เที่ยวอ่าวมะนาว ประจวบ
วิวอ่าวประจวบถ่ายจากบนเขาช่องกระจกจ้าา
ค่างแว่นถิ่นใต้ อยู่ในกองบิน 5 ค่ะ น่ารักไม่ดุให้อาหารกับมือได้ค่ะ
รูปนี้ดูขลังดีชะมัด
ลูกค่างขนจะสีทอง โตมาสีก็จะเหมือนพ่อ แม่ ค่ะ
กาลครั้งหนึ่ง ของเด็กกรุงเตบ
อยากเขียนไดอารี่เล่าเรื่องราวดีๆในชีวิต แต่ตัวหนังสือแย่ม๊ากกก อ่านเองยังไม่ค่อยจะออกเลย เป็นที่มาของการเริ่มเขียนบล็อค ย้อนเรื่องราวสมัยกาลครั้งหนึ่ง อยากแชร์ความรู้(สึก) ในเรื่องที่ชอบ กับเพือนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะค๊าจากเด็กน้อยบ้านนา ที่จบ ม.3 ก็ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่ถุงปุ๋ยสูตร 16-16-16 เข้ามาเรียนต่อที่กรุงเตบมาแบบงงๆ ชีวิตนี้ไม่เคยไปใหนไกลบ้านเกินรัศมี 50 กิโลเมตรเลือกโรงเรียนทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนใหนของกรุงเทพ หล่ะก็เดินทางไปสมัครสอบ และ สอบเข้าเรียน แม่เจ้า!!สอบติดแว้วววว จำเหตุการณ์วันแรกของการไปเรียนได้แม่นยำฝังใจ ตื่นตี 04.30 เริ่มรู้สึกเป็นเด็กกรุงเตบมานิดๆ หุหุที่บ้านนาซิตี้ เรียน 8 โมง ตื่น 7.30 น. น้ำไม่อาบ แปรงฟัน กินข้าว คว้าห่อข้าว & กับ ปั่นรถถีบคู่ใจไปโรงเรียนเอาน่าเด็กเตบต้องอดทน ตี 5 แก่ๆ มารอรถเมล์ที่ป้ายก่อนออกบ้านถามน้าว่าป้ายรถเมล์อยู่ใหน อืมๆ ที่คนยืนเยอะๆหล่ะมีป้ายสีฟ้าๆ บอกสายที่ผ่านโรงเรียนมาพร้อม โอเช ลุย!! จากการที่ไม่เคยไปโรงเรียนเองมีน้าๆ อำนวยความสะดวกให้งืมๆ คันใหนหว่าไม่มาซะที เอ๊ะแว๊บๆ เพื่อนจากสถาบันเดียวกัน ค่อยอุ่นใจหน่อย แม้ว่าจะเกิดมาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน 555รถเมล์สายที่รอตามคำบอกเล่าก็ไม่มาซะที เองัยหว่าเดี๋ยวสายแน่ๆเหลือบไปมองเพื่อนร่วมสถาบัน อ้าววว!!! ไปใหนอ่ะภาพเพื่อนร่วมสถาบันก้าวขึ้นรถเมล์ สายที่ไม่ได้ระบุไว้ในหน่วยความจำ เสี้ยวแห่งนาทีฉุกเฉิน ตัดสินใจโดดตาม หนูไปด้วยค๊าๆๆๆ เอาน่าเป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ป้ายชื่อโรงเรียนเหมือนกัน ไม่ไปโรงเรียนแล้วจะไปใหน(มั้ง) ขึ้นไปก็ประกบไม่ให้คลาดสายตา ขอเค๊าไปด้วยน๊าตัวเอง ในใจตื้นเต้นสุดๆ จะหลงไหมหว่า หลงแล้วไปใหน อิอิและแล้วก็ได้ค้นพบว่านอกจากรถเมล์สายที่ระบุไว้ สามารถ พยัคฆ์อรุณ ต่อรถกะป๊อได้ มาถึงโรงเรียนด้วยความปลอดภัย ฮิ้วว ระหว่างรอข้ามทางม้าลายสังเกตว่ากระโปรงของเพื่อน ๆ ร่วมสถาบันทำไม ไม่เหมือนของเราหว่า ก้มไปดูของตัวเอง หืมต้องเอาด้ายที่สอยตรงจีบกระโปรงออกด้วยเหลอค๊า ตกลงกระโปรงที่ใส่ออกมาจากบ้านผ่าน 101 7 ย่านน้ำมาไม่ใช่ทรงสุ่มไก่เหรอค่ะ เอิ๊กกผ่านมา 10 กว่าปีเด็กเหลือน้อยคนนี้ ก็ยังอยู่กรุงเตบเหมือนเดิม เฮ้อ เป็นดาวมหาลัยซะหล่ะ ขอบคุณ เด็กเตบ เด็กน้อยบ้านนา ทุกๆท่านนะค๊าที่เข้ามาอ่าน
อยากเขียนไดอารี่เล่าเรื่องราวดีๆในชีวิต แต่ตัวหนังสือแย่ม๊ากกก อ่านเองยังไม่ค่อยจะออกเลย เป็นที่มาของการเริ่มเขียนบล็อค ย้อนเรื่องราวสมัยกาลครั้งหนึ่ง อยากแชร์ความรู้(สึก) ในเรื่องที่ชอบ กับเพือนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะค๊าจากเด็กน้อยบ้านนา ที่จบ ม.3 ก็ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่ถุงปุ๋ยสูตร 16-16-16 เข้ามาเรียนต่อที่กรุงเตบมาแบบงงๆ ชีวิตนี้ไม่เคยไปใหนไกลบ้านเกินรัศมี 50 กิโลเมตรเลือกโรงเรียนทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนใหนของกรุงเทพ หล่ะก็เดินทางไปสมัครสอบ และ สอบเข้าเรียน แม่เจ้า!!สอบติดแว้วววว จำเหตุการณ์วันแรกของการไปเรียนได้แม่นยำฝังใจ ตื่นตี 04.30 เริ่มรู้สึกเป็นเด็กกรุงเตบมานิดๆ หุหุที่บ้านนาซิตี้ เรียน 8 โมง ตื่น 7.30 น. น้ำไม่อาบ แปรงฟัน กินข้าว คว้าห่อข้าว & กับ ปั่นรถถีบคู่ใจไปโรงเรียนเอาน่าเด็กเตบต้องอดทน ตี 5 แก่ๆ มารอรถเมล์ที่ป้ายก่อนออกบ้านถามน้าว่าป้ายรถเมล์อยู่ใหน อืมๆ ที่คนยืนเยอะๆหล่ะมีป้ายสีฟ้าๆ บอกสายที่ผ่านโรงเรียนมาพร้อม โอเช ลุย!! จากการที่ไม่เคยไปโรงเรียนเองมีน้าๆ อำนวยความสะดวกให้งืมๆ คันใหนหว่าไม่มาซะที เอ๊ะแว๊บๆ เพื่อนจากสถาบันเดียวกัน ค่อยอุ่นใจหน่อย แม้ว่าจะเกิดมาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน 555รถเมล์สายที่รอตามคำบอกเล่าก็ไม่มาซะที เองัยหว่าเดี๋ยวสายแน่ๆเหลือบไปมองเพื่อนร่วมสถาบัน อ้าววว!!! ไปใหนอ่ะภาพเพื่อนร่วมสถาบันก้าวขึ้นรถเมล์ สายที่ไม่ได้ระบุไว้ในหน่วยความจำ เสี้ยวแห่งนาทีฉุกเฉิน ตัดสินใจโดดตาม หนูไปด้วยค๊าๆๆๆ เอาน่าเป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ป้ายชื่อโรงเรียนเหมือนกัน ไม่ไปโรงเรียนแล้วจะไปใหน(มั้ง) ขึ้นไปก็ประกบไม่ให้คลาดสายตา ขอเค๊าไปด้วยน๊าตัวเอง ในใจตื้นเต้นสุดๆ จะหลงไหมหว่า หลงแล้วไปใหน อิอิและแล้วก็ได้ค้นพบว่านอกจากรถเมล์สายที่ระบุไว้ สามารถ พยัคฆ์อรุณ ต่อรถกะป๊อได้ มาถึงโรงเรียนด้วยความปลอดภัย ฮิ้วว ระหว่างรอข้ามทางม้าลายสังเกตว่ากระโปรงของเพื่อน ๆ ร่วมสถาบันทำไม ไม่เหมือนของเราหว่า ก้มไปดูของตัวเอง หืมต้องเอาด้ายที่สอยตรงจีบกระโปรงออกด้วยเหลอค๊า ตกลงกระโปรงที่ใส่ออกมาจากบ้านผ่าน 101 7 ย่านน้ำมาไม่ใช่ทรงสุ่มไก่เหรอค่ะ เอิ๊กกผ่านมา 10 กว่าปีเด็กเหลือน้อยคนนี้ ก็ยังอยู่กรุงเตบเหมือนเดิม เฮ้อ เป็นดาวมหาลัยซะหล่ะ
ขอบคุณ เด็กเตบ เด็กน้อยบ้านนา ทุกๆท่านนะค๊าที่เข้ามาอ่าน