“มีอะไร” ธันว์กรอกเสียงในกระบอกโทรศัพท์ พยายามควบคุมจังหวะเต้นของหัวใจให้กลับมาเป็นปกติดังเดิม

“ขอสายมิ้นหน่อยสิ” เสียงอัตราลอดมาตามสาย

ธันว์ปรายตาไปมองเด็กสาวทันที เห็นมินตรานั่งแปะกับพื้น หลังพิงกำแพงเขาก็นึกห่วงใย ไม่มั่นใจว่าอารมณ์รุนแรงของตัวเองก่อนหน้านี้ได้ส่งผลต่อสภาพจิตใจของเด็กสาวอย่างไรบ้าง ฉะนั้นธันว์จึงตอบเลี่ยงไปว่า “น้องนายเข้าห้องน้ำ มีอะไรฝากบอกฉันก็ได้”

คนเป็นพี่ชายชะงักไปอึดใจแล้วจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเป็นปกติว่า “งั้นฝากบอกยายมิ้นด้วยว่าคืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน ไม่ต้องเป็นห่วง เจอกันคืนพรุ่งนี้เลยแล้วกัน”

“จะอยู่ค้างกับซาร่าห์แน่เหรอ”

อัตรานิ่งไปชั่วครู่แล้วตอบว่า “ซาร่าห์ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่กลับบ้าน”

“เรื่องของฉันน่า”

ธันว์ไหวไหล่ “งั้นก็ตามใจ มีข่าวดีเมื่อไหร่ก็บอกด้วยแล้วกัน”

“ไม่เสียดายเธอแล้วเหรอ”

“นายบอกเองให้ฉันเลือก เพราะฉะนั้นฉันคงไม่มีโอกาสได้เสียดายหรอก”

“แสดงว่านายตกลงใจแล้วที่จะเลือกยายมิ้น?”

“ฉันบอกนายไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้วว่าฉันเลือกน้องนาย และจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคน”

อัตราอึ้ง “งั้นก็ขอบอกว่าตามสบาย อนาคตเป็นของยายมิ้นเจ้าตัวต้องเลือกเอง ไม่มีใครไปบังคับได้ ขอแค่นายจริงใจกับน้องสาวฉัน อย่าคิดจีบเพื่อหวังฟันเป็นพอ”

ธันว์นิ่วหน้า เขาไม่ชินกับคำพูดขวานผ่าซากของเพื่อน “ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันตัดสินใจเลือกแล้ว จากนี้มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะรับผิดชอบอนาคตของน้องสาวนายเอง” ให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

น่าแปลก...เมื่อวานยังรู้สึกเป็นแค่คนแปลกหน้า หากวันนี้วินาทีนี้กลับรู้สึกคุ้นเคยราวกับคนที่เคยรู้จักมักจี่กันมาตลอดชีวิตก็ไม่ปาน...คุ้นเคยกระทั่งอยากจะดูแลไปจนตลอดชีวิต ก็แปลกดี…

“นายพูดแปลกๆ นะ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

“เปล่า นายคิดมากไปเอง”

“น้องฉันยังสบายดีใช่ไหม?”

“แน่นอน นายห่วงอะไรอัต” ธันว์ขมวดคิ้ว

“ไม่รู้สิ คำพูดนายแปลกๆ”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่ากังวลไปเลย”

“ขอฉันพูดสายกับน้องหน่อยสิ”

“น้องนายยังไม่ออกจากห้องน้ำ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะ ฉันกำลังกินข้าวค้างอยู่”

“เดี๋ยวธันว์ อย่าเพิ่งวางหู”

“อะไรอีก”

“ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น อย่าหลอกล่อน้องสาวฉันขึ้นเตียงเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”

ธันว์แยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ “โอเค พอใจหรือยัง”

“ฉันหวังว่าไม่ใช่ฝากปลาย่างไว้กับแมวหรอกนะ”

“ถ้าไม่ไว้ใจ ก็กลับมาเลยสิ”

“ไม่ล่ะ ฉันจะลองเชื่อใจนาย”

“งั้นก็เลิกระแวง แค่นี้นะ ขอให้เดตให้สนุก” ธันว์วางหู เขาเดินกลับไปหาเด็กสาว น่าแปลกที่เขารู้สึกว่างเปล่าเมื่อได้ยินว่าเพื่อนรักอาจจะอยู่ค้างกับซาร่าห์ เขาปัดความคิดนั้นออกไปอย่างไม่ยี่หระ เดินไปคุกเข่าในระดับเดียวกับเด็กสาว พลางพินิจอย่างละเอียดลออ รู้สึกผิดคละเคล้าความละอายเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายซีดเผือดปราศจากสีเลือด ริมฝีปากบวมเป่งและแดงช้ำอย่างที่ดูออกว่าถูกตะโบมจูบมาอย่างหนัก เสื้อไหมพรมแบบผ่าหน้า ถูกปลดกระดุมเห็นบราเซียลายลูกไม้สีขาวน่ารัก

วูบหนึ่ง...ธันว์รู้สึกเสียใจเมื่อเห็นสภาพราวกับคนขวัญเสียของเด็กสาว ชายหนุ่มเอื้อมมือหมายจะไปช่วยกลัดกระดุมให้ หากทว่ามินตรากลับผงะถอยหลังอย่างตกใจ กิริยานั้นทำให้ธันว์บดกรามแน่นอย่างนึกไม่ชอบใจนัก

“พี่จะกลัดกระดุมให้” ธันว์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ เขาดึงสาบเสื้อมาติดกันเพื่อกลัดกระดุม ตลอดเวลาพยายามไม่ชายตาไปมองเนินเนื้อสีขาวอมชมพูที่โผล่พ้นขอบบราเซียซึ่งดูจะเก็บทรวงอกคู่นั้นไม่มิด แม้พยายามไม่มอง แต่ความรู้สึกจากการสัมผัสเมื่อครู่ ก็บอกเขาได้ว่าหญิงสาวซ่อนรูปกว่าที่คิดนัก

เด็กสาวดูจะอวบอัดเกินกว่าเด็กวัยเดียวกันทั้งที่ดูผอมเพรียวอย่างนั้นเถอะ...

มินตรากระซิบขอบคุณแผ่วเบา เธอขยุ้มสาบเสื้อเมื่อเขาถอยห่างออกไป

“ขอโทษสำหรับเหตุการณ์เมื่อครู่”

“ไม่ค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่” มินตราตอบแผ่วเบา สายตามองต่ำเพียงปลายคาง

“ทำไมไม่นึกตำหนิพี่บ้างเลย พี่ทำอะไรไม่ดีกับเราหลายอย่าง”

มินตราส่ายหน้า “ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว พี่ธันว์อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่อัตนะคะ” มีแววขอร้องอยู่ในน้ำเสียง

“พี่ก็ไม่อยากมีเรื่องผิดใจกับมันเหมือนกัน” ธันว์ถอนใจ “ความจริง...พี่ไม่อยากขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อครู่หรอกนะ เพราะมันเป็นความตั้งใจของพี่”

มินตราชะงัก เงยหน้าขวับขึ้นมองเขา “หมายความว่ายังไง”

ธันว์ยิ้มใส่ตาเด็กสาว “หมายความว่าพี่อยากจูบเราไง อยากจะทำอย่างนั้นตั้งแต่วันแรกที่เห็นนอนอยู่บนหิมะแล้ว”

มินตราอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง

ธันว์ยิ้ม แววตาอ่อนโยนขึ้นอีกเท่าตัว “เชื่อพี่เถอะ พี่พูดความจริง” ยืนยันเสียงอ่อนโยน พลางเอื้อมมือไปเกลี่ยริมฝีปากนุ่มที่ยังบวมเป่งเพราะจูบของเขา

มินตราส่ายหน้า ยังพูดไม่ออก

“เราไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่าคลั่งไคล้ เราสวยและน่า...” ธันว์ชะงัก เขาไหวไหล่ “ช่างมันเถอะ เราเด็กเกินกว่าที่จะรู้”

“ไม่...มิ้นอยากรู้” มินตราเอื้อมมือไปเขย่า หมดความหวาดกลัวแค่นั้น

ธันว์ยิ้มอ่อนโยนใส่ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม “เอาไว้วันหนึ่ง เมื่อเราโตเป็นสาวพอ แล้วพี่จะบอก”

“แล้วมิ้นต้องรอถึงเมื่อไหร่กว่าจะถึงวันนั้น” ถามด้วยน้ำเสียงไร้ความหวัง นั่นทำให้ธันว์หัวเราะในลำคอ

“ไม่นานหรอก รอพี่นะ” ธันว์พูดเสียงนุ่มนวล แล้วชะโงกหน้าไปจูบหน้าผากแผ่วเบา

มินตราอ้าแขนกอดเขา “มิ้นรักพี่ธันว์...พี่ไม่รู้หรอกว่ามิ้นรอที่จะได้ยินคำนี้มานานแค่ไหน...รอพี่ คำนี้ช่างอ่อนหวานเหลือเกิน” เจ้าตัวพูดแล้วกระชับวงแขนแน่นเข้า เกือบทำให้ธันว์หายใจไม่ออก เขาขมวดคิ้ว แกะวงแขนเด็กสาวออก พลางขยับห่างออกมาเพื่อมองหน้า

“รักพี่? รอพี่? รอที่จะได้ยินคำพูดนี้นี่นะ? เราไปรู้จักมักจี่กับพี่ตั้งแต่ตอนไหนเมื่อไหร่กันแม่ตัวยุ่งถึงได้เกิดความรู้สึกอย่างนั้น” ธันว์ถามอย่างสุขใจ ในใจอิ่มเอิบอย่างประหลาดเมื่อได้ยินว่าเธอรักเขา

คุณพระ...ทั้งที่รู้ว่าเด็กสาวอาจจะพูดออกมาโดยที่ไม่ได้หมายความตามนั้น แต่กระนั้นเขาก็ห้ามความรู้สึกอิ่มเอิบในใจไม่ได้

มินตรายิ้มเขินๆ เมื่อตอบว่า “เอาไว้วันหนึ่งเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม มิ้นจะบอกพี่เองว่าทำไมมิ้นถึงรักพี่ และเฝ้ารอคอยพี่มานานแค่ไหนแล้ว”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ยังคงมองอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาก็หัวเราะฮึๆ ในลำคอกับการที่เธอเลียนแบบคำพูดเขา “ร้ายนักนะเรา เอาคำพี่มาย้อน”

มินตราหัวเราะ ธันว์ยิ้มตอบ แล้วตวัดวงแขนกอดเด็กสาว เขาเกยคางกับศีรษะของอีกฝ่ายก่อนถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”

“มิ้นบอกแล้วมิ้นไม่เคยโกรธพี่” มินตราพูดกับซอกคอเขา แววตาเปี่ยมสุขมากมาย

“อย่าใจดีกับพี่นักเลย พี่ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายขนาดนั้น” ธันว์พูดพลางโยกคลอนร่างบางในอ้อมแขน ในใจรู้สึกหนักอึ้งกับความไว้เนื้อเชื่อใจของเธอ

มินตราน่ารักอย่างนี้ เขาจะหักห้ามใจที่จะไม่แตะต้องสัมผัสเนื้อตัวเธอได้อย่างไรกัน? ธันว์ให้นึกสงสัยระคนหนักใจ