แพรไหมกลับมาทำงานเป็นวันแรกหลังจากลาหยุดพักร้อนไป ๗ วัน เธอตรงเข้าโรงพิมพ์หลังจากออกจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ รู้สึกผิดหวังแต่ก็ไม่เกินคาดหมายเมื่อรับรู้จากม่านแก้วว่าภาติยะลงจากเครื่องบินแล้วปฏิเสธที่จะให้สัมภาษณ์นักข่าว จังหวะที่แพรไหมล็อกรถและจะเดินเข้าสำนักงาน ก็ชะงักเมื่อพริ้มเพราตรงเข้ามาทัก

“หวัดดีค่ะคุณแพร”

เธอทำหน้าทบทวนความจำครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “อ้อ...คุณพริ้มน่ะเอง มีอะไรหรือเปล่าคะ”

แพรไหมจำได้ว่าเคยเจออีกฝ่ายตอนไปภูกระดึง พริ้มเพราทำงานอยู่ในแผนกพ็อกเก็ตบุ๊กของโรงพิมพ์ ซึ่งมีสำนักงานและกองบรรณาธิการที่แยกออกไปต่างหาก ด้วยเหตุนี้ถึงไม่เคยเจอกัน หัวหน้าโต๊ะข่าวบอกว่าตอนเธอหยุดพักร้อน พริ้มเพราแวะเวียนมาถามหาบ่อยครั้ง

“พริ้มจะมาคุยเรื่องพี่ภาติยะน่ะค่ะ”

“พี่ภาติยะ?” แพรไหมเลิกคิ้ว ทำหน้าแปลกใจอย่างไม่ปิดบัง

“พริ้มเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่แพท แม่พริ้มเป็นน้องสาวของพ่อพี่แพทแต่แต่งงานออกเรือนไปแล้ว พริ้มกับพี่แพทก็เลยใช้นามสกุลไม่เหมือนกันค่ะ”

“อ้อ...ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพริ้มมีอะไรให้แพรช่วยคะ” เธอแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นเหมือนอีกฝ่าย ก่อนหน้านี้พริ้มเพรา แนะนำตัวเองว่านามสกุล ศุภภัคร เธอจึงไม่เคยเอะใจเลยว่าจะเป็นญาติผู้น้องของภาติยะ

“พริ้มอยากรบกวนให้คุณแพรหยุดเล่นข่าวของพี่แพท”

“โทร.คุยกับโรงพิมพ์ไม่ดีกว่าหรือคะ ถ้าโรงพิมพ์ไม่มีนโยบายให้เล่นข่าวนี้ซะอย่าง แพรจะทำอะไรได้ คุณพริ้มก็เป็นพนักงานของที่นี่ น่าจะรู้ระบบการทำงานดีอยู่” แพรไหมทำเสียงเยาะอย่างปิดไม่มิด

พริ้มเพราหน้าม้าน เธอพยายามไม่สนใจกังวานเสียงเยาะหยันนั้น พลางพูดต่ออย่างพาซื่อว่า “ท่านยายกับพริ้มโทร.ไปคุยกับผู้ใหญ่ในโรงพิมพ์แล้ว โดยเฉพาะท่านยายของพริ้มทั้งขู่ทั้งอ้อนวอนโรงพิมพ์ให้เลิกเล่นข่าวนี้ แต่ก็ไม่สำเร็จ พริ้มก็เลยขันอาสามาช่วยพูดกับคุณแพรอีกแรง พริ้มคิดว่าคงมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น คนอย่างพี่แพทไม่มีทางจะฆ่าข่มขืนใครได้หรอกค่ะ เขาเป็นคนดี...”

แพรไหมพูดแทรกขึ้นก่อนที่พริ้มเพราจะทันพูดจบ “ทำไมคุณพริ้มถึงกล้าการันตีคะ ในเมื่อคนดีที่คุณพริ้มออกหน้ารับแทน มีคดีติดตัวตั้งมากมาย ทั้งคดีพรากผู้เยาว์ เล่นหนังลามก แถมยังมีชนักติดหลังตั้งแต่วัยเด็กตั้งแต่เรื่องตีรันฟันแทง ยันเรื่องยาเสพติดและผู้หญิง คนดีของคุณพริ้มมีประวัติที่ไม่ธรรมดาหรอกนะคะ เขามีอดีตที่ฉาวโฉ่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะฉะนั้นอย่ามาออกรับแทนให้เสียมาถึงคุณพริ้มเลยค่ะ” แพรไหมติงเสียงอ่อนๆ

พริ้มเพราหน้าแดงเมื่อถูกต่อว่าตรงๆ เธอข่มความอาย ตอบว่า “พริ้มเชื่อว่าคงมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น เรื่องคดีพรากผู้เยาว์ พี่แพทถูกใส่ร้าย ไม่ต่างจากคดีต่างๆ ในวัยเด็ก ถ้าคุณแพรได้รู้ประวัติของพี่แพทเหมือนที่พริ้มรู้ คุณแพรจะเข้าใจว่าทำไมพี่แพทถึงทำตัวเหมือนต่อต้านสังคมและทำตัวขวางโลกอย่างนั้น แล้วคุณแพรจะหันมาเห็นใจพี่แพท”

แพรไหมซ่อนสีหน้าเบื่อหน่ายมิดชิด เมื่อถามอย่างเสียไม่ได้ออกไปว่า “พี่แพทของคุณพริ้มมีประวัติน่าสงสารอย่างไรคะ”

“ครอบครัวพี่แพทไม่ได้รับการยอมรับจากท่านยายมาตั้งแต่ตอนที่อาพิริยะแต่งงานกับอาแคสซานดร้าแล้วค่ะ เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี มีอาชีพเต้นกินรำกิน แม่พี่แพทเป็นนางแบบชาวอเมริกันน่ะค่ะ พี่แพทเติบโตมากับการที่แม่ถูกท่านยายและญาติๆ รังเกียจ จนกลายเป็นภาพที่ชินตา ฉะนั้นตอนที่อาแคสซานดร้า...” น้ำเสียงของพริ้มเพราสะดุดไปเล็กน้อยอย่างลังเลใจว่าเล่าดีต่อหรือไม่ สุดท้ายเจ้าตัวก็ตัดสินใจเล่าต่อว่า

“ตอนที่อาแคสซานดร้าถูกพวกหนุ่มไฮโซวางยาแล้วรุมโทรม พี่แพทเพิ่งอายุได้ ๙ ขวบ ท่านยายไม่เชื่อว่าเป็นการข่มขืน แต่คิดว่าเป็นการสมยอม อาแคสซานดร้าคิดจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองด้วยการฟ้องร้องเอาผิดหนุ่มไฮโซพวกนั้น แต่ท่านยายและญาติๆ ขวางไว้ เพราะหวั่นว่าจะกระทบชื่อเสียงวงศ์ตระกูล แต่สุดท้ายก็ขวางไม่ได้หรอกค่ะ อาแคสซานดร้าฟ้องได้สำเร็จ ช่วงนั้นเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกวันและสื่อทีวีทุกช่องก็ช่วยกันประโคมข่าว ท่านยายก็เลยยิ่งเกลียดอาแคสซานดร้ามากขึ้น แต่อาแคสซานดร้าไม่ทันได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง ก็มาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กับอาพิริยะเสียก่อน ทั้งคู่เสียชีวิตทันทีและตำรวจก็รีบปิดคดีอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของท่านยาย เพราะไม่อยากให้ตระกูลวรากรณ์อื้อฉาวไปมากกว่านั้น พี่แพทปักใจว่าทั้งหมดท่านยายเป็นต้นเหตุ ถ้ายอมรับอาแคสซานดร้ามาตั้งแต่ต้น ชีวิตของพ่อแม่เขาก็คงไม่พบจุดจบอย่างนั้น นับตั้งแต่นั้นพี่แพทก็เลยหันหลังให้กับตระกูลรากรณ์ และพยายามทำทุกทางเพื่อให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแปดเปื้อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตีรันฟันแทง ยาเสพติดหรือเรื่องผู้หญิง กระทั่งต้องเข้าสถานพินิจฯ มาแล้ว หรืออย่างการรับแสดงหนังโป๊อย่างที่คุณแพรรู้ พริ้มก็เชื่อว่ามีแรงจูงใจมาจากการต้องการประชดและต่อต้านท่านยาย” พริ้มเพราจบประโยคด้วยแววตาขอความเห็นใจให้ภาติยะ

“แล้วการที่ทำตัวให้ถูกฟ้องร้องในคดีพรากผู้เยาว์เด็กวัย ๑๔ นั่นล่ะคะ เป็นเจตนาที่จะประชดท่านผู้หญิงนงคราญด้วยหรือเปล่าคะ” แพรไหมย้อนด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมอย่างอดไม่ได้

พริ้มเพราหน้าแดง “พริ้มเชื่อว่าเคสนี้พี่แพทถูกปรักปรำค่ะ”

“นั่นเป็นความคิดความเชื่อของคุณพริ้มคนเดียวค่ะ แต่ความจริงจะเป็นอย่างไร ก็คงมีแต่เขาคนเดียวที่รู้... ว่าแต่คนดีของคุณพริ้ม ขอให้มาช่วยพูดกับแพรเพื่อให้เลิกเล่นข่าวนี้หรือคะ” กังวานเสียงถากถาง

“ปละเปล่านะคะ พี่แพทไม่รู้เรื่องอะไรด้วยจริงๆ อย่างที่พริ้มบอก พริ้มขันอาสาท่านยายมาพูดเอง” พริ้มเพราไม่ได้บอกต่อว่าเธอถูกท่านผู้หญิงนงคราญและบรรดาญาติๆ รุมเล่นงานอย่างหนักค่าที่พูดจูงใจให้โรงพิมพ์ต้นสังกัดเลิกเล่นข่าวนี้ไม่ได้ ท่านผู้หญิงนงคราญประณามเธอและมองว่าเป็นความผิดของเธอ ทั้งที่เรื่องนี้เธอไม่มีอำนาจทำอะไรเลย ด้วยเป็นเพียงเฟืองเล็กๆ ในโรงพิมพ์แห่งนี้ แถมยังเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน เทียบไม่ได้กับแพรไหมที่ทำงานมานานและสร้างชื่อเสียงให้แก่โรงพิมพ์มาหลายต่อหลายครั้ง หากกระนั้นก็ดูเหมือนคนในตระกูลวรากรณ์ จะไม่มีใครยอมฟังเธอ

“ดีค่ะ เพราะแพรกำลังจะบอกว่าอย่ามาเสียเวลาเกลี้ยกล่อมให้ยากเลย ไปพูดกับทางโรงพิมพ์ยังจะง่ายกว่า เพราะอย่างที่บอก ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนโยบายขององค์กร จะให้เล่นหรือจะให้เลิก แพรไปบังคับกะเกณฑ์อะไรไม่ได้อยู่แล้ว” แพรไหมไม่ได้บอกต่อว่าก่อนหน้านี้ท่านผู้หญิงนงคราญก็โทร.มาขอกึ่งขู่บังคับให้เลิกเล่นข่าวนี้ แต่เธอก็ตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ไว้หน้า

“คุณแพรพูดผิดแล้ว ที่โรงพิมพ์ยังเล่นข่าวนี้ไม่เลิก เข้าทำนองกัดไม่ปล่อยก็เพราะเกรงใจคุณแพร เพราะคนที่ตายคือน้องสาวของคุณแพร ลองเป็นพนักงานคนอื่นที่ไม่ใช่คุณแพรสิ โรงพิมพ์ไม่ยอมทู่ซี้เล่นต่อไปให้เสี่ยงกับการถูกฟ้องร้องหรอกค่ะ”

“คุณต่างหากที่พูดผิดแล้วคุณพริ้ม ถ้าลงเป็นญาติของคุณพริ้มที่ถูกฆ่าข่มขืน โรงพิมพ์ก็เกาะติดข่าวไม่ยอมปล่อยเหมือนกันค่ะ เพราะนี่คือน้ำใจ นี่คือระบบของการดูแลคนในองค์กร องค์กรไม่เคยเลือกปฏิบัติ เพราะฉะนั้นอย่าแปลเจตนาขององค์กรผิดไปเลยค่ะ” แพรไหมโต้กลับทันควัน

พริ้มเพรารู้ดีว่าเป็นการถ่อมตัวของแพรไหม และรู้ด้วยว่าการที่สื่อมวลชนทุกแขนงทุกสำนักร่วมโดดลงมาเล่นข่าวนี้ไปกับแพรไหมอย่างต่อเนื่องทุกวันนับตั้งแต่วันที่สารวัตรตุลา ออกมาแถลงข่าวความคืบหน้าของเบาะแสฆาตกร เหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะตัวแพรไหมด้วย นอกเหนือจากข่าวขายได้ เพราะบุคคลในข่าวมาจากตระกูลดัง แถมมีชื่อเสียง เพื่อนในวงการสื่อต่างเห็นใจแพรไหมและเอาใจช่วยให้จับฆาตกรได้เร็วๆ จึงได้ร่วมกันเกาะติดข่าวนี้ โดยช่วยกันกระทุ้งถามผู้ใหญ่ในสำนักงานตำรวจแห่งชาติถึงความคืบหน้าของคดีนี้ทุกวัน และแพรไหมก็คอยหาแง่มุมใหม่ๆ มานำเสนอเพื่อนๆ เพื่อไม่ให้ข่าวตกไปจากหน้าหนังสือพิมพ์ จะด้วยเหตุผลความมีมนุษยสัมพันธ์ดีของแพรไหม หรือจะด้วยความเก่งจนทุกคนยอมรับ จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แต่มันมีอานุภาพให้เธอสามารถควบคุมทิศทางข่าวอาชญากรรมในแต่ละวันว่าจะเดินไปในทิศทางใด จะเล่นหรือไม่เล่นข่าวนี้ ซึ่งสะท้อนถึงพาวเวอร์ของเธอในการเป็นจุดศูนย์รวมของนักข่าวสายอาชญากรรม

นับตั้งแต่ภาติยะก่อเรื่องอื้อฉาวมา ข่าวนี้ดูจะส่งผลร้ายแรงที่สุดต่อตระกูลวรากรณ์ ด้วยทุกคราที่ออกจากบ้านทุกคนแทบอยากจะเอาปี๊บคลุมหัวด้วยความอาย เนื่องจากเดินไปไหนก็ถูกจับตามองและถูกถามไถ่ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน กระทั่งต้องเลี่ยงการออกงานสังคมเพื่อตัดปัญหาในที่สุด

แพรไหมยังคงถากถางบุคคลที่สามต่อไปว่า “อีกอย่างถ้าพี่แพทของคุณพริ้มเป็นคนดีจริง คงไม่มีข่าวฉาวๆ ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์แท็บลอยด์ไม่เว้นแต่ละวันอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้หรอกมังคะ ที่สำคัญแพรว่าโลกนี้คงเต็มไปด้วยพระอรหันต์หมดแล้ว เพราะถ้าลงว่าคนระดับพี่แพทของคุณพริ้มเรียกว่าเป็นคนดีได้แล้ว คนอื่นๆ ในโลกนี้ที่เหลือ ก็คงบรรลุโสดาบันไปกันหมดแล้ว”

“เจ็บแสบมาก...คุณย้อนได้เจ็บแสบมากคุณแพรไหม” พร้อมด้วยคำพูด ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นทางด้านหลัง แพรไหมและพริ้มเพราเหลียวขวับไปมองพร้อมกัน พลันที่เห็นว่าเป็นภาติยะ แพรไหมก็ชะงักพร้อมด้วยอาการหน้าเปลี่ยนสี ขณะที่พริ้มเพราตะโกนเรียกชื่อภาติยะ แล้วถลาไปเกาะแขนร้องทักอย่างดีใจ




ไม่ต้องบอกว่าผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำเป็นใคร แพรไหมก็นึกรู้ได้ทันทีว่าเขาคือ ภาติยะ วรากรณ์ เพราะเขาหล่อเหลาคมคาย จนสะดุดตาใครต่อใครแถวนั้นที่เดินผ่านไปมา จนต้องหยุดเหลียวมองซ้ำสอง แพรไหมไม่ใช่คนบ้าผู้ชายหล่อ กระนั้นเธอจำต้องยอมรับว่ายังไม่เคยเจอใครที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบทั้งรูปร่างและหน้าตาอย่างผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามาก่อน...ภาติยะ

แล้วเธอก็พินิจผู้ชายในอ้อมกอดของพริ้มเพราเงียบๆ ภาติยะดูเนี้ยบในชุดสูทตัดเย็บประณีต ผมหยักศกสีดำล้อมรอบวงหน้าเรียว หากแกร่งด้วยนัยน์ตาสีสนิมกระด้าง...นัยน์ตาคู่ที่ดูเหมือนพร้อมจะหยันคนทั้งโลก จมูกโด่งได้รูปสวยรับกับริมฝีปากบางเป็นกระจับราวกับอิสตรี บอกถึงฝีปากกล้า

ภาติยะรับรู้ถึงสายตาพินิจของแพรไหม เขาจึงเบือนหน้าไปมองและประสานสายตากับหญิงสาวเงียบๆ ผู้กำกับหนุ่มเลิกคิ้ว นึกชอบใจที่แพรไหมมองตอบกลับมาตรงๆ อย่างไม่ยอมหลบเหมือนกัน เขาพินิจแพรไหมชนิดที่เรียกว่าจ้องตรงๆ อย่างตั้งใจให้รู้ตัว

แพรไหมเป็นผู้หญิงที่สวยคมเฉี่ยว สูงเกินมาตรฐานหญิงไทยค่อนข้างมาก ด้วยศีรษะเกือบเท่าระดับบ่าเขา ผมยาวประบ่าเป็นสีโอ๊กเงางามล้อมรอบวงหน้ารูปไข่ นัยน์ตาคมหวานสีนิล จมูกโด่งรับกับเรียวปากบางแต่อิ่มและมีรอยผ่าเล็กๆ ตรงกลาง ไม่ต่างจากปลายคางเรียวที่มีรอยบุ๋มตรงกลาง ดูมีเสน่ห์ และรูปร่างก็อรชรสมส่วน

พระเจ้า...เธอเกิดมาเพื่อยั่วกิเลสผู้ชายโดยแท้ ทั้งหน้าตาและรูปร่างถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผู้ชายโดยเฉพาะ... แถมผู้ชายอย่างเขาเป็นผู้ชายประเภทที่เกิดมาเพื่อก่อบาปซะด้วย รูปถ่ายในอินเทอร์เน็ตว่าเธอสวยน่าค้นหาแล้ว มาเจอตัวจริง เทียบกันไม่ติดจริงๆ

ใช่...ผู้หญิงที่ยืนห่างเขาไปไม่ถึง ๒ เมตร สวยคมเฉี่ยวและมีเสน่ห์ทางเพศอย่างมาก สวรรค์ช่วย... เป็นครั้งแรกในวัยหนุ่ม ๓๖ ปีที่ฮอร์โมนเพศชายถูกกระตุ้นโดยที่ฝ่ายหญิงไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ยืนเฉยๆ มองตรงมาที่เขานิ่งๆ แพรไหมไม่ได้แต่งตัวโป๊ ไม่ได้ทำตัวยั่วยวน ตรงกันข้ามเธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้ารัดกุม เสื้อเชิ้ตกางเกงยีน และมองตรงมานิ่งๆ ด้วยประกายตาเย็นชาแข็งกร้าว ติดจะหยามหยันเกลียดชังด้วยซ้ำ หากกระนั้นกลับทำให้น้องชายเขาคึกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนหน้านี้เขามาทันได้ยินสองสาวพูดคุยโต้ตอบกัน โดยเฉพาะแพรไหม เขาได้ยินเต็มสองหูว่าเธอเหน็บแนมและด่าว่าเขาอย่างไรบ้าง เพราะยืนเยื้องไปข้างหลังไม่ถึง ๓ เมตร เขายืนฟังนิ่งๆ กระทั่งมาถึงประโยคสุดท้ายที่เธอกระแนะกระแหนว่าถ้าคนระดับเขาเรียกว่าคนดี ทุกคนที่เหลือในโลกนี้ก็คงบรรลุนิพพานไปกันหมดแล้ว เขาฟังแล้วก็อดเหน็บขึ้นมาไม่ได้ว่าเธอแดกดันเขาได้เจ็บแสบดี

หลังจากที่ภาติยะโทรศัพท์เข้ามาที่โรงพิมพ์และได้คำตอบว่าแพรไหมจะเดินทางเข้ามาในช่วงบ่าย เขาจึงบอกคนขับรถให้มาดักรอที่โรงพิมพ์แห่งนี้ นั่งรอในรถได้สักพัก รถของแพรไหมก็เลี้ยวเข้ามาจอดไม่ห่างออกไปนัก และพริ้มเพราเข้ามาทักทาย ภาติยะบอกให้ศิลารอในรถ ส่วนตัวเขา เดินออกมาทักทายแพรไหม

ผู้กำกับหนุ่มยังคงจดจ้องนักข่าวสาวอย่างสนใจเปิดเผย ไม่รู้เลยว่ากิริยานั้นถูกมองว่าท้าทายและยียวนอย่างมาก

“พี่แพท...พี่แพทจะไม่ทักทายพริ้มสักคำหรือคะ” พริ้มเพราเขย่าแขน เพื่อเรียกความสนใจ ก่อนหน้านี้เธอพูดคุยทักทายไปหลายคำ แต่ดูเหมือนญาติหนุ่มจะพุ่งความสนใจไปที่แพรไหมคนเดียว

ภาติยะละสายตากลับมามองญาติผู้น้องด้วยแววตาอ่อนโยน นับตั้งแต่เล็กจนโต ดูเหมือนพริ้มเพราจะพูดจาดีกับเขาตลอดมา อย่างน้อยก็ตลอดเวลาที่ลับหลังผู้ใหญ่ เธอดูจะเป็นญาติสาวเพียงคนเดียวที่ดีกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย พริ้มเพราสมัยเด็กกับตอนนี้ ไม่ต่างกันมากนัก คือยังคงพูดจาไพเราะอ่อนหวาน แต่งกายเรียบร้อย และกิริยานุ่มนวลสมกับเป็นกุลสตรี

“หวัดดีครับน้องพริ้ม เป็นยังไงบ้าง เจอกันครั้งก่อนไม่มีโอกาสได้ทักกันเลย”

“ก็พี่แพทรีบกลับนี่คะ เสร็จธุระกับท่านยายก็บินกลับเลย”

“เปล่าครับ พี่อยู่ต่ออีก ๒ วันเพื่อไปเคารพหลุมฝังศพของคุณพ่อคุณแม่”

“จริงสินะหลุมศพของอาพิริยะกับอาแคสซานดร้าอยู่ที่จังหวัดนครปฐม แล้วคราวนี้พี่แพทตั้งใจจะอยู่นานเปล่าคะ”

“ก็คงแล้วแต่คดีว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ แต่เสร็จจากทางนี้ พี่ก็ต้องรีบไปขึ้นศาลที่อเมริกา ว่าแต่น้องพริ้มจะไม่แนะนำเพื่อนให้พี่รู้จักหรือครับ” พูดพลางหันไปมองแพรไหมตรงๆ

“อ้อ...ค่ะ คุณแพรคะ นี่เอ่อ...พี่แพท ภาติยะ วรากรณ์ ญาติผู้พี่ของพริ้มค่ะ พี่แพทคะ...นี่ เอ่อ...คุณแพรไหม พี่สาวของคุณใยไหม ที่เอ่อ...” สีหน้าของพริ้มเพรากระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างมากเมื่อต้องแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน

แพรไหมเห็นอีกฝ่ายแนะนำไม่จบ เธอจึงต่อประโยคว่า “พี่สาวของใยไหมที่เสียชีวิตจากการถูกฆ่าข่มขืน โดยฆาตกรที่ชื่อว่าภาติยะ วรากรณ์” เธอพูดพลางยื่นมือออกไปให้สัมผัส พลางพูดต่อว่า “ยินดีที่ได้รู้จักกับฆาตกรอย่างเป็นทางการค่ะ”

พริ้มเพราหน้าเสีย ขณะที่ภาติยะนิ่วหน้า เมื่อได้ยินคำประกาศเป็นศัตรูโต้งๆ นั้น เขายื่นมือออกไปสัมผัสตอบ พลางกุมมือนุ่มในอุ้งมือหนาแน่น และกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่มีต่อผมอย่างตรงไปตรงมา แต่เคยได้ยินคำว่าสบประมาทบ้างไหมครับ ระวัง...ใครบางคนแถวนี้จะหน้าแตกยับ เมื่อความจริงเปิดเผยนะครับ”

แพรไหมยิ้มเชือดเฉือนให้เขา “ฉันไม่กลัวเรื่องหน้าแตก เท่ากับกลัวใครบางคนต้องเพิ่มคดีอาญาเข้าไปในประวัติอีกคดีหรอกค่ะ เพราะเท่าที่มีอยู่ความดีก็ยาวเหยียดเป็นหางว่าวอยู่แล้ว ฉะนั้นขอให้ความจริงเปิดเผยมาเถอะ” แพรไหมเน้นคำว่าความดีอย่างจงใจ

“คุณนี่เหยียดหยามและซ้ำเติมคนเก่งชะมัด เคยมีใครบอกคุณมั้ยครับ” ภาติยะย้อนแล้วไม่รอคำตอบ เขาพูดต่อว่า “ผมอยากจะคุยกับคุณเรื่องนี้ เราออกไปดื่มกาแฟกันได้ไหม หรือถ้าคุณกลัวผม จะชวนใครไปเป็นเพื่อนก็ได้” ภาติยะชิงพูดดักคอเมื่อเห็นแพรไหมทำท่าปฏิเสธพลางกระตุกมือกลับ เขาจำยอมปล่อยมืออย่างนึกเสียดายหน่อยๆ

“ฉันไม่เคยกลัวคุณ แต่ฉันมีงานในออฟฟิศต้องทำ”

“คุณลางานครึ่งวันได้”

แพรไหมชักสีหน้าโดยไม่ปิดบัง “คุณเคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้บ้างไหม พ่อพระเอกหนังพอร์นนิสัยเสีย”

ภาติยะหน้าเปลี่ยนไปเมื่อถูกกระแนะกระแหนด้วยคำว่าพระเอกหนังพอร์นโดยไม่คาดคิด เขาทำหน้าปั้นยากเมื่อตอบออกไปว่า “ไม่...ผมไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ นับตั้งแต่ ๒๐ ปีก่อนเป็นต้นมาแล้ว แต่ถ้าคุณอยากให้ผมรอเพื่อให้คุณทำงานให้เสร็จก่อน ผมก็จะกลับไปรอในรถกับคุณศิลา”

“ศิลา? ศิลาไหน” แพรไหมทวนคำ หน้านิ่ว

“เขาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของผม”

“คุณศิลา วนาลักษณ์หรือเปล่า”

“ใช่ครับ...ผมเอง สวัสดีครับคุณแพร” ศิลาตอบพลางเดินออกมาปรากฏตัว เขารู้จักกับแพรไหมแต่ไม่สนิทนัก จากการที่เธอไปร่วมงานแต่งงานของเขากับหวานใจ

แพรไหมมองศิลาสลับกับภาติยะ พลางกลอกตาขึ้นสูง “มาตรฐานของคุณศิลาลดลงไปหรือเปล่าคะ ทำไมถึงมารับงานของคนประเภทนี้ ตอนคุยกับพี่หวาน แพรยังไม่อยากเชื่อเลยค่ะ”

สองหนุ่มทำหน้าเจื่อนพอกัน ภาติยะเป็นคนตอบว่า “คุณเป็นคนที่ปากจัดมากแพรไหม ว่าคนหนึ่งแต่กระทบชิ่งได้อีกคน เคยมีใครล้างปากคุณด้วยสบู่เพื่อสั่งสอนบ้างไหม”

“ไม่...และไม่มีทางจะมาโดนตอนนี้ด้วย” แพรไหมมองเขาด้วยหางตาอย่างดูหมิ่น ไม่รู้เลยว่าในสายของภาติยะมองว่าเป็นกิริยาที่ท้าทาย

ศิลารีบหย่าศึกเมื่อเห็นเรื่องทำท่าจะบานปลาย “ผมว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าคุณแพรยังทำงานไม่เสร็จ ก็ไปทำงานก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมกับคุณภาติยะจะรอในรถ ถ้าเสร็จแล้วก็ค่อยไปด้วยกัน ผมรับรองว่าจะดูแลสวัสดิภาพของคุณแพรเป็นอย่างดี”

“เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ จะให้ไปเจอที่ไหน บอกแพรมาเลยดีกว่า เสร็จงานแล้วจะขับตามไป” แพรไหมสรุปขึ้น

ศิลาหันไปทางภาติยะอย่างหารือ ฝ่ายนั้นจึงตอบว่า “มีภัตตาคารโรงแรมไหนที่บรรยากาศเงียบสงบ ผู้คนไม่พลุกพล่านบ้างไหม”

“ก็คงต้องเป็นโรงแรมที่คุณภาติยะพักอยู่แหละครับ ราคาแพงระดับนั้นรับรองผู้คนไม่พลุกพล่านแน่”

“ตกลง ถ้าอย่างนั้นก็เจอกันที่ภัตตาคารโรงแรม...” ภาติยะเอ่ยชื่อโรงแรมก่อนกล่าวต่อว่า “สัก ๔ โมงเย็นได้ไหม ถึงตอนนั้นคุณจะเสร็จงานหรือยัง”

“ได้ค่ะ” แพรไหมตอบสั้นๆ แล้วหันมามองศิลา “ตกลงตามนั้นค่ะ แพรขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ขอตัวค่ะคุณพริ้ม” ประโยคหลังเธอหันไปลาพริ้มเพราและชายตาเลยไปถึงภาติยะ ก่อนจะเดินลับหายเข้าไปในสำนักงาน

ภาติยะมองแพรไหมจนสุดสายตา แล้วจึงหันกลับมามองศิลา น้ำเสียงเขาประหลาดใจเมื่อถามว่า “พวกคุณรู้จักกันด้วยเหรอ”

“คุณแพรเป็นเพื่อนรุ่นน้องร่วมมหาวิทยาลัยของภรรยาผมน่ะครับ” ศิลาตอบตรงๆ

ภาติยะทำเสียงรับรู้ ก่อนจะหันไปทางพริ้มเพราและกล่าวแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน พริ้มเพราพนมมือไหว้ เธอกล่าวทักทายศิลาอีก ๒-๓ ประโยคแล้วจึงขอตัวกลับไปทำงาน