Group Blog
All Blog
รักเพียงฝัน...(บท 2/2)ชื่อล่าสุด




“หน้าตาน่าทานจังเลยค่ะ” ปลายรุ้งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ขณะจ้องมองชามโมเคคาตรงหน้า ซึ่งมีหน้าตาเหมือนต้มยำกุ้งของไทย

“ลองชิมดูสิ” เรนัลโดพูดพลางยื่นช้อนให้หญิงสาว อีกฝ่ายพึมพำขอบคุณแล้วหยิบไปตักชิม “เป็นไงบ้าง” เขาถามขึ้นหลังจากปลายรุ้งเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ตอนนี้พวกเขาย้ายมานั่งในห้องทานอาหาร ซึ่งอาหารบนโต๊ะก็มีทั้งซุปโมเคคา ข้าวผัดสับปะรด และไข่เจียว

“คล้ายต้มยำกุ้งของไทยเลยค่ะ รุ้งชอบ” พูดออกไปแล้ว ปลายรุ้งก็ทำหน้าเก้อกระดากอย่างมาก เธอส่งยิ้มกร่อยๆ ให้เขาพลางว่า “ขอโทษค่ะ รุ้งติดปากกับการแทนชื่อตัวเอง”

ดาราหนุ่มเลิกคิ้วสูง ตอบยิ้มๆ ว่า “ไม่เป็นไร น่ารักดี แต่ผมเริ่มแปลกใจแล้ว คนความจำเสื่อมเขารู้ด้วยหรือว่าติดปากกับอะไรบ้าง?”

ปลายรุ้งชะงัก ส่งยิ้มแหยๆ ก่อนรีบเลื่อนจานไข่เจียวไปตรงหน้าเขา “ลองชิมไข่เจียวฝีมือรุ้งค่ะ อาจจะไม่เหมือนไข่เจียวเมืองไทยนัก เพราะเครื่องปรุงและน้ำมันคนละชนิดกัน แต่อย่างน้อยรุ้งก็ทำสุดฝีมือ”

ถูกคะยั้นคะยอจนต้องตัดใจรับช้อนจากมือหญิงสาว มาตัดไข่เจียวแบ่งเป็นชิ้นๆ ก่อนจะตักเข้าปากคำหนึ่ง

“รสชาติเป็นไงคะ?” ถามอย่างใจจดจ่อ รอลุ้นฟัง

“ฮึ่ม…” แสร้งทำหน้าเหมือนไม่ได้เรื่อง เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมาอย่างรอคอยตาไม่กะพริบ และพอเห็นปลายรุ้งหน้าเสีย เขาก็หัวเราะออกมาพรืดใหญ่อย่างกลั้นไม่ไหว

“คุณแกล้งนี่” ปลายรุ้งตวัดตาค้อน

“ไม่เถียงนี่” พูดกลั้วหัวเราะ เลียนแบบคำหญิงสาว เมื่อเห็นอีกฝ่ายตวัดตาค้อนมาอีก เรนัลโดก็ยิ่งหัวเราะเสียงก้องมากขึ้น เขาเลื่อนจานไข่เจียวไปตรงหน้าปลายรุ้งอย่างเอาใจ ขณะพูดแก้ความเข้าใจว่า “ผมพูดเล่น อร่อยมาก ว่าแต่คนไทยกินรสชาตินี้เหรอ”

“รสชาตินี้น่ะรสชาติไหน”

“ก็…” เรนัลโดให้คำตอบไม่ได้ เพราะมันเป็นรสชาติตรงกันข้ามกับที่เขาคุ้นปาก

ปลายรุ้งย่นจมูกให้เขา “คุณน่ะร้ายนัก แกล้งพูดเอาใจ รสชาติไข่เจียวมันไม่เค็มและไม่เลี่ยนซึ่งเป็นรสชาติที่ตรงข้ามกับที่คนบราซิลกิน เพราะงั้นจะมาว่าอร่อยได้ไง”

เรนัลโดหัวเราะเก้อๆ เมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน เสตักข้าวผัดสับปะรดของหญิงสาวใส่ปากแทน “แต่ข้าวผัดสับปะรดนี่รสชาติเหมือนอาหารบราซิลนะ อร่อยจริงๆ ผมเพิ่งเคยกินครั้งแรก คุณเข้าใจประยุกต์เครื่องปรุงให้เข้ากับอาหารไทยนะ”

คนถูกชม ยิ้มรับคำยอแก้มปริ “ขอบคุณค่ะ…เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหาเครื่องปรุงอาหารไทยกันไหมคะ รุ้งอยากลองทำให้คุณทานแบบที่เป็นรสชาติไทยจริงๆ”

“เอาสิ…พรุ่งนี้ผมว่าง ว่าจะพาคุณไปสถานกงสุลไทยในบราซิลอยู่เหมือนกัน”

ปลายรุ้งหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย “เหรอคะ? ดีเหมือนกันค่ะ”

นักแสดงลูกครึ่งมองอากัปกิริยาของสาวเบื้องหน้าแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง “ทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะ ผมไม่ได้จะไล่คุณออกจากบ้านสักหน่อย”

“แต่ถ้ารุ้งเจอคนรู้จักหรือความจำกลับมา รุ้งก็ต้องออกจากบ้านหลังนี้อยู่ดี” พูดพลางเขี่ยเมล็ดข้าวในจาน

เรนัลโดมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน “บอกผม…คุณมาบราซิลทำไมอิริส คุณพอจะจำได้ไหม?”

ปลายรุ้งส่ายหน้าอย่างหงอยๆ

“งั้นเอางี้ถึงแม้คุณจะเจอคนรู้จักหรือว่าความจำฟื้นกลับมา แต่คุณก็จะยังอยู่ที่นี่ต่อไปจนกว่าผมจะกลับเซา เปาโล โอเคมั้ย?”

ปลายรุ้งกลับมาทำหน้าแช่มชื่นหน่อยหนึ่ง “ดีค่ะ…แล้วคุณจะกลับเซา เปาโล เมื่อไรคะ”

“จนกว่าการเจรจาธุรกิจ รวมตลอดถึงการทำสัญญาเรียบร้อย ก็คงอีกสักระยะเหมือนกัน เพราะตอนนี้อะไรๆ ก็ยังไม่ลงตัวเลย”

“คุณจะทำธุรกิจอะไรคะ?”

“สร้างห้างสรรพสินค้า”

ปลายรุ้งเบิกตาโตทันที คุยกับคนรวยนี่ คุยยากจริง เธอส่งยิ้มแหยๆ ให้เขา

“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ” ถามพลางตักกุ้งจากชามโมเคคาใส่จานหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ” เธอพึมพำสำหรับซุป ก่อนตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกว่าคุณรวยมาก จนรุ้งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี”

เรนัลโดเลิกคิ้วมากขึ้น “คุณนี่แปลกดี” ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะเย้าๆ ก่อนเล่าว่า “ผมชอบลองธุรกิจใหม่ๆ ที่ตัวเองไม่เคยทำ มันเสี่ยง แต่ถ้าเวิร์กก็คุ้มค่า ริโอ มีประชากรหกล้านคนและนักท่องเที่ยวในจำนวนที่นับวันจะเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ว่ากันว่าเศรษฐกิจบราซิลจะเติบโตขึ้นมาเป็นอันดับที่ห้าของโลกในปีค.ศ.2016 ที่ริโอ เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก จากปัจจุบันการเติบโตของเศรษฐกิจเราอยู่ที่อันดับสิบของโลก เพราะฉะนั้นถ้าสามารถสร้างห้างสรรพสินค้าให้แล้วเสร็จก่อนงานกีฬาฯ ผมเชื่อว่าเงินจะแพร่สะพัดอย่างมาก ซึ่งผมตั้งใจจะสร้างให้เป็นคอมเพล็กซ์แบบครบวงจร มีศูนย์การประชุมขนาดใหญ่และโรงแรมอยู่ในห้างสรรพสินค้านั้นด้วย”

“รุ้งคิดถึงพรูเดนเชียล เซ็นเตอร์ของอเมริกา มันเป็นแลนด์มาร์กของเมืองบอสตัน ที่เพียบพร้อมไปด้วยแหล่งอำนวยความสะดวกแบบครบครัน ทั้งร้านค้า ร้านอาหาร ซุปเปอร์มาร์เก็ต ศูนย์การประชุมขนาดใหญ่ โรงแรม อพาร์ตเมนต์ แถมยังมี Sky Walk Observatory ให้ชมทิวทัศน์ของตัวเมืองได้สามร้อยหกสิบองศาด้วย” ชายหนุ่มฟังพลางจับสังเกตเงียบๆ

“ประมาณเดียวกัน แต่ของพรูเดนเชียล ห้าสิบกว่าชั้นใช่ไหม? แต่ของเราจะสร้างหกสิบหกชั้น”

“โห…แล้วจะเสร็จทันงานกีฬาโอลิมปิกหรือคะ เหลือเวลาไม่ถึงสิบปี”

“ผมว่าถ้าเงินถึง อะไรๆ ก็เสร็จได้ไม่ยากหรอก”

ปลายรุ้งยิ้มอย่างเห็นด้วย เธอตักข้าวเข้าปากพลางถามเปลี่ยนเรื่องพูด “ที่นี่คุณพักชั้นไหนคะ”

“ที่บ้านหลังนี้เหรอ?” ถามพลางตักซุปเข้าปาก

“ใช่ค่ะ…”

“ชั้นสี่”

“คุณชวนเพื่อนมาจัดปาร์ตี้บ่อยไหมคะ รุ้งเห็นมีดิสโกเธคด้วย”

“บราซิลเป็นประเทศที่ชอบปาร์ตี้พอๆ กับฟุตบอล แต่ผมเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม…จะจัดปาร์ตี้เฉพาะโอกาสสำคัญๆ เพราะฉะนั้นไม่ค่อยพาเพื่อนมาค้างหรอก ผมชอบสันโดษมากกว่า ฉะนั้นถ้าอยากเจอเพื่อน ก็จะออกไปเจอกันข้างนอก ยกเว้นก๊วนเพื่อนสนิทถึงจะพามาค้าง”

“แล้วตอนนี้คุณรับงานแสดง หรือไม่ก็งานเดินแบบบ้างไหมคะ?”

“ผมรับไปสองเรื่อง แต่กว่าจะเปิดกล้องอีกนานเหมือนกัน ยังอยู่ระหว่างฟอร์มทีมนักแสดง”

“แล้วละครละคะ”

“ละครเพิ่งถ่ายเสร็จไปเมื่อปีกลาย จะออนแอร์เร็วๆ นี้ ฉะนั้นยังไม่มีงานใหม่เข้ามา ส่วนเดินแบบ…มีมาเป็นระยะๆ ผมไม่ค่อยได้จำหรอก อาศัยเลขาฯ โทรมาเตือน”

“งานคุณชุมนะคะ ไม่คิดจะสละโสดบ้างเหรอ”

เรนัลโดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองคนถามทันควัน พบว่าฝ่ายนั้นไม่ได้เจริญอาหารเหมือนอย่างเขา แต่กลับนั่งเท้าคางเอาแต่จ้องหน้าเขา แววตาเคลิบเคลิ้มชอบกล เขาโบกมือไปตรงหน้าหญิงสาวเพื่อทดสอบจุดโฟกัสของสายตา อีกฝ่ายกะพริบตาและขยับตัวด้วยสีหน้าขัดเขิน เรนัลโดหัวเราะในลำคอ “คุณกำลังเหม่อนะอิริส รู้ตัวหรือเปล่า”

ปลายรุ้งยิ้มเรี่ยๆ ให้เขา ไม่อยากตอบว่าเหม่อเพราะความเคลิ้มในหน้าตาหล่อเหลาของเขา เห็นแล้วพานคิดถึงบทโรมานซ์ในละครที่เขาแสดง “คุณมีซีดีละครที่คุณแสดงบ้างไหมคะ?” เจ้าตัวเปลี่ยนเรื่องถาม

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “มีครับ อยู่บนชั้นโฮมเธียเตอร์ ชั้นสองน่ะครับ คุณจะดูเหรอ?”

“ค่ะ…”

เรนัลโดอึ้ง “มันยาวมากคุณจะมีเวลาดูเหรอ”

“ไม่เป็นไร…กว่าความจำจะกลับมา รุ้งก็คงดูจนจบก่อน”

คำพูดขี้เล่นของอีกฝ่าย ทำให้เขาหัวเราะลงคอ “ตกลง…ดูได้ตามสบายเลย ถ้าง่วง…ก็นอนในห้องนั้นก็ได้ มีหมอน ผ้าห่มพร้อม มันเป็นเตียงแบบติดผนังน่ะ”

“ดีค่ะ” เธอยิ้มรับ ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ

เรนัลโดยังคงมองสาวร่างเล็กบอบบางตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน ขณะกล่าวว่า “คุณเปลี่ยนผ้าก๊อซยังไงน่ะ” ถามพลางเลื่อนสายตามองขมับที่ผ้าสีขาวบางเบาพันโดยรอบ

“ยังไม่ได้เปลี่ยนค่ะ…กะว่าพรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยน วันนี้พยาบาลเพิ่งเปลี่ยนให้เมื่อเช้า”

“ควรจะเปลี่ยนทั้งเช้าและเย็นไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้เอาไหม?”

ปลายรุ้งชะงักจากการตักซุป เงยหน้าขึ้นมองเขา “ขอบคุณค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณเกินไป”

“ไม่เลย…มันเป็นความรับผิดชอบของผมต่างหาก”

เธอสบตาเขา พลางว่า “คุณเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมากค่ะเรย์” พูดแล้วก็เบิกตาโตเมื่อเผลอเรียกชื่อเล่นเขาอย่างสนิทสนมด้วยความเคยปาก เธอรีบเอ่ยคำขอโทษขอโพย “ขอโทษ…รุ้งไม่ตั้งใจจะตีสนิท แค่ เอ่อ…”

เรนัลโดยิ้ม “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษหรอก เรย์ก็เรียกง่ายดี สั้นๆ และเรียกง่ายกว่าเรนัลโดเป็นกองว่าไหม?”

เขาเข้าใจหาทางออกไม่ให้เธอรู้สึกเก้อกระดากได้อย่างน่ารักมาก…ปลายรุ้งมองเขาอย่างชื่นชมเปิดเผยและด้วยแววตาอ่อนเชื่อมค่อนข้างมาก “คุณเป็นคนน่ารักจริงๆ นะคะเรย์” ย้ำ ก่อนเสริมว่า “ไม่ถือตัวและเป็นกันเองกับทุกคน ถึงว่าแฟนคลับคุณมีอยู่ทุกมุมโลกและพวกเขาต่างรักคุณจริงๆ”

“รู้ได้ไงว่าผมมีแฟนคลับอยู่ทั่วโลก”

“ก็จากนิตยสารดังๆ ที่คุณให้สัมภาษณ์ บอกถึงกระแสนิยมได้เป็นอย่างดี” ถอนใจที่หาทางออกได้

“ไม่รู้สิ…ผมไม่ค่อยเช็กเรตติ้งของตัวเองนัก ทานเสร็จยังครับ” ถามพลางขยับลุกเมื่อเห็นหญิงสาววางช้อนเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวรุ้งเอาไปล้างเองค่ะ” เธอลุกยืนแย่งจานจากมือเขา

“ไม่ต้องเลย…คุณเป็นแขกของผม แถมยังเจ็บตัวเพราะผมอีก เพราะฉะนั้นไปนั่งดูทีวีครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ที่นี่มีเครื่องล้างจาน”

“อ้อ…ค่ะ งั้นรุ้งขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า จะได้ เอ่อ…ให้คุณเปลี่ยนผ้าก๊อซให้”

เรนัลโดยิ้มรับแทนคำตอบ เขามองตามหลังหญิงสาว แม้อีกฝ่ายจะเดินหายเข้าไปในห้องรับแขกซึ่งเป็นทางเชื่อมต่อไปยังห้องนอนแล้ว

ผู้หญิงคนนี้แปลก…อะไรบางอย่างบอกเขาว่าเธอไม่ธรรมดา แต่จะเป็นอะไร และเพราะอะไรถึงทำให้เขาคิดอย่างงั้น เรนัลโดก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่าพลันที่เห็นหล่อนครั้งแรกกลางถนนที่เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ เขาก็เกิดความรู้สึกราวกับมีอะไรวิ่งมากระแทกใจเขาแรงๆ จนปวดหนึบไปหมด รู้อยู่อย่างเดียวว่าจะต้องทำให้เธอรอดให้ได้…ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน และจะต้องเสียเงินเท่าไร เขาก็ยินดีจ่าย ขอเพียงทำให้เธอฟื้นขึ้นมาเท่านั้น…



มือหนาที่กำลังแกะผ้าก๊อซให้เธอ…นุ่มนวลจนแทบไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นมือของผู้ชายตัวโตเท่ายักษ์คนนี้ เขาสูงร้อยแปดสิบหกเซนติเมตรและมีฝ่ามือใหญ่เกือบเป็นสองเท่าของเธอ

ใช่...เธอดูเล็กกระจ้อยร่อยเท่ากับลูกเจี๊ยบไปในทันทีเมื่อเทียบกับราชสีห์ผู้แสนพราวเสน่ห์และหล่อเหลาอย่างเขา

ท่วงท่าอ่อนโยนทำให้เธอคิดถึงตอนเขาเข้าฉากกับนางเอกในเรื่อง ‘ครอบครัวยุ่งเหยิง’ ที่เจ้าหล่อนเป็นโรคลูคีเมียหรือมะเร็งเม็ดเลือดขาว และเขาเฝ้าดูแลไม่ยอมห่างอย่างห่วงใยระคนทะนุถนอม ดูแลไปพลางและจูบดูดดื่มไปพลาง ใช่...ไม่ว่าเรื่องไหนๆ เขาก็จูบนางเอกได้อย่างชนิดที่เรียกว่าแทบกระชากจิตวิญญาณออกจากร่าง จนฝ่ายหญิงระทดระทวยราวกับขี้ผึ้งถูกลนไฟ

คุณพระช่วย...เธออยากให้เขา... ปลายรุ้งชะงักเมื่อพลันได้สติว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ พวงแก้มแดงก่ำจากความคิดทะลึ่งตึงตังนั้น ซึ่งเป็นจังหวะไล่ๆ กับที่เรนัลโดหยุดพินิจมองร่างบางเบื้องหน้า นัยน์ตาสีสนิมคมกริบฉายแววสงสัย มือเขาหยุดการล้างแผลให้หญิงสาวไปนานแล้ว เพื่อจับจ้องมอง อากัปกิริยาของปลายรุ้งเงียบๆ อึดใจต่อมาจึงถามว่า

“เป็นอะไรหรือเปล่าอิริส ทำไมหน้าแดง เหงื่อซึมหน้าผาก และตัวอ่อนปวกเปียกอย่างงั้น”

ปลายรุ้งได้สติ รีบกระตุกมือกลับจากแผงอกกว้างราวกับกำลังนาบอยู่กับกองไฟร้อนๆ พวงแก้มแดงก่ำและเหงื่อซึมขมับโดยพลัน เจ้าตัวยกมือเสยผม นึกอายจนแทบอยากแทรกเทือกเขาหนี เธอครุ่นคิดและเพลิดเพลินกับจินตนาการนั้น จนเผลอเอนตัวซบอกเขาโดยไม่รู้ตัว!

ยิ้มแหยๆ โดยไม่สบตาเขา ขณะตอบว่า “มะไม่มีอะไรค่ะ...เดี๊ยะ...เดี๋ยว รุ้งทำแผลเองก็ได้ค่ะ” ปลายรุ้งพูดพลางเอนตัวขยับถอยห่างจากเขา ตะกุกตะกักจนพูดผิดพูดถูก รู้ตัวว่ากิริยาเมื่อครู่เป็นภาพที่ไม่น่าดูชมนัก

เรนัลโดยังคงขมวดคิ้วมุ่น ขณะเพ่งพินิจอีกฝ่ายอย่างพยายามทำความเข้าใจ “มองผม...อิริส” หากคนเจ็บซึ่งนั่งหมิ่นเหม่อยู่บนขอบโซฟาไม่ไกลจากเขา ยังคงนั่งก้มหน้างุด ไม่ยอมเงยหน้ามอง นักแสดงหนุ่มชั่งใจ เสี้ยววินาทีต่อมาก็ตัดใจยกมือเชยคางมน ใบหน้าเรียวเล็กกลับก้มหน้างุดและหลุบตาต่ำมากยิ่งขึ้น เห็นเพียงขนตายาวงอนทาบทับ ผิวนวลเนียน และพวงแก้มสีแดงระเรื่อดั่งผลเชอร์รี่สุก

เขามองภาพนั้นนิ่งๆ ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงแผ่วเบาว่า “มองหน้าผม...ไม่งั้นผมจูบนะ” ได้ผล...ใบหน้าเยาว์วัยประกอบด้วยเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มหวานละมุนนั้น เงยขวับขึ้นมองเขาทันควัน

ปลายรุ้งเบิกตาโต และพอเห็นว่าเขาจ้องมองอยู่ เธอก็อายหน้าแดงมากขึ้น ปัดมือเขาออกจากปลายคางและทำท่าลุก หากฝ่ายนั้นกลับพลิ้วข้อมือมาเกาะกุมมือไว้มั่น

เรนัลโดกล่าวว่า “จะไปไหน ผมยังทำแผลไม่เสร็จ”

“มะไม่ต้องทำแล้ว”

นักแสดงหนุ่มมองท่าขัดเขินของสาวตรงหน้าด้วย นัยน์ตาอ่อนแสงมากยิ่งขึ้น แววตาสีน้ำตาลเข้มอมดำฉายประกายอ่อนโยนระคนเอ็นดูเมื่อเย้าว่า “รู้อะไรไหม...ท่าเอียงอายอย่างที่คุณทำผมไม่เคยเห็นในสาวบราซิลเลย...นี่คือเสน่ห์ของสาวเอเชียใช่ไหม?”

สาวเอเชีย เบิกตาโต “มะไม่ใช่...” ปฏิเสธอย่างที่ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดีกว่านั้น เธอกระเถิบถอยห่างจากเขาแม้ว่ามือบางยังคงถูกพันธนาการด้วยอุ้งมือหนา

“ถ้าไม่ใช่...คุณจะให้คำอธิบายกับท่าหน้าแดง และการพูดตะกุกตะกักของคุณว่าไงอิริส ไหนบอกผมสิ”

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ” ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นึกดีใจที่ควบคุมน้ำเสียงให้กลับมาเป็นปกติได้

“งั้นผมจะล้างแผลให้คุณต่อ...” แสร้งยื่นคำขาด ด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สาวร่างบางมีท่าทีชะงักงันอย่างเห็นได้ชัด เรนัลโดลอบมองภาพนั้นอย่างขำๆ ไม่รู้เลยว่าตัวเองเริ่มสนุกกับการได้แหย่อีกฝ่าย

ปลายรุ้งยิ้มแหย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอม

“งั้นก็กระเถิบเข้ามาสิ คุณถอยไปซะไกลขนาดนั้น ผมเอื้อมมือไม่ถึงหรอก”

คนเอื้อมมือไม่ถึง พูดออกไปหน้าตาเฉยทั้งที่มือข้างหนึ่งยังคงเกาะกุมมือนุ่มไว้มั่น เรนัลโดพิศใบหน้าเรียวเล็กของอีกฝ่าย เพิ่งเห็นว่าผิวแก้มหญิงสาวขาวอมชมพูจนเห็นเลือดฝาด...ขาวและใสอย่างที่เรียกว่าผิวทารกจริงๆ

เธอกระเถิบเข้ามาใกล้หากคราวนี้ระวังมือไม้ไม่ให้แตะต้องโดนเนื้อตัวเขา พลางหลุบตาต่ำ

เรนัลโดมองภาพนั้นยิ้มๆ เขาปล่อยมือบางเป็นอิสระ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบขวดน้ำยาล้างแผลมาเทใส่สำลี ยื่นไปเช็ดแผลผ่าตัดเหนือขมับให้อย่างบางเบา หากพลันที่โดนสัมผัส อีกฝ่ายผละถอยห่างในท่าสะดุ้งทันควัน “แสบเหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือชะงักค้าง

“ไม่ค่ะ...คุณเช็ดต่อเถอะ”

ดาราหนุ่มมองใบหน้าขาวอมชมพูซึ่งบัดนี้มีเหงื่อซึมทั่วขมับพลางว่า “ตอนที่ผมชนคุณ...คุณคงเจ็บมาก”

“มันแค่วูบเดียว...เจ็บแค่พริบตาเดียว แล้วไม่รู้สึกตัวอีกเลย”

“ผมขอโทษ” น้ำเสียงเรนัลโดเบาลงไปอีก

เธอลืมตามองเขา “รุ้งบอกแล้วไม่เป็นไร มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อย่ากังวลเลยนะคะ”

เรนัลโดสบตาหญิงสาวอย่างยากจะถอนสายตา มือที่กดสำลีแนบแผลลดลงมาปัดผ่านพวงแก้มนุ่มด้วยหลังมือ ผิวแก้มหญิงสาวนุ่มเนียนมือราวกับผ้าไหม ดาราหนุ่มลดสายตามองเรียวปากนุ่มชุ่มชื้นสีชมพูระเรื่อ ก่อนจะชะโงกหน้าไปใกล้ๆ อย่างหักห้ามใจไม่อยู่

“อย่ามองรุ้งด้วยสายตาอย่างงั้น”

“สายตายังไง” ดาราหนุ่มเลิกคิ้ว หากทว่ายังคงหลุบต่ำมองเรียวปาก ไม่ยอมเงยหน้าสบตาด้วย

“เขาว่าผู้ชายบราซิลเป็นหนุ่มเจ้าชู้ คุณว่าจริงไหมคะเรย์?” ไม่ตอบ แต่กลับถามไปอีกเรื่อง

ได้ผล...ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร เงยหน้าสบตาเธอโดยพลัน “คุณหมายถึงผมหรืออิริส?”

“เปล๊า...” ส่ายหน้าประกอบ แววตาเป็นประกายระยับสุกใส

เรนัลโดมองภาพนั้นแล้วเอื้อมมือไปโคลงศีรษะอย่างอดไม่อยู่ พูดยิ้มๆ ว่า “รู้อะไรมั้ย ถ้าเป็นวัฒนธรรมบ้านผม พูดแหย่อย่างงี้ ต้องถูกจับจูบแล้ว”

ปลายรุ้งหน้าแดงก่ำกับคำพูดเถรตรงของเขา เธอหยิบสำลีจากมือเขามากดแผล ส่วนอีกข้างยื่นไปคว้าม้วนผ้าก๊อซ พลางขยับลุก “รุ้งไปพันแผลในห้องนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“อ้าว...แล้วไหนว่าจะดูซีดีละครของผม” ถามเย้ายิ้มๆ แววตาจุดรอยขำขัน

“ไม่เป็นไร ค่อยดูพรุ่งนี้ค่ะ” พูดจบก็ก้าวตรงไปยังทางเดินที่มุ่งสู่ห้องนอนทันที ท่ามกลางสายตาคมกริบสีสนิมที่มองตามหลังด้วยแววตาที่มากด้วยความหมาย

เรนัลโดเกิดความรู้สึกแปลกๆ ในจิตใจ อย่างที่อธิบายตัวเองไม่ได้...รู้แต่ว่าผู้หญิงที่เพิ่งละจากไปมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจและดึงดูดความสนใจจากเขา เธอแตกต่างไปจากทุกคนที่เขารู้จัก ไม่เหมือนใคร และที่สำคัญจิตใต้สำนึกของเขากระตุ้นเร้าว่ามีอะไรบางอย่างรอคอยให้เขาค้นคว้าความหมายภายใต้ท่าทีเรียบเฉยและอากัปกิริยาเอียงอายที่เขายังหาสาเหตุไม่ได้นั้น








Create Date : 18 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2553 13:10:03 น.
Counter : 668 Pageviews.

9 comments
  
ตอบเมนท์ของตอนที่แล้วในตอนที่แล้วนะคะ ติดตามอ่านกันได้ค่ะ ในตอนนี้ขอสรุปรายชื่อคนร่วมเล่นเกมเพื่อชิงหนังสืออริที่รักนะคะ จำนวน 2 เล่มค่ะ

นักอ่านเก่า

1.คุณหนูเก๋
2.คุณเอ๋
3.คุณ susi
4.น้อง kin

นักอ่านใหม่
1.คุณสายน้ำ
2.น้องเนส
3.คุณต้นหอมไข่เจียว
4.คุณ belindaz
5.คุณตุ๊ก twansongfa
6.พี่ jee
7.คุณนายหญิง

ผู้สนใจร่วมสนุกกับการเล่นเกมได้อีกค่ะ จนกว่านิยายเรื่องอริที่รักจะวางแผงในปลายเดือนธันวาคมนี้ ซึ่งจะเก็บสะสมรายชื่อผู้ร่วมเล่นเกมไปเรื่อยค่ะ กติกาและของรางวัล คลิกย้อนเข้าไปอ่านในบทนำได้ค่ะ
โดย: คณิตยา วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:1:17:09 น.
  
เจิมค่ะ คนแรกรึป่าววววว

หนูรุ้งออกแนวเผยความลับไปเยอะแล้ว

อยากให้พี่เรย์เย็นชาบ้างค่ะ ชอบๆ ออกแนวซาดิสต์ ฮ่าๆๆๆ



โดย: Hero's girl วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:1:19:08 น.
  
ที่เรย์รู้สึกดีๆกับรุ้งนี่เกิดจากความรู้สึกของเรย์จริงๆหรือเกิดจากอำนาจพรของท่านพญามัจจุราชคะ

-เรนัลโดชะงัก....(โรนัลโด)หัวเราะในลำคอ....===>เรนัลโด(สงสัยพี่อุ๋ยคิดถึงแต่เรย์ตัวจริงเลยเผลอพิมพ์ชื่อจริงมาซะเลย^__^)

-มือหนาที่กำลังแกะผ้าก๊อซให้เธอ....เขาสูงร้อยแปดสิบหก(องศา)....===>เซนติเมตร
โดย: mimny วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:2:19:08 น.
  
Bom dia จ้า
ว้า.........ยังไม่ได้ กู้ดไนท์คิสเลย หนูรุ้งหนีไปนอนได้ไงล่ะ
โดย: twansongfa วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:55:25 น.
  
อ้า รุ้งไม่ต้องพึ่งท่านเปตราก็ทำให้เรย์หลงเสน่ห์สาวไทยได้ง่าย ๆ แล้วสินะ
แต่ว่าทำไมเรย์ เดี๋ยวก็เรียกรุ้ง เดี๋ยวก็อิริสหละคะ น่าจะอย่างใดอย่างหนึ่งน๊า หรือว่าแล้วแต่อารมณ์
โดย: หนูเก๋ วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:9:22:01 น.
  
โอวาวววว หนูรุ้งแอบหื่นด้วยค่ะ อิอิ หนูรุ้งเผยพิรุธมากมายเลยค่ะ เก็บอาการไม่ค่อยอยู่แบบนี้ เดี๋ยวพี่เรย์ก็จับได้หรอก หุหุ

คุณอุ๋ยขา ไม่สนใจไอดอลของจีนพ่วงอยู่ในลิสต์ด้วยเหรอคะ สาวจีนสวยๆก็มีหลายคนนะคะ (แอบสนับสนุนชาติบรรพรุษค่ะ อิอิ) อย่าง " Si lu ren " คนนี้ก็สวยค่ะ สวยเหมือนไม่ใช่คนเลยค่ะ หรือ "หลิวอี้เฟย" คนนี้ก็น่ารักมากมายเลยค่ะ

โดย: pantan IP: 58.9.17.93 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:9:56:55 น.
  
เรย์อายุเท่าไหร่คะพี่อุ๋ย สามสิบกว่าใช่หรือเปล่าคะ ถ้ารุ้งไปเกิดใหม่กว่ารุ้งจะโตเป็นสาวเรย์มิแก่เป็นพ่อเป็นลุงเลยเหรอคะเนี่ย
โดย: mimny วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:14:36:29 น.
  
สวัสดีค่ะ: คุณอุ๋ย..มาอัพเร็วอีกตามเคย
อยากเป็นคนแรกมั่งจังงงง อยากรู้ว่าความรู้สึกที่ได้อ่านเป็นคนแรกจะเป็นยังไงมั่งน๊า..แต่ไม่เคยเล้ย..เป็นคนเกือบสุดท้ายทุกที..
ขอแก้นิดนึงค่ะ..ที่สายน้ำเล่าให้ฟังว่าใช้ mobile
internet นั้น..ในความหมายของสายน้ำก็คือ
การใช้โทรศัพท์เป็นโมเด็มเชื่อมต่อกับคอมเข้าอินเตอร์เน็ตค่ะ..แต่ไม่รู้ว่าเค้าเรียกกันยังไงค่ะ
เพราะถ้าเป็นเน็ตที่เปิดจากมือถืออันนี้สายน้ำว่าสายน้ำคงอ่านจนต้องใส่แว่นเลยมั้งค่ะ เพราะว่าตัวหนังสือในมือถือเนี่ยมันเล็กมากเลย..
แต่เอ!!!ในเรื่องใหม่นี่อ่านไปอ่านไป..เหมือนจะคุ้นๆๆ นางเอกน๊า..สงสัยว่าคุณอุ๋ยจะเป็นนางเอกซะละมั้ง..เรื่องหน้าขอสายน้ำเป็นนางเอกมั่งน๊า..อิอิ..ล้อเล่นค่ะ
โดย: sainam IP: 119.31.126.141 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:19:06:17 น.
  
น้องเนส... ดีจ้า ชอบซึ้ง และอยากให้พระเอกหักอกนางเอก งั้นป่าวคะ? แหะๆ..พยายามไขปริศนาความต้องการของน้องเนส

น้องมิ้ว...คิดว่าไม่ใช่พรของท่านเปตราค่ะ หวั่นว่าไม่เคลียร์เรื่องนี้ พี่เลยไปตอบคำถามอีกทีในตอนที่ 3/2 ในนิยายน่ะค่ะ ต้องขอบคุณน้องมิ้วอีกครั้ง

คุณตุ๊ก : 555 เดี๋ยวตอน 3/2 ก็มีคิสละคะ >_< เขินแทน กร๊าก..ยิ่งคิดถึงคลิปละครของพี่เรย์ตัวจริง ก็ยิ่งเขิน แหะๆ

คุณเก๋ : ขอบคุณค่ะ อุ๋ยปรับแก้แล้วค่ะ ไม่ใช่รุ้ง แต่พอปรับแก้ในบทนี้ เลยต้องตามไปแก้ไขต่อใน บทที่ 3/1 เพราะเนื้อหามันสัมพันธ์ คือจะพยายามทำให้พระเอกค่อยๆ ชิน กับการเรียกชื่อรุ้งๆ จนในที่สุดก็เรียกรุ้งน่ะค่ะ แหะๆ

คุณเอ๋ : ขอบคุณมากๆค่ะ ที่ช่วยหาอิมเมจของหนูรุ้ง ดูรูปแล้วค่ะสองสาวจีนก็สวยดีค่ะ แต่ยังไม่โดนใจอุ๋ยหง่า...กำลังจะหาเพิ่ม คุณเอ๋ มีช้อยส์อื่นป่าวคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ อิๆ

น้องมิ้ว : นั่นแหละค่ะเป้าหมายพี่ พระเอกแก่กว่านางเอก กร๊าก ...นางเอกเกิดใหม่ 20 ปี พระเอกก็ปาไป 46 ปีค่ะ แต่ทั้งคู่อาจเจอกันก่อนหน้านั้นค่ะ อยากจะให้ออกมาเป็นแนวเลี้ยงต้อยมากกว่า แต่ก็ชั่งใจว่าไงดีเพราะเจอตอนเด็ก พระเอกก็ทำอะไรนางเอกไม่ได้อยู่ดี >_< (คิดอะไรอยู่เนี่ย กร๊าก)

คุณสายน้ำ : หวัดดีค่ะคุณสายน้ำ แหะๆ อุ๋ยน่ะโลเทคค่ะ พอฟังคุณสายน้ำ เข้าใจขึ้นมาทันที แหะๆ อุ๋ยเชยไปนาน แหะๆ ขอบคุณคุณสายน้ำมากๆๆ ค่ะ แต่อ่า นางเอกเรื่องนี้ไม่ใช่อุ๋ยนะคะ ยืนยันค่ะ แค่ยืมข้อมูล ความรู้สึกนึกคิดแต่ยืนยันว่าไม่ใช่นางเอกแน่นอนค่ะ แหะๆ...แต่ถ้าคุณสายน้ำจะเป็นนางเอกนี่โอเคเลยค่ะ แต่มีข้อแม้ ต้องโพสต์รูปอิมเมจมาด้วยน้า อุ๋ยจะได้บรรยายได้อย่างถูกต้อง ชัดเจน ^^

โดย: คณิตยา วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:1:25:14 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

คณิตยา
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [?]









รู้จักคณิตยา/คีตฌาณ์

ก้าวสู่โลกแห่งการขีดเขียนในปี 2549 มีผลงานเป็นรูปเล่มกับสนพ.ในเครือสถาพรบุ๊คส์ทั้งหมด 11 เล่ม ไล่ตั้งแต่ รหัสทรชน ทางสายหมอก กุหลาบในเปลวไฟ ฝากรัก...ผ่านซีบ็อกซ์ อริ...ที่รัก บอดี้การ์ด รักเพียงฝัน ตามรักข้ามเวลา ไฟรัก บันทึกแห่งรัก(the Book of Love) มิราเบลล์...ตราบคีตาบรรเลง เป็น 1 ในนิยายชุดแด่เธอที่รัก สาปรัก และใต้ปีกรัก

รหัสทรชน เป็นละครทางช่อง 3 เมื่อปี 2554 แสดงโดย เคน และชมพู่ สร้างโดยค่ายยูม่า และ ไฟรัก ได้รับการซื้อลิขสิทธิ์ไปแปลเป็นภาษาเวียดนาม วางแผงเดือนสิงหาคม 2556



พูดคุย ทักทาย แลกเปลี่ยนความเห็น และติดตามความเคลื่อนไหวได้ทาง fb โดยกดไลค์เป็นแฟนเพจได้ทาง https://www.facebook.com/keetacha?ref=hl ขอบคุณค่ะ

---------------


ตอนนี้อุ๋ยทยอยนำนิยายที่หมดลิขสิทธิ์กับพิมพ์คำไปวางจำหน่ายในรูปแบบ E-book บนเว็บ ebooks และเว็บ Mebmarket ค่ะ

ใต้ปีกรัก...ราคาอีบุ๊ก 179 บาท

บันทึกแห่งรัก...ราคาอีบุ๊ก 255 บาท จากราคาปก 310

ไฟรัก...ราคาอีบุ๊ก 279 บาท จากราคาปก 350 บาท

กุหลาบในเปลวไฟ...ราคาอีบุ๊ก 230 บาท



รหัสทรชน ราคาอีบุ๊ก 200 บาท จากราคา 300 บาท 673 หน้า





ทางสายหมอก ราคาอีบุ๊ก 265 บาท จากราคา 280 บาท 690 หน้า



ฝากรัก...ผ่านซีบ็อกซ์ ราคาอีบุ๊ก 125 บาท จากราคา 180 บาท 360 หน้า



รวมเรื่องสั้น...ฉบับวัยหวาน ราคาอีบุ๊ก 45 บาท จากปก 55 บาท



อริ...ที่รัก ราคาอีุบุ๊ก 195 จากปก 240 บาท



หวานใจ...บอดีการ์ด...ราคาอีบุ๊ก 145 บาท จากปก 180 บาท



รักเพียงฝัน...ราคาอีบุ๊ก 225 จากปก 250 บาท



ตามรักข้ามเวลา...ราคาอีบุ๊ก 240 จากปก 270 บาท





















New Comments