ฉบับที่อ่าน พิมพ์ครั้งที่ สิบสาม (มีนาคม 2543) สำนักพิมพ์หอน / ปกใน มันเขียนไว้ว่า: เสียงร้องแห่งวรรณกรรมของชาติ (เจ็บปวด รวดร้าว จริง ๆ เลย) เรื่องสั้น หน้า 95 หน้า (หน้าเล็ก ๆ มันน่าจะเป็น a6 อะนะ) ปีที่พิมพ์ได้รับการแปลเป็นภาษา จีน ฝรั่งเศล มลายู ดำเนินเรื่องโดยการ เล่าเรื่อง โดยผู้เล่า แทรก ความคิด อารมณ์ ที่แสบสัน และกระแทก ทะลุทะลวงเข้าไปในก้น หลืบของสามัญสำนึกเลยทีเดียวเหมือนถูกตบหน้าให้ชาแล้วชาอีก... ตัวละครหลักและผู้สังเกตการณ์ หรือผู้คนในสังคม หรืออาจจะเป็นเราก็ได้ในหนังสือเล่มนี้ ยาย :: ผู้ดูแลห้องเช่าไม้เก่า ๆ ในซอยแคบของเมืองใหญ่ / หญิงแก่ที่ชอบคุย ชอบพูดกับคนในบ้านเช่า เช่นคนไทยในยุคก่อนเก่า ลูกสาวยาย :: อายุ สามสิบกว่า ๆ ครั้งหนึ่งเคยสวย และเป็นที่มาของ หน้าปกหนังสือ แฟนของลูกสาวยาย :: ผู้ที่ผู้เขียนแสดงความเห็นว่า ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ทิ้งลูกสาวยายและยายไป คุณหมอหน้าอิ่ม :: ที่รักษาผู้ป่วยตามบ้าน โดยวิธีการรักษานั้นแกคิดเอง และไม่ผ่านมาตรฐานใด ๆ พร้อมเสมอที่จะจากไปเมื่อหมด..เงิน..หรือหมดทาง เจ้าพ่อเดช หรือแมลงวันหัวเขียว :: .....ไม้ผุ ๆ ที่ลอยเข้ามา ยามที่ยายและลูกสาวสูญสิ้นความหวัง หมอดู :: อาศัยอยู่ในบ้านเช่า อีกหนึ่งความหวัง.. และผู้เช่ารายอื่น ๆ :: ผู้ผ่านมาแล้วจากไป..ทราบบ้างไม่ทราบบ้าง...กับ ความเจ็บป่วย และ ความตาย ของชีวิตหนึ่งที่อยู่ห่างไปเพียงไม่กี่เมตร ******************************************************************************* ผมเกิดคิดขึ้นมาได้ว่า ไม่ใช่เรื่องอะไรของผมที่จะพาตัวเองเข้าไปสู่บ่วงหายนะด้วย ถ้าบังเอิญยายเชื่อผมขึ้นมา แล้วลูกสาวของแกเกิดเป็นอะไรไป (เพราะรักษาที่โรงพยาบาล) ผมมิต้องกลายเป็นผู้รับเคราะห์เรอะ ที่ชี้นำให้คนทังสองไปสู่หนทางหายนะ ถ้าเรื่องเกิดขึ้นทำนองที่ว่า ผมจะอยู่ดูหน้ายายได้อย่างไร แน่นอนผมต้องเดือดร้อนเสาะหาที่อยู่ใหม่อีก สู้อยู่อย่างนี้ไม่ดีกว่าหรือ ไม่ใช่เรื่องของเรา อยู่ดูสิ่งที่มันเกิดขึ้นและเป็นไป นั่งดูอย่างสงบ เหมือนผู้ชมที่ดีในขณะที่การแสดงกำลังดำเนิน... **************************************************************************************** ขณะที่เรื่องดำเนินไป ผ่านหน้าฉากของความป่วยไข้ธรรมดา ๆ ในเมืองกรุง บ้านเช่าธรรมดา ๆ ผู้คนธรรมดา ๆ ตามที่เรื่องราวย้ำเตือน ในความธรรมดานั้น มันได้สาดซัดหมัดเข้าหน้าของเราทีละมัด ทีละมัด เราเป็น...เช่นเดียวกับผู้เล่า.. หรือ เราเป็น...เช่นเดียวกับผู้เช่า หรือ เราเป็น...แมลงวันหัวเขียวที่บินเข้าไปในบ้านคนป่วย... แล้วเราก็ปล่อยให้ความธรรมดาของสังคม ของชีวิต พาเราพลัดเข้าไปในความเฉยชา เพิกเฉย ของเรื่องธรรมดา (อันเป็นความเป็นความตายของผู้อื่น..ผู้ร่วมโลกกับเรา...) เช่นนั้นหรือ... หรือเรากันแน่....ที่พาสังคม...และคนอื่น ๆ ให้เฉยชา เพิกเฉย..ต่อทุกข์ร้อนของผู้อื่น ก่อนจะปรามาสไปว่า เฮ้ ชั้นไม่ได้เลวหรอกนะ ชั้นไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ ชั้นชอบช่วยเหลือคนอื่น ชั้นเป็นคนดี ลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดู เราอาจได้เห็น ตัวตนของเราที่แท้จริง ในยามที่เราพบเจอเรื่องธรรมดา.... เรื่องการเจ็บ..การตาย...ความทุกข์อย่างแสนสาหัสของผู้อื่น...เรา..จะประพฤติอย่างไร...ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับว่า....เรา...คิดอย่างไร ###################################################################### ผลงานของน้าชาติ ทางชนะ (พ.ศ. 2522) จนตรอก (พ.ศ. 2523) คำพิพากษา (พ.ศ. 2524) ได้รับรางวัลซีไรต์ เรื่องธรรมดา (พ.ศ. 2526) มีดประจำตัว (พ.ศ. 2527) หมาเน่าลอยน้ำ (พ.ศ. 2530) พันธุ์หมาบ้า (พ.ศ. 2531) นครไม่เป็นไร (พ.ศ. 2532) เวลา (พ.ศ. 2536) ได้รับรางวัลซีไรต์ บันทึก : บันทึกเรื่องราวไร้สาระของชีวิต (พ.ศ. 2539) รายงานถึง ฯพณฯ นายกรัฐมนตรี (พ.ศ. 2539) ลมหลง (พ.ศ. 2543) เปลญวนใต้ต้นนุ่น (พ.ศ. 2546) บริการรับนวดหน้า (พ.ศ. 2548) ล้อมวงคุย (พ.ศ. 2551)
Free TextEditor
ฝากชื่อ ทักทายกันคะ
Free TextEditor
Free TextEditor
Create Date : 21 กันยายน 2554 |
Last Update : 27 ธันวาคม 2554 11:17:46 น. |
|
1 comments
|
Counter : 2945 Pageviews. |
|
|