หลังจากตกลงปลงใจกะเคโระแล้ว STEP ต่อไปของเรา คือ การจดทะเบียนสมรสที่ไทย

แต่ก่อนจะร่ายขั้นตอนการดำเนินการจดทะเบียนสมรสที่ไทยในบล๊อกต่อๆไปนั้น

อยากขอเล่าอุปสรรคต่างๆ ที่เข้ามาเป็นมารขัดขวางแผนการของเราสักเล็กน้อย

เริ่มจาก....นี่เลยคร้า เคโระตกเครื่อง!!! เพราะ ลืม PASSPORT !!!!!

ตั้งแต่คบกันมา 4 ปีกว่า เข้าปีที่ 5 เคโระไม่เคยขาดตกบกพร่อง แบบทำอะไรมีการวางแผนตลอด ไม่เหมือนเรา เหอๆ  ยิ่งเรื่องสำคัญๆเยี่ยงนี้ ไม่มีทางจะเกิดขึ้นได้ แต่ทำไมเล่า เจ้าจึงลืมมมมม Passport ที่สนามบิน(ตอน Check-in ด้วยนะ) ได้เช่นนี้

ตอนนั้นภู่อยู่ที่ทำงาน ตื่นเต้นๆ ที่จะได้เจอกัน ช่วงเช้าเปงเวลาก่อนขึ้นเครื่อง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โอ้วววว โทรมาแว้วๆ ด้วยความดีใจจะได้เจอกันอีกมะกี่ชะโมง 「そろそろ出発する？ ใกล้ออกเดินทางแล้วชิมิ 」บลาๆๆ「 まだ。。ยังอ่ะ ううむ อืมม、パスポート忘れたぁ。。今日行けない ลืม passport ง่ะ วันนี้ไปไม่ได้แล้ว」 

มันปี๊ดดดด ค่ะ  ในสมองมีแต่ความว่างเปล่า อะไรกันนี่ คิดว่าพูดเล่น เรื่องจริงหรือนี่ แล้วจะทำไงต่อ ความฝันของช้านที่จะได้ครองคู่กะเธอ ด่านแรก ก็เจอแบบนี้เข้าให้ แร๊งส์จริงๆ      ทั้งหงุดหงิด ทั้งเป็นห่วง ทั้งสับสน ไม่มีสมาธิทำงานกันเลยทีเดียว

พยายามใจเย็น แต่ลุ้นต่อว่าจะได้เปลี่ยนตั๋วรึเปล่า สรุป เคโระโทรมาบอกว่า 「チケット変更できたよเปลี่ยนตั๋วได้แว้ว。。明日行くね ไปพรุ่งนี้นะ」

เรื่องยังไม่จบแค่นั้นค่ะ อย่างว่าคนจะแต่ง คนจะบวช มักจะมีอุปสรรคเข้ามา

เรามาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้นอีก

29 เมษายน 2555 เป็นปีที่ 5 ที่เราคบกัน และเป็นปีที่ 5 ของการสูญเสียพ่อไป

หลังจากไปรับเคโระที่สนามบิน @Starbuck's ที่เดิม และให้เค้ารอเหมือนเดิม เหอๆ         แผนการต่อไปที่วางไว้ คือ เราถวายเทียนแพพร้อมกราบขอขมาแม่ ต่อด้วยเคโระจะพูดอะไรสั้นๆ เพื่อเป็นการยืนยัน สัญญิงสัญญาว่าจะดูแลลูกสาวให้อย่างดี (พี่แกมีเตรียมสคริปมาพร้อมกับเปลี่ยนชุดสูทด้วย 55+ แม่บอก อะไรของเค้าเนี่ย ก็ฮาดี แต่ก็น่ารักดีนะ) และต่อด้วยการพบกันครั้งแรกของพ่อแม่เคโระกะแม่เรา ผ่าน Skype บน iPad

ว่าแล้วก็ลุยเลยยย แต่เอี๊ยดดดดด !!!!  เด๋วก่อน iPad อยู่ไหนวะเนี่ย เห้ยยย แม่งลืมมมมไว้ที่ห้อง เอาอีกแว้วกู ต้องวกรถไปเอา iPad ที่ชลฯ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลางานเลี้ยงเล็กๆกะญาติที่รออยู่ เลยถือโอกาสทำตามแผนการที่วางไว้ที่หอพักที่ชลฯ ซะเลย (เสียดายลืมถ่ายรูปไว้)

จบพิธีเล็กๆ แม่รับรู้และ ก็รีบบึ่งรถเข้ากทม.

ระหว่างทางไปงานกินเลี้ยงเล็กๆ กับญาติๆเรา 

สถานที่ คือ ร้านอาหารบ้านรับรอง ซอยศรีนครินทร์ 55 หลัง Paradise Park (อาหารอร่อย สถานที่ดูดี)

ระหว่างทางที่ไป ด้วยความไม่ชิน ทางก็แคบ แถมยังมีก่อสร้างอีก รีบก็รีบ รถก็เยอะ เอ้า อะไรกันเนี่ย

สักพักขับๆอยู่ได้ยินเสียงดัง ตึ่งงงง!!!! เห้ยยย เอาแว้ว แน่นอนฉันไม่ได้ขับไปชนใครนะ       ช้านอยู่ในเลนแถมทางตรงอีก แต่ด้วยความที่ทางมันเบี่ยงมันแคบ มันโอ๊ยแออัดสารพัด       อีรถข้างๆ แม่งมาเบียดตูแน่เลย แต่ไม่ทันและ รถก็ไม่ได้ป้ายแดง ประกันก็ชั้น 3 ต้องรีบไปให้ทันงานเลี้ยง ให้ผู้ใหญ่รอนานแล้ว ไม่ดีๆ

อีลุงที่ชนก็ไม่ยอมคร้า ขับตามเราแล้วมาดักให้เราจอด โหหหห เหมือนตำรวจจับผู้ร้ายเลย พอเราจอด มานบอกว่า เราไปชนมัน ให้คุยกันก่อน เราก็คุยๆ และปฏิเสธอย่างเดียวว่าไม่ได้ชน แหมมม คุงลุง รถคุณมาจิ้มเข้าสีข้างเรา เปงรอยขูดยาวเชียวนะ จะให้เราไปชนอีท่าไหร่เนี่ย งง 

เคโระ เจอสถานการณ์แบบนี้เข้า พี่แกก็นิ่งเหมือนเดิม แล้วก็ลงไปวิเคราะห์รอยชน บอกว่า「プーが悪くない ภู่ไม่ผิดนะ」ได้ยินแค่นี้เราก็สบายใจไปนิด แล้วให้แปลด้วย เราก็อืมมม นะ สถานการณ์งี้ยังต้องมาแปล มึนหัวมาก แต่อิลุงแกยืนยัน นอนยันว่าแกไม่ผิด

ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ เลยต้องหาตัวช่วย คือ คุงลุงญาติเรา และเรียกประกันมา ก็ไม่เป็นผล เรื่องจะต้องถึงโรงพัก เราก็เอาไงก็เอากัน โรงพักก็โรงพัก ไหนๆ มานจะซวยแล้วก็ต้องให้ถึงที่สุด ต่างคนต่างไม่ยอมดีนัก

และแล้ว คุงลุงญาติเรา คุยไปคุยมา อิท่าไหนมะรู้จนอีลุงนั่นยอมจบเรื่อง ด้วยการยอมเป็นคนผิด เราก็ขอบคุงเป็นการใหญ่ แถมยังทิ้งท้ายบอก วันหลังอย่าไปชนใครเค้าอีกล่ะ แป่วววว

สรุป อิลุงมีประกันชั้น 1 ซ่อมรถเราด้วย หุหุ ถือว่าฟาดเคราะห์ไปละกัน

และเราก็ได้กลับเข้าสู่งานเลี้ยงเล็กๆ ที่ดูแสนจะวุ่นวายนี้อย่างโล่งใจ 

คุยไปอะไรกันไป แต่ก่อนจะกลับ ป้าญาติเรา ทำไข่มุกหายยย มันติดอยู่ที่แหวน แต่หายไปหนายยย เอาล่ะ อะไรกันเนี่ยยย มันเกิดอะไรขึ้น นั่งกินกันไม่เป็นสุขเลย ถึงขั้นให้แม่บ้านร้านเอาทิชชู่ในถังขยะในห้องน้ำมาคลี่ดู ก็ไม่เจอ

งั้นสงสัยตกอยู่ที่ จุดเจรจา ตะกี้แน่เลย ไปดูกัน เพลานั้น ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว

มีเพียงแสงไฟรถยนต์ที่ส่องสว่าง ก็หาแบบคลำมืดกันไป ป้าญาติเรา ถอดใจ และ

บอกกลับเถอะ ก็จะไปเจอได้ไง มันกระเด็นไปอยู่รูไหนแล้วก็มะรู้ มืดก็มืด

สักพักกกกกก 「これ？นี่ใช่เปล่า」เสียงเคโระดังขึ้นมา เราก็แบบไหนๆๆ ให้ป้าญาติเรามาดู แล้วเอาแหวนมาเทียบ อูยยยย ใช่เลยยย ใส่กันได้พอดี เคโระเปงคนเจอคร้า จะกลับอยู่แล้วเชียว ป้าญาติเราดีใจมาก เพราะแม่สามีให้มานะนั่น กอดเคโระกะเราใหญ่เลย แล้วก็บอกว่า 「โชคดีๆๆ แล้วลูก」

และแล้ววว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ สุดท้ายก็ CLEAR !!@!! ทุกสิ่ง

ต่อไปก็ลุ้นเรื่องจดทะเบียนสมรสที่ไทยว่าจะเจออะไรอีกนะเนี่ย

Create Date : 16 พฤษภาคม 2555
Last Update : 18 พฤษภาคม 2555 16:47:23 น.		7 comments
Counter : 672 Pageviews.
Share Tweet