์ชวนหลงใหลของผู้ชายคนนี้…เขาไม่เคยหยุดยั้งที่จะแสดงความต้องการในตัวเธอ ปลายรุ้งนึกอย่างอบอุ่น เกิดความรู้สึกชวนวาบหวามในหัวใจ ขณะแหงนหน้ารับจูบเขา สองมือโอบกระชับรอบคอเขาแน่นหนาเพื่อช่วยพยุงตัว

‘ตามสบายปลายรุ้ง…ข้าจะกลับไปจำศีลคืนนี้’ อยู่ดีๆ เสียงเปตราก็ลอยเข้ามาในหัวเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ปลายรุ้งสะดุ้งโหยงในลักษณะใกล้เคียงกับผวาจากอ้อมแขนของเรนัลโด

คุณพระ…แทบลืมไปเสียสนิทใจว่ายมทูตเปตราเฝ้าติดตามอยู่ตลอดเวลา

“มีอะไรหรือ” ผละขึ้นมองหน้าปลายรุ้งพลางทอดเสียงถามอ่อนโยน เมื่อเห็นเธอเบี่ยงหนีจุมพิตเขา

“มะ…ไม่มีอะไรค่ะ” ตอบปฏิเสธแล้ว เธอก็รีบยื่นมือไปปิดหูเขาสองข้าง ก่อนจะกล่าวออกไปเป็นภาษาไทยว่า “ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้านะคะท่านเปตรา แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”

‘แล้วเจอกันพรุ่งนี้’

อีกฝ่ายส่งเสียงตอบกลับมาในหัวเธอ ก่อนจะมีสายลมผัดผ่านผิวกายเธอไป ราวกับเป็นการสั่งลา ปลายรุ้งหันกลับมาสนใจเรนัลโด พร้อมกับปล่อยมือเป็นอิสระ หากพลันต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องเขม็งอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาคมกริบ

“ผมพลาดอะไรไปใช่ไหม ใครบางคนกำลังพูดคุยอยู่กับคุณ เอ…หรือว่า” เรนัลโด แสร้งลากเสียงยาวเพื่อเรียกความสนใจ ก่อนพูดต่อว่า “ผมควรจะใช้คำว่า ‘วิญญาณ’ บางตน กำลังพูดคุยอยู่กับคุณดี?”

“อะ…อะไรนะคะ?” ถามเสียงรัวเร็วแทบจะลิ้นพันกัน

“เราจะเคลียร์เรื่องนี้กัน แต่หลังจากที่ผมขอจัดการจนมั่นใจแล้วว่าในหัวคุณมีแต่ผมคนเดียว ไม่มีใครอื่นหรืออะไรอื่นมาทำให้คุณเสียสมาธิอีกแล้ว”

ปลายรุ้งเบิกตาโตอีกเท่าตัว เมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสหึงหวงในน้ำเสียงเขา เธอมองหน้าหล่อเหลา ก่อนจะทำเสียงชนิดหนึ่งที่แปลได้ว่า ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“ไม่ต้องมาทำหน้าไม่เชื่อถือเลย คุณน่ะเป็นสาวปริศนาที่ทำตัวลึกลับเสียยิ่งกว่าแม่หมอคนนั้นอีก แต่พระเจ้าช่วย…มีเสน่ห์เย้ายวนใจยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่ผมเคยเจอมา” เรนัลโด ตบท้ายด้วยการลดศีรษะจูบหญิงสาว พร้อมกับวางร่างนุ่มบนฟูกที่นอน โดยตัวเองตามไปนอนเคียงข้าง

ริมฝีปากยังคงจูบคนรักไม่ยอมห่าง ขณะที่เลื่อนศอกข้างหนึ่งไปวางข้างศีรษะหญิงสาว ส่วนมืออีกข้างเลื่อนไปจับข้างแก้มในท่าประคองเพื่อบังคับให้แหงนหน้ารับจูบอย่างถนัดถนี่

ปลายรุ้งพริ้มตา พลางกดข้อมือที่กำลังสวมกอดรอบคอเขาแนบกระชับยิ่งขึ้น ราวกับเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยผ่อนคลายอาการตื่นเต้นระคนเครียดอยู่ในใจลึกๆ ได้ เธอไม่รู้ว่าครั้งแรกของลูกผู้หญิงคนอื่น จะเกิดความกลัว ตื่นเต้นระคนหวามไหวอย่างที่เธอเป็นอยู่ไหม ความรู้สึกหลากหลายวิ่งชนหัวใจจนยากจะแยกแยะได้ ที่สุดกลายมาเป็นความ ‘กล้าๆ กลัวๆ’

“คุณกำลังกลัว” ราวกับเรนัลโด สัมผัสได้ เขาผละขึ้นมองหน้า ยิ้มปลอบประโลมให้หญิงสาว ขณะจับปลายนิ้วที่อยู่หลังต้นคอมาจูบเบาๆ ทีละนิ้ว ท่วงท่าเป็นไปอย่างเอาใจระคนทะนุถนอม

“แล้วคุณรังเกียจคนไม่มีประสบการณ์เหรอ” ย้อนถามไปอีกทางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เปล่าเลย…ตรงกันข้ามภูมิใจมากต่างหาก เพียงแต่ที่พูดอยู่นี่ ก็เพื่อพยายามผ่อนคลายอาการตื่นเต้นให้คุณ” อธิบายเสียงนุ่ม พลางยิ้มหล่อเหลาให้กับหญิงสาวอีกเท่าตัว

ปลายรุ้งอายม้วนมากขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ ทำให้มันจบๆ ไปเลยเถอะค่ะ เราจะได้เสร็จเรื่องเสร็จราวกันสักที”

เรนัลโด เบิ่งตาโตยิ่งกว่าอีกฝ่าย “พระเจ้า…คุณว่าอะไรนะ?” ทวนคำถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อหู

“รุ้งบอกว่าให้รีบทำให้จบๆ เรื่องไป เราจะได้ เอ่อ… เป็นของกันและกันเร็วๆ” ทวนคำตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจดลำคอ

ดาราหนุ่มกลอกตาไปมา ยังคงทำหน้า ‘เหลือเชื่อ’ ก่อนส่งเสียงประท้วงออกไป “สวรรค์ช่วย…เลียนดา…คุณมีทัศนคติในเรื่องเมคเลิฟที่น่ากลัวมากๆ การร่วมรักเป็นศิลปะที่แสดงออกถึงความรักนะ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องฝืนใจทำให้เสร็จๆ เรื่องไป คุณพูดยังกับว่ามันเป็นภาระหน้าที่อย่างงั้นแหละ…ดูถูกความสามารถกันชัดๆ”

“ปละ…เปล่านะคะ รุ้งไม่ได้หมายความในแง่นั้น รุ้งหมายถึงคุณ…เรา เอ่อ…โธ่…รุ้งจะอธิบายยังไงดีนี่” เจ้าตัวหลุดปากออกมาอย่างอัดอั้นตันใจในประโยคท้าย

ภาพหญิงสาวพยายามสรรหาคำมาอธิบายเขาวุ่นวาย ทำให้เรนัลโด ยิ้มกว้างอีกเท่าตัว พระเจ้า…ผู้หญิงคนนี้น่ารักเหลือเกิน เธอจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้เขาตกหลุมรักเข้าเต็มเปาแล้ว ถึงนาทีนี้เรนัลโด ยอมรับกับตัวเองแล้วว่า เขารักปลายรุ้งอย่างสุดหัวใจชนิดที่เรียกว่าขาดหญิงสาวไม่ได้

“เข้าใจรุ้งไหม…รุ้งไม่ได้ดูถูกความสามารถทางเพศของคุณ” ปลายรุ้งพยายามอธิบายต่อ ด้วยสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจอย่างมาก “ก็แค่อยากให้เราเป็นของกันและกันเร็วๆ รุ้งรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ก็อยากให้รู้ว่ารุ้งรักคุณมากแค่ไหน การที่เรามีอะไรกัน อาจจะทำให้คุณเข้าใจความรักของรุ้งมากขึ้น และหันกลับมารักรุ้งบ้าง อาจไม่ต้องมากอย่างที่รุ้งรักคุณ แต่ขอแค่พื้นที่สักเสี้ยวหนึ่งในหัวใจคุณได้ระลึกถึงรุ้งบ้างก็ยังดี” น้ำเสียงตอนท้ายแผ่วต่ำและเศร้าสร้อย เมื่อคิดว่าเร็วๆ นี้ต้องจากเขาไปอย่างชั่วนิจนิรันดร์

เรนัลโด ยังคงมองคนรักอย่างพูดอะไรไม่ออก รู้สึกตื้นตันใจจนต้องคว้ามือนุ่มมาจูบใจกลางฝ่ามือเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกอ่อนโยนในจิตใจ เขาลดศีรษะจูบคนช่างจำนรรจาอย่างหักห้ามใจไม่อยู่ ก่อนจะพูดชิดริมฝีปากนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างสะท้านใจว่า “ผมยอมแพ้แล้วปลายรุ้ง…ผมยอมแพ้ต่อโชคชะตาแล้ว ผมรักคุณ…รักอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน ถึงเราไม่มีอะไรกัน ผมก็รักคุณได้อย่างง่ายดายปลายรุ้ง ไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยวิธีนี้สักนิด”

ปลายรุ้งน้ำตาซึม เธอกะพริบเปลือกตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาที่กำลังไหลเอ่อชุ่มขนตา เรนัลโดรักเธอ…เขาสารภาพรักเธอ หญิงสาวทวนคำกลับไปกลับมาด้วยความรู้สึกอิ่มเอมระคนตื้นตันใจ มือเรียวเล็กยื่นออกไปโอบรอบคออีกครา พลางกระซิบคำรักแผ่วเบาว่า “ขอบคุณ…ขอบคุณสำหรับความรักของคุณค่ะเรนัลโด คุณไม่รู้หรอกว่ามันมีคุณค่ากับรุ้งมากแค่ไหน รักรุ้งเถอะนะคะ...ยังไงรุ้งก็ตัดสินใจแล้วที่จะเป็นของคุณ” ปลายรุ้งจบประโยคด้วยการเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปจุมพิตเขาเสียเอง เป็นการปิดกั้นความลังเลใจทั้งของเขาและของเธอ และในคราวเดียวกันก็เปิดฉากความรักที่แสนหวานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ ในแมนชันหลังนี้ของเขา