|
|
ตลอดกาลน่ะนานแค่ไหน
พอ [ไป๋ต้าสิ่ง] มาถึงเขาก็จะนั่งอยู่ที่มุมที่ไม่มีใครเห็น
แม้ว่าเขาจะหวังให้ ต้าชุน เห็นเขาสักเพียงไหน...
ผู้แต่ง: เถี่ยหนิง
พระราชนิพนธ์แปล: สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
สนพ. นานมีบุ๊คส์
ตลอดกาลน่ะนานแค่ไหน เป็นนวนิยายจีนร่วมสมัย ที่บอกเล่าเรื่องราวของหญิงสาวนาม ไป๋ต้าสิ่ง ผู้เติบโตในหูท่ง ชุมชนเก่าแก่กลางเมืองปักกิ่งที่กำลังเรืองรองศิวิไลซ์
คนผู้เฒ่าในหูท่งเรียกไป๋ต้าสิ่งว่า เหรินอี้ ซึ่งหมายถึงคนดี มีคุณธรรม จะมีก็แต่ยายแท้ๆ ของไป๋ต้าสิ่งเท่านั้น ที่มักลำเอียง และดุด่าต่อว่าเธออย่างไม่หยุดหย่อน แม้แต่ตอนที่ไป๋ต้าสิ่งอุ้มยายขึ้นเตียง ลงจากเตียงไปห้องน้ำ ล้างอุจจาระปัสสาวะให้ ไป๋ต้าสิ่งไม่เคยเถียงยาย เธอรู้แต่ว่าต้องกตัญญู และไม่ใช่กับเฉพาะยายเท่านั้น กับน้องชาย กับเพื่อน กับญาติผู้พี่ กับคนที่เธอรัก ไม่ว่าใครเรียกร้องสิ่งใด ไป๋ต้าสิ่งก็ยอมตามทุกคนเสมอ
ผู้อ่านอาจจะนึกไม่ออกว่าไป๋ต้าสิ่งเป็นคนเช่นไร ไป๋ต้าสิ่งคือคนที่ยอมรับผิดแทนน้องชายตอนที่เขาทิ้งเปลือกกล้วยในลานบ้านแล้วยายเผลอเหยียบจนลื่นล้ม ไป๋ต้าสิ่งคือคนที่ยอมให้ญาติผู้พี่แย่งดูดน้ำหวานก่อนทุกครั้งแถมยังดูดมากกว่าเธออีก ไป๋ต้าสิ่งคือคนที่เตรียมน้ำอุ่นสระผม แต่ยอมสระเป็นคนสุดท้ายแล้วถูกเร่งให้รีบสระเพราะทุกคนจะออกไปดูหนัง เธอยังสระผมไม่เสร็จก็ต้องรีบวิ่งแจ้นออกมา ครีมแชมพูสีไข่ยังติดค้างอยู่ที่ปอยผม ระหว่างทางเดินไปดูหนังเธอต้องคอยสะบัดผมแรงๆ เพื่อให้ผมแห้งเร็วขึ้น ... นี่แหล่ะไป๋ต้าสิ่งล่ะ!
ไป๋ต้าสิ่งอยู่ในสถานะที่ถูกเอาเปรียบตั้งแต่เด็กจนโต แต่เธอแทบไม่เคยปริปากบ่นเลย หากใครสักคนคิดจะเอ่ยคำขอโทษต่อไป๋ต้าสิ่ง เธอจะทำให้คนๆ นั้นหมดอารมณ์ที่จะขอโทษไปเอง แต่เรื่องที่ทำให้ไป๋ต้าสิ่งเสียใจมากที่สุดก็คือความรัก เพราะไม่ว่าเธอจะเสียสละและทุ่มเทเพียงใด สิ่งที่ได้กลับคืนมาล้วนมีแต่ความผิดหวังช้ำชอก ไหนล่ะผลตอบแทนของความดีที่ไป๋ต้าสิ่งรอคอยมาทั้งชีวิต?
สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ความดีของไป๋ต้าสิ่งคืออะไรกันแน่ เป็นความดีที่แท้โดยตัวของมันเอง หรือเป็นความดีตามจารีต (เช่น เหรินอี้) ที่เป็นแรงกดดันจากความต้องการของสังคม/บุคคลรอบข้าง
ครั้งหนึ่งไป๋ต้าสิ่งถูกล้อว่าเป็น เจ้าของที่ดินแซ่ไป๋ ทำให้เธออับอายมาก เธอไม่อยากถูกเพื่อนๆ ล้อ ดังนั้นเวลาเดินผ่านพวกเจ้าของที่ดินที่ถูกจับมากวาดถนน เธอจะเดินเชิดหัวยืดอก คล้ายกับเพื่อยืนยันว่า ฉันไม่ใช่เจ้าของที่ดินแซ่ไป๋ ฉันแตกต่างจากคนชั่ว ๔ ประเภทเหล่านั้น (เจ้าของที่ดิน คนรวย พวกต่อต้านการปฏิวัติ และอันธพาล)
สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าไป๋ต้าสิ่งถูกบีบคั้นจาก ความดีตามจารีต ซึ่งเป็นความดีที่สังคมเชื่อร่วมกัน ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ที่เป็นอย่างนี้เพราะไป๋ต้าสิ่งปรารถนาการยอมรับ แม้แต่คำว่า เหรินอี้ ที่พวกผู้เฒ่าใช้เรียกเธอก็สะท้อนให้เห็นร่องรอยของจารีตที่เข้มข้นในชุมชนดั้งเดิมของปักกิ่งอย่างหูท่ง
บางครั้งไป๋ต้าสิ่งรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจในตัวเธอเลย แต่เธอก็ต้องอดทน ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะเธอคือไป๋ต้าสิ่งที่ต้อง เหรินอี้ ยังไงล่ะ !
ความเจริญของปักกิ่งไม่ได้บีบคั้นไป๋ต้าสิ่ง ตรงข้าม มันคือความหวังพร่าเลือนที่ไป๋ต้าสิ่งโหยหาด้วยซ้ำ การเป็นคนดีตามจารีตต่างหากล่ะที่รุกไล่ไป๋ต้าสิ่งจนถึงทางตัน แต่จะให้เธอปรับเปลี่ยนตัวเองเธอกลับทำไม่ได้ ทางเลือกสุดท้ายของเธอก็คือ ยอมจำนนต่อความต้องการของผู้อื่น นี่แหล่ะคือสิ่งที่ทำให้คนดีๆ อย่างไป๋ต้าสิ่งกลายเป็นผู้แบกเทินความเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร
จึงไม่แปลกเลยที่ไป๋ต้าสิ่งจะปลาบปลื้มกับการใช้ชีวิตใน กองทัพปลดแอก นั่นเพราะกองทัพปลดแอกเป็นสัญลักษณ์ของการปลดปล่อย และความเท่าเทียม ทุกคนปฏิบัติตัวเหมือนๆ กัน ไม่มีใครคอยจ้องเอาเปรียบใคร เมื่อมีเวลาว่าง เธอชอบฟังผู้หมู่เล่นไวโอลินเพลง เหลียงซานปั๋วกับจู้อิงไถ หรือที่คนไทยรู้จักกันดีในชื่อ ม่านประเพณี ซึ่งสื่อความหมาย หัวใจที่โหยหาอิสระ อย่างตรงไปตรงมา
ในชีวิตจริงไป๋ต้าสิ่งได้แต่อดทนทำความดี โดยไม่ได้พึงพอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นเลย เธอไม่ได้อยากจะเป็นคนดี บางครั้งเธอทำดีเพราะหน้าที่ ทำเพราะเกรงใจ ทำเพราะรู้สึกผิด แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร เธอทำไปเพราะอยากได้รับการยอมรับ ตั้งแต่ตอนที่เธออายุ ๑๐ ขวบ ตอนที่เธอตกหลุมรักครั้งแรก ตอนที่เธอแอบนั่งมองต้าชุนอยู่เงียบๆ และใจเต้นระรัวเมื่อเขายื่นมือมาหาเธอ จริงๆ แล้วไป๋ต้าสิ่งก็แค่อยากจะเป็นอะไรสักอย่างที่มีอิสระกว่านี้ มีเสน่ห์กว่านี้ เธออยากให้คนหลงใหลเธอเหมือนที่หลงใหลเสี่ยวลิ่วผู้เป็นสาวเปรี้ยวแห่งซีตัน
ไป๋ต้าสิ่งเป็นตัวแทนของผู้คนที่เหน็ดเหนื่อยกับการต้องปรับตัวให้ได้รับการยอมรับอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เสี่ยวลิ่วมีชีวิตอยู่นอกกรอบจารีต ดุจผีเสื้อที่เริงร่าอยู่กับอิสรเสรีที่เบิกบานในปักกิ่งยุคใหม่ ไป๋ต้าสิ่งได้แต่เฝ้ารอคอยวันที่ครอบครัว ญาติ เพื่อนฝูง และคนรักจะเห็นคุณค่าในตัวเธอ นี่หาใช่ความผิดของใคร เสี่ยวลิ่วอาจจะเป็นสาวใจแตกที่ไม่แคร์สังคม แต่ไป๋ต้าสิ่งเป็นเพียงคนธรรมดา เป็นสมาชิกที่ยังแคร์สังคมอยู่ ย่อมไม่อาจปฏิเสธหรือหลีกหนีความดีตามจารีตไปได้
แต่แน่นอนว่า คนผู้หนึ่งหากปรารถนาการยอมรับจากผู้อื่น เขาต้องรู้จักรอคอยดอกผลของคุณงามความดีที่ตนเองได้เพาะหว่านลงไป ... อาจบางทีหนึ่งวัน หนึ่งเดือน หนึ่งปี หรือบางทีตลอดกาล
โอ้... แล้วตลอดกาลน่ะ นานแค่ไหน !?
| Create Date : 04 กันยายน 2558 |
| Last Update : 4 กันยายน 2558 23:05:49 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 767 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [