• ดอกไม้ใบหญ้า
• ก็แค่อยากเขียน
• เดินทาง

เดินตามรอยเท้าพ่อ พระราชนิพนธ์ สมเด็จพระเทพฯ ขออัญเชิญพระราชนิพนธ์ "เดินตามรอยเท้าพ่อ" ของสมเด็จพระเทพฯ มาลงเผยแพร่ใน blog นี้นะคะ เดินตามรอยเท้าพ่อ ฉันเดินตามรอยเท้าอันรวดเร็วของพ่อโดยไม่หยุด ผ่านเข้าไปในป่าใหญ่ น่ากลัว ทึบ แผ่เข้าไปโดยไม่มีที่สิ้นสุด มืดและกว้าง มีต้นไม้ใหญ่เหมือนหอคอยที่เข้มแข็ง พ่อจ๋า ... ลูกหิวจะตายอยู่แล้วและเหนื่อยด้วย ดูซิจ๊ะ...เลือดไหลออกมาจากเท้าทั้งสองที่บาดเจ็บของลูก ลูกกลัวงู...เสือและหมาป่า พ่อจ๋า...เราจะถึงจุดหมายปลายทางไหม? ลูกเอ๋ย...ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนที่มีความรื่นรมย์ และความสบายสำหรับเจ้า ทางของเรามิได้ปูด้วยดอกไม้สวยสวย จงไปเถิด แม้ว่ามันเป็นสิ่งที่บีบคั้นหัวใจเจ้า พ่อเห็นแล้วว่า หนามตำเนื้ออ่อนของเจ้า เลือดของเจ้า เปรียบดั่งทับทิมบนใบหญ้าใกล้น้ำ น้ำตาของเจ้าที่ไหลต้องพุ่มไม้สีเขียว เปรียบดั่งเพชรบนมรกตที่แสดงความงามเต็มที่ เพื่อมนุษยชาติ...จงอย่าละความกล้า เมื่อเผชิญความทุกข์...ให้อดทนและสุขุม และจงมีความสุขที่ได้ยึดอุดมการณ์ที่มีค่า ไปเถิด...ถ้าเจ้าต้องการเดินตามรอยเท้าพ่อ 2519 บทพระราชนิพนธ์ของ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี   Create Date : 08 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 8 พฤศจิกายน 2550 12:05:42 น. Counter : 1276 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ล่า เมื่อวันศุกร์ไปเดินงานหนังสือที่ศูนย์ประชุมสิริกิติ์ ได้หนังสือมา 4 เล่ม และเหมือนเคย ไปยืนเกาะบูธ ณ บ้านวรรณกรรม รอลายเซ็นของ ทมยันตี นักเขียนในดวงใจ ผู้หญิงเก่งและแกร่ง คราวนี้เราซื้อเรื่อง "ล่า" เมื่อตอนเป็นละคร เราดูบ้างไม่ดูบ้าง และได้อ่านบทวิจารณ์ละครเรื่องนี้ในประเด็นที่ว่า ทำไมแม่ถึงพาลูกไปเช่าบ้านอยู่ในซอยเปลี่ยวขนาดนั้น โดยคำวิจารณ์นั้นถ้าเป็นแค่วิจารณ์ตามที่ดูละครก็ไม่แปลกอะไร แต่คนวิจารณ์เค้ากลับไม่ได้วิจารณ์ละครอย่างเดียว ยังวิจารณ์ไปถึงบทประพันธ์เรื่องนี้ ถึงความไม่สมเหตุสมผลที่ผู้ประพันธ์มองข้าม (ประมาณนี้นะ คร่าว ๆ เท่าที่เราจำได้) ตอนที่อ่านบทวิจารณ์นั้น เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย จนเมื่อเราได้อ่านบทประพันธ์นี้จบลง ทำให้เรารู้ว่า ผู้วิจารณ์คนนั้นไม่ได้อ่านบทประพันธ์เลย ได้ดูแต่ละครเท่านั้น สาเหตุก็เพราะในบทประพันธ์ผู้เขียนเค้ามีเหตุผลรองรับ บรรยายความคิดในใจของมธุสร ว่าเพราะอะไรถึงได้เช่าบ้านอยู่ในซอยเปลี่ยว ซึ่งความคิดในใจนี้ล่ะ ที่เป็นจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้เกิดความสมเหตุสมผลได้ และละครไม่สามารถถ่ายทอดออกมาได้ เราเลยเข้าใจว่าทำไมละครหรือหนังบ้างเรื่องถูกนักวิจารณ์ ผู้ชม และผู้อ่านบทวิจารณ์สับซะเละไม่มีชิ้นดี และยังลามไปถึงบทประพันธ์อีกด้วย ทั้ง ๆ ที่มันก็เป็นแค่มุมมองของแต่ละคนเท่านั้น   Create Date : 30 ตุลาคม 2550     Last Update : 30 ตุลาคม 2550 13:15:54 น. Counter : 362 Pageviews.   1 comment Share Tweet

หลงทาง ก็รู้อยู่แก่ใจว่าทางที่กำลังเดินมันผิด แต่แทนที่จะหยุดเดินแล้วตั้งสติ ค่อย ๆ คิดหาทางออก เรากลับเดินลุยไปข้างหน้าเรื่อย ๆ ยิ่งหลงทางลึกเข้าไปอีก พอมาถึงตอนนี้ มันก็สายเกินกว่าจะหันหลัง เพื่อเดินย้อนกลับไปทางเดิมอีกแล้ว บางครั้งเราก็ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าทำไมเราถึงต้องทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ทำไมเราต้องทำร้ายจิตใจตัวเองให้บอบช้ำหนักขึ้น กับความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่ส่องกระจก เรามองเห็นบาดแผลมากมายในใจ บาดแผลทั้งหมดเกิดจากเราเองเป็นคนทำ และมันก็จะเพิ่มจำนวนขึ้นอีกไม่รู้เท่าไหร่ ตราบใดที่เรายังหลงทางอยู่อย่างนี้ ระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือน ที่เราเริ่มเดินทางนี้ มันเพิ่มบาดแผลเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว และมันไม่มีวันที่จะหายดี มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในใจเราตลอดไป จะมีใครสักคนมั้ย ที่จะไม่สนใจกับบาดแผลที่เรามี จะมีใครสักคนมั้ย ที่จะเดินเข้ามาจูงมือเราออกไป จะมีใครสักคนมั้ย ที่จะประคับประคองให้เราเดินในทางที่ถูกต้อง จะมีใครสักคนมั้ย ที่จะมีความจริงใจพร้อมที่จะจริงจังกับเรา หากคน ๆ นั้นจะมีอยู่จริง ก็ได้โปรดเข้ามาช่วยเราด้วยเถอะ ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บปวดจะกลายเป็นแค่รู้สึกชา ๆ ก่อนที่เราจะหลงทางไปไกลกว่านี้ ไกลเกินกว่าที่ใครจะดึงเรากลับมา ข้อความข้างบนเราเขียนไว้ใน space นานมาก ๆ แล้ว วันนี้อยากเขียนเรื่องราวบางเรื่อง แต่ก็ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง ก็เลยไปก็อปที่เขียนไว้มาแปะก่อน   Create Date : 28 ตุลาคม 2550     Last Update : 28 ตุลาคม 2550 0:57:43 น. Counter : 296 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - Bloggang