วันเสาร์พามามิกับโมโม่เดินจากบ้านไปสถานีรถไฟ อยากให้เด็กๆ ได้เห็นรถไฟใกล้ๆ อีกอย่าง มาอยู่แถวหัวลำโพงมา 7 ปีแล้วเดินผ่านไปขึ้นรถไฟใต้ดินแทบทุกวัน อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน แต่ไม่เคยพาเด็กๆ ไปดูรถไฟเลย ตอนไปถึงมีรถไฟจอดอยู่ 3 ขบวน ขบวนแรกไปฉะเชิงเทรา อีกขบวนไปสุรินทร์ ขบวนที่ 3 จอดไกลเลยไม่ได้เดินไปดูว่าจะไปไหน พาเด็กๆ

เดินไปตามชานชลา ชี้ให้ดูขบวนรถไฟที่จอดอยู่ โมโม่กับมามิบอกว่าหนูอยากขึ้น เลยบอกไปว่าวันนี้แม่พาเดินมาดูเฉยๆ ไม่ได้ซื้อตั๋ว และอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าจะนั่งไปลงที่ไหน จะกลับยังงัย รอวันไหนว่างเราวางแผนการเดินทางก่อนแล้วค่อยมาขึ้นกัน อธิบายไปเดินไป พี่เจ้าหน้าที่คงได้ยินที่แม่คุยกับเด็ก พอเดินกลับมาอีกรอบพี่เค้าเลยบอกแม่ว่า ขบวนที่จะไปสุรินทร์ยังไม่ออกจะออกตอน 11 โมง พาเด็กๆ ขึ้นไปเดินเล่น เดินดู ลองนั่งเล่น หรือถ่ายรูปได้เลย เดินขึ้นไปได้เลยไม่ต้องกลัว แม่เลยพาเด็กๆ ขึ้นไปเดินเล่น เด็กๆ ตื่นเต้นกันน่าดู

จากนั้นเราจะไปสวนลุมกันต่อ แต่ต้องไปซื้อขนมปังไปให้ปลา เลยไปเดินหาเซเว่นที่สถานีรถไฟ โมโม่เห็นโดนัทก็อยากกิน ส่วนมามิจะขอซื้อป๊อบคอร์นร้านที่อยู่ติดกับโดนัท แม่สั่งโดนัทให้โมโม่ แล้วบอกให้มามิไปสั่งป๊อบคอร์นเดี๋ยวแม่ตามไปจ่ายตังค์ ขณะที่กำลังรอจ่ายเงินค่าโดนัทอยู่ก็เห็นเด็กประมาณสองขวบตัวดำมอมแมมเดินไปมา โดยมีแม่ตัวอ้วนๆ เดินตามอยู่ห่างๆ พอจ่ายค่าโดนัทเสร็จก็เดินมาจ่ายค่าป๊อบคอร์น ระหว่างที่จ่ายเงินและรับเงินทอนอยู่หางตาก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยหน้าตามอมแมมกำลังเอามือตีที่แขนโมโม่โดนแบบเฉียดๆ แบบที่โมโม่ไม่ทันรู้สึกตัว แม่เค้าก็รีบมาคว้าอุ้มไป

เสียงเด็กร้องไห้จ้า เราก็ทำหน้าตกใจ แม่ค้าเลยพูดว่าเด็กเค้าคงอยากกินป๊อบคอร์น เลยบอกแม่ค้าว่าขอถุงหน่อยกะจะแบ่งของเราไปให้ครึ่งนึงเพราะรู้ว่ายังงัยลูกเราก็กินไม่หมด แม่ค้าบอกไม่เป็นไรเดี๋ยวเค้าเอาให้เด็กเอง แม่ค้าหยิบป๊อบคอร์นใส่ถุงเสร็จก็เลยให้มามิเดินเอาไปให้น้องที่กำลังร้องไห้อยู่ พอน้องได้ป๊อบคอร์นหัวเราะดีใจใหญ่เลย...แม่ค้าเห็นเค้าก็ดีใจ เราก็เลยเดินไปขอบคุณเค้าแทนเด็กคนนั้น จริงๆ แล้วคนในสังคมเราก็มีน้ำใจกันเยอะนะ

ในขณะที่เรามีเหลือกินเหลือใช้กินทิ้งกินขว้าง แต่คนอื่นเค้าไม่มี หรือมีเงินไว้แค่ซื้อข้าวกินเท่านั้นของกินอย่างอื่นไม่จำเป็นเค้าก็ไม่ซื้อกิน