เมื่ออัตราลืมตาอีกครั้ง แววตาของเขาก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม เขาเก็บงำความเศร้าหมองไว้ได้มิดชิด... เศร้าหมองกับความจริงที่ว่าเด็กสาวที่เขาถูกชะตาด้วยอย่างมาก เป็นน้องสาวแท้ๆ

“พี่อัตเชื่อมิ้นแล้วใช่ไหมคะว่าทั้งหมดที่มิ้นพูดไม่ได้โกหก”

“ขอพี่ถามอะไรอีกหน่อย” ชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามมาใช้พี่อย่างที่เขาเคยใช้กับน้องสาวเป็นประจำ

“อะไรคะ”

“ปู่มีเหตุผลอะไรถึงส่งมิ้นมาที่นี่”

“โลกอนาคตที่มิ้นจากมา ปู่ได้รับมอบหมายจากองค์กรอีโอเอชอาร์ ให้คิดค้นเครื่องเดินทางข้ามเวลา เพื่อพิสูจน์ทฤษฎีที่องค์กรคิดขึ้น บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่าเรื่องการเดินทางข้ามเวลาสามารถเกิดขึ้นได้จริง”

“พี่เข้าใจวัตถุประสงค์การมาของเราแล้ว แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ ทำไมปู่ถึงเลือกใช้มิ้นเป็นคนทดลอง ปู่ต้องรู้สิว่ามันอันตรายมากแค่ไหน และปกติปู่ไม่ใช่คนอย่างนั้น เรื่องความปลอดภัยของคนในครอบครัว ปู่ให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง ที่ผ่านมาไม่เคยสักครั้งที่จะใช้ใครเป็นหนูทดลอง”

“มิ้นไม่ได้รับอันตรายอะไรจากการเดินทางข้ามเวลามา ปู่ทดลองกับสัตว์ทดลองจนมั่นใจแล้วว่าเครื่องเทเลพอร์เทชั่นเบดใช้งานได้จริงและไม่เป็นอันตราย ปู่ถึงส่งมิ้นมา อีกอย่างมันเป็นความต้องการของมิ้นเองด้วยที่อยากจะพิสูจน์ทฤษฎีของปู่ มิ้นอยากช่วยหาคำตอบเรื่องไทม์พาราด็อกซ์”

นักวิทยาศาสตร์หลายคนไม่เชื่อว่าการเดินทางข้ามเวลาเกิดขึ้นได้จริง เพราะจะเกิดความขัดแย้งในเรื่องเวลาหรือไทม์พาราด็อกซ์ขึ้น จึงได้พยายามหาสถานการณ์ต่างๆ มาหักล้าง เช่น มีการยกตัวอย่างการย้อนเวลากลับไปแก้ไขเหตุการณ์ในอดีต ที่จะส่งผลให้เกิดเหตุการณ์ในปัจจุบัน อาทิ การฆ่าพ่อแม่ของตัวเองก่อนที่ตนเองจะเกิด ก็จะเกิดข้อขัดแย้งทางเวลาว่าตัวเราเกิดมาได้อย่างไรในเมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าไปแล้ว (Parents Paradox) ดังนั้น เดวิด ด๊อยทซ์ (David Deutsch) และไมเคิล ล็อควูด (Michael Lockwood) จึงพยายามตีความ Paradox ของการเดินทางข้ามเวลาด้วยความหมายใหม่ว่าอาจจะเป็นการเดินทางไปยังจักรวาลอื่นที่อยู่คู่ขนานกับจักรวาลของเรา ไม่ใช่การเดินทางกลับไปสู่อดีตในจักรวาลตัวเอง โดยนำเรื่องการตีความหลายจักรวาลของกลศาสตร์ควอมตัม (many-universe interpretation of quantum mechanics) ที่เสนอโดย Hugh Everett III ในปี ค.ศ. 1957 มาช่วยอธิบาย

แล้วบทสนทนาระหว่างเธอกับปู่ในคืนนั้นก็ลอยเข้ามาในความทรงจำ

ปู่ของเธอให้ความเห็นเรื่องไทม์พาราด็อกซ์ว่า ‘ปู่เชื่อว่าการเดินทางย้อนเวลาในความหมายที่องค์กรอีโอเอชอาร์เข้าใจ ก็คือการเดินทางย้อนไปในอดีตของจักรวาลเดียวกันและปู่ก็เชื่อว่าความเข้าใจนั้นถูกต้องด้วย เพราะผลจากการทดลองของเพื่อนคนหนึ่งของปู่ ก็สนับสนุนความคิดนั้น เขาเคยทดลองกับหนู ตั้งจุดพิกัดให้มันยังอยู่ในห้องของเขา ปู่หมายถึงตั้งจุดพิกัดให้อยู่ในกรง เพียงแต่ตั้งเวลาให้มันย้อนเวลากลับไปในอดีตเมื่อคืนก่อนซึ่งเป็นคืนที่จับมันใส่กรงไว้ ผลปรากฏว่าแผงคอมพิวเตอร์สามารถจับสัญญาณจุดพิกัดของมันได้ว่าไปอยู่ในกรง เพียงแต่สัญญาณที่คอมพิวเตอร์จับได้กินระยะเวลาเพียงไม่นานก็หายไป เรื่องที่น่าเศร้าคือมันไม่โผล่กลับมาอีกเลยแม้ว่าจะครบกำหนดการตั้งเวลาให้มันกลับมาแล้วก็ตาม นั่นหมายความว่ามันไปเจอตัวของมันเองในเวลาอดีตและผลที่เกิดขึ้นคือมิติเวลาได้ดูดกลืนมันไป การเดินทางข้ามเวลาจึงมีกฎข้อหนึ่งซึ่งเป็นข้อห้ามว่าห้ามย้อนเวลากลับไปเจอตัวเองเด็ดขาด’

‘ถ้างั้นผลการทดลองของเพื่อนปู่ ก็พิสูจน์ว่าการเดินทางไปยังโลกคู่ขนานไม่มีอยู่จริงอย่างที่ด๊อยทซ์และล็อควูดเข้าใจ เพราะถ้าโลกคู่ขนานมีอยู่จริง การเดินทางของสัตว์ทดลอง จะต้องไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อเหตุการณ์ในปัจจุบัน เพราะจุดหมายปลายทางที่ไปถึง ไม่มีความต่อเนื่องในเชิงสาเหตุกับช่วงเวลาปัจจุบันที่เป็นจุดเริ่มต้นของการออกเดินทาง แต่นี่ผลการทดลองของเพื่อนปู่ กลับได้ผลตรงกันข้าม คือเมื่อส่งหนูกลับไปในสถานที่เดียวกันให้เจอตัวมันเอง ปรากฏว่าตัวมันหายไป’

เอ็ดเวิร์ดพยักหน้า ‘หลานเข้าใจถูกต้อง ด้วยสาเหตุนั้นบรรดานักวิทยาศาสตร์ที่อยู่ในสังกัดองค์กรปู่ ถึงได้ไม่มีใครยอมรับแนวคิดของด๊อยทซ์และล็อควูดเลย’

“เพราะเหตุนั้นเราเลยขอปู่เป็นคนทดลองเสียเอง”

เสียงของอัตราปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ มินตราตอบว่า “ใช่ค่ะ”

“มีเหตุผลแค่นั้นจริงๆ หรือ” เขาคาดคั้น

“ก็อาจจะไม่ใช่แค่นั้น” มินตราตอบรับอย่างลังเล “ว่าแต่พี่อัตเชื่อมิ้นแล้วใช่ไหมคะว่ามิ้นมาจากโลกในอนาคตจริงๆ”

อัตราถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วว่า “ข้อมูลเยอะและละเอียดยิบขนาดนี้ ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วว่ามิ้นเป็นน้องสาวที่มาจากโลกในอนาคตจริงๆ แม้จะเป็นเรื่องเหลือเชื่อก็เถอะ”

มินตราปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นไหลผ่านโสตประสาทไปชั่วอึดใจจึงซึมซับความหมายว่าอัตรายอมรับแล้วว่าเธอเป็นน้องสาวที่มาจากโลกในอนาคตจริงๆ มินตราร้องอย่างยินดีแล้วโผเข้ากอดพี่ชาย เขาต้องอ้าแขนออกรับ แรงโผเข้ามากอดทั้งตัว ทำให้อัตราเซ หลังไปติดกับโซฟา เสียงของเด็กสาวร้องอย่างยินดีดังอยู่ข้างหูว่า

“เย้...ดีใจจังที่พี่อัตเชื่อมิ้นแล้ว คิดว่าจะต้องถูกส่งตัวไปให้ตำรวจซะแล้ว”

น้ำเสียงดีอกดีใจอย่างเปิดเผยและยังท่วงท่ากอดกระชับคอเขาแนบแน่นอย่างเด็กๆ ทำให้อัตราคลี่ยิ้มอ่อนโยน เขาอดที่จะย้ำไม่ได้ว่า “โอเค...โอเค พี่เชื่อแล้วว่าแม่สาวน้อยคนนี้เป็นน้องสาวที่มาจากโลกในอนาคตจริงๆ”

“พี่อัตน่ารักที่สุดในโลก มิ้นดีใจจริงๆ ที่ได้เจอพี่อัตในโลกอดีต” มินตราพูดพร้อมกับกอดรัดรอบคอเขา

อัตรายังคงลังเลที่จะกอดตอบ เขารู้สึกได้ถึงน้ำหนักของกายนุ่มที่บดเบียดกับตัวเขา เจ้าตัวชั่งใจอยู่เสี้ยววินาทีถึงความเหมาะสมแล้วจึงวาดแขนกอดตอบ อัตรารัดน้องสาวแรงๆ ทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยวแล้วจึงคลายอ้อมแขน แววตาสะท้อนความยินดีไม่แพ้กันกับการที่ได้เจออีกฝ่ายซึ่งโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว

“พี่ก็ดีใจที่ได้เจอเราแม่ลูกเป็ดขี้เหร่ ใครเลยจะคิดว่าลูกเป็ดที่แสนจะขี้เหร่ของพี่จะโตขึ้นมาเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้” อัตราพูดเย้าๆ แล้วดันกายนุ่มออกห่างตัวเพื่อพิศใบหน้าใกล้ๆ ยอมรับว่าเธอสวยคมและหวานซึ้งอย่างที่หาได้ยากในหญิงสาวทั่วไป มินตราเป็นความงามที่สอดประสานลงตัวระหว่างเลือดตะวันออกและตะวันตก เขานึกเสียดายที่เธอเป็นน้องสาว

มินตราตวัดตาค้อน เธอทุบอกเขาไปพลั่กหนึ่งอย่างไม่จริงจังนัก แล้วถอยลงมานั่งข้างเขา บนโซฟาตัวเดียวกัน

“พูดจาไม่เข้าหูเลย ไม่สงสัยแล้วว่าแข่งจีบสาวๆ กับพี่ธันว์กี่ครั้งต่อกี่ครั้งถึงไม่เคยชนะ”

“ใครบอก” อัตรามองอย่างระแวง

“รู้ก็แล้วกัน”

“เจ้าธันว์ปากสว่างละสิ”

มินตรากลั้นยิ้ม ปิดปากเงียบ

อัตราตวัดตาค้อนราวกับผู้หญิง แล้วกล่าวเปลี่ยนเรื่องว่า “เจอเจ้าธันว์หรือยัง”

“เจอแล้วค่ะ”

“แล้วพี่เขาว่าไงบ้าง เราบอกเขาไปว่าไง”

“มิ้นบอกว่ามิ้นเป็นญาติของพี่”

“แล้วทำไมธันว์ยอมเชื่อง่ายๆ ปกติรายนั้นขี้ระแวงจะตาย”

“มิ้นให้ดูบัตรนักศึกษาค่ะ พี่เขาซักประวัติอีกนิดหน่อยแล้วยอมให้ค้างด้วย”

อัตราพยักหน้ารับรู้ “แล้วตั้งใจจะอยู่ที่นี่กี่วัน”

“อาทิตย์หนึ่งค่ะ มิ้นมีเวลาแค่นั้น เพราะต้องกลับไปเตรียมตัวสอบ”

“ใกล้สอบอยู่แล้ว ทำไมยังมาเที่ยวเล่นอีก”

“มิ้นหัวดี อ่านแป๊บเดียวก็จำแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก”

อัตราจิ้มหน้าผากน้องสาว “ขี้คุยจริงๆ แล้วนี่ทุกคนในโลกอนาคตสบายดีไหม”

“สบายดีค่ะ พ่อแม่และพี่อัตวุ่นอยู่กับการขยายตลาดส่งออกในประเทศจีน ส่วนปู่วุ่นอยู่กับการประดิษฐ์ไทม์แมชชีน”

“แล้วธันว์ล่ะ”

“พี่ธันว์เป็นอาจารย์ค่ะ ลุงแดนพยายามเคี่ยวเข็ญให้พี่ธันว์ขึ้นเป็นรองอธิการบดี แต่พี่เขาไม่ยอมท่าเดียว บอกว่าขอสอนหนังสือไปอีกสักระยะแล้วค่อยขึ้นเป็นผู้บริหาร”

“ธันว์คงไม่อยากข้ามหน้าข้ามตาคนที่อาวุโสกว่า” อัตราพูดอย่างเข้าใจนิสัยเพื่อนดี

“ลุงแดนบ่นว่าพี่ธันว์อายุ 35 ปีแล้ว น่าจะขึ้นเป็นรองอธิการบดีได้แล้ว”

อัตราพยักหน้ารับรู้ “แล้วที่เราบอกว่าอยากให้พี่ช่วย มิ้นอยากให้พี่ช่วยอะไร เรื่องที่พักหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ...นั่นน่ะของตาย แถมพี่อัตต้องให้เงินมิ้นใช้ด้วย”

“อ้าว...นี่ไม่ได้นำเงินติดตัวมาเลยหรือ”

“ติดตัวมาค่ะ แต่ไม่พอ”

“งั้นจะเอาเท่าไหร่” อัตราถามแล้วยืดตัว ล้วงหยิบกระเป๋าธนบัตรออกมาจากกระเป๋ากางเกง

เด็กสาวบอกจำนวนเงินที่คิดว่าจะใช้เพียงพอในช่วง 7 วันที่อยู่ในอเมริกา อัตราชะงัก เขาปรายตามองน้องสาวเงียบๆ เพราะเงินจำนวนที่เธอระบุเท่ากับรายได้ตลอดเดือนของเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่พูดอะไร เขาควักเงินส่งให้แต่โดยดี

“พี่มีเงินสดติดตัวอยู่แค่นี้ ส่วนที่เหลือ...จะไปกดให้พรุ่งนี้”

“พี่อัตน่ารักจัง ขอบคุณนะคะ” มินตรารับเงินแล้วยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มเขา

อัตราหน้าแดงก่ำ เขาเสเปลี่ยนเรื่องพูดกลบเกลื่อนอาการขัดเขิน “แค่นี้ใช่มั้ยที่อยากให้พี่ช่วย ไม่มีอะไรแล้วพี่จะได้ไปล้างจาน กินเสร็จไม่ได้ล้าง เดี๋ยวเจ้าธันว์กลับมาบ่นเป็นหมีกินผึ้งอีก” พูดจบก็ขยับลุก

“เดี๋ยวค่ะ มิ้นมีอีกเรื่อง”

“อะไร” อัตราเลิกคิ้ว เขาทรุดนั่งตามเดิม

เธอยิ้มประจบประแจง ก่อนว่า “ความจริงตอนที่พี่อัตถามว่า พี่ธันว์เป็นอย่างไรบ้างในโลกอนาคตที่มิ้นจากมานั้น มิ้นยังบอกพี่ไม่หมด พี่ธันว์แข่งจีบซาร่าห์กับพี่อัตและพี่ธันว์ชนะพนันก็จริง แต่สุดท้ายบั้นปลายชีวิตของพวกเขาไม่ได้แต่งงานด้วยกัน” มินตราทำหน้าเศร้า ก่อนเล่าต่อว่า “ในช่วงพรีฮันนีมูนของพี่ธันว์ก่อนที่จะเดินทางมาแต่งงานที่เมืองไทย พี่ธันว์พาซาร่าห์ไปเที่ยวนอกเมือง แล้วเธอก็ถูกพวกขี้ยาข่มขืนและฆ่า โดยที่พี่ธันว์ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาถูกซ้อมเจ็บปางตาย ตั้งแต่นั้นมาพี่ธันว์ก็โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง และไม่ให้อภัยตัวเองอีกเลย ถึงวันนี้เป็นเวลา 7 ปีแล้วที่พี่ธันว์ยังไม่ลืมซาร่าห์และไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นอีกเลย”

อัตราช็อกไปเสี้ยววินาที ต้องตั้งสติพักใหญ่ๆ จึงหลุดเสียงครางออกมาได้ “คุณพระ...ทำไมถึงโชคร้ายอย่างนี้ พี่ไม่คิดเลยว่าซาร่าห์จะโชคร้ายขนาดนี้”

“ค่ะ พี่ธันว์ก็น่าสงสารด้วย ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเองสักนิด เพราะเหตุนี้มิ้นถึงได้ย้อนเวลามาในอดีตเพื่อจะได้ช่วยแก้ไขอนาคตให้กับทุกคน”

“แก้ไขอนาคตคืออะไร? อะไรคือความมุ่งหวังของเรา ยับยั้งการพรีฮันนีมูนเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆ นั่น หรือว่าเราต้องการทำอะไรกันแน่”

“แล้วถ้ามิ้นบอกว่าการแก้ไขอนาคต หมายถึงมิ้นได้แต่งงานกับพี่ธันว์ และช่วยชีวิตของซาราห์ ส่วนพี่อัตจะได้แต่งงานกับซาร่าห์หรือไม่ต้องขึ้นกับความสามารถของพี่แล้วละค่ะ”

อัตรามองน้องสาวราวกับช็อก

มินตราจ้องท่าทางตะลึงงันของเขา เธอเสริมต่อว่า “เป้าหมายจริงๆ ของการเดินทางข้ามเวลามาในอดีตของมิ้น ไม่ใช่เพื่อพิสูจน์ไทม์พาราด็อกซ์ ไม่ใช่เพื่อช่วยชีวิตซาร่าห์สักทีเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นเหตุผลรอง เป้าหมายหลักคือ มิ้นต้องการเปลี่ยนแปลงอนาคตของพี่ธันว์ มิ้นรักเขา จึงอยากย้อนเวลามาขอให้พี่อัตช่วยเป็นพ่อสื่อให้มิ้น นิสัยพี่ธันว์เป็นคนที่ยึดมั่นถือมั่นกับความคิดตัวเอง ลงว่าได้ตัดสินใจอะไรแล้ว ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด ในโลกอนาคตที่มิ้นจากมา พี่ธันว์ฝังใจกับเหตุการณ์ในอดีตมาก โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่พาคนรักไปตาย ฉะนั้นเขาจึงไม่เปิดใจรับความปรารถนาดีจากใครอีกเลยแม้กระทั่งจากมิ้น ถ้าการย้อนเวลามาในอดีต ทำให้พี่ธันว์รักมิ้นได้ ก็จะช่วยสะกัดไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซาร่าห์ถูกฆ่าข่มขืนได้ ทุกอย่างจะจบลงอย่างลงตัว พี่ธันว์แต่งงานกับมิ้น ส่วนพี่อัตก็จะมีโอกาสเข้าแทนที่พี่ธันว์ พี่ชอบผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นช่วยมิ้น...เป็นพ่อสื่อให้กับมิ้นนะคะ”


*****************