แวะมาเม้นครับ

ผมอ่านบทความนี้แล้ว เห็นด้วยกับแนวความคิดของท่านศิริพล ฯ และยืนยันว่าเป็นแนวความคิดที่ถูกต้อง ที่ผู้บังคับบัญชาทุกหน่วยงานของรัฐจะต้องนำเอาแนวความคิดนี้ไปพิเคราะห์และปรับใช้เพื่อยังให้เกิดความเป็นธรรมต่อข้าราชการในหน่วยนั้น ๆ เพราะเท่าที่ผมสัมผัสกับการใช้อำนาจของ ป.ป.ช.มา 7 ปี ก็ยอมรับว่ากระบวนการในการไต่สวนยังมีความบกพร่องหลายประการ ประการสำคัญ คือ กฎหมาย ป.ป.ช. ให้อำนาจคณะกรรมการ มีหน้าที่ไต่สวนข้อเท็จจริง ซึ่งในทางปฏิบัติแล้ว คน 9 คนย่อมไม่สามารถ ดำเนินการกับเรื่องเป็นหมื่น ๆ เรื่องที่รอดำเนินการได้ ในทางปฏิบัติก็ต้องแต่งตั้งคณะอนุกรรมการขึ้นมาไต่สวน แล้วคณะกรรมการค่อยมาวินิจฉัยข้อเท็จจริงตามที่อนุกรรมการเสนอ ซึ่งผู้มีบทบาทหลักในคณะอนุ ( ตัวทำสำนวนจริง ๆ คือ เจ้าหน้าที่ ป.ป.ช. ) แม้จะจบกฎหมายมาก็จริง แต่ในความเป็นจริงแล้วส่วนใหญ่เขาเหล่านั้นยังขาดทักษะในทางแสวงหา และรวบรวมพยานหลักฐาน ยังไม่สามารถนำเอาความรู้ในทางทฤษฏีมาประยุกตใช้ในการใช้งานในกระบวนการยุติธรรมได้อย่างแท้จริง การแสงหาพยานหลักฐานต่าง ๆ ยังไม่สมบูรณ์ครบถ้วนอย่างมืออาชีพ ว่าจริง ๆ แล้วเรื่องนั้น ๆ สิ่งใดคือพยานหลักฐาน เมื่อพยานหลักฐานไม่สมบูรณ์แล้ว ในขั้นตอนการวินิจฉัยก็มักใส่จินตนาการลงไป ถ้อยคำสำนวนอ่านดูในภาพรวมแล้วดูสละสลวย แต่เมื่อพิเคราะห์ตามหลักวิชาแล้ว แทบหาพยานหลักฐานมายึดโยงไม่ได้ และที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือการที่ ป.ป.ช.ไปให้ความสำคัญกับผลงานที่เจ้าหน้าที่สามารถชี้มูลลงโทษเจ้าหน้าที่ของรัฐได้คือผลงานชั้นยอด ทำให้การทำงานเหมือนตั้งเป้าหมายว่าเจ้าหน้าของรัฐเป็นคนชั่ว เรื่องที่ถูกกล่าวหานั้นเป็นเรื่องจริง ต้องหาหลักฐานมาเอาผิดชี้มูลให้ได้ แทนที่จะหาข้อเท็จจริงมาพิสูจน์ว่า เขาได้กระทำความผิดตามที่กล่าวหาหรือไม่ ซึ่งเป็นการอำนวยความยุติธรรมที่แท้จริง และประการที่เลวร้ายที่สุดคือความมีอคติและการฝักใฝ่ในอุดมการณ์ทางการเมืองของตัวผู้ทำหน้าที่ในกระบวนการยุติธรรม

ตามเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญ ปี พ.ศ. 2540 ต้องการให้มีการก่อตั้งสำนักงาน ป.ป.ช.ขึ่น เพื่อให้เป็นองค์กรอิสระเพื่อดำเนินการกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ใช้อำนาจหน้าที่ในตำแหน่งโดยมิชอบ และกระทำการทุจริต ซึ่งมันเป็นปัญหาที่เกาะติดมาในสังคมไทยอย่างช้านาน ถ้ารอให้คนเหล่านั้นมีสำนึกด้วยตนเอง ก็คงจะไม่เกิดขึ้น เมื่อก่อนตอนที่มีสำนักงาน ป.ป.ป. ก็หาว่าเป็นเสือกระดาษ ไม่สามารถเอาผิดกับใครได้ ส่งให้ต้นสังกัดดำเนินการทางวินัย ก็ช่วยเหลือกัน พอมีองค์กรกลางก็บอกว่ามีอำนาจมากเกินไป หากถ้ามองกันให้ดีในด้านการปราบปรามการทุจริต และการทำผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการแล้ว การแสวงหาพยานหลักฐานและการรับฟังพยานหลักฐานควรจะมีความแตกต่างกับการกระทำความผิดอาญาโดยทั่วไป เพราะคนที่กระทำความผิดส่วนมากเป็นผู้ที่มีความรู้สูง และเป็นผู้ที่ครอบครองพยานหลักฐาน ถ้าใช้การแสวงหาพยานหลักฐานอย่างคดีอาญาทั่วไป ทั้งร้อย ไม่น่าจะเอาผิดใครได้เลย โดยส่วนตัวก็เห็นด้วยกับหลักสิทธิมนูษยชน แต่มันก็ต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องและชอบธรรม ไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ประเทศชาติหรือผู้ใด สำหรับคนที่ทุจริตและสร้างความเสียหายให้กับประเทศชาติ สมควรจะได้รับการปกป้องหรือ การดำเนินการเกี่ยวกับการดำเนินคดีทั้งหลายย่อมมีข้อผิดพลาดได้ทั้งนั้น เราควรต้องหามาตรการมาแก้ไขข้อบกพร่องเหล่านั้น ถ้าจะว่าไปแล้ว เหตุที่ในการดำเนินคดีอาญาโดยทั่วๆ ไปที่นำหลักเกี่ยวกับการให้ศาลมีอำนาจในการออกหมายจับ และสันนิษฐานว่าจำเลยยังเป็นผู้บริสุทธิอยู่จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าจำเลยได้กระทำความผิดสาเหตุก็มาจากการที่กระบวนการในการดำเนินคดีไม่เชื่อถือในการขั้นตอนของการแสวงหาพยานหลักฐานของพนักงานสอบสวน เราก็ยังสามารถแก้ไขกฎหมายได้
และขอเสนอว่าการถ่วงดุลนั้นจะต้องเป็นองค์กรที่มีความเป็นกลาง ไม่ใช่ต้นสังกัด เพราะถ้าเป็นการถ่วงดุลระหว่างต้นสังกัดกับ ป.ป.ช. ก็คงไม่เรียกว่าการถ่วงดุล

ขอตอบแบบแนวของ เวปพันธ์ทิพ ว่า ผู้เขียนมีอคติต่อปปช. และเข้าข้างตำรวจอย่างสุดโต่ง
1. “ถึงขนาดคณะกรรมการ ป.ป.ช. บางท่านได้ข่มขู่ถึงขนาดที่ว่า ก.ตร. ไม่มีอำนาจที่จะกลับมติการชี้มูลของ ป.ป.ช. หากไม่ดำเนินการตามมติ ป.ป.ช. จะต้องถูกดำเนินการทางวินัยและอาญา” คณะกรรมการ ป.ป.ช. เนี่ยน่ะข่มขู่ตำรวจ ตั้งแต่ปปช.มีความเห็นลงมา ผมยังไม่เคยเห็นTV ช่องใดนำเสนอพฤติกรรมของปปช. ในแนวกร้าวราว หรือ นักเลง อย่างที่คุณเขียนเลยสักครั้งเดียว ผมเห็นแต่สุภาพชนผู้อาวุโส วาจาสุภาพ ตอบประเด็นคำถามได้อย่างเป็นเป็นผู้ทรงความรู้ทางด้านกฏหมาย
2. “คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้พัฒนาตนเองให้กลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลในการชี้มูลความผิดวินัยข้าราชการ” ตรงนี้ผู้เขียนก็กล่าวเกินไป หากย้อนไปดูว่าเหตุใดถึงเกิด พรบ.ประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พศ. 2542 และ คณะกรรมการ ปปช. ขึ้นมา ในเมื่อหน่วยงานราชการก็มีระเบียบข้อบังคับ, บทลงโทษ ของ กพ. หรือ พ.ร.บ.ตำรวจแห่งชาติ พ.ศ.2547 ในกรณีของตำรวจ ก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้วว่า ระเบียบของราชการเอง หรือ ของตำรวจเอง ไม่อาจป้องกันและปราบปามการทุจริตได้ ด้วยเหตุต่างๆ อาทิเช่น ระบบพวกพ้อง, ระบบอุปถัม ฯลฯ ถ้าหาก ปปช. มีคำวินิจฉัยลงมาและยังต้องให้ ก.ตร. พิจารณาในคำวินิจฉัยเพื่อกลับ หรือ แก้ไข มติของ ปปช. อีก ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมี คณะกรรมการ ปปช. อยู่อีก
3. “คำถามที่สำคัญคือ มติของ ป.ป.ช. นั้นควรจะผูกพันต่อ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ และ คณะกรรมการบริหารงานบุคคลของสำนักงานตำรวจแห่งชาติเพียงใด “ ตอบตรงๆเลยครับว่า ผูกพันเต็มๆ เพราะตำรวจ เป็น เจ้าหน้าที่ของรัฐ ตามความหมายในมาตรา 4 ของพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 จึงอยู่ภายใต้บังคับของพรบ.นี้
4. “แม้ว่า คำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญ จะผูกพันองค์กรทุกองค์กรของรัฐก็ตาม แต่คำวินิจฉัยที่ 2/2546 นี้ ไม่ถูกต้องตามหลักวิชาการ และมีตุลาการเสียงข้างน้อย ถึง 5 เสียง พิจารณาว่า คณะกรรมการ ป.ป.ช. ไม่มีอำนาจเสนอเรื่องนี้ เข้าสู่การวินิจฉัยของ ศาลรัฐธรรมนูญ” ตรงนี้ในทางวิชาการ ความเห็นตุลาการเสียงข้างน้อยเป็นสิ่งมีค่าที่ควรรับฟัง เพื่อเป็นการต่อยอดในการศึกษาวิชากฏหมาย ในทางปฏิบัติศาลท่านจะเก็บความเห็นของเสียงข้างน้อยไว้ในสำนวนการพิจารณาด้วย แต่ในผลเแห่งคดีก็ยังต้องถือตามเสียงข้างมากอยู่ดี ซึ่งมากกว่า 5เสียงแน่นอน และเมื่อพิจารณาเนื้อหาความเห็นตุลาการเสียงข้างน้อยก็เห็นแย้งเพียงว่า ปปช.ไม่มีอำนาจเสนอคดีนี้ต่อศาลรัฐธรรมนูนเท่านั้นเอง ไม่ได้บรรยายในเนื้อหาของมติ ปปช.แต่อย่างใด อีกทั้งตุลาการเสียงข้างมาก(มากกว่า 5 เสียงแน่นอน) ก็เห็นว่าปปช.มีอำนาจเสนอคีดนี้ต่อศาลรัฐธรรมนูญได้
5. “หากข้อเท็จจริงปรากฎถึงขนาดว่า คณะกรรมการ ป.ป.ช. จะมีความเห็นผิดพลาดอย่างชัดแจ้ง โดยฟังพยานหลักฐานที่เป็นเอกสารปลอม หรือกระทำผิดขั้นตอนตามวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง หรือ ไม่ฟังคัดค้านหรือพยานหลักฐานของผู้ถูกกล่าวหาฯลฯ” คุณผู้เขียนกล่าวเช่นนี้เหมือนกับการตัดพ้อน้อยใจในเรื่องทั่วๆไปในความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นและรวมถึงปปช.ไม่มีคุณภาพในการพิจารณาความผิดแบบไม่มีมาตราฐานเทียบเท่า ก.ตร. ซึ่งผมไม่เห็นด้วยเพราะหากปปช.รับเอาเอกสารปลอมอะไรทำนองนั้นเข้าไว้ในกระบวนการพิจารณา ซึ่งผู้ถูกกล่าวหาทั้ง3 ก็ควรจะได้เห็นเอกสารปลอม หรือ รับทราบกระบวนการพิจารณาที่กระทำผิดขั้นตอนตามวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง หรือ ไม่ฟังคัดค้านหรือพยานหลักฐานของผู้ถูกกล่าวหาฯลฯ ก็น่าที่ต้องโต้แย้งไว้ รวมถึงน่าจะมีข่าวเล็ดลอดออกมาต่อสื่อมวลชลหรือไม่ก.ตร. ก็น่าจะโต้แย้งประเด็นในส่วนนี้ออกมาให้เราได้เห็นกัน
6. “ คำพิพากษาศาลปกครองเชียงใหม่ ที่ 201/2551” ก็อย่างที่เราทราบกันในเบื้องต้นคดีนี้ถูกกลับคำพิพากษาโดยศาลปกครองสูงสุดสั่งเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 2552 เป็นให้รับคำขอพิจารณาพิพากษาคดีใหม่ของปปช.ไว้พิจารณาและดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไปตามรูปคดีโดยองค์คณะใหม่ของศาลปกครองชั้นต้น ก็แปลได้ว่า ตามที่โอ๋สืบ6 ร้องว่าคณะกรรมการ ป.ป.ช. แต่งตั้งผู้ที่รู้เห็นเหตุการณ์เกี่ยวกับกรณีที่เรื่องที่กล่าวหา มาเป็นอนุกรรมการไต่สวน เป็นการกระทำที่ขัดแย้งกับ พ.ร.บ.ประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ.2542 มาตรา 46 วรรคหนึ่ง และ ข้อ 13 ของระเบียบคณะกรรมการ ป.ป.ช. ว่าด้วยการปฏิบัติหน้าที่ของคณะกรรมการไต่สวน พ.ศ.2547 ทำให้การไต่สวนไม่เป็นธรรมแก่ผู้ฟ้องคดี นั้นยังไม่อาจสรุปได้ เพราะมีการพิจารณาคดีใหม่ตามคำสั่งศาลปกครองสูงสุด และที่สำคัญเปลี่ยนองค์คณะใหม่ทั้งหมด ท้ามกลางข้อครหาว่าเหตุใดจึงต้องเป็นศาลจังหวังเชียงใหม่ เมื่อเหตุการณ์นี้เกิดที่ กรุงเทพ, สำนักงาน ก.ตร. หรือปปช. คู่กรณีก็อยู่กรุงเทพ และโอ๋สืบ 6 ก็อยู่กรุงเทพ

ดังนี้ พัชรวาท จะเอามาเป็นบันทัดฐานก็คงไม่ได้เพราะกรณียังไม่ถึงที่สุด และถ้าสังเกตุให้ดีๆ คดีนี้ ฟ้องโดยโอ๋สืบ 6 เองครับ ก.ตร ก็ไม่ได้ระงับมติ ปปช.ว่าไม่ชอบแต่อย่างไร ยังคงใช้มติของปปช.เป็นข้ออ้างในการออกคำสั่งให้ปลดออกจากราชการด้วย

ความเห็นของท่าน บัวสันตุ นี่ ก็แล้วแต่ครับ ผมไม่ได้ว่าอะไร แต่สังคมย่อมรับรู้เองว่าอะไรเป็นอะไร โดยเฉพาะการให้สัมภาษณ์ของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ต่อหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ ก็สามารถค้นหาได้จากระบบ Search Engine หรือ Google ทั่วไป ก็จะเห็นได้ว่า ท่านให้สัมภาษณ์ในเชิงนั้นจริงหรือไม่

การตีความกฎหมายนั้น เป็นเรื่องที่นักกฎหมายกระทำการเป็นการปกติ แล้วแต่ความเห็นใครจะมีเหตุผลหนักแน่นกว่ากัน และที่ถูกต้อง ก็ต้องเป็นเช่นนั้นตลอดไป ไม่ใช่ว่า เป็นเพราะคนที่ตีความเป็นใคร ความเห็นจึงมีน้ำหนัก แตกต่างกันไป ตามคนที่ตีความ ผมก็ไม่ได้บอกว่าผมเก่งกว่าใคร ดังนั้น ความเห็นผมก็อาจจะผิดพลาดได้ หรือยังไม่เป็นที่ยอมรับในขณะนี้ แต่อย่างน้อย ผมก็จุดประกายความคิดเอาไว้ว่า จะปล่อยให้ ป.ป.ช. เป็นอำนาจอธิปไตยที่ ๔ เด็ดขาดโดยไม่อาจโต้แย้งได้เลยเช่นนี้ อยู่อีกต่อไปนี้หรือไม่ ซึ่งผมมองว่า มันคือ ทางเลือกของสังคม หากสังคมไทย บอกว่าดี ก็อาจจะยอมรับได้ แต่คนส่วนหนึ่งไม่ยอมรับ ก็ต้องบอกว่า มีข้อเสียหายอย่างไร ...

ผมก็พยายามทำให้เห็นว่า ความเห็นของ ป.ป.ช. ไม่ควรผูกพันเด็ดขาดด้วยเหตุผลอะไรบ้าง ..... ผมไม่ใช่อ่านหนังสือไทยออก แล้วก็ตีความตามที่อ่านหนังสือออก ... แต่มันมีเหตุมีผลของมัน

สุดท้าย ถามผมว่า ผมเข้าข้างตำรวจหรือไม่ แน่นอนครับ ผมเป็นตำรวจ ผมก็ต้องเข้าใจวิถีการปฏิบัติงานของตำรวจได้มากกว่าคนที่ไม่เคยเป็นตำรวจ การตีความผม ก็ยึดแนวที่ผมได้ร่ำเรียนมา คือ จะต้องพิจารณาเสมือนตนเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ เหมือน นักมวยในภาวะที่ถูกชกมึนงง จะทำอย่างไร .. ไม่ได้ทำตัวแบบ คนเชียร์มวย รู้ช่องโหว่ไปหมด ... แล้วก็ตะโกนด่านักมวยว่า ทำไม ไม่ฉลาดเลย ไม่ชกตรงนั้น ไม่ชกตรงนี้ ..... ด้วยมาตราฐานที่ผมเรียนให้ทราบ ย่อมดูเหมือนว่า ผมเข้าข้างตำรวจอย่างแน่นอน ... แต่ต้องเรียนว่า ทุกอย่างมันอยู่บนพื้นฐานของความเป็นธรรม หลักการเคารพสิทธิและเสรีภาพของคนอื่น ๆ หลักหน้าที่และความรับผิดชอบของคนที่เป็นสมาชิกของสังคม ไม่ใช่คำนึงถึงแต่สิทธิของตัวเองเท่านั้น .....

วันหนึ่ง ท่านจะทราบว่า หากเจ้าหน้าที่ของรัฐเกียร์ว่าง เพราะเกรงว่า ขยับไปทางไหนก็ผิดแล้วละก็ ... ท่านเองนั่นแหละที่จะเดือดร้อน เพราะเจ้าหน้าที่วิ่งหนีผู้กระทำผิด ระรานสิทธิของท่าน.....