ในสถานการณ์บ้านเมืองที่เต็มไปด้วยขวากหนาม เสี้ยน หอก และไม้ตีพริก สภาพสังคมอันล่อแหลม มีเรื่องเสียดแทงใจมากมาย หญิงโสดเกือบจะสูงวัยที่อยู่ระหว่างหมู่คนรุ่นใหม่ในโลกสุดแสนโลกาภิวัตน์  อีกทั้งเกิดมาด้วยบุคลิกขวากโลก เงียบขรึม เมื่อใดก็ตามที่ฉันตกอยู่ในห้วงความแปรปรวนของฮอร์โมน และข่าวสาร ฉันจะหาสถานที่ซึ่ง...ปลีกวิเวก...เพื่อ...ไม่...กระทำการบางอย่าง

สำหรับครั้งนี้ ในเดือนที่ฝนเริ่มตก ผู้คนหนีหายจากชายฝั่งทะเล จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะไม่กระทำบางอย่าง ฉันเลือกเดินทางไปสู่สวรรค์สีขาว ที่หลายคนเคยไปเพื่อกระทำการบางอย่าง...

เกาะเสม็ด...หาดสวรรค์...สีขาว...เหงาหงอยในวันโลกร้าง...ลา...จากฤดูกาลท่องเที่ยวทางทะเลอันหฤหรรษ์

ฉันเดินทางจากบ้าน(ที่เคยน้ำท่วม แหงล่ะ คนเกือบแก่อย่างฉันคงจะลืมมันไม่ง่ายนักหรอก)  ในช่วงเช้าตรู่ของวันกลางสัปดาห์อันเป็นฤกษ์ดีเป็นศรีแก่การไม่เจอเสี้ยน ถึงบ้านเพแบบเพลิน ๆ ราวสี่โมงเช้า ติดต่อรีสอร์ทที่จองไว้ล่วงหน้าราคาไม่สูงนักในช่วงหาดทรายเหงาหงอยแต่ทะเลร้อนแรง เริ่มตีตัวออกห่างจากแผ่นดินราวเที่ยงกว่า ๆ ดูเหมือนล่าช้า แต่ก็ยังเพลิน ๆ เพราะไม่อยากจะแกว่งหาง เอ้ย...เท้า...หาเสี้ยนตั้งแต่เริ่มขึ้นเรือ เขามารับส่งก็บุญแล้วเพราะบนเรือมีนักท่องเที่ยวแค่ฉันผู้เดียว...อะแอ่ม...แต่เพียงผู้เดียวที่เป็นนักท่องเกาะในเรือลำนี้ ระหว่างคลื่นสัดซาดฟาดข้างเรือที่ไม่วุ่นวาย แต่เรือลำอื่นที่ผ่านไป ผ่านมา กลับมีนักท่องเกาะมากกว่าเรือสีฟ้าที่ฉันนั่ง อาจเป็นเพราะจุดมุ่งหมายอันห่างไกล และร่ำลือว่าอาหารล่าช้า บ้านเก่าเก็บ แต่ฉันกับเลือกมัน ในครั้งแรกนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรนักหนา ก็ดูว่ามันไกลดี ที่ไหนได้ มันไม่ได้มีดีแค่ไกล แต่ทว่า...มันมีบางอย่างที่ทำให้ไม่ต้องกระทำบางสิ่ง

ท้องฟ้า ฟองคลื่น ผืนน้ำ คล้ำ จาง ฟ้า และเขียว

ก้อนหิน หอสูง เสาไฟ และสายไฟฟ้า

กี่โมงยามไม่ทราบแน่ เพราะวัยที่เริ่มแก่ ไม่ถึงกับหงำเหงือก ในเวลาที่แสงอาทิตย์แผดจ้า เรือก็เริ่มตีวงเข้าอ่าวสีขาว

ว้าว...มันสุดยอดแห่งความขาว...เงียบ...โค้งงอ เป็นรอยยิ้มยกแก้มขึ้น มองเห็นฟันสีขาวของหาดทราย ต้อนรับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นในวันนี้

นี่แหละ...ที่ปลีก

2 คืน 3 วันบนเกาะส่วนตัว ชั่วคราว และไม่ทั้งหมด ได้แต่เฉพาะพื้นที่แค่ สองเท้า สิบนิ้วสั้น ๆ ที่เหยียบลงบนเม็ดทราย ใช้ร่วมกับนักเดินบนทรายอีกราว 5 ครอบครัวเท่าที่ทราบ ที่ยังไม่ทราบอาจซ่อนตัวอยู่ในบ้านหลบมุมในร่มไม้ ซึ่งทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติ และฉันก็หัวแข็ง ลิ้นขื่นเกินที่จะเปลี่ยนไปเรียนรู้พูดจาภาษาอังสะกริด ก็ได้แต่ใช้วิธีดั้งเดิม เก่าแก่ ยิ้มไป ยิ้มมา กับเยส โน และโอเค....

พูดน้อย เห็นน้อย คิดน้อย

เสี้ยน..ก็ค่อย ๆ หลุดออกไป

Create Date : 13 กันยายน 2555
Last Update : 10 มกราคม 2557 14:22:51 น.		2 comments
Counter : 1271 Pageviews.
Share Tweet