คำเตือน...ยังคงเป็นฉากเลิฟซีนต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว ฉะนั้นใครรับไม่ได้ ขอให้ปิดและปล่อยผ่านค่ะ ถ้าอ่านต่อ แสดงว่ายอมรับเงื่อนไขดังที่ว่าแล้ว...

หากตอนที่แล้วเรียกเลือดกำเดาของใครหลายคนออกมาได้ อยากบอกว่าตอนนี้จะเรตเสียยิ่งกว่าค่ะ >_< อย่างที่ตอบคำถามน้องมิ้วไปว่าช่วงหลังที่เพลาๆ ฉากบรรยายเลิฟซีน อันเนื่องจากมีเสียงวิจารณ์มาถึงหูคนเขียนว่าเลิฟซีนในเรื่องกุหลาบในเปลวไฟร้อนแรงเกินไป จนทำให้ขาหื่นบางคนยังรับไม่ได้ <เขาใช้คำนั้นจริงๆ นะคะ> เลยทำให้คนเขียนกลับมาชั่งใจและตัดสินใจลดการบรรยายฉากนั้นลงนับแต่นั้น เป็นผลให้ทุกเรื่องในเวลาต่อมา ถึงจะมีเสียงเรียกร้อง เสียงยุอย่างไร ก็แทบหาบทบรรยายเลิฟซีนที่ลงลึกไม่ได้ คนอ่านบางคนถึงกับบอกว่ารู้สึกผิดหวังเล็กๆ ด้วยซ้ำกับการที่ไม่ลงลึกฉากเลิฟซีน >_<

ทั้งหลายทั้งปวงนั่นคือเหตุผลที่คนเขียนไม่อาจเขียนฉากเลิฟซีนลงลึกได้ค่ะ แต่พอมาถึงเรื่องรักเพียงฝัน อันนี้ขอเป็นข้อยกเว้นอีกครั้ง ยอมโดนประฌามหากต่อไปจะมีเสียงติงว่าเลิฟซีนแรงเกินไป เพราะอย่างที่รับรู้กันว่าเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อพี่เรย์โดยเฉพาะ ฉะนั้นก็เลยอยากจะให้สุดสตีม >_< (สนองความหื่นคนเขียนเต็มที่ >_<) แล้วค่อยไปวัดดวงเอาตอนส่งสนพ.ว่าจะโดนตัดออก ปรับ อีดิต อย่างไรหรือไม่ ป.ล.ตอบเมนท์ของทุกคนในตอนที่แล้วแล้วค่ะ

*********************

“ว่าไงปลายรุ้ง...ท่านเปตราของคุณเป็นใคร”

ปลายรุ้งทำท่าอึดอัด ตัดสินใจผละลงจากตัวเขา หากเรนัลโดผวาลุกตามและเอื้อมมือมายื้อศอกเธอไว้ หญิงสาวปรายตามามองมือหนาที่กำลังกำศอกแน่น สีคล้ำของผิวเขาตัดกับสีขาวอมชมพูของผิวเธออย่างเห็นได้ชัดเจน ขณะที่หูได้ยินเรนัลโดพูดต่อไปว่า

“ห้ามหนีไปไหนนะเลียนดา เรามีเรื่องที่ต้องพูดกัน” เรนัลโดยังคงยึดข้อศอกของคนรักเพื่อกันไม่ให้หลบหนี

ปลายรุ้งเบิกตาโต ที่สุดต้องนั่งแปะอยู่ตรงนั้น โดยจับชายผ้าห่มพันกายด้วยมือเพียงข้างเดียว เนื่องจากมืออีกข้างยังคงถูกเกาะกุมโดยชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ในท่าชวนหวาดเสียว ไม่ห่างออกไปนัก เธอรีบเสมองไปทางอื่นด้วยจังหวะที่เขาผุดลุกนั่งอย่างไม่ระวังเมื่อครู่ เป็นผลให้ผ้าห่มเลื่อนจากกาย มากองอยู่หน้าขาและบัดนี้คลุมหมิ่นเหม่ส่วนที่แสดงความเป็นบุรุษเพศ

ใบหน้าหวานละมุนเมินหนีด้วยพวงแก้มที่สุกปลั่งจนจดลำคอ

ภาพนั้น…ทำให้เรนัลโดเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ เนื่องจากจู่ๆ แฟนสาวก็กลับมาหน้าแดงซ่าน เหลียวมองรอบตัวก่อนจะลดสายตาสำรวจเนื้อตัวตัวเอง และพลันได้คำตอบเดี๋ยวนั้นว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้คนรักขัดเขินจนแทบอายม้วน เป็นเพราะผ้าห่มหลุดลุ่ยและบัดนี้แทบไม่ได้ปกปิดเนื้อตัวส่วนใดของเขาเลยนี่เอง รอยยิ้มขำขันกดลึกอยู่รอบมุมปาก ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยเอื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แทบปิดไม่มิดว่า

“มันคงเป็นภาพที่อุจาดตามาก ขอโทษทีเมว อมอร์ ผมไม่ทันคิดว่า…”

“มะ…ไม่เลยค่ะ มันเป็นภาพที่เซ็กซี่ชวนมองอย่างมากต่างหากละคะ” ไม่ได้รอจนเขาพูดจบ แต่รีบผินหน้ากลับมาชี้แจงด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก หากพลันต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นรอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์ชัดเจนบนใบหน้าเขา เรนัลโดกำลังกลั้นหัวเราะอย่างมาก ปลายรุ้งนึกรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าทั้งหมดที่เขาพูดก็เพื่อแกล้งแหย่ให้เธอหันกลับมามองเขา

ให้ตายสิ…เขาช่างแหย่ช่างขี้เล่นเหลือเกิน

เธอเอื้อมมือไปทุบอกเขาอั๊กหนึ่ง พลางตวัดเสียงขุ่นต่อว่า “คนเจ้าเล่ห์ คุณแกล้งรุ้งนี่ ร้ายนักนะ” ต่อว่าต่อขานพร้อมกับรัวกำปั้นไปอีกหลายครั้ง

เรนัลโดเบิกตาโตกับท่าที่หญิงสาวลืมตัวง้างมือทุบอกเขา ด้วยส่งผลให้ผ้าห่มที่เธอกำไว้หลุดไปกองอยู่บนหน้าตัก แลเห็นเนื้อตัวส่วนบนชัดเจน ทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึง มีรอยแดงระเรื่อของคิสมาร์กอยู่ถ้วนทั่ว ส่วนยอดชูชันเป็นสีแดงทับทิม รับกับเอวคอดกิ่วบอบบางและสะโพกผายกลมมนที่หายลับไปในผ้าห่ม ละสายตาขึ้นไปมองใบหน้าหวานละมุน ซึ่งบัดนี้ล้อมรอบด้วยผมยาวสลวยยุ่งเหยิง แววตาเป็นประกายฉ่ำหวานจากความเอียงอายระคนขัดเขิน และริมฝีปากสีชมพูสดบวมเจ่อจากการที่เขาเวียนจูบมาตลอดคืน

พระเจ้า…เป็นภาพวิจิตรศิลป์เสียยิ่งกว่าฝีมือจิตรกรเอก ด้วยเธอเป็นส่วนผสมของความงดงาม เย้ายวนใจ หากแต่ยังคงความใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสา และบอบบางชวนทะนุถนอมเสียยิ่งกว่าภาพวาดมาดอนน่า…

เรนัลโดครางในลำคอเป็นชื่อของหญิงสาว ก่อนจะตวัดร่างบางลงมานอนหงาย โดยตัวเองตามไปทาบทับอย่างหมดความยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป …ลืมเลือน และรางเลือนว่ากำลังคุยถึงเรื่องของเปตรา ในหัวมีแต่ภาพความงดงาม และสุดแสนเซ็กซี่ของคนรักเท่านั้น

“คุณสวยและน่าปรารถนาเหลือเกินเมว อมอร์” เรนัลโดครางชิดกลีบปากนุ่ม พร้อมกับเลื่อนมือขึ้นมาจับปลายคางบังคับให้แหงนหน้ารับจูบจากเขา ขณะที่มืออีกข้างลดไปสำรวจทรวงอกอวบอิ่มอย่างหลงใหลคลั่งไคล้ ชายหนุ่มดูดซับเสียงครางกึ่งประท้วง ในจังหวะเดียวกับบดขยี้กลีบปากนุ่มอย่างสุดที่จะทานทนต่อเสน่ห์เย้ายวนใจแห่งเพศหญิงของคนใต้ร่าง

ขบเม้ม ดุนไล้ก่อนจะตามมาด้วยการดูดกลืนอย่างเร่าร้อน ท่วงทำนองของเขาเป็นไปอย่างกระชั้น ตะกละตะกลามชวนบ้าคลั่ง หากก็นิ่งนานน่าทรมานใจ ราวกับเวลาหยุดเดิน ณ ขณะนี้ วันพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึงอีกแล้ว…

ปลายรุ้งแหงนหน้า ส่ายศีรษะกับหมอน พร้อมกับหอบหายใจถี่ เมื่ออีกฝ่ายลดริมฝีปากลงไปสำรวจแอ่งชีพจร ก่อนจะขบเม้มระเรื่อยไปยังทรวงอกสองข้างและดูดกลืนอย่างรุนแรง นัยน์ตาเธอพร่างพรายจนต้องหลับพริ้มและจิกเล็บครูดไปกับแผ่นหลังของเรนัลโดเพื่อผ่อนคลายอาการตื่นเต้นระคนตึงเครียดแปลกๆ

ทุกรอยสัมผัส…เขาทิ้งความเร่าร้อน ระคนโหยหาไว้ข้างหลัง…เป็นความทรมานที่แสนหวาน และเธอรู้ว่ามีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะดับความโหยหานั่นได้

“เรย์” เธอครางชื่อเขาเสียงสั่นพลิ้ว ลืมเลือนเรื่องที่คุยค้างกันอยู่ เมื่อชายหนุ่มลดศีรษะสัมผัสส่วนที่แสดงความเป็นหญิง ปลายรุ้งบิดกายนุ่มไปมาอย่างสุดจะต้านทานแรงอารมณ์ปั่นป่วนภายใน เธอกระสับกระส่ายกึ่งรอคอย เป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หากทว่าคนที่คลุกเคล้าเนื้อตัวอยู่ชิดใกล้… รู้ดีทุกอย่าง

เรนัลโดซึมซับปฏิกิริยาตอบสนองของคนรักด้วยความรู้สึกที่อ่อนหวานระคนซาบซ่านในหัวใจ ความรู้สึกรักเอ่อล้นจนดูราวกับน้ำหลากทลายทำนบกั้น เขารักเสียงครางผะแผ่วเป็นชื่อเขา รักเสียงท้วงเซ็กซี่ในลำคอเธอ และสุดท้ายรักกายนุ่มที่กำลังบิดไหวไปมาราวกับผืนน้ำหลอกล้อกับสายลมซึ่งเกิดจากไฟปรารถนาที่ถูกจุดโดยเขา

พระเจ้า…เขารักทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นปลายรุ้ง

เธออ่อนหวาน นุ่มลื่น และชุ่มชื้น…เพื่อเขา ขณะนี้เธอพร้อมแล้วสำหรับเขา…เพียงเพื่อเขาคนเดียวเท่านั้น! เรนัลโดนึกอย่างฮึกเหิมขณะเลื่อนตัวขึ้นมาจูบกลีบปากนุ่มอย่างเร่าร้อนระคนเรียกร้อง ในจังหวะเดียวกับที่ขยับตัวขึ้นมาสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ เสียงครางผะแผ่วหลุดมาจากลำคอปลายรุ้งทันที เขาดูดกลืนพร้อมกับค่อยๆ เคลื่อนไหวทำนองเพลงรักตามสัญชาตญาณแต่ดั้งเดิมของการดำรงเผ่าพันธุ์ จังหวะเขาเนิบช้า หากทว่ามั่นคงอย่างคนที่รู้ตัวเองดีว่าทำอะไรอยู่และเชื่อมั่นในตัวเองค่อนข้างมาก

“คุณสวยเหลือเกินเมว อมอร์” เรนัลโดหลุดเสียงครางออกมาอย่างสุดจะหักห้ามใจ เธออ่อนหวาน เปราะบาง หากคับและร้อนเสียยิ่งกว่าลาวาภูเขาไฟ จนแทบจะเผาเขาให้ไหม้เป็นจุณได้ หากกระนั้นกลับรับเขาได้อย่างเหลือเชื่อ...ทั้งที่น่าหวั่นว่าเขากำลังฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ อยู่หรือไม่ ใบหน้าหวานละมุนปานเทพธิดาล้อมกรอบด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาหลับพริ้มและเรียวปากเผยอน้อยๆ...งดงามสมบูรณ์แบบ ภาพตรงหน้ากระแทกหัวใจเรนัลโดเข้าอย่างจัง จนได้แต่นิ่ง มองอย่างหลงใหล

ชายหนุ่มเลื่อนฝ่ามือมากุมสองข้างแก้มในท่าประคอง ก่อนจะหลุดเสียงครางลึกออกมาว่า “คุณสวยเหลือเกินยังกับแม่นางฟ้าตัวน้อยๆ ” น้ำเสียงแหบลึกสะท้านด้วยแรงอารมณ์ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยกังวานกระตุ้นเร้าว่า “มองผมกัตชินญ่า(Gatinha) ผมอยากให้คุณมองผมตอนที่ผมกำลังรักคุณ” ประโยคท้ายเขาเรียกหญิงสาวว่ากัตชินญ่า ซึ่งหมายถึงลูกแมวในภาษาโปรตุเกส เป็นคำเรียกขานที่แสดงถึงความรักของคนบราซิล นอกเหนือจากคำว่าเลียนดาและเมว อมอร์

เสียงเรนัลโดสั่นสะท้านและกระตุ้นเร้าด้วยจังหวะแปลกๆ จนเธอต้องปรือตาขึ้นมอง หากพลันต้องเบิกตาโตและแก้มแดงซ่านเมื่อเห็นประกายร้อนแรงในดวงตาเขา

เรนัลโดมองภาพเขินอายของคนรักด้วยความรู้สึกสุดจะทานทนอีกต่อไป เขาลดศีรษะลงไปบดขยี้กลีบปากนุ่มนานชั่วครู่ แล้วจึงผละใบหน้าขึ้นเพียงเพื่อเร่งจังหวะเพลงรักให้กระชั้นถี่ขึ้น ส่งผลให้เกิดเสียงครางระคนสะอื้นไห้ของคนเบื้องล่างในทันที ซึ่งเรนัลโดฟังว่าเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดในโลก เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นกรีดร้องเมื่อความหวานแหลมระคนซาบซ่านบาดลึกเข้าไปถึงกระดูก ส่งผลให้กายสะท้านอย่างยากจะควบคุม เช่นเดียวกับเรนัลโด ที่เกิดความรู้สึกร้อนแรงเสียยิ่งกว่าจุดเดือด เร่าร้อนและพุ่งทะยานขึ้นสูงตามแรงอารมณ์ ที่สุดเขาลดใบหน้าจูบซับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป ในจังหวะเดียวกับที่ร่างกายสั่นเทิ้ม ก่อนจะทรุดฮวบและนอนแน่นิ่งอยู่บนตัวคนรัก

ผ่านไปอึดใจใหญ่จวบจนเนื้อตัวหายสั่นสะท้านแล้ว เรนัลโดจึงผละใบหน้าขึ้นมองหญิงสาว ถามเสียงอาทรระคนใส่ใจว่า “เป็นไงบ้างเมว อมอร์” น้ำเสียงบอกถึงความรักใคร่ชัดเจน ก่อนจะพลิกตัวลงไปนอนข้างล่างและตวัดเอวหญิงสาวขึ้นมานอนคร่อมบนตัวแทน ป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายรับน้ำหนักไปมากกว่านั้น

ปลายรุ้งยังตอบไม่ได้ ด้วยยังคงสั่นสะท้าน และลมหายใจหอบถี่เสียยิ่งกว่านักวิ่งลมกรด

ภาพนั้นนำความเอ็นดูมาสู่เรนัลโดโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มจ้องคนรักด้วยแววตาอ่อนโยนลึกซึ้ง พลันถามว่า “ยังไม่หายตื่นเต้นอีกเหรอ?” ถามพลางยื่นมือไปบีบปลายจมูกโด่งอย่างมันเขี้ยว

คนถูกถามหน้าแดงก่ำ เธอตวัดตาค้อนเขา พลางว่า “ยังมาล้ออีก คุณเกือบทำให้รุ้งช็อก นี่ถ้าหัวใจเต้นเร็วกว่านี้อีกนิด และเลือดสูบฉีดแรงกว่านี้อีกหน่อย รับรองเลยว่าพรุ่งนี้เตรียมตัวเป็นข่าวหน้าหนึ่งไปพร้อมกับรุ้งเลยว่าคุณทำให้สาวเอเชียหัวใจวายคาอก”

เรนัลโดเบิกตาโตกับมุกตลกหน้าเป็นของหญิงสาว เจ้าตัวหลุดเสียงหัวเราะดังคับห้อง ก่อนจะสวมกอดร่างบางแรงๆ ไปทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยว จากนั้นเย้าว่า “ไหน…หัวใจใครต้นแรง ขอวัดหน่อย” ไม่พูดเปล่า แต่ยังสอดฝ่ามือไประหว่างตัวพวกเขา เรนัลโดเกาะกุมทรวงอกอูมข้างซ้ายซึ่งเป็นฐานที่ตั้งของหัวใจ...

หัวใจหญิงสาวเต้นรัวเร็วจนเขารู้สึกได้ เรนัลโดเบิกตาโต เงยหน้าสบตาหญิงสาวยิ้มๆ พลางว่า “หัวใจคุณเต้นเร็วยังกับจังหวะเพลงร็อคจริงๆ นั่นแหละ” ส่งเสียงเย้าด้วยรอยยิ้มขำๆ

ปลายรุ้งเบิ่งตาโต เธอจับมือเขาดึงออกวุ่นวาย “คุณน่ะร้ายจริง ขี้เล่นอย่างวายร้าย” ตวัดเสียงขุ่นต่อว่า พร้อมกับยึดมือหนาสองข้างไปกดแนบกับฟูกที่นอนข้างตัว

“ก็คุณอยากจะน่ารักทำไมล่ะ” เรนัลโดชะโงกหน้าไปจูบเรียวปากนุ่มแรงๆ เขาขบเม้มทั่วกลีบปากบนและล่าง ก่อนจะพึมพำว่า “คุณน่ะมีเสน่ห์เย้ายวนใจเหลือร้าย จนผมอดใจไม่ไหวจริงๆ กัตชินญ่า” กระซิบเสียงพร่า

“และคุณก็ช่างน่ารัก นุ่มนวลและอ่อนโยนกับรุ้งเหลือเกิน” เธอต่อประโยคเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะเผยอริมฝีปาก ยอมให้เขารุกล้ำเข้ามาสำรวจในโพรงปากโดยง่าย

เรนัลโดคราง เขาจูบคนรักดูดดื่มนิ่งนาน ก่อนว่า “เพราะผมรักคุณ…ปลายรุ้ง พระเจ้าช่วย…ผมรักคุณมากเหลือเกิน”



“พร้อมหรือยังที่จะพูดเรื่องเปตราอะไรนั่นของคุณ” เรนัลโดถามขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากปลายรุ้งกลืนเชอร์รี่ลงคอเรียบร้อยแล้ว

ผลเชอร์รี่ชุบช็อกโลแลตติดคอโดยพลัน เธอยกมือลูบอก ในจังหวะเดียวกับที่เรนัลโดยื่นแก้วน้ำส่งให้

“ระวังหน่อยเมว อมอร์” เตือนเสียงห่วงใย พร้อมกับแย่งถ้วยช็อกโกแล็ตมาถือเสียเอง เพื่อให้หญิงสาวดื่มน้ำได้สะดวก พวกเขากำลังนั่งกินผลเชอร์รี่สดชุบช็อกโกแล็ตบนเตียงนอน ถาดเชอร์รี่วางตรงหน้าพร้อมกับถังแชมเปญและขวดน้ำ นอกจากนี้มีแก้วแชมเปญที่บรรจุน้ำสีอำพันครึ่งแก้ว และแก้วน้ำที่ถูกจัดอย่างละสองชุด

หลังจากเมคเลิฟกับหญิงสาวมาอย่างยาวนานหลายชั่วโมง พวกเขาก็ไปอาบน้ำด้วยกัน ก่อนจะกลับออกมาทานอาหารเช้าบนเตียงนอน และตบท้ายด้วยของหวาน…ผลเชอร์รี่สดชุบช็อกโกแล็ต

“ก็คุณเล่นถามคำถามอะไรก็ไม่รู้” ปลายรุ้งส่งเสียงประท้วงขึ้น หลังจากดื่มน้ำและวางแก้วลงบนถาดเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวรับถ้วยช็อกโกแลตมาถือไว้ในมือ พลางหยิบผลเชอร์รี่สดมาชุบช็อกโกแลตกินต่อ เดี๋ยวนี้เธอได้คำตอบแล้วว่าทำไมหลังเซ็กซ์ที่เร่าร้อน พระเอกบราซิลถึงต้องตบท้ายด้วย ‘อาหารการกิน’ เสียทุกครั้ง แถมต้องเป็นอาหารประเภทหวานๆ ด้วย

ใช่…รับรู้ได้ด้วยประสบการณ์ตรง โดยไม่ต้องถามเขาอีก

“ทำไม…คิดว่าผมจะลืมแล้วหรือไง?” ถามพลางหยิบเชอร์รี่สดมาชุบช็อกโกแล็ต หย่อนใส่ปาก

“คิดอยู่เหมือนกัน หลังจากที่คุณชักใบให้เรือเสีย…พาเขวออกนอกทะเลไปหลายไมล์อยู่”

“หมายถึงเซ็กซ์เหรอ?” ถามตรงๆ แล้วหยิบเชอร์รี่ใส่ปากอีกลูก ตามองคนรักกอดถ้วยช็อกโกแล็ตยิ้มๆ ปลายรุ้งอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาวเหมือนกับเขา เรนัลโดไม่ยอมให้เธอแต่งตัว เพราะคิดว่าเสียเวลาเปล่าๆ ด้วยอย่างไรวันนี้เขาก็ตั้งใจใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวบนเตียงนอนตลอดทั้งวันอยู่แล้ว

ปลายรุ้งหน้าแดงก่ำ หากก็พยักหน้ายอมรับ

“คุณคงต้องผิดหวัง เพราะผมไม่มีทางลืมแน่ ตราบใดที่ได้คำตอบไม่เคลียร์ ผมก็จะคาดคั้นต่อไปอยู่อย่างงี้ ทานเสร็จยัง เราจะได้คุยเรื่องนี้สักที”

เธอทำหน้าเจื่อนๆ วางถ้วยช็อกโกแล็ตโดยพลัน ก่อนจะรับแก้วแชมเปญจากมือเขามาดื่ม

เรนัลโดรอจนอีกฝ่ายวางแก้มแชมเปญแล้ว จึงกล่าวต่อว่า “ขอเป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่ปล่อยผ่านนะปลายรุ้ง ส่วนเรื่องอื่นคุณจะผัดผ่อนหรือบ่ายเบี่ยงยังไง ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ จะไม่เซ้าซี้ไม่คาดคั้น ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ผมขอจริงๆ”

“รุ้ง เอ่อ…ไม่รู้จะพูดอะไรดี” ตอบเสียงเบาหวิว พลางเสยผมทัดหูอย่างอึดอัด

ดาราหนุ่มหรี่ตา ก่อนพูดต่อว่า “ก่อนคุณจะตอบอะไรออกมา ผมขอบอกเป็นข้อมูลอย่างนะ สำหรับผม...การตกลงอยู่กับใครสักคน ถึงจะยังไม่มีพิธีแต่งงาน แต่การอยู่ร่วมกัน...ความหมายก็ไม่ต่างกันนัก เพราะฉะนั้นสำหรับคู่ของเรา…เราเป็นสามีภรรยากันแล้วเลียนดา และผมค่อนข้างถือเรื่องผัวเดียวเมียเดียวด้วย”

ปลายรุ้งหน้าแดง ก่อนจะซีดสลับกัน “รุ้งรักคุณและไม่เคยคิดที่จะมีใคร” น้ำเสียงเบาหวิว แทบไม่ได้ยิน

“ผมรู้เรื่องนั้น แต่อย่างไรคุณก็ไม่มีเหตุผลสักนิดที่จะปิดบังข้อมูลผู้ชายคนนั้น”

หน้าที่เผือดสีอยู่แล้ว ขาวซีดราวกับแผ่นกระดาษมากขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินน้ำเสียงคุกคามของเขา เธอมองเขาอย่างจนปัญญา ก่อนตอบว่า “ตกลงค่ะ...รุ้งจะเล่าให้คุณฟัง แต่รุ้งขอถามเขาก่อนได้ไหมคะ?”

“ถามเขา? เขาอยู่แถวนี้เหรอ” ถามอย่างสงสัย คิ้วขมวดมุ่น

“ค่ะ ปกติท่านเปตราจะติดตามรุ้งตลอดเวลา”

“ตลอดเวลา? สวรรค์ช่วย...อย่าบอกนะว่าแม้แต่ตอนที่เราเมคเลิฟกัน หมอนั่นก็เฝ้าติดตามดูอยู่?” หางเสียงที่ถามมีรอยประชด ซึ่งอีกฝ่ายฟังไม่รื่นหูนัก

“เอ้อ…คงไม่มังคะ เพราะปกติท่านเปตราไม่ใช่คนละลาบละล้วง”

“เขาเป็นอะไรกันแน่ปลายรุ้ง คนหรือวิญญาณ”

ปลายรุ้งยิ้มเจื่อนๆ ก่อนตอบเสียงอ่อยว่า “รุ้งขออนุญาตถามเขาก่อนได้ไหมคะว่าจะเล่าอะไรให้คุณฟังได้แค่ไหน”

“ขออนุญาตเลยเหรอ?” หรี่ตาถามอีกครา

“ค่ะ” ตอบเสียงอ่อยมากขึ้น

“เขาอยู่แถวนี้หรือเปล่า” เรนัลโดถามเสียงเข้ม พลางเหลียวมองรอบกาย แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ

ปลายรุ้งมองตามสายตาเขาด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก ยิ้มแหยๆ ก่อนตอบว่า “รุ้งคาดหวังว่าจะไม่เป็นแบบนั้นนะคะ”

“ทำไมล่ะ?” เรนัลโดย้อนถามกลับทันควัน

“ก็ เอ่อ...พวกเรายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยนี่คะ” ตอบไม่เต็มเสียงนัก

เรนัลโดเบิ่งตาโต แววตามีรอยเข้าใจ ก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไรเลียนดา คุณสวมเสื้อคลุมเรียบร้อยดี เรียกเขามาคุยที่นี่เถอะ ผมพร้อมแล้ว ผมอยากจะได้ความกระจ่างเดี๋ยวนี้”

“คุณทำยังกับว่าจะเรียกท่านมา เพื่อหาเรื่องอย่างนั้นแหละ”

“ก็อาจจะ ถ้าเขายังไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณ”

“คุณคงไม่ได้หึงท่านหรอกนะ”

“ผมหึง…ปลายรุ้ง ยิ่งนึกถึงวันแรกๆ ที่คุณอยู่โรงพยาบาลและพูดคุยคนเดียวเป็นวรรคเป็นเวร ผมก็ยิ่งหึง เพราะฉะนั้นเรียกเขามาเลยปลายรุ้ง”

ปลายรุ้งชั่งใจชั่วครู่ เธอก็เหลียวมองรอบกาย ก่อนจะถามเสียงผะแผ่วเป็นภาษาโปรตุเกสเพื่อให้เรนัลโดฟังออกด้วย “ท่านเปตราอยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ?”

เงียบ…มีเพียงความเงียบตอบกลับมา

เรนัลโดเหลียวมองรอบกาย ก่อนจะหันไปมองคนรัก “เขาว่าไงบ้าง”

“ไม่ค่ะ…ท่านเปตราไม่ตอบ”

“ลองถามเป็นภาษาไทยสิ…เป็นเพราะคุณใช้ภาษาโปรตุเกสหรือเปล่า เขาถึงไม่ตอบ”

“รุ้งก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่ปกติท่านฟังออกทุกภาษา”

เรนัลโดเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เขาอึ้งมากขึ้น

ปลายรุ้งเรียกหาเปตราอีกครา คราวนี้ส่งเสียงออกไปเป็นภาษาไทยว่า “ท่านเปตราคะ…ท่านอยู่แถวนี้หรือเปล่า ออกมาหารุ้งหน่อยสิคะ”

ไม่นานต่อมาก็มีเสียงตอบของเปตรากลับมา พร้อมกับการปรากฏกายขึ้น “มีอะไรเหรอ” ยมทูตตอบ หากพลันที่เห็นปลายรุ้งอยู่ในสภาพแต่งกายไม่เรียบร้อย เขาก็ชะงัก และต้องชะงักมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าเรนัลโดก็อยู่ในห้องของหญิงสาวด้วย เขารีบสลายตัวไป ก่อนจะเหลือทิ้งไว้แต่เพียงเสียงว่า “เจ้าเรียกข้ามาทำไมทั้งที่เจ้าไม่อยู่ในสภาพพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับข้าเสียด้วยซ้ำ”

“รุ้งมีปัญหา…เรนัลโดอยากรู้ว่าท่านเปตราเป็นใครและมีความสัมพันธ์อย่างไรกับรุ้ง เพราะฉะนั้นรุ้งเลยมาขออนุญาตท่านว่ารุ้งจะเล่าอะไรเกี่ยวกับท่านได้มากน้อยแค่ไหนคะ”

เปตรานิ่ง “แฟนเจ้าอยากเจอข้าเหรอ?” ถามด้วยเสียงกังวานประหลาดใจค่อนข้างมาก

“เอ้อ…รุ้งไม่มั่นใจค่ะ” เจ้าตัวอึกอัก

คนเป็นยมทูตไม่สนใจท่าทีอึดอัดใจนั้น เขาพูดต่อไปว่า “บอกเรนัลโดว่าเขาไม่อยากเจอข้าหรอก” น้ำเสียงมีแววข่มขู่ระคนเตือนอยู่ในที

ปลายรุ้งทำหน้าตกใจ ก่อนจะละล่ำละลักตอบกลับไปว่า “ท่านเปตราอย่าทำอะไรเรย์นะคะ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะลบหลู่ท่าน แค่ เอ่อ...” ปลายรุ้งพูดไม่ออก

เปตราต่อประโยคด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หึงข้า...”

“ท่านรู้เหรอ” เธอถามอย่างตกใจ น้ำเสียงแหบโหยอย่างนึกอาย

“ไม่ต้องห่วงหรอก…เรื่องส่วนตัวของเจ้า ข้าไม่ละลาบละล้วง” ตอบออกไปอย่างอ่านใจหญิงสาวได้ จากนั้นเปตรากล่าวต่อว่า “บอกเรนัลโดไปว่าเขาจะไม่มีวันได้เจอข้า คนที่ได้เจอ คือคนที่ดวงชะตากำลังขาด”

ปลายรุ้งกลืนน้ำลาย ก่อนตอบต่อว่า “แล้วเรื่องที่ เอ่อ...เขาอยากรู้ว่าท่านเปตราเป็นใคร มีความสัมพันธ์อย่างไรกับรุ้งละคะ ท่านจะอนุญาตให้รุ้งพูดได้มากมายแค่ไหน”

“บอกเขาไปตามตรงปลายรุ้ง มันจะมีผลดีต่อความสัมพันธ์ของพวกเจ้า”

“แม้กระทั่งเรื่องที่ท่านเป็น เอ่อ…ยมทูต รุ้งก็สามารถบอกได้หรือคะ?”

“ข้าอนุญาตปลายรุ้ง ไม่มีปัญหา แต่เขาจะเชื่อหรือไม่ นั่นก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เจ้ามีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีแล้ว…ข้าต้องขอตัวกลับไปนั่งบำเพ็ญศีลต่อ”

“ท่านจะไม่มาหารุ้งอีกแล้วหรือคะวันนี้”

“ไม่…แต่ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนอะไร เรียกหาข้าได้ ยกเว้นเรื่องที่เรียกมาเพื่อให้ข้ารับรู้ว่าพวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่เหมือนอย่างตอนนี้… บอกเรนัลโดว่าเป็นกลวิธีที่ไร้สาระมาก และเขากำลังหึงโดยเปล่าประโยชน์”

ปลายรุ้งหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย “รุ้งขอโทษค่ะ รุ้งไม่ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไรปลายรุ้ง…ข้ารู้ว่าไม่ใช่ความต้องการของเจ้าที่จะเรียกข้ามาตอนนี้ ข้าต้องไปแล้ว”

“ขอบคุณค่ะท่านเปตรา”

ทว่าเปตราไม่ส่งเสียงตอบกลับไป เขาหายตัวไปยังแดนนรกในทันที คงทิ้งไว้เพียงสายลมเอื่อยๆ ที่พัดอยู่รอบกายปลายรุ้งเท่านั้น