สิบเจ็ดปีต่อมา ณ เพนต์เฮาส์ ชั้นสูงสุดของห้างสรรพสินค้าแบบครบวงจร ‘จิออร์ดาโน เซ็นเตอร์’

“ปลายรุ้ง…ไม่!”

เรนัลโดตะโกนก้องสุดเสียงก่อนจะผุดลุกนั่ง เหงื่อกาฬเม็ดเป้งๆ ผุดขึ้นทั่วกายจากฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนอีกครา นับแต่ปลายรุ้งจากไป…เป็นเวลาสิบเจ็ดปีมาแล้วที่เขาเฝ้าฝันถึงคืนสุดท้ายที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ก่อนที่ร่างกายของอีกฝ่ายจะสูญสลาย…

ปลายรุ้งพูดความจริง…เธอพูดจริงทุกอย่าง พอครบสามสิบวัน ร่างกายที่เขาเคยตระกองกอดตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็หายวับไปกับตาในทันทีที่เข็มสั้นและเข็มยาวของนาฬิกาเดินมาบรรจบกันที่เลขสิบสอง

หญิงสาวมลายหายไปต่อหน้าต่อตาราวกับที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันและเธอไม่เคยมีอยู่จริง… ด้วยทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในอ้อมแขนไว้ให้เขาถวิลหา อย่างเดียวที่มั่นใจว่าเธอเคยมีเลือดเนื้อ…ไม่ใช่เขาหลงละเมอไปฝ่ายเดียว ก็คือกลิ่นหอมของนวลเนื้อที่ยังคงทิ้งกลิ่นซาบซ่านให้เขาโหยหาไม่รู้ลืม กระทั่งสุดท้ายต้องหลุดเสียงสะอื้นร่ำไห้ออกมาอย่างสกัดกลั้นไม่อยู่ เรนัลโดจำได้ว่าคืนนั้นเขาร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนักราวกับคนที่หัวใจกำลังแหลกสลาย…ร้องราวกับโลกกำลังจะถล่มทลายลงมาตรงหน้า

ปลายรุ้งไม่ได้ไปแต่ตัว แต่เธอยังเอาหัวใจ จิตวิญญาณและทุกสิ่งทุกอย่างของเขาติดไปด้วย ทุกอย่างในชีวิตดูจะดับสูญไปพร้อมๆ กับเธอ…ความรัก ความหวังและความฝัน แทบไม่เหลืออยู่อีกแล้ว

นับจากวันนั้นเขาก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างคนที่ไม่รับรู้ความเป็นไปของโลกภายนอก คนรอบข้างเริ่มตัดพ้อหนาหูว่าเขาตัดขาดจากเพื่อนฝูง ไม่ไปสุงสิงกับใครหากแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ทำงานอย่างซังกะตาย วันว่างก็ไปเดินเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ที่เคยไปกับหญิงสาว ด้วยความหวังแบบลมๆ แล้งๆ ว่าอาจจะเจอเธอเข้าสักวัน

ความมีชีวิตชีวาและความสดใส…หายไปพร้อมกับเธอ กลายเป็นคนอมทุกข์ ไม่ต่างจากต้นไม้ที่ขาดน้ำเลี้ยง นับวันมีแต่จะเหี่ยวเฉาและเฝ้ารอวันที่จะโรยราไปในที่สุด

เรนัลโดฟุบหน้าสะอื้นไห้กับหมอนอย่างหมดความอดกลั้นอีกต่อไป เมื่อภาพในอดีตหวนกลับมาสู่ความทรงจำ…ทุกบททุกตอนชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

‘คุณรู้หรือเปล่าว่าตัวเองจะสลายไปในรูปแบบไหน’ จำได้ว่าคืนนั้นเขาถามประโยคนั้นออกไป หลังจากที่พวกเขาเข้านอนแต่หัวค่ำ ร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนหลายชั่วโมงติดต่อกัน ก่อนจะนอนซุกวงแขนของกันและกันเพื่อหาไออุ่น โดยไม่มีใครพูดอะไรไปพักใหญ่ๆ

ปลายรุ้งเงยหน้ามองเขา เธออยู่ใกล้เสียจนได้กลิ่นหอมสะอาดของลมหายใจของเขา หากชะโงกหน้าขึ้นไปอีกนิด ริมฝีปากก็จะแตะเข้ากับปลายคางเขา

‘ไม่ค่ะ…รุ้งไม่ทราบ ท่านพญายมบอกแค่ว่าร่างนี้จะดับสูญไปเมื่อถึงกำหนดสามสิบวัน’ ปลายรุ้งตอบเขา น้ำเสียงแผ่วต่ำ

เรนัลโดขยับวงแขนสวมกอดแน่นเข้า ลดริมฝีปากจูบหน้าผากกลมมนขณะพูดว่า ‘ผมไม่อยากให้ถึงวินาทีนั้นเลย อยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้’

ปลายรุ้งยิ้มอย่างเศร้าสร้อย ซุกใบหน้ากับซอกคอเขา ก่อนว่า ‘รุ้งก็อยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้ ถ้าเป็นไปได้รุ้งอยากจะเกิดมาเป็นคนบราซิลและสามารถใช้ชีวิตคู่กับคุณตราบจนแก่เฒ่าไปด้วยกัน’

‘ไม่ต้องเกิดเป็นคนบราซิล เกิดมาเป็นคุณอย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้ก็พอแล้ว’ ทอดเสียงนุ่มตอบหญิงสาว พลางลดศีรษะจูบปลายจมูกโด่งแผ่วเบา กิริยาบอกถึงความรักใคร่ทะนุถนอม

‘ทำไมไม่อยากให้รุ้งเกิดมาเป็นคนบราซิลล่ะคะ’

‘ก็แล้วทำไมไม่อยากเกิดมาเป็นคนไทยล่ะ’

‘ก็ถ้าเป็นคนชาติเดียวกับคุณ ก็สามารถทำให้คิดและเข้าใจคุณมากขึ้น เขาว่ากันว่าคนชาติเดียวกัน มักจะเข้ากันได้มากกว่าคนละเชื้อชาติ’

‘ไม่จริงเลย…ถ้าจริงตามนั้น ประเทศบราซิลคงไม่มีปัญหาครอบครัวแตกแยก หย่าร้าง หรือคู่รักเปลี่ยนคู่ควงกันบ่อยๆ หรอก ฉะนั้นเป็นอย่างที่คุณเป็นอยู่ก็เพอร์เฟ็กต์แล้วเมว อมอร์ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรไปอีกเลย ผมรักคุณอย่างที่คุณเป็นอยู่ และไม่ขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว’

‘หวานเหลือเกิน’ ปลายรุ้งน้ำตาซึม เธอแหงนหน้าควานหาจูบจากเขา บดเบียดกลีบปากนุ่มด้วยจังหวะอ่อนหวานระคนเศร้าสร้อย ก่อนพูดชิดริมฝีปากของเรนัลโดว่า ‘รู้อะไรไหม…คุณเป็นผู้ชายที่น่าทึ่งที่สุดในโลก คุณทำให้ผู้หญิงรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าและเป็นที่ปรารถนาของอีกฝ่ายตลอดเวลา รุ้งเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้รับความรักจากคุณ ขอบคุณนะคะเมว อมอร์’

เรนัลโดเบิกตาโต เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินหญิงสาวใช้คำว่าเมว อมอร์…my love กับเขา ร่างสูงใหญ่สวมกอดคนรักแนบกระชับอีกเท่าตัว บอกถึงความรู้สึกซาบซึ้งใจระคนขอบคุณ ขณะตอบว่า ‘ผมต่างหากที่เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก…ได้รับความรักที่แสนจะยิ่งใหญ่จากผู้หญิงที่แสนจะใสซื่อบริสุทธิ์อย่างคุณ ขอบคุณนะเมว อมอร์ที่สอนให้ผมรู้จักกับรักแท้…ขอบคุณที่มอบตัวเองให้กับผม คุณเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตผม…รู้หรือเปล่าเลียนดา’ เรนัลโดจบประโยคด้วยการลดศีรษะจุมพิตปลายจมูกโด่ง ก่อนจะเลื่อนไปจูบผะแผ่วที่กลีบปากนุ่มสีกุหลาบและเพิ่มน้ำหนักกดจูบนิ่งนานในเวลาต่อมา

น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างอดกลั้นไม่อยู่ เมื่อได้ยินคำรักจากปากเขา จิตใจถูกบีบคั้นอย่างหนักจนหลุดเสียงสะอื้นไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เรนัลโดเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจูบซับน้ำตาให้หญิงสาว พลางพร่ำรำพันคำปลอบโยน

‘อย่าร้องไห้เมว อมอร์…อย่าร้องนะคนดี’ ปากบอกหญิงสาวไม่ให้ร้องไห้ หากทว่าตัวเองกลับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หยาดใสๆ คลอหน่วยตา ก่อนจะตกลงบนร่องแก้มของหญิงสาวทั้งสองข้าง คละเคล้ากับน้ำตาของเธอ

ปลายรุ้งสะดุ้งกับหยดน้ำอุ่นๆ ที่รินรดใบหน้า ลืมตาขึ้นมองจึงเห็นว่าเขากำลังหลั่งน้ำตา สวรรค์ช่วย…ปลายรุ้งเกิดอาการนิ่งงันกับภาพนั้น เธอเศร้าอาดูรยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อคิดว่าเป็นคนทำให้ชีวิตเขาเลวร้ายลง

‘รุ้งขอโทษ รุ้งไม่น่ามาพบคุณเลยและไม่น่าขอพรจากท่านพญายมแบบนั้น ไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องมาพบกับความเศร้าเช่นนี้ สวรรค์ช่วย…รุ้งจะแก้ไขความผิดของตัวเองยังไงดี’ หลุดเสียงร่ำไห้ พร้อมกับพร่ำโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ปลายรุ้งเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบซับน้ำตาให้เขา กิริยาเป็นไปอย่างอ่อนโยน และบอกถึงความรักระคนเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง

‘ไม่ใช่ความผิดของคุณเมว อมอร์ ไม่ใช่สักนิดเดียว ขอร้องอย่าโทษตัวเองและอย่านึกเสียใจกับการที่เราได้รักกัน ถ้าคุณไม่ขอพรจากท่านพญายมอย่างนั้น เราจะได้รักกันหรือ…คิดถึงแง่นั้นสิ ลองคิดดู…ผมจะพลาดโอกาสครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตกับการได้เจอผู้หญิงที่แสนจะน่าทึ่งและมีหัวใจรักที่ยิ่งใหญ่อย่างคุณอย่างไรบ้าง ฉะนั้นขอร้องอย่าโทษตัวเองอีกเลย…เรารักกันนั่นดีแล้ว เพียงแต่ขอเวลาผมทำใจสักนิด มันยังเร็วเกินไปที่จะสูญเสียคุณ พระเจ้า…ผมยังสงสัยว่าตราบจนลมหายใจสุดท้ายของผม…ผมจะทำใจให้ชินกับการสูญเสียคุณได้หรือไม่’ ประโยคตอนท้ายพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

ปลายรุ้งยิ่งสะอึกสะอื้นมากขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงปวดร้าวลึกซึ้งแฝงมากับคำพูดเหล่านั้น เธอกอดคอเขาร่ำไห้ พลางว่า ‘รักรุ้ง…เราเมคเลิฟกันเถอะ’

เรนัลโดสวมกอดหญิงสาวแนบแน่น สะเทือนใจอย่างมากกับความพยายามของหญิงสาว ที่จะปลุกปลอบเขา ‘ไม่เป็นไรเมว อมอร์’ ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ‘ขอแค่ได้กอดคุณอย่างนี้จวบจนนาทีสุดท้าย ผมก็พอใจแล้ว’

‘แต่รุ้งอยากจะทำอะไรให้คุณบ้าง สวรรค์ช่วย อะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้คุณคลายเศร้าเสียใจในตอนนี้ได้ รุ้งยินดีทำทุกอย่าง’

เรนัลโดรู้สึกสะท้านใจอีกเท่าตัวกับความรักและความอาทรที่หญิงสาวแสดงต่อเขา วงแขนที่สวมกอดอยู่แล้วจึงแนบกระชับเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า น้ำเสียงที่ตอบออกไปทอดอ่อนโยนและนุ่มทุ้มเป็นเท่าทวีคูณว่า ‘ขอบคุณเมว อมอร์ แต่ไม่ต้องทำอะไรเลยคนดี…คุณให้ผมมาเยอะแล้ว ต่อไปนี้ขอผมได้ให้คุณบ้างเถอะนะ หลับในอ้อมแขนผมให้สบายใจ อย่าได้วิตกทุกข์ร้อนกับอะไรอีกเลย ไม่มีอะไรให้คุณต้องกังวล ผมสามารถจัดการและรับมือกับทุกอย่างได้ เชื่อผมสิ’ ปลอบหญิงสาวเพื่อให้คลายความกังวล

‘รุ้งไม่อยากหลับ อยากจะให้คุณหลับมากกว่า รุ้งไม่อยากให้คุณเห็นภาพตอนที่รุ้งกำลังจะจากไป’

‘แต่ผมไม่อยากพลาดอะไรสักอย่าง ไม่อยากพลาดแม้แต่โอกาสที่จะได้เห็นคุณเป็นครั้งสุดท้าย’ น้ำเสียงตอนท้ายแผ่วต่ำ

‘มันคงเจ็บปวดอย่างมากกับการที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักจากไปต่อหน้าต่อตา’

‘แต่คงจะเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าถ้าไม่มีโอกาสได้เห็นภาพนั้น และไม่มีโอกาสได้ล่ำลาเธอ’

ปลายรุ้งจ้องหน้าเขา เห็นแววตาคมเข้มจ้องตอบกลับมาด้วยประกายตามุ่งมั่นไม่หวั่นไหว…ประกายตาที่บอกถึงความรักและอาลัยหา เธอโผเข้ากอดเขา ‘รุ้งยอมแพ้แล้ว…ยอมแพ้แล้วจริงๆ เราจะเฝ้านับเวลาไปด้วยกันนะคะ’ พูดเสียงเศร้าสะเทือนใจ พร้อมกับลอบป้ายน้ำตาลวกๆ ก่อนจะผละจากอ้อมแขนเขาและเหลือบตามองนาฬิกาปลุกเหนือหัวเตียง ปลายรุ้งกล่าวว่า ‘ตอนนี้ห้าทุ่มห้าสิบนาที ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด รุ้งหมายความว่าถ้ารุ้งเข้าใจไม่ผิด อีกสิบนาทีจากนี้…ทันทีที่เข็มสั้นและเข็มยาวเดินไปถึงเลขสิบสอง ร่างกายของรุ้งก็จะสลายไปทันที’ เจ้าตัวพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง ก่อนว่า ‘อีกสิบนาที คุณอยากจะทำอะไรระหว่างนี้คะ?’

ทว่าน้ำเสียงหญิงสาวกลับเศร้าสร้อยเหลือเกิน แม้เจ้าตัวจะพยายามยิ้มแย้มแจ่มใส ภาพนั้นบีบคั้นจิตใจเรนัลโดจนต้องคว้าร่างบางมาสวมกอดกระชับอก สวรรค์ช่วย…ปลายรุ้งมีจิตใจที่เข้มแข็งเหลือเกิน มือหนากดนาบกับแผ่นหลังคนรักจนข้อนิ้วปูดโปน สะท้อนถึงภาวะจิตใจที่เศร้าสะเทือนใจอย่างหนัก ปลายรุ้งเจ็บแต่ไม่ปริปากพูด ยังคงตั้งใจฟังคนรักพูดเงียบๆ

‘ผมอยากให้คุณคิดถึงผมให้เยอะๆ เผื่อว่าตอนที่คุณมาเกิดใหม่ คุณจะได้ฝังใจรักในตัวผม หรืออย่างน้อยก็จดจำได้ว่าผมเคยเป็นคนรักและสามีของคุณก็ยังดี’ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายหญิงสาวเล่าว่าก่อนเธอเสียชีวิต ความคิดคำนึงสุดท้ายมีแต่เขา ด้วยเหตุนี้เมื่อพญายมถามว่าต้องการได้พรอะไรเพื่อชดเชยกับความผิดพลาดของท่านยมทูต จิตใต้สำนึกจึงตอบว่าขอให้ได้สมหวังในความรักกับเขา เรนัลโดอยากให้เกิดเหตุการณ์นั้นซ้ำอีกครั้ง เผื่อว่าเมื่อเธอมาเกิดใหม่ จะได้วนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขา หรือไม่…หากต้องไปเกิดห่างไกลกันคนละมุมโลก ก็ขอให้มีเหตุให้หญิงสาวต้องมาทำงานอยู่ใกล้ๆ เขา

ปลายรุ้งผละใบหน้าขึ้นมองหน้าเขา ยิ้มอ่อนโยนเกลี่ยทั่วเรียวปากขณะถามว่า ‘คุณมั่นใจได้อย่างไรว่ารุ้งจะมาเกิดใหม่คะ บางทีกรรมดีที่รุ้งทำไว้ อาจไม่เพียงพอที่จะมาเกิดใหม่ก็ได้’

‘ไม่…คุณต้องมาเกิดใหม่เลียนดา ผมเชื่ออย่างนั้น เพราะคุณเป็นคนจิตใจดี คิดช่วยคนอื่นตลอดเวลา ฉะนั้นผลบุญที่คุณทำไป จะเกื้อหนุนให้คุณไปเกิดเร็วขึ้น และหากที่ผ่านมาเรายังทำบุญด้วยกันไม่พอ ผมสัญญาว่าจากนี้จะไปทำบุญเพื่อคุณเพิ่มขึ้นไปอีก สัญญากับผมสิ…ถ้าคุณมาเกิดใหม่ จะต้องกลับมาหาผม’

ปลายรุ้งหลับตาอย่างสะเทือนใจ หลายวันที่ผ่านมาเขาบริจาคเงินให้แก่องค์กรการกุศลมากมายจริงๆ ทั้งมีการตั้งเป็นมูลนิธิการกุศลในชื่อเธอด้วย เรนัลโดบอกว่าเผื่อผลบุญจะหนุนให้เธอไปเกิดใหม่และวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขา ปลายรุ้งน้ำตาซึม เธอกรีดน้ำตาด้วยหลังมือ ก่อนจะเงยหน้าตอบเขาว่า ‘ขอบคุณค่ะ ที่คิดทำบุญมากมายเพื่อรุ้ง แต่ที่ผ่านมาคุณก็ทำมามากพอแล้ว’

‘ยังไม่พอหรอกเมว อมอร์ จะพอก็ต่อเมื่อผมได้เจอคุณอีกครั้งเท่านั้น ไม่เป็นไรเลย เงินแค่นั้นนิดหน่อยมากเมื่อเทียบกับโอกาสที่ผมจะได้เจอคุณอีกครั้ง’ พูดเสียงอ่อนโยน พลางเชยคางคนรักขึ้นมาจูบซับน้ำตาให้ ‘เวลาเหลือน้อยแล้วเมว อมอร์ พูดถึงผมสิ…พูดอะไรก็ได้ที่คุณอยากพูด ผมอยากให้คุณคิดถึงผม…อยากให้จิตใต้สำนึกคุณมีแต่ผมเพื่อว่าเวลาคุณมาเกิดใหม่ จะได้วนเวียนอยู่ใกล้ๆ ผม’

ปลายรุ้งยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มหญิงสาวอ่อนหวาน หากก็เศร้าสร้อยอยู่ในที ‘รุ้งรักคุณ…รักมากจนคิดเรื่องอื่นไม่ออกอย่างนี้แล้ว คุณยังจะให้พูดอะไรอีกคะ’ ถามกลับเสียงอ่อนๆ กลับไป

‘พูดอีก…พูดคำว่ารักผมอีกเมว อมอร์ ผมอยากฟัง พระเจ้า…คำรักของคุณ…ฟังอ่อนหวานเหลือเกิน’ เรนัลโดพร่ำรำพันพลางลดศีรษะลงเคล้าเคลียกลีบปากนุ่ม สัมผัสเขาโหยหาหากก็อ่อนหวานละมุนละไมอย่างที่คนในอ้อมแขนรู้สึกได้

หากทว่าปลายรุ้งไม่ทันได้เอ่ยปากตอบเขา ด้วยวินาทีนั้นเองร่างหญิงสาวก็หายวับไปในทันที พร้อมกับเสียงนาฬิกาเหนือผนังดังติ๊กต๊อกๆ บอกเวลาเที่ยงคืนพอดิบพอดี

เรนัลโดปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างไม่อายในทันที จิตใจรวดร้าวสุดจะทานทนเมื่ออ้อมแขนเขาว่างเปล่า…เหลือเพียงกรุ่นกลิ่นหอมของเนื้อตัวผู้เป็นภรรยาสาว

สวรรค์ช่วย…เขาจะทำอย่างไรดี ต่อไปนี้เขาจะทำอย่างไรดี เรนัลโดเฝ้าวนเวียนถามตัวเองกลับไปกลับมาอย่างคนที่จนหนทาง หัวใจเขากำลังแหลกสลายไปพร้อมๆ กับการสูญเสียหญิงคนรัก



ตลาดนัดริโอ เดอ จาเนโร วันนี้ เปลี่ยนแปลงไปมากเมื่อเทียบกับสิบเจ็ดปีก่อน ด้วยร้านรวงที่เคยตั้งอยู่ประจำที่เดิม บัดนี้หายไปและมีร้านใหม่ๆ เข้ามาแทนที่ เรนัลโดชอบไปในที่ที่เคยไปกับหญิงสาวไม่ว่าจะเป็นตลาดนัดแห่งนี้ ชายหาด และสถานที่อื่นๆ ด้วยคาดหวังว่าสักวันจะได้เจอเธอในรูปลักษณ์ที่มาเกิดใหม่ อาจจะเป็นความหวังที่เลื่อนลอย หรืออย่างที่หญิงสาวชอบใช้คำว่า ‘ลมๆ แล้งๆ’ หากกระนั้นเขาก็ยินดียื้อเอาไว้ตราบจนลมหายใจสุดท้าย

เรนัลโดนึกพลางเดินมาหยุดหน้าร้านเครื่องดื่มที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นซุ้มหมอดู รู้สึกเศร้าสะเทือนใจทุกครั้งเมื่อคิดว่าซุ้มหมอดูหายไปตลอดกาลแล้ว ครั้งหนึ่งนานหลายปีมาแล้ว หลังจากที่ปลายรุ้งจากไปราวหนึ่งสัปดาห์ เขาได้มายังตลาดแห่งนี้และมาเจอหมอดูรายเดิมอีกครั้ง ทว่านั่นดูจะเป็นครั้งเดียวที่เขาได้เจอนางนับแต่ปลายรุ้งจากไป ด้วยในเวลาต่อมาเขาไม่มีโอกาสได้เจออีกเลย แม้จะเพียรมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม นางทำตัวราวกับหายสาบสูญไปพร้อมๆ กับปลายรุ้ง

ภาพและบทสนทนาเมื่อครั้งที่เขาเจอกับหมอดูหวนกลับมาสู่ความทรงจำอีกครั้ง ซึ่งชัดเจนราวกับแผ่นสไลด์ชั้นดี

‘เจ้า…พ่อหนุ่มเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่นา’ หมอดูทักขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเรนัลโดก้าวเข้ามาในซุ้มของนาง

‘ใช่ครับ…ผมเอง’

‘แล้วแม่หนูหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอ’ หมอดูพูดอย่างจดจำปลายรุ้งได้

เรนัลโดนิ่งอึ้ง ก่อนตอบว่า ‘เธอติดธุระครับ เลยมาไม่ได้’

แม่หมอพยักหน้ารับรู้ ‘งั้นเธอฝากให้เจ้าถามแทนเรื่องอะไรล่ะ’

เรนัลโดขมวดคิ้วหนักขึ้น ‘ทำไมคิดว่าต้องเป็นเธอที่ฝากมาถาม ทำไมไม่คิดว่าเป็นผมที่อาจมีข้อสงสัยที่อยากจะมาถามหมอดูเองก็ได้’

‘ก็เจ้าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลที่ต้องกลับมาถามซ้ำอีก’

ดาราหนุ่มอึ้งอีกครา แล้วตอบว่า ‘ผมขอโทษที่ครั้งที่แล้วเสียมารยาทกับคุณ ผมคิดว่าเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนี้ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ไม่มีทางเชื่อได้ง่ายๆ หรอก’

‘งั้นเจ้าก็คงเจอมาแล้วล่ะสิ ถึงได้ย้อนกลับมาหาข้าอย่างนี้’

เรนัลโดนิ่งอีกคำรบ ก่อนยอมรับออกไปตรงๆ ‘ครับ…ผมคิดว่าอย่างนั้น ถ้าไม่รบกวนเกินไปผมอยากจะให้แม่หมอช่วยเข้าทรงอีกครั้ง ผมอยากรู้ว่าเนื้อคู่ของผมเป็นใคร ใช่คนที่คบหากันอยู่หรือเปล่า’

แม่หมอนิ่งชั่วครู่แล้วจึงตอบว่า ‘ไปนั่งที่เสื่อนั่นสิ ข้าจะลองดู’

พิธีเริ่มต้นเหมือนเมื่อครั้งอดีตอีกครา ข้าวของเครื่องใช้สั่นไหวไปมา ก่อนจะกระแทกกันดังโครมครามแล้วจึงตามมาด้วยการล้มระเนระนาด จากนั้นร่างหมอดูสั่นเทาซึ่งเป็นสัญญาณว่าวิญญาณผู้หยั่งรู้ได้เข้ามายังร่างทรงแล้ว

‘เจ้าอยากรู้เรื่องอะไรพ่อหนุ่ม’ เสียงแม่หมอแปร่งต่างจากเดิม

‘ผมอยากรู้ว่าเนื้อคู่ของผมเป็นใคร จะใช่คนที่คบหากันอยู่หรือเปล่า’ ย้ำในสิ่งที่อยากรู้ไปอีกครา

‘ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วนี่ว่าเนื้อคู่ของเจ้าไม่ใช่แม่หนูคนนั้น’

‘ทำไมถึงมั่นใจละครับว่าเธอไม่ใช่เนื้อคู่ของผม’

‘ภาพที่ข้าเห็น เจ้าอายุมากกว่าปัจจุบันเยอะ และกำลังเข้าพิธีแต่งงานกับเด็กสาวคนหนึ่ง ภาพผู้หญิงไม่ชัด แต่ดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าเจ้ามาก แล้วจะเป็นผู้หญิงที่มากับเจ้าได้ยังไง’

‘ท่านเชื่อเรื่องชาติหน้าหรือเปล่าครับ? เป็นไปได้ไหมว่าเธออาจจะกลับมาเกิดใหม่และอาจจะเป็นใครคนนั้นที่เห็นในภาพนิมิตก็ได้’ เรนัลโดถามต่อไป อะไรบางอย่างที่เปล่งรัศมีมาจากร่างทรง ทำให้เขารู้สึกยำเกรงจนต้องเปลี่ยนสรรพนาม เรียกอีกฝ่ายว่า ‘ท่าน’

ร่างทรงนิ่ง เธอจับมือหนาของเรนัลโดและหลับตา พูดต่อไปว่า ‘ข้าตอบเรื่องอื่นไม่ได้ นอกจากสิ่งที่ข้าเห็น’

‘หน้าตาละครับ เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยพามาพบแม่หมอหรือเปล่า’ เรนัลโดกระตุ้นถามต่อ

‘ข้าบอกแล้วว่าข้าตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าร่างใหม่วิญญาณเดิม’

‘หมายความว่าเธอมาเกิดใหม่ใช่ไหมครับ?’ น้ำเสียงเรนัลโดดีใจอย่างมากขณะกระตุ้นถามอีกรอบ

‘ข้าไม่ได้รู้ทุกเรื่องและบางเรื่องที่รู้ก็พูดออกไปไม่ได้ สิ่งที่พูดได้ ข้าก็บอกเจ้าไปหมดแล้ว’

‘ทำอย่างไรผมถึงจะรู้ได้ว่าเธอมาเกิดใหม่แล้วหรือยัง’ ถามต่อไปราวกับไม่ได้ยินคำตอบจากแม่หมอ

‘เจ้าไม่ได้ยินคำตอบหรือพ่อหนุ่ม ข้าตอบว่าข้าบอกไม่ได้ว่าเธอมาเกิดใหม่หรือเปล่า’

‘แต่แม่หมอบอกว่าร่างใหม่วิญญาณดวงเดิม’

‘ซึ่งอาจเป็นใครก็ได้ร้อยแปดที่มาเกิดใหม่’ ร่างทรงต่อประโยคเขาทันควัน

เรนัลโดอึ้ง ไม่ทันตอบอะไร หมอดูก็พูดต่อไป

‘จงอย่าได้คิดสงสัยคลางแคลงใจกับสิ่งที่เจ้ายึดถือปฏิบัติอยู่ และอย่าได้แม้แต่จะตั้งคำถาม ถ้าคิดว่าถูกต้องตามทำนองคลองธรรมแล้ว ก็จงแน่วแน่ใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าตั้งใจไว้ต่อไป ข้าบอกเจ้าได้แค่นี้แหละพ่อหนุ่ม’