เงินตรากระดาษมีใช้ครั้งแรกในประเทศไทย เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๖ ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ในราชวงศ์จักรี แต่ในสมัยนั้นใช้คำเรียกแทนเงินตรากระดาษว่า "หมาย"  โดยออกใช้ทั้งหมด ๓ รุ่น คือ หมายราคาต่ำ หมายราคาตำลึง และ หมายราคาสูง

                                           หมายราคาสูง                              หมายราคาต่ำ

หมายตำลึง

ต่อมาได้เกิดการขาดแคลนแร่ดีบุกและทองแดง จนทำให้ค่าของโลหะมีราคาแพงกว่าราคาที่กำหนดไว้หน้าเงินเหรียญอัฐ ชาวบ้านพากันหลอมเงินเหรียญอัฐที่ทำด้วยทองแดงและดีบุก เป็นแท่งโลหะส่งออกขายต่างประเทศ ดังนั้น เมื่อวันที่ ๒๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๑๗ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงให้ประกาศใช้ "ตั๋วกระดาษ" ราคา ๑ อัฐ เพื่อใช้แทนเงินเหรียญกษาปณ์ที่ขาดแคลน จึงเป็นที่มาของคำว่า "อัฐกระดาษ" ที่ใช้เรียกขานกันในหมู่ประชาชน แต่เมื่อสภาวะการขาดแคลนโลหะหมดไป เงิน “อัฐกระดาษ” ก็ถูกเก็บออกจากตลาด รวมเวลาที่ใช้ “อัฐกระดาษ” ไม่ถึงปี

เมื่อมีการเก็บเงิน “อัฐกระดาษ” ออกจากท้องตลาด เพื่อแก้ปัญหาภาวการณ์การขาดแคลนเงินตราในตลาด ทางราชการจึงได้อนุญาตให้ธนาคารต่าง ๆ ที่ตั้งอยู่ในประเทศไทยสามารถพิมพ์ "เงินกระดาษ" ที่เรียกว่า “บัตรธนาคาร—Bank Note” ของตนออกมาได้ โดย “บัตรธนาคาร” ดังกล่าวอยู่ในรูปของ “สัญญา” มีข้อความเป็นสัญญาว่า ธนาคารผู้ออกบัตรพร้อมที่จะรับบัตรของตนคืน และจ่ายเงินตราที่เป็นเงินเหรียญอัฐตามราคาที่พิมพ์ไว้บนบัตรธนาคารนั้น ๆ ให้กับผู้ถือบัตรธนาคารฉบับนั้น ๆ แต่เนื่องจากทางราชการมิได้ให้การรับรองว่า“บัตรธนาคาร” นั้นสามารถใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย ทำให้การใช้ “บัตรธนาคาร” จำกัดอยู่ในวงแคบ และเมื่อราชการออกเงินตรากระดาษของรัฐออกมา ก็มีการเรียกเก็บ “บัตรธนาคาร” นั้นออกจากท้องตลาด และเลิกใช้ไปในที่สุด