หลังออกจากหาดอีปาเนมา เรนัลโดชวนเธอขึ้นกระเช้าไฟฟ้าไปยังภูเขาชูการ์ โลฟ ซึ่งเป็นภูเขาหินแกรนิต เพื่อชมวิวของอ่าวกัวนาบาร่า หากเพราะยังเข็ดขยาดกับประสบการณ์แฟนคลับรุมทึ้งเขา ทำให้เธอขอ ‘ผ่าน’ ไม่อยากไปในที่สาธารณะพร้อมๆ กับเขา โดยบอกว่าถ้าจะไป…ก็ขอเปลี่ยนไกด์นำเที่ยวแล้วกัน เรนัลโดหัวเราะขำเธอที่ขยาดตั้งแต่เจอประสบการณ์ครั้งแรก บอกว่านั่นยังน้อยไป บางครั้งโดนมะรุมมะตุ้มมากกว่านั้นอีก

เขาเปลี่ยนเป็นพาเธอมากินอาหารพื้นเมืองที่ภัตตาคารพอร์เคาแทน ระหว่างทางนั่งรถมา ชายหนุ่มให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าชูการ์ โลฟ หรือภูเขาก้อนน้ำตาล มีที่มาจากการที่เดิมเป็นแหล่งปลูกไร่อ้อยของคนพื้นเมือง และเปลี่ยนเป็นกาแฟในเวลาต่อมา ส่วนหาดอีปาเนมา เพิ่งมาโด่งดังระดับโลก เมื่อไม่ถึงร้อยปีที่ผ่านมา ผู้คนรู้จักหาดนี้จากเพลง The Girl from Ipanema ของ บอสซาโนวาแจซ ที่พรรณนาถึงผู้หญิงสาวของริโอ

เรนัลโดจองโต๊ะไว้ล่วงหน้า บริกรเข้ามาทักทายชายหนุ่มในทันทีที่เดินนำเธอเข้าไปในร้าน กิริยาฝ่ายนั้นพินอบพิเทาอย่างเห็นได้ชัด ปลายรุ้งเดาว่าถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นดาราดัง ก็คงเพราะเป็นลูกค้าขาประจำของร้านนี้ อีกฝ่ายจึงจดจำเขาได้และแสดงท่าทีนอบน้อมขนาดนี้ บริกรพาพวกเธอไปยังบริเวณที่แยกจากลูกค้าคนอื่นๆ ดูแล้วค่อนข้างเป็นสัดส่วนพอสมควร จากนั้นยื่นเมนูให้เรนัลโด แล้วจึงถอยออกไปเพื่อทิ้งเวลาให้ดูรายการอาหารได้ตามสะดวก

เขายื่นเมนูให้เธอ พลางว่า “เป็นเมนูเครื่องดื่มน่ะ คุณอยากดื่มอะไรอิริส”

“รุ้งค่ะ” เธอแย้งเขา

เรนัลโด เลิกคิ้ว สบตาสีนิลคมซึ้ง แล้วเขาต้องหัวเราะเก้อๆ “โอเค..รุ..รุ้ง ถูกต้องไหม?” หางเสียงถามอย่างไม่แน่ใจ

ปลายรุ้งฉีกยิ้มเห็นฟันขาวเป็นระเบียบให้เขาแทนคำตอบ สีหน้าบอกความพอใจ พลางรับเมนูมาเปิดอ่าน “ที่บราซิล คนนิยมดื่มอะไรกันคะ” ถามขณะไล่สายตาดูภาพเครื่องดื่ม

“เบียร์” เรนัลโด ตอบทันควัน โดยไม่ต้องคิด

“อย่างอื่นสิคะ”

“รองลงมาก็คงเป็น ไคปิรินย่า คอกเทล”

“เป็นยังไงคะ” เงยหน้าถาม ทั้งที่ในเมนู มีภาพบอกอยู่…เป็นภาพเครื่องดื่มสีขาวขุ่นอยู่ในแก้วทรงเตี้ย มีน้ำแข็งและมะนาวผ่าเป็นแว่นๆ สามสี่ชิ้นอยู่ภายในแก้ว

“เป็นเครื่องดื่มประจำชาติของบราซิล ทำจากคาชาช่า ผมหมายถึง เหล้าที่กลั่นจากน้ำอ้อยน่ะ ผสมกับน้ำมะนาวและเหล้ารัม ดับกระหายหน้าร้อนได้ดี”

“งั้นรุ้งขอที่หนึ่งค่ะ”

“ได้ครับ…” ยิ้มรับ ก่อนเสริมว่า “ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารจำพวกเนื้อสัตว์ เพราะบราซิลเป็นแหล่งปศุสัตว์ โดยเฉพาะเนื้อวัว จะหวานและนุ่มมาก คุณทานเนื้อหรือเปล่ารุ้ง?” หางเสียงเริ่มเอ่ยชื่อหญิงสาวชัดเจนขึ้น

“ทานได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยชอบนัก”

เรนัลโด ทำหน้าเสียใจ ก่อนตอบว่า “ผมขอโทษที่ไม่ได้ถามความเห็นคุณล่วงหน้า ถ้ารู้ว่าไม่ชอบเนื้อ ผมคงพาไปภัตตาคารมารีอุสแล้ว ที่นั่นมีให้เลือกระหว่างร้านปลากับร้านเนื้อ แยกเป็นสัดส่วน”

“ไม่เป็นไรค่ะเรย์ รุ้งทานได้ แค่ไม่ชอบ”

“งั้นถ้าคุณได้ทานเนื้อที่บราซิล รับรองจะเปลี่ยนใจ ผมทานเนื้อมาเกือบทั่วโลกแล้ว ผมหมายถึง ประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องเนื้อน่ะ แต่ยังไม่เคยกินเนื้อที่ไหน หวานและนุ่มลิ้นเหมือนที่บราซิล”

ปลายรุ้งย่นจมูก ทำหน้าล้อเลียนขณะโต้ว่า “แหงสิ…บราซิลบ้านคุณนี่ คุณก็ต้องชื่นชมยกย่องบ้านตัวเองเป็นธรรมดา”

เรนัลโด ตีหน้าเก้อ “ไม่ใช่ด้วยเหตุผลนั้นสักหน่อย พูดอย่างงี้ต้องให้ลองแล้ว” เรนัลโด พูดแล้วหยิบกระดาษแข็งฝั่งหญิงสาวหงายด้านสีเขียวขึ้น มีตัวหนังสือภาษาโปรตุเกสเขียนว่า sim ซึ่งแปลว่า ใช่

“นั่นอะไรคะ” ถามขึ้นอย่างสงสัย เธอเพิ่งสังเกตว่าบนโต๊ะทางฝั่งเธอและฝั่งเขามีกระดาษแข็งสีแดงและสีเขียวตัดกลมมน สีแดง มีตัวหนังสือโปรตุเกสเขียนว่า não ซึ่งแปลว่า ไม่ และสีเขียว เขียนว่า sim

“ถ้าคุณเปิด ‘สี๊’ ฝั่งสีเขียว แปลว่าคุณรับเนื้อ พนักงานเสิร์ฟ ก็จะเวียนกันนำเนื้อชนิดต่างๆ ที่เสียบกับเหล็ก มาแล่บางๆ ใส่จานคุณ แต่ถ้าคุณเปิดคำว่า ‘เนา’ ฝั่งสีแดง แปลว่าคุณไม่รับเนื้อ หรือไม่ก็หยุดทานแล้ว เขาก็จะหยุดเสิร์ฟทันที เป็นทริกของร้านน่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินมาถามลูกค้าบ่อยๆ แค่เห็นสีกระดาษบนโต๊ะก็รู้แล้ว”

“ดีจัง เป็นกลวิธีที่น่าสนใจมากๆ แล้วสลัดกับอาหารจำพวกเรียกน้ำย่อยละคะ ตอนเดินผ่านมา เห็นโต๊ะบุฟเฟต์วางอยู่กลางห้อง มีทั้งสลัด ขนมปัง และอาหารเรียกน้ำย่อยต่างๆ”

“ปกติต้องเดินไปบริการตัวเอง แต่เวลาผมมาทานร้านนี้ จะจ่ายพิเศษเพิ่มอีกหน่อย ทางร้านก็จะจัดมาบริการ เดี๋ยวเขาก็คงนำมาเสิร์ฟให้ทั้งหมด”

“เพิ่ม ‘อีกหน่อย’ ของคุณคงไม่น้อยสิคะ?” ออกปากแซวไปตรงๆ

เรนัลโด ชะงักเล็กน้อย ก่อนยอมรับตรงๆ ว่า “ก็อาจจะแพงกว่าปกติสักหน่อย แต่สำหรับผมยินดี เพราะถือว่าซื้อความสะดวกสบาย และความเป็นสัดส่วน”

“พวกดาราดังๆ ก็เป็นยังงี้ทุกราย ตอนรุ้งศึกษาข้อมูลการใช้ชีวิตส่วนตัวของดาราฮอลลีวูดดังๆ เพื่อนำมาใช้ประกอบการเขียนนิยายเกี่ยวกับไลฟ์สไตล์ของพระเอกหนังน่ะ รุ้งก็ค้นข้อมูลเจอพวกดาราดังๆ ชอบทำตัวเหมือนอย่างคุณนี่แหละค่ะ”

“ชอบทำตัวเหมือนอย่างผมนี่ทำตัวยังไง?”

“ก็ชอบใช้เงินหว่านเพื่อซื้อความสะดวกสบายไงคะ ชอบอ้างว่าต้องการความเป็นส่วนตัว เลยต้องแปลกแยกจากคนอื่นหน่อย แต่ความจริงน่ะ รักความสะดวกสบาย ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับชาวบ้านอย่างเราๆ หรอกค่ะ” พูดพลางก้มหน้าทานสลัดที่บริกรเพิ่งนำมาเสิร์ฟ จากนั้นหันไปจิบไคปิรินย่า

“ดูเหมือนคุณแอนตี้พวกดารานะ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถึงได้ทำเสียงเขม่นอย่างนี้”

มือที่กำลังถือแก้วไคปิรินย่าซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติกลมกล่อมอยู่นั้น ชะงักค้างโดยพลัน แก้วแทบร่วงหล่นจากมือ และเนื้อตัวพานเย็นเฉียบ ตามมาด้วยความรู้สึกถึงรสชาติที่เปลี่ยนเป็นขมปี๋จากคอกเทลที่ยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดต่อไป ด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับน้ำเย็นราดศีรษะว่า “ผมเริ่มสงสัยแล้วสิอิริส…เดี๋ยวนี้ความจำคุณกลับมาแล้วใช่ไหม คุณถึงจำได้…คุณว่าอะไรนะ ค้นหาข้อมูลไลฟ์สไตล์ของดาราฮอลลีวูดเพื่อใช้ประกอบในการเขียนนิยายใช่มั้ย? คุณจำได้แล้วใช่ไหมอิริส ว่าคุณทำงานเป็นนักเขียนมาก่อน?”

น้ำไคปิรินย่ากระฉอกออกมานอกแก้วกับน้ำเสียงดุดันนั่น มือเธอสั่นจนต้องรีบวางแก้วบนโต๊ะ หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทองมากเกินไป ก็เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเรนัลโดที่ย้อนถามกลับมาด้วยเสียงเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลก ชวนให้เลือดสูบฉีดในอัตราเกินกว่าปกติ แดงแล้วซีด…ซีดแล้วแดง บอกถึงเลือดลมที่ทำงานผิดปกติ

ปลายรุ้งหน้าถอดสี พร้อมกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นตามมาว่า เธอทำพลาดอีกแล้ว สวรรค์ช่วย…ไม่สิ ท่านเปตรา…ช่วยรุ้งด้วย ประโยคหลัง…หญิงสาวตะโกนก้องในใจ หากทว่ากลับมีเพียงสายลมบางเบาที่เคลื่อนมาลูบไล้ผิวกายแผ่วเบา ราวกับจะช่วยปลอบประโลม…



“ว่าไง…อิริส คุณจะอธิบายเรื่องที่อยู่ดีๆ ก็ระลึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเป็นนักเขียนนิยายได้ยังไง”

ยามโกรธ เรนัลโด กลับไปใช้ ‘อิริส’ อีกครั้ง และน้ำเสียงนั่นก็พาลหาเรื่องเต็มที่ ปลายรุ้งไม่ตอบ เธอพยายามเลี่ยงการตอบคำถามนี้มาตลอด นับตั้งแต่ออกมาจากร้านอาหารแล้ว แม้ว่าเขาจะเพียรพยายามคาดคั้นอย่างไร เธอก็ไม่ให้ความร่วมมือ จนต้องจบอาหารมื้อนั้นโดยที่ต่างฝ่ายต่างแทบไม่ได้แตะอาหาร

ครั้งนี้ก็เช่นกัน…หญิงสาวตั้งใจเดินหนีเข้าห้องตัวเองเพื่อเลี่ยงการมีปากเสียงกับเขา หากกระนั้นอีกฝ่ายกลับเอื้อมมายื้อข้อมือเธอไว้

“เราต้องคุยกันแล้ว…อิริส ผมว่าถึงเวลาที่เราต้องเปิดอกคุยกันแล้ว เอาความจริงมาพูดกัน เลิกปิดบังและหันหลังหนีอย่างงี้”

“ไม่ได้ปิดบังและไม่ได้หันหลังหนี แต่รุ้งไม่มีอะไรจะพูด”

“แม้แต่เรื่องเหนือธรรมชาติอะไรนั่นน่ะเหรอ? คุณจะให้คำตอบยังไงอิริสกับการที่ตาลิต้าประสบอุบัติเหตุ…วันนี้เธอโทรมาหาผมบอกว่าคงต้องเลื่อนนัดเรื่องที่ผมจะพาคุณไปฝากอยู่กับเธอ เพราะว่าระหว่างเดินทางกลับ เธอประสบอุบัติเหตุ รถชนกับริมบาทวิถี ต้องนำเข้าอู่ซ่อมที่นั่น ทั้งหมดนี่คุณรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ยังไงอิริส” ก่อนออกจากภัตตาคาร ตาลิต้าได้โทรมาแจ้งเรื่องอุบัติเหตุ ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจพอสมควรเพราะไปตรงกับเหตุการณ์ที่หญิงสาวได้คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้

ปลายรุ้งเบิกตาโต ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา เสียงแทบไม่ลอดริมฝีปาก “รุ้งไม่รู้ รุ้งแค่คาดคะเน”

เรนัลโด หรี่ตามอง “ไม่ใช่คำตอบที่ฉลาดเลย…คุณว่ามั้ย?”

เจ้าตัวไม่ตอบ แต่ลดสายตามองมือที่เขายังเกาะกุม พลางแกะออก “รุ้งบอกแล้วว่าไม่มีอะไร มันก็แค่การคาดคะเนเท่านั้น”

“แล้วเรื่องความทรงจำล่ะ…คุณเป็นนักเขียนนิยาย คุณจดจำได้แล้วใช่มั้ยว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน”

“ไม่…รุ้งยังจำไม่ได้”

“งั้นเราไปพิสูจน์กันอิริส เราจะไปหาหมออันเดรเดี๋ยวนี้”

ปลายรุ้งอ้าปากค้าง “ไม่นะ…คุณจะไปเพิ่มงานให้หมอทำไมกัน รุ้งไม่มีความจำเป็นต้องพบหมอ และรุ้งก็บอกไปแล้วว่าเป็นการพูดเจื้อยแจ้วไปตามประสานกแก้วนกขุนทองเท่านั้น คุณจะมาเอานิยมนิยายอะไรกับคนสติไม่สมประกอบ ความจำเสื่อมล่ะ”

“ผมหวั่นแต่ว่าความจำเสื่อมไม่จริงน่ะสิ”

อ้าปากค้างอีกคำรบ เงยหน้ามองเขาขวับ ลืมแกะมือหนาต่อ “พูดยังงี้มาต่อยกันเลยดีกว่า”

เรนัลโด ชะงักไปทันควัน อึ้งอย่างคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะชอบใช้ความรุนแรง “คุณหมายความว่าไงอิริส ที่ว่ามาต่อยกันดีกว่าน่ะ”

“ความหมายตรงตัว…ออกไปนอกระเบียงแลกหมัดดวลกันเลย” ความจริงพูดไปอย่างนั้นเอง ความหมายเธอ…เพียงแค่ต้องการแหย่เขาเล่นเท่านั้น

“ผมไม่นิยมความรุนแรง โดยเฉพาะกับการทำร้ายผู้หญิงด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีความจำเป็น แค่อธิบายเหตุผลของคุณมาก็พอ” เรนัลโดพูดเสียงเรียบ

“แล้วคิดว่าคุณไม่ทำอยู่รึไง คุณไม่ได้ทำร้ายด้วยการกระทำ แต่กำลังทำด้วยคำพูด”

“หมายความว่าไง” เรนัลโดอึ้งอีกครา ผู้หญิงคนนี้มีอะไรให้เขาอึ้งอยู่เสมอ

“ไม่มีความหมาย ทุกอย่างที่อยากบอก ก็พูดไปหมดแล้ว” เมินหน้า อย่างมีแง่งอน

“ผมไม่ได้ทำร้ายคุณด้วยคำพูด แค่พยายามถามความจริง อย่ามากล่าวหาผมและผมก็มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างงั้นด้วย” พูดพลางกระตุกร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน อีกฝ่ายไม่ทันระวังจึงถลาเข้ามาอย่างง่ายดาย เรนัลโดรัดร่างบางแน่นเข้า พลางก้มหน้าต่ำ “ถ้าจะทำจริง…ต้องอย่างงี้” น้ำเสียงราวกับขู่

ปลายรุ้งรีบยกมือยันปลายคางเขา หน้าแดงก่ำ “คุณไม่ทำจริงหรอก”

“ผมไม่ได้ขู่…” บอกเป็นนัยว่าทำจริง เรนัลโดปัดมือบางออก

เจ้าตัวเห็นท่าทัดทานไม่ไหว จึงตะโกนก้องเป็นภาษาไทย “ท่านเปตรา!”

เรนัลโด เลิกคิ้วอย่างฉงน “คุณพูดภาษาอะไรอิริส ผมฟังไม่ออก”

ปลายรุ้งไม่ตอบ แต่เหลียวไปมองรอบตัว พูดต่อว่า “ช่วยทำให้รุ้งหลุดพ้นสถานการณ์น่าอึดอัดใจนี้ทีสิคะ” น้ำเสียงโอดครวญระคนเว้าวอนอยู่ในที

“เจ้าควรดีใจที่เรนัลโดต้องการเจ้า” เสียงเปตราลอยกลับมา โดยไม่ปรากฏกายให้เห็น

ปลายรุ้งเบิกตาโตมากยิ่งขึ้น ก่อนโต้ว่า “ต้องการบ้… เอ๊ย… อะไร เขาแค่ต้องการแก้เผ็ดรุ้ง เรื่องที่โกหกเขาเท่านั้นนะคะ ไม่ได้จะมาต้องกงต้องการอะไรเลย”

“เจ้าคิดว่าผู้ชายอย่างเรนัลโดเลือกผู้หญิงไม่ได้รึไง”

ปลายรุ้งอึ้ง ขณะที่เรนัลโดทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกที่เห็นคนในอ้อมแขนพูดคนเดียว ผู้มีอำนาจลี้ลับเพียงผู้เดียวในที่นั้น มองภาพคนทั้งคู่แล้วพูดต่อว่า “เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่เรนัลโดเลือกเจ้าแล้ว เขาเลือกที่จะจูบเจ้า จูบเขา…ปลายรุ้ง ยังจะต้องให้ข้าบอกรึไง”

ปลายรุ้งตาเบิกโตราวกับเห็นผีแท้จริง “แต่จะต้องไม่ใช่แบบนี้ และนี่มันยังเร็วเกินไป”

“เจ้าจะเอายังไงกันแน่” เปตราปรากฏกายราวกับหมดความอดทน ยมทูตใช้เวทมนตร์หยุดเวลา เรนัลโด ยืนแข็งทื่อ ขณะที่ปลายรุ้งยังคงขยับเคลื่อนกายได้ เปตราพูดต่อว่า “ข้าให้โอกาสเจ้าเลือกแล้ว ถ้าไม่อยากจูบกับเขาก็ถอยออกมาจากอ้อมกอดเขา แต่ถ้าไม่…ก็จงเดินหน้าต่อ ไม่บ่อยนักหรอกนะที่เขาอยากจูบผู้หญิงคนไหน เจ้าควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้”

“เพราะเวทมนตร์ท่านหรือเปล่า ถึงทำให้เรย์อยากจูบรุ้ง” ถามออกไปอย่างอยากรู้

“ถ้าข้ามีอำนาจบังคับจิตใจคนได้อย่างงั้นก็ดีสิ” น้ำเสียงแผ่วเบา มีกังวานเศร้าสร้อยอยู่ในที ก่อนจะกลับมาเป็นปกติเมื่อพูดต่อว่า “จงเลือกปลายรุ้ง…ข้าให้โอกาสเจ้าเลือกแล้ว”

ปลายรุ้งลังเล หากเพียงชั่วพริบตาเดียวเธอก็มุดตัวลอดมาจากอ้อมแขนเรนัลโด เธอหันไปทางเปตราถามว่า “แล้วจากนี้ไปเราจะทำยังไงกันต่อดี” น้ำเสียงปรึกษาหารือ

เปตรามองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้ง จ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีนิลราวกับต้องการมองให้ทะลุไปถึงก้นบึ้งของจิตใจ หากเขาก็ยังคงไม่เข้าใจนัก “ทำไมไม่เลือกที่จะจูบกับเขา เจ้ามีโอกาสแล้ว มันจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าพัฒนาไปอีกขั้น”

“มันยังเร็วเกินไป…อะไรมาเร็ว รุ้งหวั่นจะไปเร็วเหมือนกัน ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ว่าแต่เราจะทำยังไงกันดีคะ” พูดพลางหันไปมองเรนัลโดที่ขณะนี้ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น

“ข้าจะคลายมนตร์ที่หยุดกาลเวลา แต่มันจะส่งผลกระทบให้เขาสูญเสียความทรงจำ...แต่ไม่ต้องห่วง แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น ไม่เป็นอันตรายต่อเขาหรอก” รีบพูดต่ออย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าวิตกกังวลของปลายรุ้ง

“แปลว่าเขาจะจำบทสนทนาสุดท้ายไม่ได้ใช่มั้ย”

“ไม่...”

เธอพยักหน้ารับรู้และรอดูผล

พลันที่เปตราคลายมนตร์สะกด เรนัลโดก็หันขวับมาทางเธอทันที “ว่าไง…อิริส คุณจะอธิบายเรื่องที่อยู่ดีๆ ก็ระลึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเป็นนักเขียนนิยายได้ยังไง นั่นหมายความว่าคุณฟื้นความจำแล้ว หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณไม่เคยสูญเสียความทรงจำเลยกันแน่?”

ปลายรุ้งสะดุ้ง เหลียวมองรอบตัวอย่างต้องการหาคนช่วย หากทว่าทุกอย่างว่างเปล่า....บัดนี้ยมทูตหายวับไปแล้ว หญิงสาวหันมายิ้มเจื่อนๆ ให้เขา พลางว่า “รุ้ง...เพิ่งนึกได้ว่าจะต้องไปเปลี่ยนผ้าพันแผล วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้เปลี่ยนเลย”

“งั้นผมจะเปลี่ยนให้ หลังจากที่เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว”

หญิงสาวทำหน้าเหยเก...ไม่เข้าใจว่ามันกลับไปสู่จุดตั้งต้นได้อย่างไร ได้แต่บ่นคนบอกอยู่ในใจ ก็ไหนว่าจะจำไม่ได้ไง “แต่รุ้งไม่มีอะไรจะคุยแล้ว” เธอตอบเขาไป

“แม้แต่เรื่องเหนือธรรมชาติอะไรนั่นเหรอ? คุณจะให้คำตอบยังไงอิริสกับการที่ตาลิต้าประสบอุบัติเหตุ…วันนี้เธอโทรมาหาผมบอกว่าคงต้องเลื่อนนัดเรื่องที่ผมจะพาคุณไปฝากอยู่กับเธอ เพราะว่าระหว่างเดินทางกลับ เธอประสบอุบัติเหตุ รถชนกับริมบาทวิถี ต้องนำเข้าอู่ซ่อมที่นั่น ทั้งหมดนี่คุณรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ยังไงอิริส”

สีหน้าเจ้าตัวบิดเบี้ยวมากขึ้น เมื่อการสนทนาย้อนกลับไปสู่จุดตั้งต้นใหม่ทั้งหมด...คุณพระ...หลังจากเหตุการณ์โต้เถียงกัน เขาก็จะคว้าตัวเธอไปจูบใช่มั้ย?

“เชื่อสิคะ...ว่ามันเป็นแค่การคาดคะเนของรุ้ง รุ้งก็คาดเดาไปอย่างนั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เจ้าตัวเริ่มขยับถอยหลัง

“ผมว่าเพื่อความชัวร์ เราไปพบหมออันเดรกันเถอะ”

“ไม่เอาค่ะ...” เจ้าตัวพูดถอยกรูดไปเรื่อยๆ หากทว่าคงผิดจังหวะไปหน่อย เท้าจึงสะดุดเข้ากับขาโซฟาทางด้านหลัง เป็นผลให้ล้มหงายหลัง

เรนัลโดเห็นภาพนั้น เขาหวั่นอีกฝ่ายจะล้มศีรษะฟาดกับพื้นเจ็บตัวอีกรอบ จึงเอื้อมมือไปจะกระตุกแขน หากคว้าไม่ถนัดนัก ร่างหญิงสาวที่บัดนี้ล้มหงายหลังบนโซฟา จึงพาให้เขาเสียหลักล้มคะมำหน้าคว่ำตามไปด้วย เรนัลโดถลาลงไปคร่อมอยู่บนตัวของหญิงสาว ในจังหวะเดียวกับที่ริมฝีปากประกบกับเรียวปากนุ่มพอดี

“ขอโทษครับ” เรนัลโดผงะเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ กระซิบขอโทษแผ่วเบา ไม่ห่างจากริมฝีปากนุ่มนัก ยังไม่ขยับถอยห่างจากปลายรุ้งในทันที แต่จ้องไปในนัยน์ตาสีนิลอย่างค้นหาเงียบๆ เขาพบความรู้สึกหลากหลายวิ่งผ่านแววตาหวานซึ้งคู่นั้น

ปลายรุ้งยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างกายจึงชะงักงัน และริมฝีปากเผยอค้างด้วยความคาดไม่ถึง เนื้อตัวรู้สึกได้ถึงร่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามกำลังแนบกระชับตลอดเรือนกาย…เธอหน้าแดงก่ำ เกิดความรู้สึกขัดเขินจนไม่กล้าประสานสายตากับเขาตรงๆ จึงหลุบต่ำมองเพียงปลายคางเขา

เรนัลโดยังคงมองอย่างสำรวจใบหน้าขาวอมชมพู สัมผัสจากกายนุ่มหากเต่งตึงเบื้องล่างทำให้เขาต้องลดตามองชั่วครู่ เห็นทรวงอกขยับขึ้นลงพร้อมกับเสียงหอบหายใจถี่ๆ เลื่อนสายตาขึ้นพินิจใบหน้าหวานอย่างสาวเอเชียอีกครา เธอเงยหน้าขึ้นจ้องเขาราวกับลูกกวางตื่นภัยก็ไม่ปาน เรนัลโดคลี่ยิ้มมุมปากอย่างปลอบประโลม เมื่อเห็นความตื่นตระหนกระคนคาดหวังในนัยน์ตาคู่นั้น เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ค่อยๆ ลดใบหน้าลงจดริมฝีปากชุ่มชื้นของอีกฝ่าย แทะเล็มอย่างบางเบา อากัปกิริยาไม่ต่างจากผีเสื้อขยับปีกโบยบิน ราวกับต้องการทดสอบความนุ่มนวลและรสชาติหวานล้ำก็ไม่ปาน

คนถูกจู่โจมด้วยจุมพิตเบิกตาโต

เรนัลโดผละใบหน้าขึ้นจากเรียวปากนุ่มเพียงเพื่อลากฝ่ามือปัดผ่านยอดทรวงอก ขึ้นมาเกาะกุมลำคอระหงอย่างบังคับให้แหงนหน้ารับจูบ เขาลดริมฝีปากจูบปลายรุ้งอีกครั้ง หากคราวนี้เป็นไปในท่วงทีที่เล้าโลมและลึกซึ้ง

จังหวะที่เรียวปากสวยราวกับของผู้หญิงของเรนัลโดลดต่ำลงมาสัมผัสอีกครั้ง จิตวิญญาณของปลายรุ้งก็ดูจะโบยบินกลับคืนสู่อิสรภาพ ไร้ขอบเขตและเหนือกาลเวลา มีเพียงเขาผู้ชายมาดแมนสุดแสนจะหล่อเหลาเซ็กซี่อยู่ตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น หญิงสาวไม่เคยจูบกับเพื่อนผู้ชายคนไหน ตลอดชีวิตวัยยี่สิบเอ็ดปีของเธอมุ่งเรื่องเรียนเพียงอย่างเดียว เขาเป็นคนแรกที่เธอปล่อยให้แนบชิดถึงเนื้อตัวมากที่สุดแล้ว